Ik sta onder een klein, maar erg oud uitziend boompje. Het biedt mij net genoeg schaduw om even aan de warme zonnestralen te ontkomen. Mijn ademhaling is regelmatig hoorbaar, mijn flanken gaan parallel met het geluid op en neer. De spieren onder mijn spierwitte huid zijn duidelijk zichtbaar en mijn neusgaten staan wijd opengesperd. Met afgunst laat ik mijn blik over het nieuwe en onbekende gebied glijden. Het was lente, het seizoen waarin er meer dan ooit veulens werden geboren. Ik haatte het, jonge dieren moesten nog veel te veel leren en konden beter een ander pad dan het mijne bewandelen. Hun domheid en naïviteit ergerden me zo mateloos, dat ik hun zonder enig medelijden om zou kunnen brengen. Het waren wezens als andere, en ik had er al zoveel vermoord. Eentje meer of minder maakte me geen wreder persoon.

Met een grijns rond mijn lippen denk ik terug aan mijn leider. Een andere leider erkende ik niet, niemand anders had iets over mij te zeggen, of het was hém en ikzelf. Ik wachtte vol ongeduld op een nieuwe opdracht, en hunkerde naar vers bloed die mijn lichaam zou bevuilen. De laatste keer smaakte het bloed zo puur, dat het me er enkel en alleen nog meer naar deed verlangen. Het bloed van een zwarte leider, waarvan ik me niet eens de naam herinner. Het enige wat ik me van die avond nog herinner is een andere hengst, waarmee ik kort oog in oog had gestaan. E'vesdar heette hij, als ik het me allemaal goed kan herinneren. Ik pijnig mijn brein en dwing mezelf nog meer van de avond af te spelen. En met wat moeite leek dit wel te lukken.

Ik was op zoek gegaan naar de leider van een gebied hier ver vandaan. Zo nauwkeurig als altijd had ik zijn lijfwachten omgebracht, alleen stond hij nergens. Hij was een waardeloze vechter, want snel lag hij weg te kwijnen onder mijn zware hoeven. En toen gebeurde het, het moment dat nu opeens zo fris in mijn geheugen ligt. E'vesdar, een gitzwarte en goed uitziende hengst, verscheen met die ongelofelijke blik voor me. We kruisten elkaars blik en ik wist meteen dat ik hem ooit nog zou vinden, dat ik hem ooit nog eens zou móeten vinden. Want zonet had ik een van zijn dierbaren vermoord, en waar ik pijn rook, daar wou ik alleen maar méér pijn aanbrengen. Het voelde zo geweldig, steeds opnieuw, het zien lijden van anderen onder mijn onbereikbare macht.

En nu stond ik hier nutteloos te wezen. Gewoon onder een simpel boompje, schuilend voor de zon. Ik verveelde mij mateloos en hoopte snel iets te vinden die wat afleiding bood. En wat net in mijn gedachten op was gekomen, verscheen voor mijn ogen. Ik grijnsde dan ook breed en zag dit als een voorteken. Mijn sneeuwwitte lichaam werd in beweging gebracht en ik draafde grijnzend naar het andere dier die mijn aanwezigheid had uitgelokt. 'Hallo daar.' Nog steeds hangt diezelfde, valse blik rond mijn lippen, een waarvan je hem zo van mijn gezicht af zou willen slaan.


** Te lui om kader erbij te halen (a)