Vrolijk speelde ik in het zoute water van de zee. De golven rolde vloeiend over het watervlak wanneer ze tegen mijn benen klotste. Het water spatte omhoog tegen mijn roan-kleurige vacht aan. De zeedruppels die langs mijn lijf naar beneden gleden glinsterde in de zon die op mijn lichaam scheen. Ik trok mijn natte lichaam uit de golven het land op. Ik was gek op het water dat mijn lichaam verkoeling gaf. Maar ik voelde de koele wind langs mijn lichaam gieren. Het was misschien niet het juiste moment verkoeling te zoeken. Een rilling ging langs mijn ruggengraat van de kou. Mijn hoeven zakte diep weg in het mulle, droge zand. Ik schudde mijn lichaam, nat tot aan mijn buik, door elkaar met poging het meeste water uit mijn vacht te gooien. Mijn fluwelen manen vielen als een perfect geplooid gordijn langs mijn perfect gevormde gezicht. Mijn ogen keken zoekend om zich heen. Totdat ze vielen op een wonderbaarlijke wolk die vanuit de bomen leek te komen.

Ik zette mijn ranke lichaam in een draf vol souplesse en kracht. Bij elke stap raakte mijn hoeven een fractie van een seconde de grond. Net lang genoeg om me hoog af te zetten. Ik zag de bomen langs mijn lichaam vliegen. Gemakkelijk slalomde ik door de stammen van de bomen heen, de eiken, denk ik. Maar dat was niet van belang. Ik was niet bang, ik was alleen nieuwsgierig, wat voor wolk was die grijze lucht. Het was net mist, maar dan in het grijs. Een geur die sneed in mijn neusvleugels kwam in mijn bereik. Mijn ogen prikte. Tranen liepen over mijn wangen. Angstig, uit dierlijk instinct, keek ik in de richting van de wol. Een gigantische rode vlam kwam uit het midden. Hij werd bij elke seconde groter. Een angstige kreet verliet mijn lippen.

Ik weet niet hoe snel, maar het was snel. Ik week snel voor gevaar. Maar het ging vanzelf. Het was mijn instinct, zoals god het bedoelt had. Mijn passen waren ruim. Heel ruim. Mijn neusgaten waren groot, heel groot. Mijn romp ging als een gek op en neer. De bomen flitsten voor mijn ogen voorbij. De geur sneed in mijn neusvleugels. Ik was snel, zo snel als vogel die zich in een storm liet meevoeren. Ik had arabisch bloed in me, gemaakt om te rennen. Ik rende voor mijn plezier, meestal. Maar nu niet. Het ging vanzelf. Misschien wilde ik helemaal niet weg. Maar ik voelde mijn hart op een angstaanjagende manier in mijn keel kloppen. Het kon niet gezond zijn. De vreselijke wolken konden niet een goed teken zijn. Plotseling die uitstekende tak, mijn rechterachterhoef bleef erachter haken. Ik viel. Met een klap landde mijn lichaam op de grond. Opeens zag ik het voor mijn oogleden. De stekende vlammen, die je dreigde. Ik had dit eerder meegemaakt. Nouja, niet echt. Maar voor mijn gevoel. Ik herinner met het dreigende verhaal van mijn vader. Over de vlammen de geur. Wanneer ik deze zal zien of ruiken zal ik rennen. Rennen tot ik de wolk niet meer kon zien... Ik twijfelde een moment. Ik wist wat ik in geval van nood moest doen, naar mijn leiders, Zehlia of Sokkepoot. Maar kon ik nogmaals een belofte van mijn vader breken?

OCC; Only for Amber ;3

Mijn ogen waren gesloten. Ik zag het achter mijn oogleden donkerder worden door de zwarte mist die om me heen spreidde. Waar was ik in vredesnaam mee bezig. Ik lag. In een brand. Wanneer ik een flauwe schaduw over mijn perfecte lichaam voel vallen open ik van schrik mijn ogen. Was magere hein er nu al om me op te halen? Tot mijn opluchting zag ik vriendelijk ogen van een iets smallere gebouwde hengst. "Het lijkt me niet verstandig daar nog lang te liggen, jongedame. Evenmin je reis verderzetten is een goed idee. Als je behoefte hebt aan wat gezelschap; aan mijn zijde kleeft nog niemand." Klonk de stem van de hengst, zacht en teder. Ik trok mijn lichaam overeind terwijl ik de hengst bekeek. Zijn ogen stonden vriendelijk. Maar toch zag ik ergens diep in zijn ogen een lichte haast, angst. Maar was het gek. We werden allemaal bedreigd met de dood. Hij had zijn leven op het spel gezet me te redden in plaats van zichzelf in veiligheid te brengen bij zijn leider. Ik twijfelde een moment. Dan zou ik dubbel een belofte breken. Ik had mezelf beloofd dat nooit meer te doen. Door die ene belofte was alles wat ik had me afgenomen. Doordat ik die ene belofte had gebroken. Wat zou het gevolg zijn op deze? De hengst verdwaalt in de zwarte mist en we sterven samen? Ik zou de hengst moeten vertrouwen wanneer ik aan zijn zijde zou blijven. Dat was de belofte die ik aan mezelf had gedaan. Ik zal nooit meer een paard vertrouwen.

Voor mijn oogleden flitsten de beelden voorbij. Mijn vader met zijn blik vol haat. Mijn moeder die me met een walgende blik aan keek en daarna omdraaide. Mijn vaders dreigende stem. En wanneer hij me verbande, omdat hij me niet wilde zien, omdat ik een last was op zijn schouders hoe erg ik mijn best ook deed. Elibrea zijn lieve ogen. De ogen waar ik in verdronk en mezelf in verloor. Waarbij ik de belofte brak dat ik nooit iemand zou vertrouwen. De belofte van mijn vader die me haatte. De bergen. Mijn hoef die weggleed. De klap op de grond. Het piepen in mijn oren en het zwarte beeld. Ik was voor dood achtergelaten door de enige waar ik om gaf. Ik vond hem een jaar later terug. Maar hij had een ander... Zonder hem ook maar aan te spreken was ik weggerend. Dagen, weken maanden. Ik beviel van het veulen van Elib. Wat dood geboren werd. Het lijk staat op mijn oogleden geschreven. Ik was een moordenaar. Vlak erna had ik niets meer... Ik geloofde dat ik gestraft was voor het breken van de belofte. Maar ik moest het wel doen, ik moest het breken voor mijn eigen veiligheid...

” Het is niet zo zeer de behoefte aan gezelschap die me overhaalt” Klonk mijn fluwelen stem, zo helder als altijd. ”Maar meer het hunkeren naar veiligheid...” Maakte ik mijn zin af. Een zwakke glimlach sierde mijn lippen. Ik keek hem beleefd aan terwijl ik wel een poging deed hem te laten zien dat we beter weg konden gaan. ”Ik denk dat ik mijn veiligheid dan toch maar in jou handen ga leggen, want ik denk niet dat ik op het moment de verstandigste ben...”

Ik slikte, ik schaamde me tegenover Lerav die zijn leven op het spel zet om dat van mij dat amper wat waard was te beschermen. Een moment keek ik hem aan met een betekenisvolle blik. Om hem te bedanken en met de hoop dat hij zal begrijpen dat ik het niet zo bedoel. En dat ik dit doe voor onze eigen veiligheid. Ik wist dat hij als ex-leider niet veel te vrezen had. En ik –als merrie die nooit in aanraking is gekomen met een schim- machteloos stond tegenover Avanti. Wanneer ik heme en moment aan probeer te kijken loopt al snel de vreselijke rilling over mijn ruggengraat. Het was volgens mij onmogelijk dit monster normaal aan te kijken!?

Ik negeerde zijn duistere stem duidelijke. De woorden gingen het ene oor in het andere uit. Ik wist toch wel dat hij enkel wilde kleineren en dat de woorden toch enkel negatief waren. Dat was iets wat ik dan wel al had geleerd in de afgelopen tijd. Ik zou niet eens weten wat hij had uitgesproken. Het zal wel een reactie zijn op de woorden die ik had gesproken. Mijn ogen stonden enkel strak vooruit. Hard kon je ze bijna noemen. Mijn spieren opgespannen onder mijn vacht die glansde onder de blauwe maan.

Maar wanneer de schim plotseling niet meer voor me stond maar bijzonder dichtbij me kijk ik verbaasd op. Zijn beweging was zo snel dat ik het amper kon waarnemen. Maar wanneer ik de ondraaglijke pijn voel weet ik al wat er gebeurd. Een laag grommend geluid verlaat mijn keel. En een zachte waarschuwende trap krijgt de schim tegen zijn romp. Het was zacht. Nee, ik had het lef niet hard te trappen. Hij kon het toch 10x zo hard terug doen. Al snel bedacht ik me dat het de domste zet was die ik had kunnen doen. Al voelde het enkel als een veertje onder je oksels voor hem. Wanneer zijn hoektanden uit de diepe wond word getrokken bijt ik op mijn lip om niet in janken uit te barsten. Ik voelde de rode vloeistof langs mijn hals glijden. Ondanks dat was ik blij dat hij mijn linkerzijde had gepakt, de zijde die al vol korsten zat van die ene val. Het litteken zal aan deze kant niet opvallen. Ik kramp in elkaar wanneer ik hem weer op me af zie schieten. Maar hij raakte me niet. Ondanks dat werd ik er niet geruster op. Hoeveel littekens zal ik aan deze vreselijke avond over houden. Smekend keek ik Lerav aan. Ik weet niet of ik hem vroeg om me te helpen. Of vroeg voor zijn eigen leven te kiezen. Ik vroeg hem enkel het juiste te doen. ”Hij hoeft geen held te spelen” Siste mijn stem in zijn oor wanneer hij passeerde terwijl Avanti zijn ronde afmaakte. Mijn lichaam opnieuw in elkaar gekrampt wetend welke pijn ik nu zal gaan voelen.