And we'll be carrying on, until the day it doesn't matter anymore

In het duister staarde ik naar de kudde, ik had enige afstand genomen om rustig te kunnen bevallen. Mijn buik was zwaar opgezwollen en ik wist dat mijn kind, mijn monster binnenkort zou komen. Ik zou het niet achterlaten zoals Dag of Sokkepoot, ik zou het niet van me af laten nemen zoals Rayall, Loyd of Serano. Het maakte me niet meer uit dat het een monster was. Avanti zou nooit dit kind in handen krijgen, het was van mij, en hoe graag ik het ook niet toegaf, ik was er van gaan houden. Elke dag duwde ik mijn neus zachtjes tegen mijn buik om het kleintje er in gerust te stellen. Maar nu was die dag daar, die dag waar ik zo lang op had gewacht, die dag waar ik mijn kind zou zien. Ik wist niet of het een gedrocht zou zijn of een schoonheid, mijn nachtmerries toonde een vreselijk wezen, mijn dromen een schoonheid. Het was zo verwarrend allemaal..

De kramp bracht me kreunend naar de grond en ik gooide even mijn hoofd uit, een hulpzoekende hinnik gleed over mijn lippen, Vestain.. Waar was hij.. Nogmaals verlaat een kreunende hinnik mijn lippen en mijn hoofd valt in het gras. Gepijnigd sluit ik mijn ogen en begin te doen wat er automatisch moest gebeuren. Ik begon te persen. Te persen tot uiteindelijk de pijn verdween en ik iets tegen mijn been voel. Zo snel mijn lichaam het toelaat ruk ik mijn hoofd op en zie het kleine zwarte beestje. "Hemel.." Fluister ik zacht en duw mijn neus tegen het beestje. Een merrietje. Precies zoals mijn dromen. Zwart als de nacht met witte bliksemschichten over haar lichaam. Echter was er een ding wat mij angst aan jaagde. Die zoekende, hongerige vervloekte paarse ogen.. De angst slik ik weg en ik kom half omhoog terwijl ik mijn witte neus tegen haar aanduw. "Nyxerinn.." Fluister ik zacht en glimlach. "Welkom kleintje.." Heel even adem ik diep in en in de verte zie ik enkele gestaltes mijn kant op bewegen. Gestaltes die van de kudde afkomen. Waarschijnlijk paarden die het nieuwe leven wouden zien. "Kom op schat. Blijf bij mama.." Fluister ik zacht en probeer het kleintje omhoog te duwen.

It's not like I'm walking alone into the valley of the shadow of death. Stand beside one another, 'cause it ain't over yet ------------- delaney the Nameless Warrior

NYXE EN IEDEREEN DIE WILT!

Nyxerinn

De kou schoot als een schok door haar lichaam. Van warmte en de krappe ruimte, naar kou en vrijheid. Met een zachte plof kwam ze neer op de grond. Een wezentje dat nog niets wist van wat haar allemaal te wachten stond. De kleine zwarte merrie opende haar oogjes toen ze een neus tegen zich aan voelde. Iets warms in deze koude wereld. Ogen zo paars als die van haar vader. Een kenmerk dat ongetwijfeld problemen zou brengen, de ketens die haar bonden aan de duivel. Vrij zou ze nooit zijn, maar een klein veulen zoals zij was nog niet in staat om hier over na te denken. Beter gezegd, ze wist niet eens van het bestaan van haar vader af, of wat deze paarse kijkers betekende. Het enige wat ze zag was haar moeder, de prachtige merrie die bij haar stond en haar het warme neusje bood. Ze zag haar moeder kijken, naar haar ogen, maar dit ontging haar al snel. Een woord werd haar toegefluisterd, iets dat voor haar ook nog geen betekenis had. Iets als een naam, die leerde je pas later echt gebruiken, nadat anderen je al tientallen keren bij deze naam hadden aangesproken. Het was over met de rust, dat was wel duidelijk. Al snel voelde ze hoe haar moeder haar omhoog probeerde te helpen. Instinctief probeerde ze op haar benen te staan. Wankel, maar met een paar keer vallen en opstaan lukte het wel. De magie van een veulen, zo gebrand op het kunnen staan en lopen, zonder dat hiervan het belang duidelijk was. Nyx tuurde met grote ogen naar de paarden in de verte, de velden en de bomen. Haar donkere lichaam nog altijd tegen haar moeder aangedrukt, zoekend naar warmte. Ze was onmiskenbaar een dochter van haar moeder, maar tegelijk kon niemand ontkennen wie haar vader was. Lichte strepen wit doorkruiste haar blauwzwarte vacht, alsof zij wilde zeggen dat ze ook van Delaney was. Dat Avanti niet alles overheerste, dat zij zeker een goede kant had. Nyx snoof even, waarna ze op wiebelige beentjes een paar gewaagde stappen zette. Hoewel de wereld groot en nieuw was, joeg het haar niet zozeer angst aan. De nieuwsgierige twinkeling in haar ogen verried haar kijk op de omgeving.

**Profile** Number of posts : 628 Status : Active

Met haar blauwe kijkers keek nieuwsgierig rond. Ze kon van elk klein dingetje genieten. Nu het donker was kon je de bomen horen bewegen. De wind streelde zachtjes haar vacht en ze zag de gekleurde blaadjes zweven. De maan scheen op haar glanzende vacht. Ze voelde zich sterker als de maan scheen. Haar naam heeft ze ook niet voor niets gekregen. Haar echte naam: Nyx, godin van de nacht en Luna-zoals bijna iedereen haar noemt- dat maan betekent.

Haar arabische staart wapperd mee met haar bewegingen. De witte lange manen vallen langs haar donkere vacht en raken nog net de grond niet. Ze bind haar manen in om niet te struikelen. Veel paarden vinden het maar onhandig. Maar haar manen hebben wel degelijk nut. Ze dienen als een warm beschermend dekentje en dat deelt ze ook graag met andere. Haar silveren hoefjes maakte sierlijke stappen in het gras. Haar stappen waren geluidloos en onopmerkbaar. Luna is een merrie die niet graag opgemerkt wordt. Ze verstopt zich achter haar manen, maar als je haar in dr ogen kijkt weet je dat ze bijzonder is. Ze is een lieve en goedgelovige merrie en sommige paarden maken daar misgebruik van. Ze is nu wat voorzichtiger en probeert paarden te mijden. Alhoewel ze soms gewoon wat gezelschap nodig heeft.

Ze speurt verder door het veld totdat ze "Nyxerinn" hoort en kijkt nieuwsgierig om. Ze ziet daar een witte merrie met een klein zwart ding. Ze kwam voorzichtig dichterbij. Ze snuffelde om de geur van het veulentje op te pikken. Ze keek de moeder van een paar meter afstand aan en wachte op haar goedkeuring. Ze kwam iets dichterbij maar bleef op acceptabele afstand staan. Toen ze naar het veulentje keek moest ze aan Amosis denken. Ze mist hem. De schimmen hebben hem van haar afgepakt. "nyxerinn" Herhaalde ze nogmaals. "Mooie naam" zei ze op een kalme manier. Ze keek bewonderend naar het veulentje.

Er was veel waar je tussen kon komen, er was veel waar je een einde aan kon brengen of kon onderbreken door de gruwelijke daden van een schim. Maar liefde was eeuwig en daar kon een schim als Avanti heel weinig aan doen. Hij manipuleerde de zuiverste vormen tot het enkel leed en verdriet met zich teweeg bracht. Maar op het einde overwon liefde de meeste wonden en scheuren. Op het einde was liefde er om hersteld te worden tot één groot iets, een gruwel in zijn ogen. Hij kon niet vatte hoe liefde, zo'n kwetsbaar element, het iedere keer wist te overwinnen van zijn macht. het kronkelde stilletjes maar kwam steeds weer terug, al moest je maanden wachten. Liefde was er en zou onherroepelijk Avanti's grootste vijand blijven.

Zijn gitzwarte lichaam vol met getekende littekens staat tussen de bomen. Zijn paarse medogeloze ogen glijden tussen de maan en de vlakten door. Al dagen wachtte hij, al maanden keek hij toe naar de hoogzwangere merrie en vannacht was het die nacht. En het kon geen beter moment zijn met de blauwe maan die straks zou opkomen. Zijn staart zwiept kalmpjes heen en weer alvorens hij langzaam uit het bos verschijnt. 'Perfecte timing mevrouw.' Hij grinnikte en blikte naar het kleine veulen aan haar hoeven. Zwart als de nacht maar met witte lijnen doorheen die onheilspellende zwarte glans. Avanti blikt naar het kleine veulen haar ogen en hij grijns vals. Dit was één van de weinige nakomelingen die ooit leven vonden op deze aardbol, één van de weinige die het waard waren te blijven leven. Naderhand gezien zou dit veulen nut hebben voor Avanti, anders zou ze niet blijven leven. Avanti's paarse ogen glijden opzij naar de merrie en waarschuwend glijden zijn oren plat. 'Nyxerinn, ze lijkt op me. of heb ik het mis Delaney?' Hij keek opzij naar de trotste moeder of wat ervan over was en blikte dan naar de blauwe maan. Zijn scherpe hoektanden gleden over zijn lippen en zijn ogen krijgen een zwarte holle glans. 'Mag ik mijn geschenk geven?' Hij keek opzij naar Delaney en schudde zijn hoofd. 'Domme vraag, tuurlijk mag ik.' met zijn vliegensvlugge reflexen schoot hij vooruit en kerfde zijn tanden door het malse vlees van het veulen. Het liet twee perfecte ronde littekens achter, iets wat iedereen zou herkennen als Avanti, al was ze al genoeg getekend door hem. Hij trok zich terug en duwde zijn neus tegen het veulen zodat hij het recht aankeek. 'Je zult me vinden, je hoeft het alleen maar te willen Nyxerinn.' Hij sprak haar naam nadrukkelijk uit. 'In de bossen met alle antwoorden op je vragen.' En toen was hij weg in een oogopslag zonder meer schade aan te richten dan twee littekens op het veulentje haar prachtige vacht...

Ze was zo perfect.. Ik kon niet lang genoeg naar het wonder kijken zonder dat tranen zich vrijwillig over mijn wangen verspreidden. "Je bent zo'n mooi wonder.." Fluisterde ze zacht en duwde met een enkele traan haar neus tegen het zwarte zachte vachtje van de merrie. Toen ze een andere stem hoorde keek ze even twijfelend op voor ze zacht lachte. "Luna toch?" Fluisterde ik zacht en glimlachte warm. "Dankje.. Een mooie naam voor een schitterend wonder." Ze zuchtte even en duwde nogmaals haar neus tegen Nyxe haar zachte wang.

Iets zorgde er echter voor waardoor ik het al ijskoud kreeg, mijn oren vlogen diep in mijn nek en mijn neusvleugels vlogen al ver open voor ik hem had kunnen zien, voor ik zijn ijzige stem had kunnen horen was zijn naam al over mijn lippen gelekt. "Avanti." Siste ik en snoof toen ik zijn woorden hoorde voelde ik kou om mijn hart strijken. "Blijf bij mijn dochter uit de buurt!" Siste ik grommend maar en stapte half voor Nyxe. Toen Avanti echter naar voren schoot verliet een geschrokken gillende hinnik mijn mond en ik zag hoe zijn tanden mijn dochters nek raakte.

Zodra Avanti haar losliet schoot Delaney naar haar toe en duwde haar neus tegen het zacht vachtje. "Nyxe lieveling gaat het." Fluisterde ze zacht en ging opnieuw voor Nyxerinn staan toen Avanti opnieuw sprak. "Waag het niet om haar gedachtegang nog verder te laten infecteren met je smerige taal." Fluisterde ze zacht maar kon pas weer ademen toen de schim verdwenen was. En zodra hij verdwenen was liet ze haar hoofd zakken terwijl haar schouders even schokte. "Nyxe lieverd ben je ok.." Fluisterde ze zacht en staarde half naar Luna, die zou nu ook wel precies weten wat er precies aan de hand was..

IT'S NOT LIKE I'M WALKING ALONE INTO THE VALLEY OF THE SHADOW OF DEATH. STAND BESIDE ONE ANOTHER, 'CAUSE IT AIN'T OVER YET------------- delaney the Nameless Warrior

**Profile** Number of posts : 628 Status : Active

And we'll be carrying on, until the day it doesn't matter anymore 2yknti0

LunaNyx
All of our dreams making us blind

"Luna toch?" Fluisterde ze zacht en glimlachte warm. Ze knikte en lachte en haar blauwe ogen schitterde. Ze was verbaasd dat ze haar naam wist. Blij dat paarden haar toch opmerkten. Luna was namelijk iemand die zichzelf wegcijfert voor andere. Luna zei dat Nixerinne een mooie naam was. "Dankje.. Een mooie naam voor een schitterend wonder." Luna knikt instemmend. "Dat is ze zeker" Delaney zuchtte even en duwde nogmaals haar neus tegen Nyxe haar zachte wang. Luna keek vertederend naar hun twee en toch ook een beetje jalours.

Luna merkte dat Delaney van houding veranderde. Luna voelde de onrust aan. "Avanti." Siste ze. De naam bezorgde Luna al een rilling. Haar oren schoten naar achter en ze keek om zich heen. De geur van een hengst drong haar neus binnen. Delaney ging voor het veulentje staan en Luna kwam aan de andere kant van het veulentje staan. De hengst kwam tevoorschijn. En het was duidelijk een schim. Zijn zielloze ogen, zijn tanden en verrotte vacht deed het hart van luna ook even stilstaan van angst. Ze brieste om zijn geur uit haar neusgaten te krijgen. Ze heeft slechte herinneringen aan schimmen. Wie eigenlijk niet? Maar ze zou niet vluchten, nooit. Vooral niet als zon klein veulentje in gevaar is. Ze zou haar leven geven voor een veulentje. 'Perfecte timing mevrouw.' hij bekeek met zijn vuile ogen het veulentje. 'Nyxerinn, ze lijkt op me. of heb ik het mis Delaney?' Bij deze woorden drong het tot luna door. Nyxerinne, de kleine ziel een monster als vader. "Blijf bij mijn dochter uit de buurt!" riep de witte merrie uit. 'Mag ik mijn geschenk geven?' Hij keek opzij naar Delaney en schudde zijn hoofd. 'Domme vraag, tuurlijk mag ik.' Voordat Luna er ook maar iets aan kon doen had de hengst al zijn tanden in het veulentje gezet. Net zoals Vanth dat bij haar had gedaan. Haar ogen keken geschokken naar het veulentje dat gilde van pijn.

Zodra de hengst haar losliet schoot Delaney naar haar toe en duwde haar neus tegen het zacht vachtje. "Nyxe lieveling gaat het." Fluisterde ze zacht en ging opnieuw voor Nyxerinn staan. Hij duwde zijn neus tegen het veulen zodat hij het recht aankeek. 'Je zult me vinden, je hoeft het alleen maar te willen Nyxerinn.' Hij sprak haar naam nadrukkelijk uit. 'In de bossen met alle antwoorden op je vragen.' En hij verdween weer zoals hij kwam. "Waag het niet om haar gedachtegang nog verder te laten infecteren met je smerige taal." fluisterde de merrie hem nog wanhopig na. Ze liet haar hoofd zakken terwijl haar schouders even schokte. "Nyxe lieverd ben je ok.." Fluisterde ze zacht en staarde half naar Luna.

Luna voelde zich zo machteloos. Ze keek hoe het veulentje bloede. Waarom kon zij er niet voor springen? Waarom was zij niet sneller dan de schim? Ze was zo boos. Boos op schimmen. Hoe konden ze dit aandoen bij zon veulentje die zichzelf niet eens kan verweren? Ze stond net een paar minuten met beide benen op de aarde en dan krijgt ze dit al over zich heen. Luna was niet alleen boos op de schimmen maar ook op zichzelf. Het liefst ruimt ze alle schimmen een voor een op om andere te beschermen. Maarja ze is een slappe merrie. Alleen leiders kunnen een schim doden. Luna keek Delaney bezorgt aan. Ze hoopte met heel haar hart dat het veulen niets met de schimmen te maken krijgt. Ze is blij dat het veulentje bij Delaney opgroeid. Ze zal een goede moeder zijn dat kan je nu al zien. "Het spijt me dat ik niets kon doen." mompelde ze. Ze keek het veulentje aan."Het komt goed, je mama zal goed voor je zorgen." zei ze op een rustgevende toon. Waarschijnlijk begreep het veulentje er helemaal niets van. Als ze maar wist dat het goed kwam. Ze richtte zich weer naar Delaney "Kan ik helpen?" Misschien kon ze iets doen.

I don't see it in your eyes, just a cold blank stare.
And no one is asking why. Why you don't seem to care.
We've lost our way.

You hunted me down. Like a wolf, a predator.
I felt like a deer in love lights

**Profile**

» You're not a princess anymore, deal with it!

And we'll be carrying on, until the day it doesn't matter anymore

And we'll be carrying on, until the day it doesn't matter anymore

Soortgelijke onderwerpen

Soortgelijke onderwerpen