Devantium, de grote zware frieze hengst stond wat de doezelen in de kudde. Tussen de kuddepaarden. Hij vond het heerlijk. Hij keek even om zich heen en zag boven aan de nieuwe leider staan. Legend heette hij geloofde devantium. Devantium was van plan snel een keer een praatje met die hengst te maken. Maar dit keer was hij opzoek naar heel iemand anders. Dit keer was hij opzoek naar die merrie. Die merrie die hij een paar dagen terug was tegengekomen en waar hij een spannende nacht mee had gemaakt. De wonden van die avond waren nog steeds zichtbaar op zijn achterhand. Al genas het erg goed. Er zat een dikke jeukende korst op. Devantium vond het soms we lastig om er af te blijven, maar tot nu toe was het hem gelukt.

Devantium was opzoek naar die merrie. De merrie met de mooie naam calliope. Devantium had voor kort de liefde opgegeven. Hij was al aan het idee gewend een eenzame hengst te blijven. Maar toen kwam hij die bruine merrie met een groot goud hart tegen. In het begin was ze aarzelend, maar devantium begreep het. Vooral naar zown naar verleden. Maar devantium kreeg van haar voor het eerst een appart gevoel van binnen. Kriebels, en licht in het hoofd. Iets wat darkness toen een keer tegen hem zei toen hij het over kedhjia had. En nu was devantium aan de beurt. Zijn ogen tuurde door de kudde heen. Zijn lichaam baande een weg tussen de paarden door. Hij was opzoek naar die ene merrie. Maar kon haar niet vinden. Devantim ging aan de bosrand staan en hinnikte luid en vriendelijk met daarin de naam calliope. Hij wachtte af. Hij was zenuwachtig. Hij kon haar niet vinden. Straks is er wat gebeurd. Al draaiend en snuivend bleef hij ongeduldig wachten. Als het nog langer duurde ging hij haar zoeken. 


X calliope

Na een lang en licht geiriteerd gesprek met Angel had zij de hoop eindelijk opgegeven. Angel had tot in elk detail willen weten wat er gebeurd was. Maar Calliope wist het niet eens zelf zeker. Sure de Schim was niet echt iets waar ze om heen kon. Maar daarna had ze met nog een merrie gepraat. Een nieuweling die haar wel wat twijfels had bezorgd. De schimmen eigenlijk een enkele kudde slechte paarden die van de hele Mythe gebruik maakte? Nee! Calliope weigerde dat te geloven. Zachtjes zuchtte ze terwijl ondanks de prikkende pijn in haar keel haar keel en snoof even over de grond. Ze was ondertussen wel de sneeuw zat. Zachtjes zuchtte ze terwijl de bruine merrie haar hoofd hief. Opnieuw zuchtte ze zachtjes. Ze wou eigenlijk wel weten waar die hengst was.. Devantium.. De blauwe maan was al voorbij en eigenlijk moest Calliope er gelukkig mee zijn. Maar ze had Devantium sinds dien niet meer gezien. Niet meer sinds ze zich weer bij de kudde hadden gevoegd. Bijna verdrietig zuchtte ze en draaide zich om. Een schelle hinnik galmde over de kudde en meteen hief Calliope haar hoofd. Haar naam klonk door de hinnik heen en het geluid van de stem herkende ze ook meteen. Devantium! Elk ander paard om haar heen vervaagde terwijl Calliope de gestalte van de hengst zag staan aan de rand van het bos. Geluk overspoelde haar hart terwijl ze zich door de paarden wurmde. Zodra ze open ruimte had versnelde ze haar pas en in een korte galop stond de bruine sierlijke merrie voor de zwarte hengst. "Devantium!" Riep ze bijna uit en duwde haar neus even tegen zijn nek. "Wat is er? Waarom roep je me? Vroeg ze even zachtjes terwijl haar ogen twinkelde van plezier. Hij riep haar.. Kon het nog geweldiger. Ze glimlachte breed naar hem. En wachtte op zijn antwoord.

Devantium keek om zich heen en zag calliope aankomen. Devantium werd ook enthousiast en begon kleine steiger sprongetjes te maken tot dat ze bij hem was. Liefdevol keek hij haar in dr donkere ogen aan. Hij voelde haar warme neusje tegen zijn brede hals en keek gaar glimlachend aan. Waarna hij ook zijn neusje even tegen de haren deed en warme lucht in haar neusje snoof. Wat was ze mooi, wat was ze lief, en wat rook ze lekker. Devantium wou haar niet meer laten gaan en boog even zijn nek om haar wonden te bekijken. Die al aardig goed genas.

Devantium hoorde haar woorden. Raadselachtig grijnsde devantium naar calliope hij plaagde haar een beetje en hield het nog even stil. " dat ga ik je zo vertellen. Loop je mee? Ik zou het fijn vinden als we even alleen samen zijn " sprak devantium vriendelijk uit terwijl hij haar een knipoogje gaf. Hij wachtte af wat de merrie haar antwoord was. Maar hij kon het bijna wel raden. Weer drukte hij zijn neusje liefdevol tegen haar bruine hals.

Raadselachtig grijnsde devantium naar calliope " dat ga ik je zo vertellen. Loop je mee? Ik zou het fijn vinden als we even alleen samen zijn " sprak devantium vriendelijk uit terwijl hij haar een knipoogje gaf. Weer drukte hij zijn neusje liefdevol tegen haar bruine hals. De merrie glimlachte breed en knikte even waarna ze vooruit stapte en hem aankeek. "Waar gaan we dan heen Devantium?" Vroeg ze met een brede glimlach terwijl ze even haar hoofd schudde. Haar langze zwarte manen gleden speels over haar ogen heen terwijl ze glimlachte en vooruit stapte. De vraag wat er was doemde in haar hoofd op. Maar goed. Dat zou ze zo wel horen. inspi is ver te zoeken. srry

Devantium richtte zich op de beeldschone bruine merrie die bij hem was en speels en vrolijk al voor hem uitliep. Devantium dartelde even speels met haar mee, en liep daarna naast haar. Hoe Moest hij dit nu aanpakken en uitleggen? Dit had hij nog nooit gehad. En de eer is vaak altijd bij de hengst om het te vragen. Devantium werd iets verlegen van de gedachten en kon alleen maar even naar die merrie kijken. Hoe ze liep, zo elegant en sierlijk. Haar ogen waren om in weg te smelten. Devantium schudde zijn gedachte even uit de trance en focuste zich even goed op de merrie.

" we zijn er bijna bereid je maar voor " sprak devantium speels uit terwijl hij een lief knipoogje naar haar wenkte. Ja devantium was een vriendelijke hengst geworden in vergelijking met eerst. Hij had een warm hart gekregen en was wijzer en slimmer geworden door de jaren levenservaring. Devantium keek even uitdagend calliope aan waarna hij een stukje manen tussen zijn tanden vasthield en speels steigerde. Even een speel kwartiertje kon geen kwaad toch? Devantium maakte even een klein vreugdebokje waarna hij zich weer op de merrie richtte

" we zijn er bijna bereid je maar voor " sprak devantium speels uit terwijl hij een lief knipoogje naar haar wenkte. Devantium keek even uitdagend calliope aan waarna hij een stukje manen tussen zijn tanden vasthield en speels steigerde. Devantium maakte even een klein vreugdebokje waarna hij zich weer op de merrie richtte. Calliope schoot in de lach terwijl ze hem zachtjes wegduwde. "Devantium jij veulen." Grinnikte ze even terwijl ze haar neus tegen hem aan duwde. "Nou Devantium. Wat is het belangrijke dat je me moet vertellen." Met die woorden stapte ze even van hem vandaan en schudde haar hoofd Haar manen vielen perfect en haar voorpluk half over haar oog heen. Ze draaide zich opnieuw naar hem om en keek hem met een brede glimlach aan.

Devantium keek de bruine merrie speels aan waarna hij naar haar nieuwschierige vraag een grijns op zijn zwarte lippen verscheen. Hij had nu toestemming van de leider. Toestemming en alles volgend de regels opgevolgd zodat hij dit moment nu het nog specialer kon maken. Devantium zette zijn zware lichaam in een charmante stap om indruk te maken op calliope. En op die manier liep hij een cirkel om haar heen waarna hij haar een warm neusje geeft.
" calliope, ik moet je wat vragen " sprak devantium en ging voor hAar staan en maakte een diepe buiging. Waarna hij weer overeind kwam en zijn ogen in die van haar legde. " ik ben verliefd op je calioppe, een gevoel wat ik nog nooit heb gehad. En bij jou heb." vroeg hij toen en keek de merrie aan. Hij voelde zich een beetje charnant. Maar hoopte dat calliope het zelfde vond van hem. Want dan kon hij zijn echte vraag stellen. Maar wachtte eerst haar reactie af.

Calliope keek hem licht verbaast aan. Ze snapte het niet helemaal goed maar dat zou ze ongetwijfeld snel genoeg wel snappen. Als hij niet alles nog even zou verbergen voor haar. Devantium zette zijn zware lichaam in een charmante stap om indruk te maken op calliope. En op die manier liep hij een cirkel om haar heen waarna hij haar een warm neusje geeft. " calliope, ik moet je wat vragen " sprak devantium en ging voor hAar staan en maakte een diepe buiging. Waarna hij weer overeind kwam en zijn ogen in die van haar legde. " ik ben verliefd op je calioppe, een gevoel wat ik nog nooit heb gehad. En bij jou heb." vroeg hij toen en keek de merrie aan. Haar mond viel bijna open, gelijk voelde ze zich vereerd maar ook geschrokken. Hij was WAT!? Ze kon gevoelens voor hem niet ontkennen maar om het zo uit te spreken.. Geschrokken schudde ze even haar hoofd en deed een stap achteruit. "Devantium ik.. ik weet niet wat ik moet zeggen." Stamelde ze even terwijl ze hem met grote ogen aankeek. Daarna begon ze toch licht te glimlachen. Langzaam stapte ze naar hem toe en drukte haar hoofd tegen de zijne. "In iedergeval.. Ik hou misschien ook wel een klein beetje veel van jou." Ze glimlachte terwijl ze even haar ogen sloot en een stap achteruit deed. "Echt." Fluisterde ze zachtjes met een glimlachje. Dit was.. Te mooi om waar te zijn.. Echt te mooi.

De grote imposante frieze hengst schrok even van haar reactie toen ze achteruit deinsde. Nu had devantium het verkloot. Was het te snel? Was devantium niet goed genoeg voor deze merrie? Geschrokken keek devantium haar aan. Maar toen ze weer dichterbij kwam en devantium haar hoofdje tegen de zijne aanvoelde sloot hij even zijn ogen. Even stond voor devantium de tijd stil. Genietend van haar aanwezigheid, van haar aanraking. Ondanks de kille winter hing er een warme en romantische sfeer. Devantium hoorde de merrie zeggen dat ze misschien ook wel van devantium hield. Devantium begon nu zijn twijfels even te krijgen waarna haar laatste paar woorden het weer weg veegde. Het was verwarrend voor de zwarte hengst. Devantium richtte zich op de merrie voor hem en keek haar aan.

" calliope, ik zou geen leven meer zonder jou kunnen wensen. Je zal me hart breken als je zei dat je niet van me hield " sprak hij toen eerlijk en oprecht en keek de merrie vastberaden maar ook erg warmpjes aan. Devantium draaide even verlegen zijn oren waarna hij zijn neusje iets terug haalde. En haar vriendelijk aankeek.al gauw was zijn neusje weer bij die van haar. Warme lucht snoof hij in die van de merrie. Ja ze was beeldschoon. Devantium vond het een eer en noemde dit geluk. Om deze merrie bij hem te hebben. Alleen al bij haar zijn deed hem goed. Devantium keek even omzich heen. " calliope, ik ken nog een plek van vroeger. Zou jij met mij samen richting die plek lopen? Weet zeker dat je het prachtig vind " sprak devantium vriendelijk en wachtte rustig af op antwoord

Het was verwarrend en Calliope kon het niet goed bevatten, al wat ze wist was dat hij hier zijn hart opende voor haar.  calliope, ik zou geen leven meer zonder jou kunnen wensen. "Je zal me hart breken als je zei dat je niet van me hield " sprak hij toen eerlijk en oprecht en keek de merrie vastberaden maar ook erg warmpjes aan. Devantium draaide even verlegen zijn oren waarna hij zijn neusje iets terug haalde. En haar vriendelijk aankeek.al gauw was zijn neusje weer bij die van haar. Warme lucht snoof hij in die van de merrie. Het kalmeerde haar en deed haar hart springen. Nu wist ze het zeker, hij was het.. Hij was de ware voor haar.. En niets meer zou die gedachte veranderen in haar hoofd. Devantium keek even omzich heen. " calliope, ik ken nog een plek van vroeger. Zou jij met mij samen richting die plek lopen? Weet zeker dat je het prachtig vind " sprak devantium vriendelijk en  glimlachte terwijl ze haar neus even tegen de zijne aandrukte. "Dan zal ik jouw hart nooit breken Devantium." Fluisterde ze zacht in zijn oor en sloot haar ogen. "Ik weet het zeker, ik hou van je." Klonk haar stem zacht terwijl ze breed begon te lachen. Dat zeggen het voelde zo goed. Het maakte haar krachtig en de bruine merrie had het gevoel dat ze de hele wereld aankon. Met hem naast haar! "Op naar die speciale plek!" Riep ze bijna met een brede grijns uit en schudde haar manen los en maakte een vrolijke bok voor ze even voor hem uit draafde. Haar hart was opgevuld met warmte en die warmte nam haar hele lichaam over. Het beval haar om te rennen. De hitte in haar lichaam kwijt te raken dat haar had opgevuld. Adrenaline van puur geluk pompte door haar lichaam. "Kom wedstrijdje!" Riep ze lachend uit en gooide nogmaals haar hoofd in de lucht en liet een schelle hinnik horen, meteen daarna sprong ze weg in een schitterende uitgestrekte galop terwijl ze haar hoofd omdraaide richting Devantium en uitnodigend hinnikte.

 

Devantium hoorde de woorden van de bruine merrie. Ze hield ook van hem? Zei ze dat nou. Devantium zijn oren sprongen naar voren en zijn ogen stonden vol blijdschap richting de bruine merrie. Ook zijn hart begin sneller te kloppen. Zijn hoofd was in de wolken en zijn gedachtes alleen maar bij calliope. Zijn merrie, die hij tot zijn dood zal beschermen. Waar hij later misschien wel een veulentje mee krijgt. Waar hij voor altijd gelukkig mee kN wezen. Ja zijn geluk stond met hem mee. Eindelijk naar al die jaren dat het geluk tegen zat, zat alles nu mee. Devantium zijn aderen pompte zijn bloed door zijn lichaam heen. Hij zag de merrie een vrolijke bok maken. En hoorde dat ze devantium zijn speciale plek wou zien. Devantium keek even met een brede glimlach toe hoe de merrie vrolijk dartelde, tot dat ze al in een gallop zat. Ze wou een wedstrijdje doen en devantium kon die uitdaging niet laten gaan. Devantium zweeg. Hij had voor dit gevoel, dit moment geen woorden voor. Uiteindelijk toen de merrie wat verder was werd devantium weer wakker en keek haar nog steeds met een brede glimlach aan. 

Hij drukte imposant zijn kin tegen zijn borst waarna hij even op zijn plek begon te dribbelen. Zijn oren vrolijk naar voren. Hij gooide zijn hoofd omhoog waarna zijn hals en zijn voorhand volgde waardoor hij laag en kort steigerde zodat hij veel kracht uit zijn achterhand kon halen. Zijn achterbenen lieten zijn voorbenen weer naar de grond richtten waardoor hij zijn voorhoeven diep in het zand zetten en zo snel en met krachtige en imposante dreundende passen bij calliope was. Hij keek haar aan. " die uitdaging is bij deze geaccepteerd " sprak hij vrolijk waarna hij naar haar hinnik zijn hals even omhoog krulde wat doorliep tot aan zijn achterhand waardoor er ook een fijn vreugde bokje ontstond. Ook devantium liet een luide hinnik horen waarna hij zijn passen weer versnelde en samen met de bruine merrie, zijn merrie naar de plek gingen waar devantium vroeger in zijn leidersjaren altijd opzich zelf kwam. En nu wou delen met deze fantastische merrie.

De wind gleed soepel door haar manen terwijl ze nog even vrolijk bokte. Devantium as aangegallopeerd en kwam naast haar rennen. Hij keek haar aan. " die uitdaging is bij deze geaccepteerd " sprak hij vrolijk waarna hij naar haar hinnik zijn hals even omhoog krulde wat doorliep tot aan zijn achterhand waardoor er ook een fijn vreugde bokje ontstond. Ook devantium liet een luide hinnik horen waarna hij zijn passen weer versnelde en samen met de bruine merrie. Het rennen voelde heerlijk en met hem naast haar nog beter. Haardikke wintervacht was vervaagt tot de slanke schitterende roestbruine vacht die haar lichaam perfect omhulde. De lange zwarte manen dansde op de wind die haar ren met zich mee bracht en terwijl ze verder rende drukte ze even haar neus tegen hem aan. Haar ruime passen hielden weliswaar met moeite de hengst bij, maar ze hielt hem bij, en het hem gemakkelijk maken zou ze absoluut niet doen. Nogmaals versnelde ze haar pas. Haar ranke lichaam was gebouwd voor lange rennen op top snelheid zoals deze. En dat zOu ze hem bewijzen ook!

Devantium zag hoe de merrie was veranderd ten opzichtte van de winter. Haar wollige bruine vacht was omgeruild voor een prachtige glanzende bruine vacht, ze was prachtig om te zien. Ze was rank, en elegant. Een droom merrie voor iedere hengst. En devantium had geluk naast zown droom merrie te lopen. En er een verhouding mee hebben. Hij was apen trots. Ook zijn zwarte wollige vacht was ingeruild. Zijn dikke haren waren verdwenen waardoor er een prachtige pikzwarte vacht onderuit kwam. Een mooie glans ging er over zijn gezonde lichaam. 

Elke krachtige stap die hij zetten rolde zijn spieren onder zijn vel. Door dat de dikke winter acht verdwenen was viel het nu goed op. Over zijn brede hengsten nek liepen dikke aderen die doorliepen tot aan de schouder en zo naar de benen. Elke stap die hij zetten zag je het werken. Zijn gespierde imposante achterhand was mooi rond. Zoals een echte fries hoort te zijn. Devantium genoot ook heerlijk van het gallop. De wind probeerde zijn dikke bos met golvende manen op te tillen en er mee te spelen. Maar de manen van devantium waren er gewone weg te zwaar voor. Alleen de puntjes was het gene waar de wind haar vat op kreeg.

Samen met zijn tweeën gallopeerde ze door het lichtte bos heen. Het voorjaar was eindelijk begonnen. De bomen kregen hun knoppen weer. De dieren kregen hun liefde weer terug. En alles werd een stuk aangenamer. Puur door dat ieder levend wezen blij was met het einde van de winter en het begin van de lente, eindelijk had koning winter zijn spullen gepakt. En eindelijk was moeder natuur weer terug. Die ook dit jaar voor een hoop wonderen gaat zorgen. 

Devantium wierp een blik op de bruine merrie naast hem met de naam calliope die zijn merrie voor het leven was. De merrie die hij altijd voor eeuwig met zijn leven zal beschermen. Hij zag dat de merrie genoot van alles, een twinkeling had ze in haar mooie donkere ogen. Het deed devantium goed, het idee hoe hij haar tegen kwam, zo onzeker en angstig. En nu.. Ze is opgeleefd als een mooie roos. Kleurrijk, levendig en positief en genietend in het leven. Devantium was zo trots op haar. Toen hij weer verder voor zich uitkeek waar hij zijn hoeven zetten hoorde hij ineens geen calliope meer naast hem. Hij remde bruut af en keek achterom waarna hij met een imposante draai zijn lichaam volgde. Hij zag calliope met haar neusje genietend in het gras wroeten. Devantium zetten zijn lichaam in een ruime stap en stond bij haar. Even drukte hij liefdevol zijn warme neusje tegen haar roestbruine vacht en blies warme lucht tussen haar fijne haren, waarna hij ook zijn brede hals liet zakken. Zijn zwarte lippen raakte de groene sprietjes aan. Hij vouwde zijn lippen er omheen en zetten zijn tanden in een pluk gras die hij met een ruk aftrok en heerlijk een tijdje op zat te malen.

Even dacht hij terug aan het verleden. Starend voor zich uit. Hij was eerst zo gemeen, haverend op respect. Hij moorden verkrachten alles deed hij om maar machtig te zijn. Maar uiteindelijk keren alle paarden tegen je en word je maar een eenzaam paard. Nu is hij veranderd en het plukt de vruchten. Zijn beloning voor het leven had hij gevonden. Je zult het zowat zeggen dat het lot hem zo heeft gemaakt, en dat het lot hem naar de merrie leiden. En dat het lot ervoor zorgde dat die schim er kwam, om zo dichterbij elkaar te groeien. Nou, het was gelukt. Hij had de merrie van zijn dromen. Hij schudde zijn gedachtes uit als hij de stem van calliope hoorde. Het klonk als muziek in de oren. Zo vertrouwd. Hij luisterde voor de honderd procent naar haar. " ik hou ook echt heel veel van jou " sprak hij met een vriendelijke en warme stem. 

Toen de calliope omdraaide en devantium aankeek schrok hij even. Hij keek naar haar achterhand die zo goed als voor zijn neus stond. Haar staart had ze opzij gedaan. Toen schoten zijn ogen weer in die van haar. Hij begreep de boodschap maar ze was nog niet hengstig en dit zal dan niks uitmaken. " calliope.. " sprak hij alleen een beetje geschrokken uit. Hij wou heel graag een veulen van haar. Maar devantium was bang haar pijn te doen. Was bang haar te verwonden. Opeens drong er een heerlijke zoete geur zijn neus in. Stroperig doorzichtbaar en heerlijk ruikende vocht kwam uit haar achterhand zetten. Wat toevallig. Ze werd hengstig. Ze werd nu voor devantium zijn neus vruchtbaar. Klaar voor een veulen. Devantium keek haar aan en zetten nog een stap dichterbij haar achterhand. Romantisch en vriendelijk gaf hij een klein beetje in haar staartwortel waarna ook eentje op haar billen. Verleidelijk keek hij haar aan. Hij moest toegeven, ze rook heerlijk en devantium kon niet wachten, maar alles op zijn tijd. Langzaam maar zeker kwam zijn ' gevaarte ' :p er steeds meer uitrollen. Zijn ademhaling ging sneller en zijn spieren pompte op. Maar hij wachtte, hij wachtte tot zij de zekerheid gaf, eerder zal hij haar niet dekken. Vragend maar zwijgend keek hij haar liefdevol aan. Zijn hals charmant opgekruld en zijn voorbeen maaide eventjes op de grond. Waardoor de pollen in de lucht vlogen. Hij wou..hij wou.. Maar hij wachtte


X geeft niks.. Haha ikke niet. Heb weer een goed bericht neer gezet.

Devantium drukte imposant zijn kin op zijn borst en verbrede zijn hals. Hij keek naar calliope zijn oren naar voren en zijn ogen vriendelijk en warm. De drang was sterk, maar te houden. Toen hij merkte dat ze de toestemming gaf, en zelfs ongeduldig werd wist devantium zeker dat ze het wou. Hij knikte naar de merrie toen ze zei dat hij kon komen. " goed dan, maar als het pijn doet zeg je het oke? " sprak hij toen. Ook een beetje uit bezorgdheid. Maar ze kon hem vertrouwen. Het laatste is dat hij haar pijn wou doen. 

Devantium rekte zijn hals en rijkte zijn neusje naar haar geslachtsdeel waar hij even met zijn bovenlip een stukje vocht vanaf haalde. Hij strekte zijn hals omhoog waarna zijn bovenlip volgde en hij zijn voortanden liet zien. Ze rook verrukkkelijk. Naar een paar keer gefleemt te hebben raakte hj zachtjes met zijn brede gespierde borst haar achterhand aan en vouwde zijn brede nek over haar lichaam heen. Waarna hij zijn voorbenen om haar flanken heen vouwde en stevig vasthield. Hij richtte een paar keer en begon hevig te duwen. Zijn tanden kroelde haar liefdekozend in haar manen, zijn oren stonden toch een beetje gefocust naar achteren en zijn ogen gesloten, genoot hij van dit moment. Het was zo lekker om dit te kunnen doen. Hj stootte een paar keer flink tegen haar aan en kreunde lichtjes. " gaat het wel? " vroeg hij toen waarna hij nog een paar hevige harde stoten gaf. Oppeens lag hij stil op de merrie, en gleed hij er langzaam vanaf. Het was klaar. Zweet stond op zijn borst en als. Vermoeid keek hij hijgend naar zijn lieve calliope en een vriendelijke glimlach verscheen op zijn lippen. Hij zweeg. Wachtend wat ze zou zeggen en doen.

Devantium hijgde nog even naar wat te zien was aan de flanken die hevig op en neer gingen, grote neusgaten en wolkjes uit zijn neus. Maar het was het waard, het was heerlijk en een diepe zucht van genot verliet zijn keel. Hij keek de bruine merrie in haar ogen aan en voelde haar neusje liefdevol tegen de zijne. Een verleidelijke knipoog liet hij aan haar zien. Zijn vacht dampte van de zweet die verdampte door dat het toch wel kouder was en zijn lichaam bloedheet was. Hij zetten een stapje dichterbij de merrie en zijn oren en ogen waren vriendelijk en warmpjes op haar gericht.

" heb je genoten? " fluisterde hij romantisch en spannend in haar fijne ranke oortjes. Hij glimlachte zoet naar haar terwijl hij even zijn lichaam schudde. Ook zijn ding we weer half ingetrokken. Hij vond het heerlijk. Heerlijk om dit uit liefde te kunnen doen. Het voelde gewoon als een zevende hemel. Verliefd keek hij de zwijgende merrie aan. Die ook al niet zoveel zei. Hij verbrak de stilte. " wat hoop je wat het word? " vroeg hij toen vriendelijk en gaf haar een liefdevol likje over haar kaaklijn heen. Devantium hoopte dat hij niet te hard had gedaan. Hij hoopte dat ze nou geen pijn had. Want het ging hard, en devantium wist dat. Maar het was moeilijk in te houden. Naar al die tijd. En dan met je partner die je nooit meer kwijt wil is het onbeschrijfelijk. 
" heb k je al verteld dat ik mijn liefde voor altijd met jou wil delen? " sprak hij toen en keek haar aan in haar donkere ogen en wachtte af

Het deed devantium goed bij de woorden dat ze er ook van genoot en geen pijn had. Devantium knikte even toen ze zei dat aller twee wel goed was. Maar toch knikte hij. " ja inderdaad, ik zou ook graag een merrietje willen, al is een hengst ook super fijn en gaaf. En inderdaad zoals het maar uit jou buikje komt " sprak hij toen. Hij voelde de bruine hals van calliope omzich heen hangen en voelde dat ze genoot van dit moment. Devantium liep een stukje naar voren en liep naar een mooie boom die helemaal roze was van de bloezems. Een ideale boom met en ideale kleur voor dit moment. Hij keek haar aan en nodigde haar uit. " kom ga je met mij hier even liggen? We hebben het wel verdiend naar het sporten net " sprak hij toen speels met een vriendelijke glimlach waarna hij er wel vanuit ging dat calliope straks voor hem kwam liggen.

Devantium zakte tot zijn voor knieen en vouwde voor zijn bouw lenig zijn benen onder zijn lijf, waarna hij calliope bleef aankijken. Even schuurde devantium zijn neus aan zijn knie waarna hij ook even zijn hoofd neerlegde. Dit was waarschijnlijk de eerste keer voor calliope dat ze zag dat devantium ook lang uit ging liggen en even zijn ogen sloot om even te slapen. Devantium was kapot, moe. Maar zijn oren en bleven allert op de merrie, en als ze voor hem tegen hem aan kwam liggen zal devantium zijn warme brede hals liefdevol over haar heen doen.

Devantium voelde de bruine merrie naast hem komen liggen. Hij keek met een glimlach naar de merrie als hij haar neusje tegen zijn zwarte vacht aan voelde. Ze was zo vertrouwd, ze rook zo lekker. Devantium luisterde naar de ademhaling van calliope en werd er rustig en kalm van en een beetje moe. Hij gaapte even diep waarna hij een paar keer smakte. Hij was voldaan. Zijn geluk kon niet op. Even wierp hij een blik op haar buik. Daar zal nu zijn nakomeling in groeien. Een deel van devantium. Een deel van darkness. De familie zal voortleven. Maar het aller belangrijkste dat het veulen en vriendelijke opvoeding kreeg, en dat is totaal iets anders wat devantium gewend was. Hij zal er voor het veulen wezen. Altijd. Hij zal zijn gezin beschermen.

Het viel hem op dat de mier zoete lucht bij calliope verdwenen was. Zal dat een teken wezen dat het gelukt is? Dat er vanaf nu een wonder gaat groeien in haar buik? Hij kon het niet voorstellen dat die ranke buik van calliope straks een ballon is waar iets heel kostbaars in zat. Devantium besloot daarom ook calliope te beschermen voor alles. En devantium zag er vriendelijk uit, enndat was hij ook. Maar kom niet aan zijn dierbare met een kwade bedoeling want hij zoekt ze op en maakt ze dood.

Zijn neusje reikte van callipe haar hals even naar haar buik en wreef er liefdevol overheen. " dat ie maar goed mag groeien. " zei hij toen terwijl hij calliope vriendelijk aankeek en haar een lief warm neusje gaf en haar tegelijkertijd verliefd aankeek. Devantium had vlinders in zijn buik. Ennhij genoot er van.