Devantium de grote kalme zwarte hengst stapte door het gebied heen waar hij thuis hoorde, en het gebied onder leiding van de witte hengst Legend. Devantium was opzoek naar deze witte hengst. De reden was heel simpel. Toestemming vragen om een relatie met calliope te beginnen. En voordat hij haar echt wou vragen moest hij natuurlijk eerst het soort van ja woord van legend krijgen. Devantium draafde even aan en keek omzich heen. Je kon zien dat het voorjaar langzaam haar intrede deed. De zon werd warmer, de dagen werden langer de paarden begonnen al te verharen, de konijnen huppelde weer rond en alle diertjes kwam langzaam uit de winterslaap. De bomen begonnen hun knoppen weer te krijgen en je zag steeds meer weer het groene gras onder het kleine laagje sneeuw vandaan komen. Natuurlijk had je in de nacht nog steeds de vorst. Maar het ergste dit jaar was achter de rug.

Met grote krachtige stappen denderde devantium door het gebied en baande een weg langs de bomen. Het was hier prachtig en hij genoot ook daarom met volle teugen. Even schudde hij zijn brede hengsten nek om zijn manen even te wisselen van kant. Zijn zware manen deden op den duur pijn in zijn nek. Het stond erg status rijk, maar het was lastig. Devantium had in dit gebied al meerdere paarden leren kennen en oude bekende weer gezien. Het deed hem goed, en alles bij alles ging het super met hem. Op een ding na, zijn merrie naast zijn zij voor altijd, zolang het lot het toestemt. 

Devantium kon de hengst maar niet vinden en draafde weer terug naar de kudde. Hij gaf hier en daar een bekende van hem een warm neusje en stapte rustig door de kudde. Toen hij even omzich heen keek zag hij eindelijk het gene waar hij naar zocht. Legend. Devantium stapte met kalmte op hem af en stond voor hem. Waarna hij even een klein knikje maakte om respect te tonen aan deze hengst. " hee Legend " sprak devantium toen vriendelijk en warm, en wachtte weer op zijn beurt om te praten en die belangrijke vraag te stellen.

Devantium kreeg de aandacht van de witte hengst met de naam legend. Devantium keek hem vriendelijk en warm aan en knikte even. " nog gefeliciteerd met je leiderschap, je hebt het zeker verdiend" sprak devantium toen eerkijk en oprecht uit. Er waren veel concurrenten waaronder devantim zelf, maar hij accepeerde de keuze van axis, waarna meteen het respect richting Legend ging. 

Devantium besloot er geen lange draden aan vast te binden, en de tijd van de hengs te verdoezelen, en kwam dan ook metteen met de dringende vraag. " Legend, zouden calliope en ik een relatie mogen beginnen ? " vroeg devantium toen en met dat hij het weer over de merrie had kwam er even een kriebel in zijn buik. Devantium probeerde het te negeren en keek de witte hengst vragend aan. Waarna hij even omzich heen keek. Het voorjaars zonnetje voelde je al branden op je lichaam, en overal begon je lichaam te jeuken van de haren die los gingen laten. Geen paard zag erop dit moment uit. Maar goed. 

Devantium bekeek de witte leider voor hem en knikte eventjes naar zijn bedankje, devantium glimlachte eventjes naar legend waarna hij het weer gauw van zijn lippen afhaalde en groots respect toonde aan de leider. Veel paarden hadden zoiets van, het is toch maar een leider van rang 1. Maar ook deze leider had respect en status. En was net zo gelijk als alle andere leiders vond devantium. Alleen had axis meer te vertellen. Maar legend beslist wat er in rang 1 gebeurd. Devantium keek de hengst vriendelijk aan als hij hem zag nadenken. Devantium had ook vaak van die momenten dat de gedachtes even afdwaalde.maar nog steeds stond devantium met smart te wachten op dat ene antwoord.

Toen de witte leider toestemming gaf kon devantium wel een gat in de lucht springen. Oh wat was hij blij. Zijn ogen begonnen te stralen. " bedankt legend " sprak devantium toe terwijl hij een respect volle knik gaf. Devantium draaide zich vol enthousiastme om en stapte terug naar calliope, tot dat hij weer even stil stond. Hij had nu toch al een gesprek met legend. Waarom zal hij deze hengst niet beter leren kennen? Devantium richtte zich weer op de hengst en keek hem aan. " vertel eens wat over je zelf? " vroeg devantium toen vriendelijk en wachtte af

Devantium zag dat de witte hengst al was omgedraaid en schrok er een beetje van dat hij zomaar tegen hem begon te praten. Zo bedoelde devantium het niet, hij hield even zijn hals wat lager, zodat de leider kon zien dat hij het zo niet bedoelde. Het leek er op dat legend het wel fijn vond dat devantium was terug gekeerd. Hij hoorde zijn antwoord aan en greens eventjes vriendelijk. " het maakt mij niet uit. Wat je kwijt wil. Ik heb alle tijd voor je " sprak devantium vriendelijk en warm uit. Devantium keek even omzich heen en zag dat het voorjaar het werk alweer deed. Alle paarden waren aan het verharen. De bomen kregen de knoppen wat uiteindelijk verse groene bladeren worden. En het malse gras kwam ook steeds meer omhoog. De heerlijke zon die warm aanvoelde, maar nog niet de kracht helemaal had om door een koude wind te stralen. Maar de warmte voelde je goed. Devantium vond het een prachtige tijd en was ook helemaal in zijn sas. Het zal ook niet lang duren voordat de merries allemaal hengstig worden. Dan zal het hier ruiken naar zoete honing wat de verkeerde bijen aantrekken. Devantium baarde zich al zorgen over sommige.

Hij richtte zich weer op de leider. Toen hij met de zelfde vraag naar devantium kwam moest hij even denken. Hij besloot zijn verleden niet meer geheim te houden en besloot het te vertellen. " nou. Ik ben hier ver vandaan lang geleden geboren. Mijn broer darkness heeft hier altijd rang 3 onder zich gehad, hij was een top leider. Toen kwam ik en kreeg ik die rang. Van darkness. Dus naar een enige tijd op bmh geweest te zijn met zo veel macht in een keer, en zo jong. Eigenlijk zat k nog in een soort van puberteit. Bij mij gingen die twee combinaties niet zo goed. Ik verkrachte de merries en vermoorden paarden zonder pardon. Puur het gevoel dat ik aardig machtig was. " vertelde devantium en zuchtte eventjes. Hij was er helemaal niet mee eens van hoe hij was. Zijn oren schoten weer Omhoog en keken hem vastberaden aan. En ging verder met vertellen. " ik ben toen uit mijn eigen vertrokken uit bmh. Weg van mijn oude ik, om mijn nieuwe ik te vinden. Ik ben lang weg geweest heb lang moeten zoeken. Maar ik heb het gevonden en heb mijn leven veranderd. " sprak devantium trots. Hij was wijs genoeg geweest, hoe moeilijk het ook was de troon te verlaten en weg te gaan. En nu is hij weer terug. Wel gewoon als een kuddepaard. Maar zeker slimmer en assertiever geworden.

Devantium keek legend aan en wachtte zijn reactie af. De meeste zeiden allemaal dat het beter was. En dat devantium goed gehandeld had. Maar sommige zeiden juist andersom. Maar devantium kon het niet schelen. Voor zijn gevoel heeft hij juist gehandeld en daar was hij zeker trots op.

Devantium keek aandachtig naar de witte hengst. Zijn oren en ogen op hem gericht om elk woord wat hij zei goed in zijn hoofd op te nemen zodat hij het niet nog een keer moet vragen. Ja devantium vond als je met iemand aan het praten was moest je voor de honderd procent luisteren. Anders kun je net zo goed afkappen. Hij wist dat er veel paarden tijdens een gesprek nog wel eens een andere kant op keek, of inzonk in gedachtes maar devantium luisterde naar iedereen. Hij knikte begrijpend. Het deed hem denken aan hem. Devantium had ook zo ongeveer geleefd. Eerst op bmh, dan er uit. Opzoek naar iets nieuws om vervolgens terug te keren naar bmh. Deze plek had wat. Iets wat geen enkel ander gebied heeft. Allemaal verschillende plekke. En eens in de zoveel tijd een blauwe maan. De blauwe maan waar voor vele paarden een akelige vloek op heersde. Devantium maakte het niet zoveel uit. Al zou hij nooit die avond met calliope vergeten. Die avond dat er een schim langs kwam. Die avond dat devantium en calliope getekend waren voor het leven door een litteken. Devantium zelf had een paar grote littekens op zijn achterhand. Hij had calliope beschermd. En dat zal hij de volgende keer weer doen. Eigenlijk was het dankzij de schim dat devantium en calliope dichter bij elkaar zijn gegroeid. Eigenlijk had hij die schim moeten bedanken. 

Toen legend klaar was met zijn verhaal knikte hij opnieuw. " dat is dus al een aardig verleden. Op reis geweest en weer terug op bmh! " sprak devantium toen ter bevestiging dat hij legend goed had gehoord. Dat zijn moeder een schim was keek devantium niet van op. Bijna iedereen hier op bmh had een familie lid aan de schimmen moeten geven. Of te wel aan de blauwe maan. Tot nu toe is de familie van devantium ongedeerd. Devantium keek even naar zijn achterhand waar de diepe sneden nog aan het helen waren waarna hij legend weer terug in zijn ogen aankeek. " het scheelde niet veel, of ik was ook een van hen geweest. " sprak devantium toen. Hij vond het niet erg. Hij had het over voor de roestbruine merrie. 

Op zijn vraag schudde devantium zijn hoofd. " nee in het begin was het lastig. Heb namelijk best wel iets groots opgegeven. Ik bedoel een leider van rang drie is niet niks. Maar heb voor me zelf een verstandige beslissing genomen. Ik ben liever een kudde paard die andere paarden lief hebben, dan een leider en tegelijkertijd een beest zijn. Nee, ik voel me beter zo " sprak devantium op een serieuse manier. Even zonder een glimlach om te laten zien dat devantium er zo over dacht. Maar algauw kwam zijn warme glimlach weer op zijn zwarte lippen. " maar als jij ook van het oude bmh bent, dan kennen wij elkaar misschien nog wel. Of was jij nog naar mij hier terecht gekomen. " vroeg devantium toen aan de witte hengst waarna hij even zijn zware golvende manen uitschud en verdeeld over zijn brede gespierde hengsten nek. Ja devantium was gespierd. En door dat de wintervacht uitdunde kon je de aderen onder zijn huid zien lopen. Zijn manen waren als ze een te lange tijd aan de zelfde kant hingen e zwaar, en kreeg hij last van zijn nek. Zo nu en dan wisselt hij zodat het gewicht verdeeld blijft. Een diepe zucht verliet zijn keel. Even genieten van de prachtige voorjaars dag waarna hij zich meteen weer op de witte hengst met de naam legend richtte. Devantium mocht deze hengst wel.

Devantium luisterde naar de witte hengst als hij zei dat zijn verleden niet zo boeiend was maar dat het ergste was dat zijn moeder was vermoord bij de schimmen. Devantium knikte omdat hij het begrepen had. " legend, elk verleden is weer anders, en jou verleden is wel boeiend. Het is jou verleden, en geen een verleden is het zelfde. Maar vind het echt heel erg van je moeder " sprak hij met een meelevende toon uit. Devantium wist hoe het voelde je moeder kwijt raken. Zijn moeder is iets naar zijn geboorte dood gemaakt door zijn brute vader. Zijn moeder had al twee veulens op de wereld gezet en het waren allebei hengsten. En zijn vader wou een merrie, en vond zijn moeder mismaakt en vermoorden het met die reden dat ze hem geen merrie kon geven. Devantium zuchtte even bij die gedachten maar besloot deze hengst niet op te zadelen met die nare verhaal. Nee dit had hij achter zich gelaten, en hij weet dat zijn moeder nog bij jem is, elke dag.

Devantium knikte even toen hij over de schimmen begon. " nou ik was samen met calliope, de merrie waar voor ik naar jou ben gestapt. We waren ver van de kudde heel ver. Het was donker en de maan scheen blauw. Ik kwam calliope tegen, ze was bang en onzeker en besloot haar een tijdje onder mijn hoede te nemen tot dat ik haar bij de kudde had gebracht. Maar zover kwamen we niet, en ik wist dat de schimmen op de loer lagen. " sprak devantium naar legend. Hij keek even naar de hemel die nu een gewone kleur had. Waarna hij weer naar legend keek " ik besefte dat de tijd naar de kudde te riskant was en had ons naar een schuilplaats geleid waar we wat konden eten en drinken. Calliope liet ik even slapen. Ik kon niet slapen en liep naar buiten en kwam dus de schim tegen, dat maakte calliope wakker. De schim wou haar hebben.. En we hebben samen elkaar verdedigt. " zei hij toen " we hebben samen de dood in de ogen gekeken. Zijn gemerkt voor het leven met die littekens. Gelukkig zwakte de maan af, en zo ook hun krachten waardoor de schim zich terug trok. Ik heb gezorgd voor de merrie heb bij haar gelegen en uiteindelijk levend terug gebracht. " sprak devantium toen terwijl hij voorzich uit staarde en de film weer voor zich zag. Hoe hij zich herinnerde die stinkende schimmen. Hij schudde zich weer wakker waarna devantium zijn lichaam in een ruststand zette. " het spijt me dat ik de merrie niet eerder veilig terug had kunnen brengen.. En dat het normaal jou taak is legend, maar de tijd tikte, de schimmen waren dichtbij en ik voelde gewoon dat we de kudde niet zouden halen, en nu hadden we tijd gerekt en het spaarde wel ons leven " sprak devantium. Want bij nader inzien had hij misschien direct terug moeten gaan naar legend en de kudde. Maar die afstand was zo ver in vergelijking met de schuilplaats die devantium nog van vroeger wist.

Hij keek naar legend die de volgende vragen stelde. Devantium legde weer een glimlach op zijn lippen. " nou ik was drie jaar, bijna vier toen ik bmh verliet. En nu ben ik zes. Nog jong, maar volwassener als je begrijpt wat ik bedoel " zei hij toen met een vriendelijk knipoogje. En ondertussen bleef zijn gedachtes malen of hij legend niet ergens van kende. 

[/size=20] Legend [/size] Hij lachte flauwtjes toen hij zei dat elk verleden anders was, altijd boeiend. 'Daar heb je gelijk in,' gaf hij toe. Elk verleden was inderdaad anders, had andere wendingen, andere plottwisten. Saai was het nooit. 'Dat hebben jullie goed gedaan,' zei hij. 'Het was dapper, dat is altijd handig. En dan snap ik ook waarom jullie voor elkaar zijn gevallen. Zulke situaties brengen jullie toch dichter bij elkaar,' zei hij toen. Hij vond het leuk om met Devantium te praten. Het bleef interessant door de herinneringen die ze ophaalde, en hij had zich dan ook geen moment verveeld. Devantium was echt een goede gesprekspartner. Toen begon Devantium zich te verontschuldigen. Snel wuifde Legend dat weg. 'Ik was die blauwe maan nog niet de leider, en daarbij, wat je hebt gedaan was goed. Je hebt een ander paard gered, het maakt niks uit dat het je taak niet is. Je hebt goed en snel gehandeld, dat is wel duidelijk. Als je naar de kudde was gegaan, was het inderdaad misschien je dood geweest. Het was de juiste beslissing.' 'Ik was hier tot ongeveer mijn zesde maand. Daarna moest ik weg omdat me moeder stierf. Ik ben hier weer gekomen op mijn vierde ongeveer, en nu ben ik vijf. De kans dat wel elkaar kennen, is dus wel groot. Maar waarschijnlijk kunnen we het niet herinneren omdat we te jong waren,' zei hij. Het was wel grappig als hij er aan dacht dat hij Devantium misschien wel zou kennen toen ze hier vroeger waren. Hoe groot was die kans?

[/font]

Devantium knikte vriendelijk " bedankt legend, doet me echt goed " sprak devantium over dat hij goed gehandeld had en dat hij zich niet schuldig hoefde te voelen. Dat maakte het gesprek tussen die twee nog makkelijker dan het al was. Devantium greens even toen hij zei dat ze elkaar waarschijnlijk langer kennen dan nu. " ja, raar is dat eigenlijk. De aarde is zo ontzettend groot mAr toch is de wereld zo klein. " zei hij toen met een glimach op zijn lippen. Legend was een leuk en gezellig paard om mee te babbelen. Devantium had het zeker naar zijn zin met hem. Hij keek de hengst aan waarna hij zijn nieuws met hem wou delen. " legend, we hebben een veulen " sprak hij met een volle lach. Want devantium was zo trots. " het is een merrie geworden en alles gaat goed " sprak hij toen als aanvulling erachteraan. Devantium wou het de hele wereld wel vertellen. 

Aan de andere kant was hij bang, angstig. De blauwe maan zat er ook weer aan te komen en devantium moest extra oplettend wezen, en hij wist dat legend dat ook deed, het was het aller eerste veulentje van bmh. Vol trots keek hij in de ogen van de leider. " ze is prachtig " sprak hij toen vriendelijk en wachtte de reactie af van deze respect verdiende leider.