Vespero. De bruine brede hengst liep door het gebied van bmh. Zijn oren ontspannen naar achteren gericht, zijn ogen op de weg voor hem gericht en een neutrale gezichtsuitdrukking op zijn edele hoofd. Zijn verleden heeft hem doen na denken ver bepaalde dingen. Hoe hij samen met andere hengsten de hengst E'ves heeft gediend, en gesteund bij dingen en beslissingen. Hoe hij samen met de andere paarden vol ongeloof uiteindelijk dit paard door wantrouwig gedrag de rug hebben toegekeerd, hoe ze deze hengst pijn hebben gedaan en gekleineerd. Tja zo was het leven nou eenmaal, en zowiezo die hengst vroeg er zelf om. Het was zijn eigen schuld. Wat kon vespero er nu aan doen dat die grote leider vermoord is door die ex vriend van hem. Hij had hem gewoon niet moeten vertrouwen. 

Met deze gedachtes liep deze imposante hengst door het gebied van rang 1 heen. Een teken van vroeger droeg hij op zijn lichaam, een teken waar hij niet vanaf kon, en ook eigenlijk stiekem ook niet wou. Het was een teken van een bondgenootschap, die nu toch niet bestond naar zijn idee. Zijn benen droegen zijn lichaam naar waar hij heen wou, zijn oren lieten hem verschillende geluiden oppikken en zijn neus ving elk geurtje wat de wind hem bracht uit de lucht. Tja, Vespero was een pientere hengst, een slimme hengst met veel denkvermogen en veel kracht in zijn lijf wat ook te zien was.

Vespero was nieuw in dit gebied en vroeg zich af wie hier allemaal leefde. Zou hij oude bekende tegenkomen? En nieuwe paarden? Wie weet. De tijd zal het leren en het lot van boven zal hem leiden. Je leek soms wel een pop aan touwtjes, het leek soms wel alsof je zelf in je leven niks te vertellen had. E dat het allemaal geregeld werd door wezens van bovenaf waar je met je slimste gedachtes niet bij kon komen. Het zak Vespero een worst wezen. Hij zal het aan moeten kijken. Hij ziet wel wat er dit keer op zijn pad gaat komen.

In een volle en ruime krachtige stap kwam hij bij een gestrekt grasveld uit. Het verse groene voorjaars gras glom je tegemoet, het was mooi en lekker om te zien, alleen was hij nu meer geintreseerd in water. Water wat zijn droge keel zou kunnen smeren en zijn dorst zal kunnen blussen. Hij kon niet eens meer normaal zijn tong over zijn gehemelte halen, alles was droog. Hij stak zijn neusje in de wind en vond een geur wat leek op vers bronwater. Hij zetten zijn brede bruine lichaam aan in een gallopje richting de beek waar het heerlijke water hem naar toe lokte. Eenmaal aangekomen keek hij nergens meer naar en duwde zijn bruine neus in het water en begon heerlijk van te drinken. Grote slokken zag je door zijn als naar beneden glijden. Naar een paar grote slokken te heb en gedronken hoorde hij wat naderen. Zijn oren schoten wantrouwend naar achteren en hij hief zijn hals en hoofd met een ruk op. Wie was daar? Vespero hield zichzelf muis stil en keek richting het geluid. Met nog een druppende onderkin liet hij het geritsel en gestamp in de gaten en verroerde hij geen haar.

Eenmaal de geluiden ophielden stak hij zijn neusje in de lucht en priemde hij zijn oren naar voren en besloot zelf maar even op onderzoek uit te gaan naar het geluid wat hij hoorde. Hij zetten zijn lichaam in een stap en liep richting het stukje waar het geluid vandaan kwam. Hij liep door de bosjes heen, de struiken liep om een paar bomen heen en zag n eens wat liggen. Hij versnelde even in een draf tot dat hij bij het paard aakwam en zag de merrie liggen. 

Venerom schrok. Hij kende deze merrie. Maar het was misschien te lang geleden om te heugen waarvan maar daar zal hij later overna denken. Hij besefte dat deze merrie duidelijk hulp nodig had en reikte zijn neusje naar de merrie toe. " hee.. Gaat ie wel? " vroeg hij met een vriendelijke stem. Want ja hij was vriendelijk. En nu hij merkte dat ze hulp nodig had helemaal. Hij kon het niet over zijn hart verdragen om haar hier zo te laten liggen met alle gevaren op de loer dus bleef hij bij haar staan en keek haar afwachtend aan.

Vespero keek de merrie verbaasd aan waarna zijn geheugen weer begon te dagen en hij wist waar van hij haar kende. Een slijmerige glimlach sierde zijn bruine lippen en de oh zo vriendelijke hengst veranderde eventjes kort in een norse blik. " jij bent het.. Nu weet ik het weer. De dochter van die oh zo grote leider " sprak hij plagerig uit terwijl hij zich niks aantrok van het dreigende lichaamstaal van de bonte merrie. Lye'et was haar naam hij herinnerde het zich weer. " hoezo moet ik nou weer weg gaan? Jij denkt allemaal dat het onze schuld was. " kaatste hij direct terug zonder na te denke. Op de reactie van de bonte merrie.  " Lye'et " sprak hij toen duidelijk en op een strenge manier. " de hengsten versierster, de merrie die zo op haar pappie leunde, en zie wat er nu van over is van deze merrie die dacht zelfstandig te zijn. " jullie hebben het er beide samen naar gemaakt, je was te naïef, je liet met je spelen je genoot er van tot dat de verkeerde op je pad kwam en je nog te beroerd was te luisteren naar andere paarden die het beste met je voor hadden " sprak vespero naar de merrie. Ze kon wek zielig doen, en het was misschien ook wel erg wat er gebeurd was met haar, maar ze had het er deels samen met E'yes naar gemaakt. En dat was de mening van vespero. " jij en E'yes hebben het er samen naar gemaakt. 

Vespero was een hengst die volgde vroeger. Die diende wat hem werd gezegd. Maar uiteindelijk was het genoeg en ging alles door elkaar, en volgde hij samen andere handlangers de opdrachtgever en dat was toen op dat moment die vriend van E'yes zelf.  waar de grote leider haar vader vertrouwen in had. En deze merrie verliefd op was. Wat vespero en de rest allang had gezien door de handelingen met elkaar.

X srry voor de late reactie hihi.. Gng nog ff snel het verhaal goed doorlezen.. Zodat ik geen onzkn praat snappie haha

Lye'et Already broken, already gone. Already know you're moving on Ik voel zijn blik veranderen, maar mijn blik en houding veranderen geen seconden. Zijn woorden komen kaatsend aan, waar ze dacht dat haar ziel al gebroken was, zo wist haar nog een enkel stukje te vertrappen. De bittere woorden die hij uitsprak, het boeiende hem niks, hij schoof de schuld op mij. Alsof ik hier om gevraagd zou hebben, hoe ik me ook gedragen zou hebben, wat mij en mijn familie overkomen was, zou nooit iemands schuld kunnen zijn en hoe hij nu reageerde was niet paardelijk. Dit paard, was slecht en ongetwijfeld onderdeel van het pack. Ik wist me even geen houding te geven, angst of woede. Moest ik kwaad zijn op hem en hem hoe dan ook terug pakken of was hij gestuurd om te doen wat ze was mislukt? Mijn leven nemen. Ik schud met mijn hoofd zonder mijn blik uit de zijne te halen, ik wist niet wat er zou gebeuren als ik dat zou doen. Mijn ogen spraken, woede, angst en vooral heel veel verdriet uit en ik wist niet wat ik moest doen. *inspiloooooos

Vesperon keek de bonte merrie aan met een onbegrijpelijke blik in zijn ogen. Wat deed hij nu naar die merrie? Waarom deed hij zo? Misschien omdat zij zo fel reageerde, misschien omdat vesperon even niet wist hoe hij nu weer met deze situatie om moest gaan. Als ze beter wist moest ze beseffen dat deze hengst een handlanger was, die degene diende wat de leider werd opgedragen of door iemand werd opgedragen. Vesperon zag het verdriet in haar ogen. De angst die ze uitbeefde. Vesperon kon nog steeds die norse hengst van toen wezen en het werk afmaken om haar om te brengen. Maar ze zijn in een nieuw gebied, een nieuwe omgeving en nieuwe invloeden. Waarom kon hij dan haar niet anders bekijken dan nu?

Hij keek de merrie even nors aan, maar hoe langer hij in haar ogen keek des te minder werd zijn blik. Uiteindelijk slaakte de bruine hengst een diepe zucht en liet even zijn hoofd hangen. En schudde het eventjes, even was hij in een twee strijd. Hij liet de eer aan de merrie en hij keek haar aan met een emotieloze blik aan. " heb je misschien een beetje dorst? Hier aan de andere kant van de struiken is een beekje " zei hij zachtjes en wees met zijn bruine neus richting de struiken. Misschien kon zij nu ook even over haar hart strijken. Vergeten zal de hengst het nooit maar hij kon het achterzich laten. Want zo verkeerd was vesperon niet. Hij was goedaardig en vriendelijk. Zijn blik ging terug op de zwakke merrie voor hem. Wat was hij nu aan het doen? Even begreep hij van zich zelf even helemaal niks meer.

whaa, ik ben even de draad kwijt, is hij nou goed? Want dan klopt je laatste bericht niet, toch? Of ben ik nu te verward haha

Jaa ik was ook al een beetje in de war.
Maar hwt komt er op neer dat vespero een lojfwacht os geweest van de groye
Leider zeg,maar. Dus schijn verder weinig met de moord te maken heeft gehad. Enhij is idd vriendelijk haha

Lye'et Already broken, already gone. Already know you're moving on Vroeger had dit paard een andere kant, maar nu leek hij verbitterd, aangetast, veranderd, in negatieve zin. Maar al snel krijgt hij een andere blik in zijn ogen, een blik van spijt en van verwarring, maar mijn gedrag daardoor naar hem zal niet anders worden. Wanneer ik zijn woorden hoor rollen mijn ogen bijna uit m'n hoofd. Of ik dorst had? Wat was dit voor omslag, waar haalde die het gore lef vandaan om te doen alsof er niks aan de hand was? Nogmaals ontbloot ik mijn tanden en kijk hem woest aan. 'Wie denk je dat je bent?!' is het enige wat ik uit weet te brengen en de woede is in mijn ogen af te lezen. *sorry, heel moe, mr wou toch antwoorden, volgende word langer, promise!

Vesperon keek de gevlekte leiders dochter aan. " weet jij wel wie ik ben " vroeg vesperon terug op een kalme manier. Vesperon had een gevoel dat deze merrie niet wist wie hij nou echt was. Vesperon was een knechtje van haar vader. Mocht zelfs daar blijven maar wou zelf niet blijven. Hij had daar teveel ellende gezien. Hij keek naar de bonte merrie. " ik heb altijd je vader met honderd procent gehoorzaamheid gediend altijd. En ik heb me niet bemoeid met de dood van de leider. Integendeel, ik heb juist tegen de andere gevecht, heb geprobeerd je vader te beschermen. " zei vesperon met een verluide stem. Ze was in de war. En vesperon begreep het en besloot vanaf nu ook naar met respect te behandelen. Ook al wou zij dat niet, en deed zij gemeen tegen hem, hij zou nooit meer zoals net doen tegen haar, nooit meer gemeen en kil doen. 

" ga je nou mee wat drinken, je ziet er uitgedroogd uit. " vroeg hij toen aan de merrie. De leider was er misschien niet meer, maar hij leefde voort in het paard wat voor hem stond. Besperon voelde een plicht om haar nu zowiezo aan het drinken te krijgen. 

X geeft niet meis, alles op zn tijd haha

Lye'et Already broken, already gone. Already know you're moving on Zijn woorden zeiden mij niks, de afgelopen jaren had ik op mezelf overleefd en geleerd dat woorden geen waarde meer hebben, maar even zag ik iets terug van de oude Vesperon en ik kon me ook niet herineren dat wie dan ook ooit iets slechts over hem hadden gezegt. Daardoor kon men van alles tegen me zeggen, maar veel zou het niet uitmaken, er was me zoveel verteld, maar er was me zoveel aangedaan dat ik niemand zou vertrouwen, nu niet en nooit niet. Wanneer ik zijn woorden hoor lijken mijn ogen vuur te spuwen, dat hij het nogmaals vraagt!! Maar hij had gelijk, ik had water nodig, heel erg zelfs en hij wist blijkbaar waar ik moest zijn. 'Je wijst de weg, loopt twee meter voor me en kijkt niet om!' sis ik en kijk hem dreigend aan. Ja, ik was gemeen, maar ik had alle reden om dat te zijn en elk paard wat ooit op mijn hoeven gestaan zou hebben zou hetzelfde doen.