Just wanna get right out of here

Dacosta Valyra

Vinyx Laendaerys

De wind sloeg tegen haar manen terwijl ze verwoed de stof en zand van haar hoeven probeerde te halen. Het was bespottelijk geweest maar ze had gewoon in haar eentje de enorme tocht moeten maken. En de woestijn was dan nog nieteens het ergste geweest. Bij lange na niet. Dacosta was de hitte gewend. Haar oorsprong was te vinden in een land waar de zon nooit leek te dalen van de eeuwig blauwe lucht. Daar waar regen slechts een luxe was geweest. Het leek een wereld weg te zijn en dat was hetgeen wat haar bang maakte. Ze was hier op een missie. Een doel om terug te krijgen wat van haar gestolen was. Via geruchten, de vreemde woorden in andere talen die ze op had kunnen pakken hadden haar hier naartoe geleid. Het land waar zij als veulen verhalen over gehoord had. Het land waar monsters de aarde bewandelden.

Ze herinnerde zich de grote zwart witte hengst nog. Zijn blauwe manen die altijd vreemd in haar ogen hadden geleken. Hoe anders dan anders zij er dan ook uit zag. Hij was captain geweest van haar vaders Royal Guard en had het maar wat leuk gevonden om haar bang te maken als hij op haar moest passen of terug moest brengen omdat ze weer eens op onderzoek was gegaan. Het waren altijd leuke verhalen geweest maar toen ze tot de realisering kwam dat deze verhalen echt waren en ze elk woord aan haar vader vertelde verdween de blauw harige hengst. En daarmee wellicht ook haar enige vriend.

Ze was bitterder geworden daarna. Haar glimlach leek snel lang geleden voor het laatst op haar lippen te staan en ze begon meer en meer van haar macht gebruik te maken. Wat in retrospect haar ondergang geweest moet zijn. Want zodra ze haar grote mond open trok tegen de nieuwe Queen was het zij die haar leven achter zich moest laten. Maar het vuur in haar hart was nog altijd niet geslonken en zo was ze op deze missie gegaan om het land op te zoeken waar haar over verteld was. En in dit land zou ze haar leger vinden..

Maar deze plaats hoe schitterend dan ook leek niets op de beelden die ze voor zich had gehouden in haar jeugd. Er lag geen bloed op de grond van de vele slachtoffers die vielen. In tegenstelling. Het dwarrelde witte vlokken naar beneden die op haar lichaam leken te blijven steken. Het was een totaal contrast tegenover de warme zandvlakte die ze had doorkruist. Was dit werkelijk nog dezelfde wereld als waar zij opgegroeid was..?

Zoekend staarde ze om zich heen enig spoor van leven zoeken maar ze leek vreemd verlaten en alleen. Alsof zelfs de vogels haar geen gedag wouden zeggen. Een trilling gleed over haar rug terwijl ze een pas achteruit zette en haar mond opende de plotse zin om het uit te schreeuwen te onderdrukken. Zoekend, smachtend naar iets van leven in een land dat zo leeg was en zo zwaar op haar schouders rustte dat het voelde alsof haar hoeven zouden begeven onder het gewicht.

Was dit werkelijk hoe eenzaamheid voelde..?
-Open

**Profile** Number of posts : 2551 Status : Active

Faylice had de dagen getelt, van de stormachtige herfst die zich voordeed dit jaar tot de dreigende, lichtgrijze wolken die aandeden als sneeuw. Ze huiverde even bij de gedachte daar aan, ze was niet meer bang, maar comfortabel had ze zich nooit gevoelt met de ijzige kou die dit land kon hebben. Winter was altijd een moment waar paarden dood gingen zonder dat de schimmen zich ermee konden mengen. Paarden vroren dood, soms hele gezinnen die zich hopeloos tegen elkaar hadden genesteld en hun langzame einde tegemoet kwamen als de laatste restjes warmte zelfs in de kern deden doven.

Haar vorige winter was een en al drama geweest, Vestival had haar zijde verlaten en ze was in alle staten geweest, kwetsbaar voor de monsters die zich schimmen noemen. De hengst was haar hart binnengedrongen, zoals water dat met stenen doet. Dat gaat in alle scheurtjes en kiertjes zitten, het opvullend, het versterkend. Totdat het bevriest, dan laat het water het steen uit elkaar spatten. Daarna, als het weer opwarmde herhaalde het zijn catastrofale weg, totdat er niks meer van over was. Zo ook was de hengst bevroren, hij was zo hard als ijs geworden en had zich van haar afgezet. En ergens wist vroeg ze zich af wanneer het proces zich weer zou herhalen, al zou hij het zelf niet willen.

De leegte van de lucht had plaats gemaakt voor de grijze massa die het officieel tot winter had benoemd. Haar smalle neus stak even omhoog, terwijl het de ijzige lucht opsnoof. De zon scheen een paar hoopvolle straaltjes maar het pak sneeuw wat op de grond lag won met een verwoestende kracht en liet de kou opstijgen. Ze strekte haar lange benen even en liep rustig een paar stappen. Haar gewrichten kraakten even waar haar spieren protesteerden, ze moest in beweging blijven, anders sloeg de kou op haar lichaam, waar het teveel schade kon doen.

Haar lange, krullende manen schoven zacht op en neer terwijl haar voorbenen de eerste meters maakten. Ze had een topconditie, trainde elke dag, voorbereidend op een mogelijke aanval van een schim. Ze zou nooit kunnen winnen, maar ze kon in ieder geval een poging wagen en strijdend ten onder gaan. Nooit zou ze haar vader het plezier gunnen haar ongelukkig te maken. Even schudde haar hoofd, een spastische beweging vanuit haar hals terwijl ze aansprong in een galop. Elegante bewegingen volgden van achteren naar voren als haar hele lichaam de inspanning met genoegen aannam. Ze snoof even en sprong hoger omhoog om daarna haar rug te bollen en haar achterhand uit te slaan, een lichte knak was te horen als haar rug zich los maakte door de plotselinge beweging. Tevreden liet ze zich terugvallen in een stap, terwijl haar spieren nog warmte creëerden.

Een lichte merrie liet haar opkijken, haar eigen vacht was bijzonder maar de merrie in de verte spande de kroon, een paarse verschijning. Er waren niet veel paarden die zo'n vacht hadden, haar moeder had een paarsige vacht, en had dit doorgegeven aan haar. Een zucht verwijderde zich van de merrie terwijl haar oren zich spitste. Haar hoofd draaide al overuren, maar ze was er zeker van dat er geen schim zo'n kleur had, al kon het altijd een spion zijn. Snel zette ze de gedachte van zich af terwijl de nieuwsgierigheid het won. Ze sprong wederom aan in een handgalop terwijl ze de merrie naderde.

Op gepaste afstand liet ze zich terugzakken naar een stap terwijl haar fiere hoofd zich half hoog hief. Er was geen grammetje vet te zien, alleen rauwe spier die maar een gedeelte van haar ribben deed bedekken. Ze nam de merrie verder in zich op, ze had nog steeds een dun vachtje en dat baarde haar zorgen. Ze had zelf geen dikke vacht, maar hield beweging om warm te blijven en zocht warmere plekken op om haar nachtrust te vinden. "Gaat het?" Klonk haar o zo zachte stem die door de ijzige lucht heen sneed en haar neus iets naar de merrie deed reiken.

Dacosta Valyra

Vinyx Laendaerys

Haar ogen hadden het lichaam van een merrie gevonden. Tenminste, op het eerste zicht was het een merrie geweest maar de rare bewegingen die deze uithaalde lieten haar bijna lijken op een jonge ongetrainde hengst. Bespottelijk, was dit hoe de merries in dit gebied leefde? Nou ja, misschien waren ze dan niet zo fragiel en lievelijk als zij gewent was maar dat deerde ook niet, als ze ten strijden zou moeten trekken jegens haar vader had ze iedereen nodig, niet alleen de hengsten die in dit gebied leefde en merries zoals deze waren makkelijk vervangbaar en verplaatsbaar, een perfecte frontlinie dus.

Zodra de merrie dichter haar kant op kwam snoof ze even. Haar spieren waren nog misselijkmakender dan haar gedrag. Zo’n gespierd beest voor een merrie? Wat verwachte dit ding? Het liet haar haar neus ophalen. De taal die de merrie sprak kwam als onbekende brabbel aan in haar oren. Een boeren praatje waartoe ze zichzelf niet zou kunnen verlagen om het te spreken. Inplaats daarvan staarde ze recht langs de merrie en snoof even flink."Zu'u dreh ni tinvaak hin vun." Sprak ze koeltjes en staarde haar recht aan met minachting in haar ogen.

**Profile** Number of posts : 2551 Status : Active

De roanpaarse verschijning was stil gaan staan. Haar lange manen bewogen licht mee met de wind die zacht over het land blies. Elk haartje op haar vel was een met de rest van haar vacht. Er waren geen imperfecties te vinden in de haren van haar vacht of aftekeningen. Alleen oude littekens leken het perfecte patroon te verbreken. Tijden had ze haar aftekeningen gehaat, wetend dat die uit de genen van haar vader voortkwamen. Ze had het afschuwelijk gevonden dat ze door anderen werd beoordeeld op de tekening op haar lijf die ze bezat. Maar ze had het achter zich gelaten en was een sterkere zelf geworden, één die haar naar de tweede rang had gebracht.

Een negatieve sfeer had zich gevestigd met als bron de onbekende merrie voor de ranke neus van Faylice. Haar hoofd draaide zich een klein beetje schuin, haar ene oor naar achteren gericht waar het andere naar de paarse verschijning stond. Het leek een fragiele merrie die naar haar vermoeden nog niet lang op dit land was. De ranke hals verkorte zich even als de merrie tegenover haar snoof, een minachtende blik werd haar toebedeeld. "Zu'u dreh ni tinvaak hin vun." Ongeloof bracht haar blik met zich, ze had werkelijk nog nooit meegemaakt. Van alle paarden die ze was tegengekomen, die allemaal zo divers deden reageren was dit er een waar ze een nieuw documentje in haar hoofd kon aanmaken. Even bleef het stil van Fay haar kant terwijl ze de klanken nogmaals één voor één in zich opnam, waar ze een poging deed om er iets begrijpbaars uit te krijgen. Dat mislukte genadeloos. ’S.. Sorry?’ Was het enigste wat ze uit haar strot kon krijgen terwijl haar hoofd nog wat schuiner draaide. Totaal overrompeld van de hooghartigheid van de paarse merrie die passend in doek gekleed was.

Dacosta Valyra

Vinyx Laendaerys

Opnieuw kwam er iets uit de mond van de boeren merrie. Woorden die ze niet begreep maar eigenlijk ook niet wou begrijpen. Zielig hoe de wezens hier alleen maar zo'n boeren taaltje konden. Maar goed, Dacos zou zich nooit erlage tot dat niveau. Nooit. Niet dat dat niet wegnam dat ze dus duidelijk iemand als tolk nodig had. Want ze begon nu wel echt te vrezen datt zelfs hun leider hun keizer deze boeren taal ook zou spreken. Hij zou ongetwijfeld niet de taal der draken kunnen spelen. Dit land zag er bovendien uit alsof er geen draak te vinden was. In dat geval was dit land veiliger dan haar thuisland. Maar de ruwheid, de gevaren haden ook hun schoonheid. Ze hielt van het gevaar dat ze liep in haar thuisland. In de eeuwige zandvlaktes waar zij als een god aanbeden werdt. Waar zelfs draken voor haar bogen. Hier wist dit beest nieteens wat te doen in nabijheid van royalty. Zielig.

Snuivend draaide ze haar gelaat bij waardoor de zon haa diep paarse vacht raakte en sloot haar blauwe ogen voor een seconde voor ze deze weer opende. Ze zou niets hebben aan deze merrie ze zou beter direct kunnen omdraaien en wegstappen een respectvoller iemand zoeken maar inplaats daarvan stapte ze nu juist op de merrie af en sprak niet meer terwijl ze alleen maar mete haar ranke hoofd bewoog dat ze haar zou moeten volgen. Het zou tenminste makkelijker werken om iemand naast haar te hebben die zou kunne nuitleggen dat ze hun taal niet sprak als ze bij de kudde aankwam dan dat ze weer tegen een willekeurig beest zou moeten praten.

**Profile** Number of posts : 2551 Status : Active

Een vleugje wantrouwen kwam op in de tweekleurige ogen van de merrie. Ze vroeg zich af of het gestalte voor haar überhaupt een paard was. Misschien was het zelfs haar nieuwe gave die onwennig verschijningen liet zien. Toch had ze een soort van interactie met de merrie en dat was niet mogelijk met de achterblijfselen van paarden die hier rond bleven spoken. Faylice nam haar neutrale houding aan, het liet haar arabische afkomst maar al te duidelijk zien.

De diep paarse merrie draaide zich om, haar vacht liet de zon wat extra schitteren. Fay kon niet ontkennen dat de verschijning er prachtig uit zag, geen enkel litteken tekende haar vacht meer dan de vlekken die de merrie bezat. Flawless en perfect was het te noemen, alleen het stuk stof was een raadsel voor de merrie. Het zag er zacht en soepel uit, al had ze nog nooit zoiets om een paard heen gezien. Ze keek even op, recht naar haar ogen die haar naast zich wenkten. Ze zorgde ervoor dat haar hoofd een tikkel gekanteld bleef, zodat het glazige oog niet te zien was. Ze wilde niemand afschrikken en sinds dat ze haar gave had gekregen leek het eens zo doffe oog meer te zijn gaan leven.

Haar lichaam, die zo abrupt stil had gestaan kwam langzaam in beweging, het liet meer spieren zien dan dat ze onbewust wilde. De glans vatte de harde lijnen terwijl in een soepele stap twijfelend naast, maar iets achter de merrie stapte. Ze maakte op dat ze vast uit een warm land kwam, de dunne vacht in het midden van de winter leek haar niet prettig. Zou de merrie weten dat de schimmen op de loer lagen?

Haar oog vond de blik van de paarse merrie, terwijl ze onbegrepen keek. Ze hoopte dat haar vragende blik duidelijk zou maken dat ze geen idee had waar dit naartoe zou gaan en wat de merrie wilde. Kennis van dit land had ze, en van de paarden die hier deden leven, maar deze merrie? Een groot raadsel.

Just wanna get right out of here PMTetbh

DACOSTA LAENDAERYS

Fod Hi Tinvaatey Kred Do Krund
Hi Kron Uv Hi Dir.

In stilte bleef ze staren naar het wezen. Meteen opvattend dat de boerenpony een van haar twee ogen duidelijk verborg voor haar. Meteen schoot elke mogenlijke optie door haar hoofd wat de rede kon zijn dat ze dit deed. Wat was er te zien achter die manendos van haar die Dacosta niet mocht zien van haar?

De andere dingen die opvielen waren de enorme spieren voor een merrie onder haar vreemd dikke vacht. Had die vacht temaken met de temperatuur die hier heerste? Want ze moest toegeven dat ze het vreselijk koud had. Een gevoel dat ze eigenlijk nooit gehad had. Deze kou was alles behalve prettig voor haar en ze hoopte dan maar ook meer warmte te kunnen vinden bij de kudde waar dit vreemde wezen duidelijk een arbeiders rol had.

Inplaats van de vragende blik van de merrie beantwoorden met een hard commando draaide ze haar lichaam iets bij om recht voor de merrie te staan en duwde haar neus nauwelijks tegen een paar van de littekens voor ze meteen haar neus aan de grond afveegde geen ziektes willen vangend van een wezen dat ze wellicht niet zou kunnen vertrouwen. Nadat ze voor zichzelf duidelijk had gemaakt dat het inderdaad littekens waren keerde ze haar hoofd naar die van de merrie en duwde met haar neus de donkere manen weg voor het verborgen oog.

"Hokzii" Fluisterde ze bijna ademloos starend naar het oog voor ze snel haar hoofd schudde en daarbij ook de manen van de merrie terug liet vallen op diens plaats voor ze met haar neus richting het bos wees. "Doraan" Vroeg ze snel hopend dat het demonen beest zou snappen dat ze vroeg waar de kudde zich bevond.

**Profile** Number of posts : 2551 Status : Active

Haar hoeven zette zich gestaag voort in de krakende sneeuw. Haar benen die zich sierlijk één voor één optilde om ze daarna weer zorgvuldig neer te zetten. Ze had er lang over gedaan om haar stap te perfectioneren. Haar paslengtes konden niet te lang worden, haar snelheid niet te gehaast, dan zou het meganisme niet totin de uiterste punten worden benut. Elke spier had invloed, elke zenuw zou afgesteld zijn zodat het de ultieme machine zou zijn. Ergens wist ze dat ze het in zich had, om een moordmachine te zijn, in haar vaders voetsporen te treden. Lang had ze dat weggedrukt, alles in angst om niet de welbekende markings te volgen. Ze had meer paarden gezien met hetzelfde soort markings en vroeg zich af of het wat met haar eigen familie lijnen te maken had.

Als de merrie stopt grijpt de aandacht van Faylice weer terug, nog steeds had ze moeite met het vertrouwen van de merrie maar toch leek er iets bekends. Wanneer de paarse merrie haar neus naar haar toe beweegt volgt haar oog scherp de beweging. Een vederlichte aanraking volgt waarna de merrie er alles aan doet om haar neus weer schoon te krijgen. Het laat Fay een wenkbrauw optrekken terwijl ze de merrie wederom een wantrouwige blik geeft. Haar hoofd had zich gedraaid waardoor de dikke manen vanuit haar maantop meer zichtbaar werden. De donkere haren vielen ietwat oncharmant langs haar smalle gezicht heen. Het gaf ruimte die de mysterieuze merrie gelijk innam door haar witte oog zichtbaar te maken. Angst leek op te borrelen onderuit Fay, ze kon alleen maar toekijken hoe de merrie waarschijnlijk al haar conclusies deed maken. Het had haar al lange tijd niets meer uit gemaakt maar dit mysterie deerde haar op een of andere manier. De angst kwam onverwachts, ze had er mee leren omgaan maar normaal was het altijd te voorspellen, zelfs wanneer het niet te voorspellen was.

"Hokzii" Viel na een korte stilte tussen beide. De slechts fluistering werd opgevat door Fay al wist ze niet goed wat ze ermee kon. Het woord had in ieder geval geen positieve toon, sterker nog, had een dreigende toon. Als ze het zou moeten raden zou het woord een duistere betekenis hebben, zoals duivels of monsterlijk. Zeker weten kon ze niet weten. De merrie tegenover haar had zich er blijkbaar niet dusdanig veel van haar oog aangetrokken. Ze was in ieder geval nog niet gillend weggerend dus dat was een goed teken. "Doraan." Was het volgende woord van de merrie. Haar neus had in de richting van het bos gewezen. Niet zeker wat de merrie bedoelde blikte ze op haar vacht. Het was veel te dun voor een omstandigheid zoals deze. Misschien bedoelde ze veiligheid? Of warmte? Misschien zelfs wel de kudde. De kudde had in ieder geval alle punten die ze kon zoeken dus wat was een relatief veilig besluit. Haar hoofd knikte licht als teken dat ze er iets van had begrepen terwijl haar lichaam koers zette naar de plek waar ze de minanter kudde voor het laatst had gezien. Het kon niet ver zijn. Na een paar passen draaide de roan merrie even haar hoofd naar de vreemde merrie. Vragend of de merrie haar zou volgen.

DACOSTA LAENDAERYS

Fod Hi Tinvaatey Kred Do Krund
Hi Kron Uv Hi Dir.

Haar blauwe ogen stonden iets van zorgelijk terwijl ze naar de merrie keek. Was ze er wel zeker van dat ze een boer.. Nee, een demoon. Het was een monster dat oog was al meer als genoeg bewijs voor Dacosta om dat vast te stellen. Maar nog altijd kon ze er niets aan veranderen. Ze zou.. iets kunnen vechten. En anders zouden haar lange benen haar nog altijd weg kunnen dragen voor het monste rhaar zou kunenn volgen. Ze had dan wel spieren maar Dacosta was geboren om te rennen geboren om mul zand te overheersen. Dat was iets dat deze merrie haar nooit na zou kunnen doen.

Die gedachte leek al iets kalmer in haar hoofd en ze rekte zichzelf even uit voor ze op de beweging van de merrie volgde. Ze moest toegeven. Het voelde beter om in bewezing te zijn. Haar vacht was te dun voor deze barre omstandigheden en haar sierlijke kledij deed niets veel behalve haar mooier maken dan ze al van nature was.

Ze hoopte maar dat de merrie haar inderdaad naar de kudde zou brengen en nog meer hoopte ze dat er iemand zou zijn die haar taal zou spreken al had ze daar weinig hoop voor. Het zouden allemaal boeren zijn, stuk voor stuk, allemaal zonder ook maar een woord van haar nobele taal te kunnen spreken, maar goed. Ze zou haar weg wel vinden dat kon ze altijd wel. ZElfverzekerd glimalchte ze en stapte door de merrie volgend op 'goed vertrouwen'

**Profile** Number of posts : 2551 Status : Active

Een minuscuul wittig structuur vond zijn weg naar beneden, dwarrelend op de vlagen van de wind. Het lot van dat ding lag op een bepaalde manier vast, het zou de grond bereiken. Maar de weg daar naartoe werd bepaald door de invloeden van buitenaf. De wind liet het op een plek neerkomen naar zijn keuze. De temperatuur liet het bepalen of het kleine structuurtje heel bleef op zijn weg naar beneden, en zo waren er nog miljoenen andere kleine factoren. Fay vroeg zich af of dat niet voor de rest van de levende wezens gold. Natuurlijk telde de schimmen niet mee, die tartte het lot maar waren tegelijkertijd niet levend. Alle paarden zouden eindigen in de dood, dat stond absoluut vast. Maar die weg daarnaartoe zou nooit vast liggen. Het sneeuwvlokje kon zelf niks aan zijn weg doen, maar een paard kon zelf tot op een zekere hoogte zijn pad voor zich leggen. Vele hadden dat nooit beseft, waren te blind van angst geweest om te zien dat ze hun weg zelf konden beïnvloeden. De schimmen wilde die weg manipuleren en zijzelf was door hen beïnvloed, door de angst en afschuw die ze had gehad. Eens had ze beseft dat haar vader deed alsof ze dat konden, misschien dachten dat ze het konden, het was allemaal een illusie.

Faylice's hoofd stak omhoog, en voelde welke kant de wind deed bewerken. Als automatisch wisselde ze kant zodat zij de wind zou pakken. De merrie zou het ijskoud hebben en onderkoeling lag op de loer in dit seizoen. Haar lichaam trad in een drafje, of sneller de kudde te bereiken en de merrie iets meer kans te geven om warmer te worden. Haar manen dansten op en neer over de rechterkant van haar smalle hoofd, de dikte ervan weerhield haar te kijken met haar troebele oog. Het was maar beter ook sinds ze nog geen raad wist met de gave die ze had. Tussendoor zag ze flarden van de omgeving, soms lieten haar haren een streng aan ruimte over. Haar oog leek een wit gestalte op te vangen maar ze negeerde het volledig, de focus van de paars roan merrie lag op de vreemde merrie.

Enkele minuten waren verstreken voordat de eerste paarden van de kudde in zicht raakten. Een kleine glimlach vormde zich op de mond van de merrie. 'Kudde?' Vroeg ze terwijl ze naar de massa paarden wees. Ze stonden tussen de bomen verspreid en zorgde voor enige beschutting. Haar hoofd draaide zich naar de merrie toe waar haar manen voorbij vlogen. Haar normale oog keek de merrie vragend aan, onwetend of ze nog wat wilde. Terwijl ze de rest van haar lichaam bijdraaide. Haar neus vond haar weg naar de grond waar ze met haar lip wat sneeuw opzij schoof. Een paar grassprietjes zagen weer licht, al was dat kort. Fay nam een kleine hap van het gras en met het kauwen keek ze suggestief naar de merrie. Onzeker of ze het vertrouwde of niet, ze zou ooit moeten eten en gras was het enigste wat er op dit moment te vinden was. 'Eten?' Klonk haar zachte stem wederom vragend. Misschien kon de merrie haar betekenis van het woord geven en waren ze weer een klein stapje verder in het begrijpen van elkaar.

DACOSTA LAENDAERYS

Fod Hi Tinvaatey Kred Do Krund
Hi Kron Uv Hi Dir.

In stilte had ze de demonen merrie gevolgd. Haar vertrouwen ook al was het ongewild in de merrie gelegd en wist dat ze niet anders kon. Deed ze dit niet dan zou ze zeer zeker dood vriezen in de diepe kou die dit onbekende land met zich mee bracht. En hoewel Dacosta over het algemeen zei dat ze liever stierf dan met boeren samenzweren kon ze nu toch niets anders en met de belofte aan dood zo dicht bij koos ze uiteindelijk toch maar voor het leven.

Toch leek demoontje meer te vertrouwen dan Dacos in het eerste opzicht had gedacht en al gouw kreeg de inderdaad de kudde in zicht. Een bijna trotse blik gleed over haar gezicht. Zie je wel. Ook al was het een vreselijk beest waar ze mee had moeten werken kwam zetoch uiteindlijk aan bij kudde waar ze met al haar hart hoopte dat er iemand zou zijn met wie ze kon spreken.

Inplaats van meteen naar de groep paarden stappend bleef ze even staan en keek naar de merrie die opnieuw in haar rare taaltje sprak. Dit keer snapte ze echter iet wat van wat de merrie zei en langzaam knikte ze. "Hokzii.. Kudde." Sprak ze langzaam starend naar de kudde tot ze opnieuw met naar achterover getrokken oren toekeek naar de merrie. "Kip.." Mompelde ze langzaam met een iet wat vragende klank in haar stem. Bedoelde ze eten? Of gras in het specifiek. Nee zo slim zou ze niet kunnen zijn.

**Profile** Number of posts : 2551 Status : Active

Het drafje wat haar lichaam had gemaakt bracht haar een kleine vleug van warmte die haar beweging had opgebracht. Het vulde langzaam haar aderen en slagaderen die met de grootste moeite hadden de haarvaatjes te bereiken. Toch werd er succes behaald en haalde de warmte haar oppervlakkige huid, waar haar vacht zijn werk deed die warmte binnen te houden. Wanneer een kille windvlaag haar vacht laat openen kan Fay het niet laten toch een rilling te geven, het weer was nooit vergevend. Maar vandaag leek het erop dat het wraak wilde nemen op de mooie dagen die ze hadden gehad. De kou steeg op vanaf grond, en vond zijn weg via de hoeven verder naar boven, proberend haar organen te bereiken, om ze daar uit te schakelen.

Een kleine verbazing was er toen de vreemde merrie niet gelijk weg liep maar bijdraaide. "Hokzii.. Kudde." Een fijne glimlach vormde zich over de lippen van de roan merrie. Ondanks dat het door het rare accent anders klonk was het te begrijpen. 'Kudde, Hokzii' Sprak ze onwennig door het vreemde woord, terwijl ze haar hoofd iets liet knikken. Het was de eerste stap van het begrijpen van elkaar, al kon de paarse merrie zo vertrekken. 'Faylice.' Uitte ze haar naam met enige zekerheid, zodat het niet verward zou worden met een woord wat één van beide niet zou kennen. "Kip.." Zei de paarse merrie, vragend. Het liet Faylice haar been opheffen om nog wat gras te onthullen onder de witte laag des doods. Haar smalle neus gleed naar beneden om even het laatste poedersneeuw weg te snuiven. 'Gras.' Sprak ze daarna terwijl ze naar de groene plek wees en de onbekende merrie daarna weer vragend aan te kijken. Nog steeds wist ze niet wat ze met de merrie aan moest, maar ze zou haar zeker niet laten verhongeren omdat ze de spreekwijze niet zou weten.

DACOSTA LAENDAERYS

Fod Hi Tinvaatey Kred Do Krund
Hi Kron Uv Hi Dir.

Haar blauwe ogen bleven gefocust op de merrie terwijl de wind harder aan haar vacht begon te trekken en ze duwde haar lichaam voor zover ze kon iets compacter op elkaar. Hoewel ze hielt van haar slanke hoge benen en haar dunne lichaam was dit toch niet bepaald fijn. En hoe ze het durfde om het in haar ranke hoofdje omhoog te brengen zou ze nu toch maar wat graag een dik lichaam hebben zoals de boer voor haar neus.

Snuivend duwde ze de gedachte direct weg van haar hoofd en keek haar opnieuw aan. Het accent dat ze opzette liet haar bijna in de lach schieten. "Hokzii" Sprak ze opnieuw en zacht duidelijk aandacht leggend op de accenten en keek haar recht aan. Zodra het volgende rare woord echter uit haar mond kwam keek ze op en knipperde even. Was dat.. Haar naam? Bedoelde ze dat? Even knipperde ze onzeker voor ze zachtjes tegen de merrie's borst drukte en haar mond opende. "Faylice." Sprak ze zacht hopend dat ze het goed uit sprak voor ze haar neus op haar eigen borst drukte. "Dacosta Valyra Vinyx Laendaerys." Een halve grijns lag op haar lippen en ze rekte haar hals uit statig voor haar staand. Zich afvragend of de merrie uberhaupt de familienaam Laendaerys kon. Normaal zou ze ook haar gehele titel uitspreken maar iets zei haar dat de boer haar toch niet zou kunnen verstaan.

Het volgende woordt dat de merrie sprak liet haar nog moeilijker kijken. God, ze hielt ook niet op ook he? Wat was gras nou weer voor woordt. Of. Bedoelde ze.. "Veydo?" Het woordt gras was naastdat ze het nog nooit eerder had gehoord ook een betekenis die ze niet al te goed kon. Ze had geen 'gras' waar ze vandaan kwam. En als het er al groeide zag het er niet zo uit als dit. Het was atijd droog geweest en gelig. Bovendien had het een vreselijk droge smaak gehad maar toch leek dit 'gras' wel op het veydo dat ze gekend had. Daarnaast had ze gehoord dat in verre landen het groener was dan ze zich ooit zou kunnen voorstellen. Hoewel ze dacht dat Larethian kinderverhaaltjes tegen haar vertelde bleek het nu toch verbazingwekkend waar te zijn. Het was werkelijk groener dan ze ooit gekend had. Wacht.. Betekende dat dat de andere verhalen van haar oud lijfwacht ook waar waren? Over de monsters die deze wereld bewandelden.. Over de vloek van de blauwe maan die over een land heerste ver ver van haar bed vandaan.. Een vreemd gevoel gleed over haar borst terwijl ze naar de merrie keek. Iets zei haar dat het land waar ze nu was niet zo veilig was als ze origineel verwacht had.

**Profile**

» The person who I've been lately, ain't who I wanna be.
» she says you don't wanna be like me, seen the things i've seen
» I wanna dance with your memories.
» You wanna talk with me Theron ??
» Legend, devantium wanna meet you

Just wanna get right out of here

Just wanna get right out of here

Soortgelijke onderwerpen

Soortgelijke onderwerpen