You'll never know what hit you ~ Ｄｅｌａｎｅｙ

**Profile** Number of posts : 3918 Status : Active

vysareth
"I was her first
but not her last."

Vysareth ademde de frisselucht van Minanter in. Nog maar net was ze aangekomen in dit nog onbekende land en meteen voelde ze dat er iets apart aan was. Paarskleurige ogen keken over de vlakten heen, oren spitsten op toen een aantal vogels over vlogen. Een zucht verliet haar lichaam toen ze zichzelf een halt toeriep onder de takken van een boom die al snel zijn bladeren aan het verliezen was. Dit teken gaf aan dat winter niet lang meer zou weg blijven.

Haar lichaam spande op toen ze een geluid dichtbij hoorde wat leek op hoefstappen en de geur van een ander paard drong haar neusgaten te binnen. "Ja?" sprak ze, haar stem onbewogen.

Nog voordat de zwarte merrie haar eerste stap in het land van de blauwe maan had gezt had Delaney haar al aangevoeld. Zodra de witte merrie haar stervelijke leven opgegeven had om in dienst te staan van de Guardian was ze een geworden met het land en voelde ze ieder wezen dat zich begaf op de gronden en zo ook de zwarte merrie van wie ze nooit had gedacht haar ooit nog te zien. Haar Vysa..

Met snelle passen zette ze zich voor. Ze had een ander lichaam aangenomen. Het lichaam van een witte vos. Het was wellicht niet een keuze die Delaney snel maakte voor een lichaam maar voor nu was het de beste manier om haar dochter te ontmoeten zonder dat die haar zou herkennen al vroeg ze zich af of Vysareth dat ooit zou doen. Echter had ze hier weinig aan hoeven denken en leek haar gedachten compleet te verdwijnen zodra ze haar zag. Ze leek haar opgemerkt te hebben, natuurlijk, ze had nogsteeds een hint van paard om haar heen hangen. "Spreekt u tegen mij?' Klonk haar stem zangerig terwijl ze op een omgevallen boom sprong en de zwarte merrie met haar blauwe kraalogen aankeek.

**Profile** Number of posts : 3918 Status : Active

vysareth
"I was her first
but not her last."

Toen een witte vos in haar zicht kwam, deinsde Vysareth een paar passen terug met haar oren achteruit gepind. Ze briesde zacht toen het dier op een omgevallen boom sprong en haar aankeek met ogen die haar zo bekend leken maar zelf niet zomaar kon plaatsen. Er was iets vreemd aan deze vos, dit vermoeden werd alleen maar versterkt toen het dier begon met spreken.
"Eh.. ik denk het wel.." sprak ze zacht in antwoord, paarse ogen volledig op de vos gericht, nog steeds niet helemaal vertrouwend. Vysareth was bijna zeker dat ze een paardengeur had opgesnoven, dus waarom was nergens rondom haar een paard te verkennen?

Met haar blauwe kraaloogjes bleef de witte vos staren terwijl ze langzaam haar gezichtje kantelde en over haar lippen likte. "Ik denk het, ik ben de enige die hier is." Kwam er zangerig over haar lippen uit en ze glimlachte warm naar de merrie. Ze knipperde even en bleef haar aankijken. "Zoek je iemand Vysareth?" Fluisterde ze haar naam en bleef haar aankijkenm et haar doordringende blauwe ogen.

**Profile** Number of posts : 3918 Status : Active

vysareth
"I was her first
but not her last."

Haar paarse ogen werden groot toen haar naam werd vermeld. Vysareth kon het niet geloven, hoe wist deze vreemde vos haar naam? Waarom klonk de stem haar zo bekend? Het kon niet.. Nee, wees toch niet gek, dat kon toch niet? ... Of toch ...

Met een kleine stotter in haar stem sprak de zwarte merrie terug. "H..Hoe weet U mijn naam.."

Ze glimlachte warm en knipperde even haar aankijkend. "HOe ik je naam weet?" Mompelde ze zachtjes en grinnikte. "Ik ben the nameless Warrior. Hoeder van de Guardian. Ik weet alles. Van iedereen." Fluisterde ze op de wind en stapte naar de merrie toe. "Ik weet dat jouw naam Vysareth is, dat jij Shylar ontmoet hebt op jouw reizen en.. dat jouw bloed geboren wordt en sterft in het land van de blauwe maan." Sprak ze zacht haar nog altijd indringend aankijkend. "Is dit waarom jij hier gekomen bent? Vysareth, dochter van Delaney."

**Profile** Number of posts : 3918 Status : Active

vysareth
"I was her first
but not her last."

Nog steeds keek ze argwanend naar de witte vos, het verhaal niet helemaal gelovend. Een Guardian? Tuurlijk had ze gehoord over de hoeder van de verhalen, maar dat het echt waar zou zijn had ze nooit gedacht.

De jonge merrie deed een stap achteruit, die ene naam steeds door haar hoofd spokend.
Dochter van Delaney...

Vysareth knikte langzaam. "Ja.. sprak ze. " Als ik één ding kan vragen, Nameless warrior.. is ze nog hier?

You'll never know what hit you ~ Ｄｅｌａｎｅｙ 260ss2g

delaney

Fear is not evil. It shows you your weakness so you can become stronger.

Haar blauwe blik bleef nog altijd haar dochters ogen vasthouden. Als ze beter had geweten vroeger had ze vrijwillig aangenomen dat de merrie een kind van de paarsoogigen was geweest. Dat Avanti zelfs toen haar gemarteld had maar niets was minder waar. De merrie was geboren in de tijd dat Del nog onbezonnen was geweest. Net vrij van haar monsterlijke verleden. Tenminste toen dacht ze nog dat het zo monsterlijk was geweest. Tegenwoordig kon ze niets anders als lachen om haar pijntjes van vroeger. Nee Vysa had geen paars bloed en dat was iets waar Del zichzelf gelukkig mee prijsde.

De vraag van haar dochter kwam pijnlijk hard aan en even trok ze met haar oren voor de witte vos ging zitten en over haar vacht likte om de pijn en shock te maskeren. "Nameless Warrior. Delaney. Ze is hier ja. Maar ze is veel veranderd. Men vraagt zich af of iemand haar vandaag de dag nog zou herkennen voor wie ze ooit geweest is is vergaan tot stof en zand. Haar leven is niet langer de hare en doch doch leeft ze voort. Waarom wil je haar zoeken is een vraag die ieder zal stellen. Wat is belangrijk aan het vinden van nameless warrior."

**Profile** Number of posts : 3918 Status : Active

vysareth
"I was her first
but not her last."

Die vraag deed haar nadenken, wat was nou net zo belangrijk aan het vinden van haar moeder – die zo te horen niet meer dezelfde is die ze ooit was geweest. Vysareth richtte haar ogen naar de grond toen ze het antwoord niet wist.
Paarse ogen richtten zich terug op helblauwe als ze de woorden in haar hoofd zocht.

“Als ik heel eerlijk mag zijn... weet ik het niet. Ik wil haar gewoon vinden, haar zeggen dat ik nog leef... als ze me herinnert..” Een rilling ging over haar rug. Ze was van niet veel bang, maar het feit dat het goed mogelijk is dat Delaney haar niet meer herkende nestelde een grote angst in haar.

delaney
— If you truly desire greatness,
you must first know what makes you weak

Langzaam draaide de witte vos haar hoofdje bij terwijl ze een stam richting de donkere merrie deed. Hoe graag ze nu dan ook haar dochter wou omhelzen en dicht tegen haar aan wou trekken wist ze dat dit onmogenlijk zou gaan. Ze had geen bond meer met deze merrie en haar antwoorden op Delaney's vragen bevestigde dat enkel meer.

"Herinneren zal ze zeker doen." Sprak de vos in een wijze stem haar kopje bijdraaiend. Dat is geen angst die je zou moeten voelen. Angst zou je moeten voelen voor dit land en diens gevaren. Vertrek nu je nog kan jonge zwarte schoonheid. Voor je niet alleen je hart hier maar ook je leven verliest.."

“What is better-” to be born good, or to overcome your evil nature through great effort?

speach

**Profile** Number of posts : 3918 Status : Active

vysareth
"I was her first
but not her last."

Toen de wijze, witte vos over dit land sprak knikte ze haar hoofd, wetend welke gevaren hier waren. "Hier komen was een keuze waar ik goed over nagedacht heb." begon ze. "Ik weet welke gevaren op mij af kunnen komen maar dit houd me niet tegen om mijn wens te vervullen." De oude arabische merrie had haar genoeg verteld, ook over de gelijkenissen Vysareth had met de zwarte hengst.

Though they may hate and betray me,
I cannot help but love them.

Haar dochter sprak en het liet haar bijna glimlachen terwijl ze naarr de merrie keek. Toch wist ze de glimlach omlaag te houden terwijl ze haar aan bleef kijken. Haar blauwe ogen gefocust op die van de zwarte merrie. Als ze haar niet zou kennen zou ze gelijk de gelijkenis trekken tussen haar en Avanti. Maar in realiteit was deze merrie niets wat op de schimmenleider leek. Ze was goed en puur. Ze had een hart en het belangrijkste. Een doel dat niet de gehele wereld overnemen was. Al wat Vysareth wou was haar moeder ontmoeten. Maar was was juist het enige wat haar nooit gegeven zou kunnen worden. Want zelfs al zou Delaney zichzelf nu tonen. Was ze nietmeer de merrie die Vysa nog herkende van haar herinneringen. Ze was in een zekere zin emotieloos. Een robot dat zich voortbewoog met een enkel doel. De schimmen vernietigen. "Ik zal je moeten teleurstellen jonge zwarte.. Hoewel je moeder hier is. Zal je haar nooit vinden. Zal je haar nooit ontmoeten. Al weet ik zeker dat je familie die hier leefft je meer dan genoeg zal kunnen vertellen over haar." Met die woorden draaide de vos zich om en sprong weg van haar over een tak.

**Profile**