Elke nacht sinds de blauwe maan waren haar ogen ‘s nachts naar de hemel geleden om de stand van de maan nauwkeurig te bepalen. Ook al had ze pas een volle blauwe maan meegemaakt, en daar was de helft zelfs nog maar wazig van gezien ze de eerste dag van de volle maan gebeten was door Avanti, gemaakt tot een van zijn schimmen. Ongeduldig als ze altijd al was geweest kon ze niet wachten tot de volgende, haar gelegenheid te schitteren. Het was altijd haar manier van doen geweest om anderen op haar te laten wachten als deze wenste haar te zien. Dat was zo geweest toen ze in een kudde had geleefd, maar ook toen ze zelf het leiderschap van de kudde in hadden had gehad. Hoe langer diegene die haar geroepen had op haar wachtte hoe meer het bewees hoeveel respect deze voor haar had. Echter was het andersom een heel ander verhaal geweest. Zoals eerder gezegd was de palomino ontzettend ongeduldig, ze hield er niet van zich lang stil te moeten houden, wachten was de grootste ramp op aarde. Ze had het niet gepikt als een van haar leden laat voor een meeting was komen opdagen, dat had hij dan ook wel geweten ook. En om dezelfde reden zorgde ze ervoor dat ze zich zo vlot mogelijk zonder zich echt te haasten richting Avanti begaf als hij haar riep. Of als hij al zijn schimmen bij elkaar riep. Tijdens de laatste blauwe maan waren hun aantallen verdubbeld, van eerst alleen Avanti en Ayana naar een groepje waar Sythka en Achilles ook bij hoorde. Om daarna op te merken dat de zwarte schimmenschoonheid Sjahada ook nog steeds in de buurt was. Het had haar goed gedaan te merken dat haar nieuwe leider de brutale zwarte op haar plaats had gezet. Een zuinig glimlachje had haar lippen doen opkrullen en daarbij haar scherpe tanden laten zien. Sindsdien had ze ook niets meer van Sjahada vernomen, ergens tot haar grote opluchting, maar ergens vond ze het ook wel jammer. Haar haat jegens merries zat zo diep geworteld dat zelfs haar transformatie deze niet had kunnen doen verdwijnen, ze was het nooit vergeten of kwijt geraakt. En Ayana had dat van begin af aan al gemerkt. En hoewel de zwarte schimmenmerrie zelfs ouder was dan Avanti zou die dezelfde hatelijke blikken en reacties krijgen. In haar ogen stonden er maat twee schimmen boven haar; de twee die ze had ontmoet op de eerste dag van de blauwe maan.

Nog steeds was ze zich er tergend van bewust dat Avanti, Ayana en Shajada haar duidelijk konden horen als ze zich verplaatste. Of Achilles dit ook opmerkte was een vraag die ze hem nog niet gesteld had, zij had echter wel moeite met het horen van zijn komst. Ergens hoopte ze wel dat dit voor haar hetzelfde was, het zou betekenen dat het iets was wat ze nog verder zou ontwikkelen, waar ze beter in zou worden. Maar wat het belangrijkste was was dat de ‘gewone’ kuddepaarden haar niet zomaar aan konden horen komen, daar was ze immers wel stil genoeg voor. Daarnaast kon ze zich –ondanks haar normaal duidelijk opvallend bijna gouden kleur– goed tussen de bomen en struiken schuil houden, als ze zichzelf niet wilde tonen zou niemand wat van haar aanwezigheid opmerken. Met uitzondering van haar mede schimmen dan.
Dit betekende echter ook dat de gitzwarte merrie op de oever haar ook nog niet opgemerkt kon hebben. Haar normale bruine ogen, zij had immers niet zulke opvallend en apart gekleurde ogen als Avanti had, gleden over het verzwakte lichaam heen. Hoe lang ze daar al precies stond wist Sythka niet, ze had de tijd niet bijgehouden omdat deze niet interessant genoeg was. In ieder geval had ze kunnen zien hoe de zwarte merrie was aangespoeld en een aardig poosje versuft was blijven liggen. In die situatie was er voor haar niets aan, maar tot haar genoegen bleek de merrie zichzelf koppig overeind te willen werken. In een flits herkende ze wat in de houding van de onbekende merrie. Zijzelf had in diezelfde houding gezeten toen Ayana haar hoeven op haar rug had laten neerkomen en deze daarmee gebroken had. Gelukkig had het gif dat kort daarna in haar lichaam was geïnjecteerd een hoop goed gedaan, ze had er niets van over gehouden. Maar voor enkele momenten had ze het hopeloze gevoel ervaren van achterbenen die niet meewerkten, ze had simpelweg niet meer overeind kunnen komen en strijdlustig als ze was had ze dus in een zittende houding blijven zitten. Dezelfde houding als het zwarte gestalte op de oever.

”Wel wel wel. Wat hebben we hier?” klonk haar stem, mierzoet en duidelijk vervuld van plezier. Haar ogen waren strak op het ene zichtbare oog van de merrie gericht, en ook deze merrie had ogen met een kleur waar je raar van kon op kijken. De felgele kleur was even vreemd als Avanti’s paarse ogen. Toch reageerde Sythka hier helemaal niet op, negeerde het op de gedachten in haar hoofd na. Haar oren stonden naar achteren gedraaid, maar ze had ze nog niet plat tegen haar nek gedrukt. Zij was nu het roofdier en haar prooi lag voor haar neus, waarom zich heel vijandig opstellen zoals ze naar Ayana had gedaan? In een directe rechte lijn liep ze op haar prooi af, deze niet loslatend met haar ogen, maar alert genoeg om met haar andere zintuigen veranderingen in de omgeving op te vallen. Zou het sneu zijn om een verzwakte en verwonde merrie genadeloos te overvallen, anderen zouden misschien vinden van wel, zijzelf echter niet. Dit was de natuur. Katachtige zouden zicht toch ook niet tegen laten houden? Waarom zou zij zichzelf dan wel van een gemakkelijke maaltijd ontdoen? Zachtjes grinnikte ze in zichzelf terwijl haar mondhoeken verder en verder omhoog krulden tot een grijns die haar scherpe hoektanden lieten zien. Ze had al ervaren hoe gemakkelijk ze door vlees, pezen en spieren heen sneed, kracht was er niet voor nodig. Het enige gevaar wat die manier van strijden met zich mee bracht was dat ze zich dicht bij haar slachtoffer moest brengen. En nu de kracht van de blauwe maan niet door haar lichaam stroomde was ze niet sneller of sterker dan ieder ander. Echter zou haar normale manier van strijden voldoen.

Haar moment om te schitteren, uit de schaduw te treden en zichzelf in het mysterieuze en spookachtige maanlicht te tonen, kwam met elke seconde die verstreek maar tergend langzaam dichterbij. Helaas had ze niet de kracht om tijd sneller te doen verstrijken, zorgen dat de belangrijke gebeurtenissen sneller dichterbij kwamen en ze het moment zelf te kunnen doen rekken, om zo lang mogelijk van wat anderen als terror ervoeren te kunnen genieten. Ja, je kon wel stellen dat de palomino best sadistisch was, zoals ze genoot van het leed van een ander terwijl ze zelf uit haar vel zou springen als iemand anders –op twee wezens na– haar ook maar een haar krenkten. Want ze zag zichzelf echt als iets superiors, iets waar elk normaal en rationeel denkend wezen ontzag voor moest hebben. Haar onderschatten zou een fout zijn die ze niet nog een tweede keer konden maken, daarvoor zou ze zelf wel zorgen. De dood van een ander, zowel volstrekte vreemden als paarden die ooit dicht bij haar hadden gestaan, was niets nieuws voor haar. Echter was de snelheid waarmee het nu gepaard kon gaan anders. Plus ze moest niet vergeten dat ze hetgeen was geworden waar ze altijd een fascinatie voor had gehad. Normaal voedsel had ze geweigerd, geen gras en water meer voor haar. Tegenwoordig, nu alweer bijna een volle maand, had ze andere voedselbronnen. Bronnen die haar veel beter deden dan alle anderen bij elkaar. Sythka had de blauwe maan ook rustig de tijd genomen om haar lichamelijke veranderingen eens goed te observeren. Wat had je eraan als je niet eens wist hoe het allemaal precies in elkaar zat en werkte? Juist ja, helemaal niets. Als er ook iets was waar ze van genoot was haar mondhoeken doen opkrullen waarbij haar nieuwe gebit duidelijk zichtbaar was voor de ander. De schimmenmerrie had niet langer de planteneters tanden die ze de voorgaande tien jaar van haar leven had gehad. Nee. Haar tanden waren scherper, zoals die van een alles- of vleeseter. En dan moest ze vooral de scherpe hoektanden, de tanden die bij haar jaren lange obsessie van bloeddrinkers hoorden, waren een van de dingen die ze het meest plezierde. Eindelijk kon ze zeggen dat ze vanuit de ogen van een roofdier naar een wezen keek, niet langer als een wanna be, zoals ze velen had bestempeld in haar tijd van glorie in een ander land ver ver van hier. Toch was het ook best een goede tijd geweest. Een tijd die toch zeker de moeite waard was om niet volledig te vergeten. Want al met al was het wel de basis geweest van wie ze was, hoe ze in elkaar zat en wat haar het laatste zetje had gegeven om proberen te worden wat ze wilde. Avanti had haar haar zin gegeven, hoewel het had geleken of Ayana het met tegenzin had aanvaard. Ach, ze zou de valkkleurige schimmenmerrie nog wel eens krijgen, duidelijk op haar plaats zetten. Tot die tijd zou ze het gewoon moeten verdragen, zoals ze had gezegd dat ze zou doen.

De enige reactie die het zwarte gestalte voor haar neus gaf was het draaien van haar, wat er naar uit zag gescheurde, oren. Kort drukte Sythka haar oren wat verder naar achteren, maar toen ze toch de aandacht van het zielige mormel op de grond keek ontspande ze zich weer, duidelijk wat zelfvoldaan. De ogen van de merrie waren vreemd, onwerkelijk en niet reëel. Maar hetzelfde gold voor de paarse ogen van Avanti. Vergeleken met die twee hadden haar ogen een heel normale, donkere bruine kleur. Niet iets opmerkelijks. En wat haar betreft had ze het helemaal niet nodig, het droeg helemaal niets bij aan wie ze was. Hoewel het wezen voor haar niet reageerde op haar woorden en blijkbaar overdreven geïnteresseerd was in de bosjes achter haar, gaf het de palomino toch wat voldoening. De uitstraling van de merrie vertelde haar genoeg, daarnaast ook de rede waarom ze zo belachelijk bleef zitten. Voor zover zij het had ervaren was het niet bepaald een prettige houding geweest, maar zij had niet meer overeind gekund, voor zover ze kon bepalen moest dat voor deze zwarte merrie geen probleem vormen. De woorden die ze –na een poosje zwijgzaam wachten– kreeg zorgde ervoor dat ze opnieuw een lach liet horen. En ook dit keer was ze half gniffelend begonnen voordat haar ruwe niet overdreven luide lach hoorbaar was geweest. ”Grappig? Nee, niets is grappig in het leven. Amusant is een beter woord” was haar reactie nadat ze weer enigszins tot zichzelf was gekomen. Nog steeds priemde haar oren strak richting het andere gestalte, haar oren nog steeds naar achteren gericht en haar blonde manen en staart zacht wiegend in de lucht. Het was bijna zo geweest dat ze een van haar benen op rust had gezet als blijk aan haar verveling, maar op dat moment had haar slachtoffer haar daaruit geholpen.

Woede borrelde op uit het diepste van haar lichaam toen de vreemdeling haar aandacht even abrupt weer afwende en zich volledig focuste op een zielig wezentje dat beter genegeerd kon worden dan er aandacht aan te besteden. Sythka klemde haar kaken op elkaar, drukte haar oren plat tegen haar hals aan en snoof enkele keren luid, terwijl ze zichzelf tot rust probeerde te manen. Maar die pogingen slaagden niet. Haar ogen hadden duidelijk gezien hoe de merrie het wezentje had opgevreten –iets wat haar deed walgen– en daarna weer bij toeval een blik op haar toeschouwer had geworpen. Nog steeds probeerde ze zichzelf onder controle te houden, de woede op een andere manier te laten uiten. Als ze zich blind op dit wezen zou storten zou het voor haar meer nadelen meebrengen dan voordelen. Echter zette snelle en ruime passen voorwaarts toen de merrie, nadat ze eindelijk overeind was gekomen en opnieuw zo verstandig was haar ‘gezelschap’ aan te kijken, haar aanwezigheid weer opmerkte. Nog eens snoof ze luid en haar mond was lichtelijk open gesperd waardoor haar scherpe tanden duidelijk zichtbaar waren. ”Doe dat nog eens en je zal het bezuren..” siste ze het zwarte wezen onheilspellend toe voordat ze haar lichaam naar voren gooide en eens woedend haar scherpe hoektanden in de makkelijk door snijdbare huid begroef. Om vervolgens weer los te laten en zich zelf genoegend enkele passen terug te trekken, haar hoofd richtend op die van de merrie. ”Hoewel sommigen je moed zullen bewonderen is het alleen maar dwaas dat je de vijand niet herkent als deze voor je staat” klonk Sythka’s stem opnieuw terwijl haar neus zich langs de hals van de merrie een weg baande. Opnieuw sperde ze haar mond lichtelijk en blies haar warme adem tegen de zichtbaar kloppende halsslagader.