Proberend de zwaartekracht de baas te blijven trappelde ze tegen het water, schopte haar lichaam in de richting van de donkere schaduw. Ze begon te twijfelen aan de wijsheid waar deze reddingspoging op gebaseerd was. Hoe dieper ze ging, hoe kouder het werd. Aanvoelend dat de lucht in haar longen langzaam op begon te raken, pakte ze het figuur tussen haar tanden en trok ze het met al haar kracht omhoog.
Ineens begon er een wantrouwend lampje in haar hersenen te branden. Was zijzelf zo sterk, of was hij opeens zo licht geworden? Maar hoe kon dat met een spiermassa van zijn niveau? Gealarmeerd gleden haar licht gekleurde irissen naar beneden.
Overblijfsels en aan elkaar gerijgte botten van een oud karkas glommen in het halfduister.
Een sensatie zo benauwend en onrustig sneed door haar heen. Zonder er bij na te denken zag ze af van de grip op het levenloze lichaam, probeerde er uit alle macht van weg te komen, verloor daarbij onbedoeld een deel van haar cruciale luchtvoorraad. In één beweging had ze zich echter omgedraaid en vond met haar ogen de weg naar het zwakverlichte wateroppervlak terug, het aanblik van de zwevende huidsresten en spierweefsels haar gedachtegang dominerend.
Het gebeurde als in een film. Het oppervlak was dichtbij, nog maar een slag van haar vandaan, maar toch was het te ver. Haar longen knelden en het water leek er alleen nog maar meer op te duwen. Voor haar ogen werden de luchtbubbeltjes wazig.
Hoé wist ze niet meer, maar op de één of andere manier had ze uiteindelijk haar neus uit het water weten te krijgen. Haar hart nog steeds als een gek kloppend, kuchte ze eerst het vocht uit haar keel en haalde toen eindelijk adem. Het was als een lang verloren vriend die haar schoft kriebelde. Ze knipperde met haar ogen om ook verlost te worden van die irritante druppels. Toen haar beeld weer scherper werd keek ze op, keek recht in de ambergekleurde ogen van de hengst. Verrast ging er een schok door haar lichaam door zijn plotselinge aanwezigheid. Echter vermande ze zich direct weer en verborg de spanning die ze in haar lichaam voelde.
Proberend het onderwater incident te vergeten, concentreerde ze zich op de spontaan diep geïrriteerde blik waarmee ze de hengst vasthield. De drang om hem uit te schelden was erg groot, dus liet ze het maar los.
‘IDIOOT!’ Hoe haalde hij het ook in zijn hóófd om zo nuchtertjes met de situatie om te gaan. Ze had potverdorie gedacht dat hij was verdronken - dood was ofzo. Met haar gedachten nog steeds in een grote klit zwom ze langs hem heen, waarbij ze expres een poging deed om tegen hem aan te beuken, maar door het tekort aan energie werd dit slechts een simpele aanraking. Iets wat haar irritaties en verwarringen nog groter maakten. Zich plots bedenkend, staakte ze haar gespartel en keek nogmaals om. ‘WEET JE WEL HOE BEZORGD IK WAS!’ Met die woorden zette ze koers richting de kust, ondertussen voor haar uit roepend: ‘Onbeschofte, onbetrouwbare, debiele vlegel!’
Toch bleef er een benauwd gevoel haar rust onderdrukken, alhoewel het een afwijkend soort gevoel was van die in het water. Ze kon het beeld van het lijk maar niet van haar afzetten. Het deed haar ergens aan denken - Nee, het hóórde haar ergens aan te herinneren, maar dat deed het niet. De stress bezorgde haar hoofdpijn.

Langzaam strompelde ze de oever op, kon niet in woorden uitdrukken hoe veel ze die gemist had. En al had ze het wel gekund, had ze het niet gedaan omdat ze besloten had de hengst te negeren. Stomme hengst. Hij verdiende tenslotte niet anders. Met die bevredigende conclusie schudde ze het water uit haar vacht, misschien per ongeluk expres de hengst besprenkelend. De wind betaste haar huid. Ze rilde, kreeg nu pas door hoe koud het water eigenlijk was geweest. Dom eigenlijk om midden in de winter in een meer te springen. Achja.
In vergelijking met toen ze de rots afsprongen, het water in, hulde de wereld nu in een duistere deken. De zon had haar plaats moeten overgeven aan de maan... - Maan! ‘Blauwe maan!’ Niet meer denkend aan haar eigen duivelse plots (wat het negeren van de stomme leiderhengst inhield), draaide ze haar kop. ‘Het is blauwe maan! We moeten opzoek naar een schuilplaats.’ Haar ogen flitsten zoekend over het gebied, scande het voor eventuele veilige onderkomens waar ze zich konden verbergen. ‘Deze plek is te open.’
Nogmaals gleed haar oog naar de heldere volle maan boven haar. Hij was zo betoverend, maar tegelijkertijd was de kracht ervan zo dodelijk. Ze had nog nooit een schim gezien, laat staan tegen het lijf gelopen. Toch had ze bij alleen al het horen van de verhalen haar oren tegen haar kop moeten drukken. Altijd had ze zich in de nachten als een bang konijn verscholen in een donker, afgelegen hoekje die Moeder Aarde haar bood. Simpelweg wachtend tot het voorbij was. Maar nu was het anders. Het voelde alsof ze open en bloot als een soort lokaas diende, klaar om opgegeten te worden. Een licht zuchtje ontging haar mond. De spanningen vandaag hielden ook gewoon niet op.

Plots weer wakker wordend uit haar diepe gedachten keek ze om naar de hengst. Ze trok een denkbeeldige wenkbrauw omhoog. ‘Jij, als leider, hebt toevallig geen voorstel?’, mompelde ze cynisch , ergens wetend dat ze deels afhankelijk van hem was geworden nu ze zo ver van de kudde afgedwaald was, iets wat haar allerminst beviel.