In de schaduw van de bomen wandelde de tijgergestreepte merrie de bosrand af. Haar bedachtzame ogen dwaalden voorbij de op en neer deinende vlekken schaduw naar het grasland. Ze slikte, haar oren op haar hoede heen en weer draaiend. De felle zon brandde op het droge gras waar paarden van haar kudde desondanks vezels uit de grond trokken. Ze kon zich voorstellen dat het koeler was in het Orlais dan in elk ander gebied, godzijdank. Ze hield niet van de hitte en was dus dankbaar voor de zeewind die van over de heuvels een nu opeens zeldzaam geworden restje koelte over haar manen liet dwalen. Niet dat dat was wat er in haar gedachtegang spookte.

Ze wilde meer... paarden leren kennen. Het was een stap die ze niet zo snel voor mogelijk had gehouden, eerder uitgesloten verder niet bij stilgestaan dat ze wellicht soortgenoten nodig had om te leven. het voelde raar. Vernieuwend, dat wel, maar raar. En ze vroeg zich spontaan af of ze er later geen spijt van zou krijgen. En of ze überhaupt wel in deze gemeenschap waar ze zich zo lang afzijdig van had gehouden zou passen. Ze voelde zich zo... anders dan die wezens. Alsof ze een heel ander soort was. Onzekere prikkels knaagden aan haar gedachten, brachten haar zorgen en maakte haar nerveus.
Ze gluurde bijna stiekem onder haar wimpers door naar haar kuddegenoten die ze eigenlijk helemaal niet kende. Door de happen gras een praatje met elkaar makend, grappen vertellen, lachen. Ze vroeg zich af of zij daar ook zou kunnen staan: Onbehoedzaam, vertrouwend in de bescherming die ze elkaar boden. De angst die zich zo diep in haar had geboord vergetend.
Het leek te mooi om waar te zijn. Haar hart bonsde zenuwachtig in haar keel. Ze vond het gevoel dat die zenuwen en onwetendheid gaven niet fijn. Maar de nieuwsgierigheid trok aan haar, wilde weten of zij óók in dat clubje kon passen, erbij kon horen. Het was zo aantrekkelijk dat het bijna leek alsof het instinct dat blijkbaar toch ergens in haar zat eindelijk wakker werd.

Ze stopte haar passen, bleef staan, glurend over de kudde op zoek naar meneer de alfa. Haar hersens kraakte terwijl ze paard na paard scande. Hij was bont, toch? Langzaam wakkerde de frustratie aan. Waarom deed ze dit ook alweer? Geïrriteerd klemde ze haar kaken op elkaar. Argh, dit slaat nérgens op. Ze haalde diep adem. Hij was nu haar alfa. Iets wat eerder alleen maar een titel was geweest, kreeg hoe meer ze er aan dacht steeds meer betekenis. En een goede eerste stap zou zijn haar leider haar... vertrouwen... te geven. Toch? Humm.
De ingewikkelde gedachtegang begon frustrerend te worden. Ze sloot haar ogen en sloot alle goede - maar irritante - bedoelingen van haar hersenen af en wandelde vervolgens wat rond tot ze de alfa van rang twee eindelijk in het zicht kreeg.
Op zijn bruinbonte glom zweette van de hete middag, maar desondanks stonden zijn donkere ogen helder, alert. Ze vroeg zich spontaan af waarom hij zich zo liet meeslepen met zijn taak terwijl er zo weinig was dat kon gebeuren op een broeierige zomerdag als deze die buiten de blauwe maan viel.
Ze kuchte, ietwat ongemakkelijk, maar hield haar ogen in die van hem. ‘Een goedemiddag, meneer’, Geïntrigeerd door zijn gelaatsuitdrukking liet ze Een plots onvoorbereid gevoel overspoelde haar. Wát wilde ze ook alweer zeggen? Ugh... ‘Ja... Nee, ehm.’ Ze rolde met haar ogen naar de andere kant van haar blikveld, hopend daar inspiratie uit te putten, wellicht.
Haar krullerige, crèmekleurige manen plakten tegen haar hals. In het gras tjilpten krekels. Een lichte frons gleed over haar voorhoofd terwijl ze de woorden die ze wilde zeggen eindelijk bij elkaar wist te rapen. Ze haalde zichtbaar diep adem, keek hem daarna strak aan met haar blauwgroene ogen, de gouden spikkeltjes vervaarlijk erin dansend. ‘Ik wil vrienden maken!’ Hoe doe ik dat?
De woorden sprongen eruit voor ze er erg in had, niet precies doorhebbend hoe zielig de inhoud ervan eigenlijk klonk. Ugh, ik ben een bespóttelijke merrie. Ze had direct al spijt van de rechtstreekse manier van praten.

Het is een beetje droog, mon excuses x)