It keeps making me weak. [Ali]

**Profile** Number of posts : 1776 Status : Active

Beiden waren we nog zo jong. Te jong om te beseffen wat er allemaal aan ons voorbij is gegaan. Vaak wordt gezegd dat liefde blind is, blind voor wat er werkelijk gebeurt. En die uitspraak is er een die mijn leven in enkele woorden samenvat. Ik was zo verliefd, dat ik ook té blind werd. Volledig ben ik in mijn gevoelens opgegaan, zodanig dat ik er me haast aan over heb gegeven. Mijn gevoelens hadden mij in de hand, en niet omgekeerd. De drang naar meer werd zo groot dat ik alsmaar meer schrik kreeg die gevoelens weer te moeten afstaan. Ze moest van mij worden, en blijven. Ik wilde haar niet meer loslaten, tot mijn hart geen vers bloed meer door mijn aderen pompte. Ik beschermde haar met mijn leven, zorgde dat ze te eten kreeg, en gaf haar al de liefde die ik bezat. Maar wat ik niet zag, en had moeten zien, is dat ik daarmee haar mogelijkheden beperkte. Het is mijn schuld dat ze die vreselijke stap zette, en tot op de dag van vandaag wordt mijn ziel met het opduikende beeld in mijn hoofd gekweld. Haar val, haar kreet, het geluid van haar krakende beenderen tegen de rotspunten. Iedere dag sleep ik het verlies als een baksteen met me mee, het weegt loodzwaar, maar ik kan niet anders doen dan de beelden in mijn hoofd toe te laten. Ik wil haar niet vergeten, daar was ze me te dierbaar voor. Ze tekent mijn leven zoals nooit een andere merrie dat zal doen.

Met sloffende passen en zonder al te veel moeite te doen mijn hoeven netjes van de grond te tillen, beweeg ik mezelf voort. De witte massa die onophoudelijk uit de lucht komt gevallen, bedekt het landschap, en knerpt onder mijn loodzware hoeven. Mijn lichaam heeft dezelfde kleur en maakt mij haast onzichtbaar. Het stelt me enigszins gerust, minder opvallen betekent ook minder drang van anderen om me überhaupt aan te spreken. Sinds de dood van mijn oogappel ben ik altijd moeilijk geweest in het leggen van nieuwe contacten. Hengsten, maar vooral merries liggen me enorm moeilijk. Voor velen ben ik ook niet interessant genoeg, want ik heb geen vertelstof, en ben overduidelijk getraumatiseerd door wat ik in mijn verleden heb moeten doorstaan. Enkel iemand die het leven uit een dierbare z’n ogen heeft zien verdwijnen, zou ik staat zijn enig begrip voor me te hebben. Anderen zouden denken dat ik een in mezelf gekeerd iemand ben, die asociaal is, en niet in staat is een leiderspositie op zich te nemen. Ja, dat is wat ik tegenwoordig ben. Sinds een paar dagen werd mij de naam ‘leider’ opgekleefd. Nog steeds weet ik niet hoe ik daar mee om moet gaan. Ik weet wie ik ben en wat er van me verwacht wordt, maar de uitvoering daarvan is zoveel moeilijker dan de eenvoudige theorie. Net zoals het in mijn verleden is gegaan. Ik wist wat liefde was, wat het betekende, maar de uitvoeringsvorm heb ik enorm onderschat. Het werd zelfs zo dramatisch, dat er dingen gebeurden waar ik geen vat op had. Het glipte bij wijze van spreken als een nat stuk zeep uit mijn handen, en toen was het weg; zo ineens, maar wel voorgoed.

Het is een zacht vogelgezang die me mijn oren naar voren doet richten, voor het eerst sinds mijn toetreding tot dit – voor mij – volledig nieuwe gebied. Het rode vogeltje fladdert vrolijk om me heen, voor het uiteindelijk door de donkere schaduwen van het woud opgeslorpt wordt en volledig uit mijn zicht verdwijnt. Spontaan verschijnt een vage, maar zwoele glimlach op mijn gezicht. Ik zie erop toe dat niemand dat van me te zien krijgt, die glimlach vertrouw ik immers niemand meer toe. Het is die glimlach die ik jarenlang gebruikte om mijn honingzoete Marilynn te overtuigen van mijn liefde, zo’n glimlach die verstikkend werkt, en in mijn geval nare gevolgen heeft. Voor mij hoeft niemand meer te smelten, ik wil nu eenmaal niet nogmaals het risico lopen iemand op zo’n vreselijke manier de dood in te jagen. Ik mag er niet aan denken wat voor gevolgen dat voor mij zou hebben, om voor de tweede maal op rij de reden te zijn van iemands dood. Een volledig ongewenste dood, zo abrupt, zo krachtig, en zo definitief.

Met een waterige blik speur ik voor de zoveelste keer de omgeving af. Ik vind het belangrijk mijn omgeving te kennen, vooraleer ik me in de strijd kan gooien om anderen te beschermen. Beschermen tegen wezens die ik niet ken, en die ook omgekeerd, míj niet kennen. Mijn lichaam verstijft, in de hoop onopgemerkt te kunnen blijven, wanneer me een ander gedaante opvalt. Mijn oren schieten als is het een automatische reactie in mijn hals, en ik houd ze daar totdat ik mezelf ervan kan verzekeren dat hij me gewoon voorbij draaft. Een opgeluchte zucht glipt naar buiten en mijn hoofd zakt langzaam naar beneden. Met mijn gedachten bij mijn lieve Marilynn en verdronken in mijn verdriet, merk ik niet hoe het voorbij gedraafde paard halt houdt, en me langzaam maar zeker nadert..

Gast **Profile**

^{De sneeuw was gevallen, het landschap hulde zich in het smetteloos wit. Niet dat Nachtschade hier ook maar iets van kon zien, haar zicht was haar ontnomen op jonge leeftijd, en ondanks dat ze zich makkelijk had aan kunnen passen, het was na al die jaren nog een onderwerp dat ze niet graag besprak. Ze was er zwakker en weerlozer door geworden, paarden hadden haar werkelijk laten geloven dat ze zwak was, en zij was het blind als ze was ingetrapt. Nu wist ze wel beter, ze zag beter dan iedereen, al die vreselijke kudde paarden waren nog erger dan de vreselijkste monsters die ze kenden. De schimmen kwamen er tenminste voor uit dat ze diep van binnen monsters waren, snakte naar drama en sensatie. De kudde paarden echter zijn schijnheilig en de één nog meer overtuigd van zijn onschuld dan de ander.

Haar blindheid had er voor gezorgd dat ze door dat perfecte masker heen kon kijken en de emotie in de stem kon horen, de spanning in zijn lichaam. Ze was zich bewust van de kleine dingen die anderen in eerste instantie niet eens zouden opmerken. Toch was deze bijkomstigheid maar bitterzoet, als ze mocht kiezen had ze waarschijnlijk toch voor goed werkende ogen gekozen. Ze verlangde naar het zicht van het witte gras, het krakende bladerdek dat zo nu en dan grotte brokken sneeuw liet vallen. Ze wilde het konijn zien dat weg schiet enige meters bij haar vandaan. Maar sommige dingen werden je nu eenmaal niet gegund, en misschien waren tegenslagen nou eenmaal nodig om je op de juiste route te zetten. Al kon nachtschade niet ontrafelen hoe de afpersing van Avanti tot iets goeds kon leiden, hooguit zou hij Yrdaice en E'rayhon met rust laten. Dat was haar leven wel waard, er was immers niemand waar ze meer van hield van haar hals-zus, zelfs na hun ruzie was ze niet minder van Yrdaice gaan houden.

Ze hadden hetzelfde meegemaakt, hadden beide hun moeder verloren. Ze kende de pijn en de frustratie van hun gekwelde ziel en konden dat delen met elkaar, iets wat zo veel verlichting bood aan de situatie, maar tegelijkertijd er ook voor zorgde dat sommige dingen werden verzwegen. Nog steeds zijn er duistere plekken in de ziel van Nachtschade, na al die jaren is ze nog steeds niet bereid te praten over haar moeder, haar zus, of haar geliefde. Eén voor één was ze hen verloren.

Vooral haar geliefde Aurelius was haar bijgebleven, de grote robuuste zwarte hengst met hete oranje gekleurde ogen die konden fonkelen als vuur. Aurelius was gepassioneerd en altijd in voor een discussie geweest, maar hoe heet en vurig hij kon zijn met woorden, zo teder en liefdevol kon hij zijn in zijn daden. Hij had haar het hof gemaakt, en nachtschade had niet getwijfeld, de oudere hengst had haar hart gewonnen. Aurelius was misschien niet de aller knapste geweest, of de meest jonge hengst, maar hij was wel bespraakt en maakte haar aan het lachen. Het was misschien geen intense verliefdheid geweest, ze hadden nooit op een punt gestaan waar ze naïef waren en alles door een roze bril bekeken, nee hun relatie was vanaf het begin af aan al dieper geweest. Ze waren een goed koppel, ze vulde elkaar aan, hun relatie was net zo goed zakelijk als deze liefdevol was geweest. Ze hadden intens van elkaar gehouden, en elk moment is Nachtschade gelukkig geweest. Tot haar eerste veulen werd geboren, de naam van het jonge hengstje is nog altijd diep in haar ziel gekerfd, haar eerste zoon heeft nooit geademd en is doodgeboren.

In zichzelf gekeerd huilde ze uit bij Aurelius, welke haar op ving met wijde armen. Ze is uit haar depressieve dal geklommen, heeft haar zoon een plek in haar hart gegeven, maar nooit zou het verdriet haar lichaam verlaten, al was het enkel om hem nooit te vergeten. Daarna is ze nooit meer drachtig geraakt, ze heeft geen enkel veulen dat ze deelt met haar geliefde Aurelius. Aurelius die een jaar later stierf, haar gedag zei toen zijn laatste adem zijn lippen verliet. Zelfs in de laatste seconden was hun relatie liefdevol geweest, de laatste woorden van Aurelius waren immers 'vergeet nooit dat ik van je hou mijn liefste' geweest. Ze had zich geliefd gevoelt, maar ook eenzaam en hopeloos. De drang naar gezelschap broeide in haar hart en het liefst sprak ze de eerstvolgende persoon aan, echter ging het niet zo makkelijk. Tegenwoordig ging niks meer makkelijk.

Het zachte krakende geluid van de sneeuw laat haar opkijken, haar spierwitte ogen glimmend in het heldere ochtendlicht. Haar witte aftekeningen lijken fel af te steken tegen haar donkere vacht, de diepe littekens kronkelend over haar hals. Het geluid was zwaarder geweest dan dat van een roofdier, iets met zachte kussentjes onder zijn poten. De geur leek op die van een hengst, maar de afstand zorgde er voor dat ze enkel kon gokken. Ze draait haar lichaam soepel en moeiteloos, haar lange benen strekkend voor haar kleine fijn gevormde lichaam. Ze kromt haar lange arabische hals en priemt haar oren naar hem toe. 'Vind je het normaal om weerloze merrie's zo vanachter te besluipen?' Haar stem is even veel geamuseerd als afwijzend. Ze hoort hoe de takjes tegen zijn vacht aan ritselen, had hij zich nou serieus verstopt? Ze knijpt haar ogen wat fijner maar kan de vormen niet goed genoeg onderscheiden. 'Wat zoek je in de bosjes?' Een geamuseerde toon klinkt door in haar fijne melodieuze stem.

Adelheid, Yrdaice, Is'ash <3}

**Profile** Number of posts : 1776 Status : Active

f a e r i t h

i loved you to death

and now I'm begging you for absolution

Van mijn ouders herinner ik me weinig of niets. Mijn moeder voedde me op met alle liefde die ze in zich had. Nooit heb ik mezelf vragen gesteld over de afwezigheid van mijn vader, de liefde van mijn moeder volstond. Tot op een dag ze het onderwerp zelf ter sprake bracht. Ze wilde dat ik mijn hersens pijnigde, en dat ik terugdacht aan het moment waarop ik geboren werd. Het enige wat ik me daarvan herinnerde, was één groot, wazig landschap, en twee diamantblauwe ogen die me vol vreugd aankeken. De hengst die zich volgens haar op de achtergrond zou hebben bevonden, dook op geen enkele manier in mijn herinneringen van dat moment op. Toch beweerde ze dat hij er was geweest, maar kort na mijn eerste pasjes verdwenen zou zijn, om een onbekende reden. Geruchten deden snel de ronde, zoals dat wel vaker gebeurt. De meesten nemen woorden in de mond, over situaties waar ze niet eens wat vanaf weten. De een zei dat mijn vader ons in de steek gelaten had, de ander dat hij ontvoerd werd, of zelfs vermoord. Nooit heb ik één van beide geloofd, ik heb me er gewoon niet druk om gemaakt, aangezien ik mijn moeder had, die me meer dan genoeg steun bood. En toch, soms, denk ik nog terug aan het moment van mijn geboorte. Ik wil hem herinneren, maar hoe hard ik het ook probeer, het is te lang geleden om er nog een duidelijk beeld van te kunnen schetsen.

En toen kwam Marilynn in mijn leven. Zo'n prachtige merrie had ik in mijn leven nog niet gezien. Ze had zoveel souplesse, en betoverde me iedere keer opnieuw met haar verblindende schoonheid. Het duurde niet lang voor ik mezelf volledig verloor, mijn liefde voor haar werd zo groot dat geen hengst nog in haar buurt mocht komen. Zelfs merries liet ik soms niet in haar omgeving toe, puur uit angst. Angst om haar kwijt te raken, dat iemand haar iets zou doen en ik er niet op tijd bij zou zijn. Maar hetgeen ik zo hard heb gevreesd, heb ik uiteindelijk zelf veroorzaakt. Door mijn beschermend gedrag heb ik haar een hoekje in geduwd. Ík ben degene die haar naar die afgrond heb gestuurd, door mijn toedoen is ze uiteindelijk naar beneden gesprongen. Nog steeds kan ik het mezelf niet vergeven, ik ben een moordenaar, al heb ik het nooit echt zo gewild. Het gebeurde allemaal zo snel, veel te snel..

"Dat vind ik niet normaal, en daarom doe ik dat ook niet." Klinkt mijn stem rustig, wanneer een merrie me nogal onverwachts aanspreekt, alsof ik haar al uren besluip als een hongerige panter, die ieder moment naar haar toe zou kunnen springen. Daarna lijkt ze enigzins te bedaren, alsof ze zich bewust is van haar bruuske reactie. "Ik probeer rust te vinden, en niet op merries te jagen, zoals jij insinueert.. En jij, wat doe jij hier?" Ik ben met verstomming geslagen als ik zie hoe lenig ze haar lichaam voortbeweegt. Ze doet me meteen aan Marilynn denken. Maar die gedachte probeer ik zo snel mogelijk terug uit mijn gedachten te verdringen. Geen merrie kan mijn Marilynn evenaren, geen enkele, op geen enkele manier.

Gast **Profile**

^{Haar reactie was niet bruusk geweest, ze had enkel uitgesproken wat ze waar naam. Het irriteerde haar dan ook dat hij plechtig vertelde, haar half op drong, dat haar woorden niet waar waren. Een bries verlaat haar lippen en ze wend haar hoofd bij hem vandaan. Ze had geprobeerd hem met enige humor aan te spreken, maar natuurlijk moest hij het doodserieus op vatten en haar terecht stellen. Als ze kon grommen dan had ze dat nu gedaan.

Wanneer zijn stem weerklinkt trekt ze haar wenkbrauw omhoog en kijkt hem met een arrogante, geïrriteerde blik aan, haar ogen een wazig grijs. ‘Ik probeer te vluchten voor de leiders die het te hoog in hun kop hebben’ haar ogen schoten vuur, duidelijk aan tonend dat ze niet gediend was van zijn terecht stellende woorden, alsof ze een kind was dat een zetje nodig had. Ze briest haar adem naar buiten en heft haar slanke hoofd, haar oren plat in haar nek. Haar lange satijn-zachte manen omringen haar gelaat als een lijst een schilderij. Zachte golvende krullen die haar volledig lichaam in een donkere schaduw omhullen, hoe licht het witte sneeuw ook was. Nachtschade was knap, op een aparte intrigerende manier die je vanuit het niets kon overvallen. Misschien was ze niet zo knap als zijn Marilyn, maar Nachtschade was van het soort dat een donker en duister verlangen uitstraalde, ze was zeer zeker aantrekkelijk. Zoals altijd had ze een scherpe tong en was ze niet van plan deze stil te houden, zeker niet bij deze hengst die blijkbaar het idee had dat ze een jong ding was dat correctie nodig had.

Ze strekt haar slanke hoge benen en verplaatst zich moeiteloos door de sneeuw, ondanks dat ze blind was. ‘Nog meer dingen die ik fout doe of is het spreekuur van de leider over?’ Haar sarcastische woorden zijn gevuld met spot, maar haar geamuseerde grijns toonde aan dat ze hem niet langer meer aan viel, nu speelde ze enkel.

Adelheid, Yrdaice, Is'ash <3}

**Profile**

» Making hard work easy || MORROW

It keeps making me weak. [Ali]

It keeps making me weak. [Ali]

Soortgelijke onderwerpen

Soortgelijke onderwerpen