Sunray's dreaming of dark shades

**Profile** Number of posts : 829

^{Schaduwen bewogen langs haar heen, liederen van vroege vogels weergalmden in haar naar gesperde oren. Dikke donkere basten van hoge bomen wezen de nieuwe dag tegemoet. Dauw glinsterde op de uiterste puntjes van de hoge grashalmen. Het bladerdak boven haar ritselde, kwam zo nu en dan plots in beweging wanneer een eekhoorn zich van de ene naar de andere tak verplaatste.
Rust. Ze was omgeven door rust.
Kleine lichtvlekjes dansten in de ogen van Morrow. Een aantal keer knipperde ze, ademde de zoete dennengeuren in. Het aroma bedoezelde haar, zorgde voor behalve rust buíten het iele lichaampje ook vrede binnenin. Het maakte het nadenken zoveel gemakkelijker wanneer haar uitgesproken karakter in slaap gewiegd leek te zijn, haar werkelijke binnenste achterlatend. ‘Hmm...’ Het voelde zo goed, die stilte in haar ziel.
Morrow's ogen gleden langs de zacht trillende, zwijgende bladeren. Opeens merkte ze op hoe prachtig hun traanvormige contouren waren, hoe lief de zachte glans van het vochtige blad schitterde in de ondertussen voorzichtig tevoorschijn gekomen ochtendstralen. Haar blik gleed verder en verder, nam de omgeving in zich op, koesterde elk detail. Wetend dat zodra de chaos in haar hoofd weer wakker zou worden dit moment - dit zeldzame moment - voorbij zou zijn.}

^{De mondhoeken van de merrie krulden vertederd op. Een zacht windje, de oorsprong ervan niet wetend, streek langs haar manen, haar vacht, haar lange benen. Ze sloot haar ogen, voelde hoe de wereld om haar heen bewoog, leefde. Het was prachtig, deze wereld... Prachtig. En niemand, met wat voor hart dan ook, zou dat niet mogen zien. Niemand. Behalve zijzelf.
Zijzelf verdiende het niet.
Een donkere schaduw gleed over haar ogen, gevuld met zwaarmoedigheid en ellende. Voor een moment zou ze blij moeten zijn, vrolijk nu het kon. Nu de sereniteit er nog was. Maar het vreemde was dat ze op dit soort gelegenheden juist dié dingen herinnerde.
Die Dingen Die Ze Zich Niet Wilde Herinneren.
Een pijnlijke frons gleed over haar gezicht. Altijd ging het zo. Altijd; eindelijk was de échte Morrow weer even buiten. Éindelijk kon ze haar ziel laten lopen, genieten van de realiteit... Maar dan kwamen ze: De herinneringen. Nu wilde ze niets liever dan dat de chaos terugkwam; Haar verloste van de pijn.
Haar oren popten door de druk die ze op haar kaken had gezet, hoorde hoe haar tanden knarsend over elkaar gleden. Ze wilde gillen, huilen, rennen. De gestreepte benen onder haar begonnen te trillen. Ineens opende ze haar mond, trok zoveel lucht naar binnen als maar kon, sloot daarna direct weer haar tanden op elkaar, op een bepaalde manier hopend dat ze zo sterk genoeg kon zijn, kon blijven. Misschien...

Maar het vredige bos om haar heen was al weg, had plaats gemaakt voor een nieuw decor.
Ze wilde dit niet meer. Voor haar ogen speelde het zich weer af. Ze was er klaar mee. Waar was de pauze knop? Ze wilde niet meer. Haar ogen brandden, wijd opengesperd terwijl ze weer toe moest kijken hoe alles zich opnieuw afspeelde. Weer. Voor haar ogen... Haar hart brak uit elkaar, alweer.

Een uitgerekte gepijnigde schreeuw deed de vogels boven haar hoofd opvliegen.

voor Perfecto ã lá Perfectionius}

Gast **Profile**

Sunray's dreaming of dark shades Avareth

Ondanks dat hij zijn thuis had gevonden in het gebied genaamd Ferelden, hij had er vandaag voor gekozen om zijn lichaam te verplaatsen naar de bergen. Terug naar de eerste rang. Zijn grote lichaam beweegt zich moeiteloos voort over de smalle richels, en door het mulle sneeuw. De lucht was koud, en wolkjes kwamen van zijn bezweette lichaam. Hij duwde zichzelf graag tot het randje, totdat hij lichamelijk niet verder kwam, om zichzelf dan voor eeuwig te haten. Hij hield van het gevoel dat hij leefde als zijn knieën niet meer wilde, of zijn hart zo bonkte dat hij dacht dat het zou knappen. Dat waren de momenten dat hij leefde, dat hij voor een kort moment kon genieten van de wereld. Dat hield echter al snel weer op, want net als nu begint zijn zware lichaam uitgeput te raken, en zijn spieren leken bijna te knappen. Ondanks dat zijn lichaam was gemaakt om de hellingen te beklimmen, en lange tochten te doorstaan, hij begaf zich liever over een uitgestrekte vlakte, rennend tot hij er bij neer zou vallen. Toch gaf dit enige wisseling in zijn dagelijkse sleur, en het had hem een goed moment gegeven om na te denken. En dat waren momenten die hij graag had..

Hij legt de laatste paar stappen van de bergen af, voordat hij zijn achterhand onder zijn lichaam brengt en zijn spieren aan spant, om er in een denderende galop vandoor te springen. Hij steekt de ondiepe rivier over, en galoppeert de velden op. Zijn oren liggen plat langs zijn hals, en zijn ogen gaan schichtig over de contouren van het woud. Na al die jaren had hij nog steeds moeite om de schaduwen binnen te dringen. Hij kreeg het benauwd, zijn geest werd troebel, en hij kon aan niks anders meer denken dan aan de chaos die zich afspeelde in zijn mismaakte hoofd. Briesend gooit hij zijn voorhand de lucht in en maait met zijn benen door de lucht, hij maakt een bokkensprong en komt met een klap weer op de grond terecht. Hij wilde het woud niet in, hij durfde het woud niet in. De schaduwen leken aan zijn benen te trekken, en onzichtbare ogen wilde zijn lichaam geen seconde los laten. Hij haatte dit moment, hij wilde niet toegeven aan zijn angstige gedachtes, hij wilde bewijzen dat hij van het woud kon houden. Met net zoals de voorgaande jaren koste hem dat veel moeite. Hij gooit zijn hoofd de lucht in, en steigert luid briesend de hoogte in. Zijn hoeven maaien door de lucht, en zijn manen klapperen achter zijn hals in de wind. Hij komt weer neer en spurt er vandoor, de andere kant op, langs het woud, rennend totdat zijn benen het zouden begeven en hij van uitputting niet anders kon dan het woud betreden.

Hij zou het nooit begrijpen, hoe zijn lieve Myou het woud kon betreden zonder angstig te zijn. Ze had zijn nachtmerrie's gezien, ze wist welke wezens hem achtervolgde, ze wist alles, en nog steeds wist ze zich kalm te houden tussen de schaduwen. Hijgend komt hij tot stilstand en richt zijn gouden oog op de gestaltes die tussen de bomen door lopen, immers zag hij niks met zijn blinde oog. Heel even gaan zijn oren uit zijn nek en ziet hij hoe de zonnestralen zich door het bladerdek wurmen, heel even lijkt het woud niet die hel uit zijn dromen. Maar binnen enkele seconden slaat alles om, een gepijnigde schreeuw maakt hem wakker, en opent zijn ogen weer voor de angsten voor het woud. Zijn oren draaien zijn nek in, en hij spant zijn lichaam op, maakt zich groot en draagt zijn hoofd hoog op zijn brede hals. Opnieuw hoort hij een geluid uit het woud en vogels vliegen op, verlaten de bomen waar zij zich bevonden. Heel even wilt Avareth omkeer maken, maar dan verschijnt er een gedaante aan de rand van het woud. Hij wist niet wat hij moest denken, wat was het? Het was een merrie dat rook hij, overduidelijk. Maar haar kleuren waren als die van een tijger, iets wat hem beangstigde, zijn allereerste veulen was gestorven dankzij een tijger. Maar eveneens trok ze zijn interesse, ze maakte hem nieuwsgierig. Avareth krult zijn hals in een boog, en spant de spieren op zijn schouders aan. Hij schraapt met zijn hoofd over de grond en steigert vervolgens even laag. Een binnensmondse hinnik verlaat zijn lippen, en met een dreun komt hij weer neer. Zijn ene oor draait geïnteresseerd haar kant op, hij volgt elke beweging die de merrie maakt met zijn ogen, hoe had hij haar nooit eerder kunnen zien?

I have the tendency of getting very physical,
So watch your step cause if I do you'll need a miracle

» hearts keep dreaming - Omniel
» The war is won || All Shades
» Hi little mare, i have to say that your father is murdered by shades.
» I can't stop my heart | Shades
» The dark stallion. [Phantom]

Sunray's dreaming of dark shades

Sunray's dreaming of dark shades

Soortgelijke onderwerpen

Soortgelijke onderwerpen