hearts keep dreaming - Omniel

**Profile** Number of posts : 1965 Status : Active

Xariv`s glanzende witte lichaam had zich in Orlais gevestigd nadat hij door Libertad was toegelaten tot de 2e rang. de ranke hengst voelde zich hier een stuk beter. Hij miste de prachtige zwarte Omniel verschrikkelijk en had bijna iedere nacht nachtmerries waarin zij in de problemen zat en hij niet op tijd kwam om haar te redden. toch was het beter zo. ze konden nu alle 2 groeien. zij kon helen van het moeilijke verleden wat ze had gehad, vrienden maken, minder bang zijn. en hij, hij kon òpgroeien. een volwassen hengst worden, klaar voor een echte relatie. hij hoopte alleen dat als ze allebei zo ver waren, dat ze dan nog samen konden zijn. hij vreesde dat de tijd haar verdriet zou veranderen in kwaadheid, en dat ze hem niet meer zou willen zien. toch was zijn leven niet het zelfde zonder haar. er zat een gat in zijn hart, hij bleef dromen over een toekomst met haar, hopend dat hij haar opnieuw zou kunnen ontmoeten.

het was dan wel net Blauwe maan geweest, en hij wist dat de schimmen nog niet ver weg zouden zijn, zich wentelend in de vreugde die ze hadden beleefd in het bang maken van de kuddepaarden, maar Xariv voelde zich niet bepaald zenuwachtig of bang. hij wist dat hij in de buurt van de kudde was en dus binnen het bereik van hulp, als hij die al nodig had. Hij stond rustig te grazen aan de rand van de rotsen bij het strand. de zilte zeelucht koelde zijn vacht af die onder de brandende zon behoorlijk warm kon worden. zijn witte vacht leek te schijnen in de zon, waardoor hij extra opviel in het groen en grijze landschap. hij gaf er niet zoveel om. hij wist dat hij voeldoende snelheid en kracht bezat om wie dan ook aan te kunnen.

Plots hoort hij een geluid en spitst hij zijn oren, terwijl zijn gedachten nog half weg waren, verweg bij de liefde die hij nog altijd voelde voor de zwarte merrie. het geluid won het van zijn gedachten en hij schudde zijn hoofd, zijn verwarde gedachten wegdrukkend naar de achtergrond en zijn donkere ogen om zich heen turend, hopend de oorsprong van het geluid te vinden.

Hij was niet voor niks aangenomen om vechter te zijn, om de kudde paarden van BMH te verdedigen en te beschermen tegen de gevaren van buitenaf, inclusief de schimmen. hij stomd hoog op zijn ranke benen, zijn neus snuivend en zijn ogen en oren druk bezig de omgeving te ontdekken, opzoek naar het paard dat hij had geroken, het geluid dat hij had gehoord.

rank two

**Profile** Number of posts : 3079 Status : Active

OMNIEL
Learning to trust is one of life's most difficult tasks

Haat hoofd laag gedragen en haar ogen kijken de witte hengst twijfelachtig aan. Wanneer ze de witte hengst herkend wandelt ze op hem af, haar ogen vrolijk en haar lichaam straalt. Ze was weer op normaal gewicht en ze was er weer bovenop, nu ze wist dat Xariv wel een duidelijke reden had, haar achter te laten in Minanter.

Toch twijfelde ze of ze nu wel heel vrolijk moest zijn en of Xariv wel Omniel's bezoek wou. Met een twijfelachtige blik keek hij recht in zijn ogen. Toch was ze er zeker van dat ze een veulen wou dragen van hem, het zou een ware held worden met de kwaliteiten van Xariv.

Sorry, heb al zo veel gepost

**Profile** Number of posts : 1965 Status : Active

zijn ogen en neus lieten hem in zijn geheugen graven, en lang duurde dat niet. het paard wat daar liep, dat was zijn Omniel, dat kon niet anders. zou ze rang 2 zijn geworden? zou ze hem zoeken? had ze hem gemist of kwam ze hem zeggen dat ze hem haatte?

Zijn ogen werden groot van ongeloof, zijn lichaam aangespannen van ingehouden blijheid, zodra hij haar dan ook eindelijk zag. haar zwarte, glanzende vacht en prachtige ogen, zijn hart maakte een sprongetje. hij brieste, liet zijn nek in een prachtige krul maken en draafde naar haar toe, zijn staart hoog en zijn lichaam dansend op de zanderige ondergrond. hij hield halt voor haar, hinnikte zacht en liefdevol en keek haar aan, zijn ranke lippen gesierd door een enorme glimlach. hij was zo blij om haar te zien. de twijfelachtige blik in haar ogen liet hem schrikken. ze dacht toch niet dat hij haar ooit zou laten zitten?

Zonder iets te zeggen drukte hij zijn neus op die fluwelen van haar, zijn ogen gesloten, genietend van het moment. 'mijn lieve Omniel.' het was gefluister, charmant als altijd. liefdevol en zacht. hij was zo blij haar weer te zien, dat hij niet meer kon doen dan haar gelukzalig aan te kijken, vergetend dat hij haar niet wilde zien tot hij er achter was of dit was wat hij wilde, een vaste merrie, een gezin misschien. nu hij haar zag, waren al zijn twijfels in een klap verdwenen. het enige wat hij wilde, was haar, Omniel naast zijn zijde, dat was alles wat hij wilde.

rank two

**Profile** Number of posts : 3079 Status : Active

OMNIEL
Learning to trust is one of life's most difficult tasks

Ze kon het haast niet geloven, Xariv wou haar wel nog zien en nam zelfs zelf initiatief. Hoor ogen sluiten zich van genot van zijn aandacht en ze briest eens. ”Ik heb je zo gemist Xariv.” Fluisterde ze op een charmante manier, dat zelf Omniel er zelf van verschoot. Nog steeds was haar droom niet verwelkt, Xariv was nog steeds haar hengst en ze was blij dat hij ook Omniel nog steeds bekeek als zijn merrie.

Ze draaide wat rond hem en knabbelde vervolgens wat aan zijn manen en liet haar neus al friemelend onder zijn manen doorglijden.

98 woorden --" Omniel wil echt niet lukken --"

**Profile** Number of posts : 1965 Status : Active

een zachte hinnik verliet zijn lippen terwijl hij haar door zijn manen voelde gaan. hij was intens gelukkig nu, hij had zíjn merrie nu, en zij accepteerde hem klaarblijkelijk ook meteen weer als haar hengst. ze had totaal geen haat tegen hem ontwikkelt, het geen hij bang voor was, integendeel, ze had hem ook gemist, net zoals hij haar had gemist.

hij deed zacht een pas achteruit, haar neus onder zijn manen uitglijdend. even rilde hij, nagenietend van haar aanraking. hij kijkt haar aan, zijn ogen twinkelend, en duwt zijn neus nogmaals tegen de hare. 'Ben je hier voor mij? of heb je ook de 2e rang behaald?' zijn stem was charmant en diep als altijd, zijn oren en ogen constant de omgeving afspeurend naar gevaar, zoals het een vechter betaamde, en ja, en vechter was hij geworden. zijn ogen glijden vluchtig over Omniel, waarbij hij tot de conclusie komt dat ze niks mankeerde, alles was goed en ze zag er nog altijd fantastisch uit.

rank two

**Profile** Number of posts : 3079 Status : Active

OMNIEL
Learning to trust is one of life's most difficult tasks

Ze schudde eens langzaam met haar hoofd en antwoordde vervolgens zijn vraag met een duidelijk antwoord "Neen, ik wou eindelijk gewoon ontspannen in een ander gebied, in Minanter is het nu echt druk, maar toevallig liep ik jouw tegen het lijf. Ik doe mijn best om rang 2 te bereiken." Ze schudde wild met haar hoofd en zet haar tamelijk zwaargebouwde lichaam in een soepele en toch wel elegante draf. Haar staart maakte een duidelijk teken dat hij mee moest komen. haar benen hadden nood aan beweging.

*Ben zo inspiloos me haar --"*

**Profile** Number of posts : 1965 Status : Active

het altijd al gespierde lichaam van de witte arabier was nóg gespierder en soepeler geworden dankzij het vele trainen. het enige nadeel aan het vechter zijn was dat hij wist dat hij zijn leven riskeerde, en dat hij op dit moment óveral gevaren zag. hij was echter vastbesloten om zijn leven te riskeren voor de paarden van BMH, en mocht er iets met hem gebeuren, dan zou hij zoveel mogelijk schimmen met hem mee ten onder nemen. hij zette moeiteloos zijn ranke lichaam in beweging, zijn gespierde achterhand zijn lichaam ondersteunend, de lange witte lokken langs zijn hals wapperend en zijn spieren rollend onder zijn glanzende vacht.

Al snel had hij de prachtige zwarte merrie ingehaald en liet zichzelf overgaan in een ontspannen drafje, zijn oren en ogen nog altijd de omgeving in de gaten houdend. bij brieste , zijn ranke hoofd schudde even en hij glimlachte zijn charmante glimlach zoals altijd. hij keek opzij, zíjn merrie aan zijn zijde. hij glimlachte nog breder. toen dacht hij er aan wat er kon gebeuren als hij druk bezig was met het beschermen van andere paarden tijdens de blauwe maan; hij zou er niet zijn om zijn Omniel te beschermen. even flikkerde er paniek door zijn ogen. Omniel wist waarschijnlijk nog niet eens dat hij was benoemd tot vechter.

Nogmaals brieste hij, zijn keel droog. 'Ommie,' hij grijnsde om het belachelijke koosnaampje. 'Ik ben benoemd tot vechter..' ergens was hij heel trots op zichzelf, de kans om vechter te worden had niet iedereen. er waren maar 4 plaatsen, en hij was er éen van. hij hoopte maar dat Omniel begreep dat dit zíjn levensdoel was, dat hij dit moest doen om zichzelf bezig te houden, en dat zij ook trots zou zijn op hem..

rank two

**Profile** Number of posts : 3079 Status : Active

OMNIEL
Learning to trust is one of life's most difficult tasks

Omniel zette haar lichaam abrupt stil als ze zijn woorden hoort. haar ogen vol ongeloof en angst. Vechter was een gevaarlijke taak. Ze deed een stap achteruit en schudde zachtjes 'nee'. Dit kan niet waar. Har Xariv zich echt aangemeld om zijn leven te riskeren? Ze draait haar hoofd weg en zucht eens. Hij was altijd al een hengst geweest die liever stierf dan dat andere dat zouden moeten doen. Hij wou altijd al zijn kudde dienen Er was altijd een kleine kans dat je dit mocht doen en hij kreeg die kans weer. Toch verschijnt er na een tijdje een trotse glimlach op haar gezicht. De enige hengst waar ze haar geschiedenis heeft aan blootgelegd had nu de kans elk moment te sterven onder de hoeven en de ogen van een schim of andere wezen.

**Profile** Number of posts : 1965 Status : Active

Zijn donkere ogen waren vol vechtlust, liefde en vertrouwen op die van de prachtige zwarte merrie gericht. hij was enorm blij dat ze, hoewel ze eerst duidelijk twijfelde, hem nu toch trots aan keek en duidelijk blij was met zijn status als vechter. hij glimlachte en liet zijn neus even tegen haar zachte wang aandrukken, waarna hij sierlijk zijn lichaam verder laat draven, zijn staart opgeheven en dansend op de gure wind die Orlais en de rest van BMH in zijn greep hield en de komst van de herfst aankondigde.

Al snel zag hij het strand voor hen opdoemen. echter, in plaats van erop af te draven, liet hij zijn lichaam behendig naar links wenden, waardoor ze nu juist weer van het strand af gingen. Xariv wist een plek die vele malen mooier was dan het strand, namelijk de grotten er boven waarlangs je uitzicht had op het strand, de zee, en de prachtige zonsondergang boven het water.

rank two

**Profile** Number of posts : 3079 Status : Active

OMNIEL
Learning to trust is one of life's most difficult tasks

Omniel hinnikte een ongelovig als Xariv afsloeg en niet het prachtige stand op liep. Wat was deze hengst allemaal van plan. Haar toch wel grof gebouwde lichaam dat een prachtige pikzwarte kleur had bewoog zich naast haar hengst en kijkt hem liefdevol aan. Haar benen slagen ver uit en haar manen dansen op de wind die de zee meedroeg. Ze was er zeker van de Xariv haar naar een prachtige plek zou brengen, maar deze gedachten werden teleurgesteld wanneer haar hoeven op een grove en stenige grond komen. Ze briesde teleurgesteld en zelfs kwaad omdat hij haar van het prachtige stand weghield en haar naar… Dit bracht. Met een minachtende blik keek ze naar de grot. Langzaam en zich toch niet op haar gemak voelend wandelt ze naar binnen. Wanneer ze een soort balkon zien gaat haar mond open. Wat was dit mooi! Met stappen die wel eeuwig leken te duren wandelt ze er naar toe. ”Wouw…” Niet te geloven dat ze eerst hier niet naar toe wou, het was hier inderdaad nog veel mooier dan het strand. Maar goed dat Omniel niet een zo’n eigenwijs type is dat bij het strand zou blijven staan, neen, ze had hem gevolg en daar is ze nu heel blij om. Deze plekken kwamen enkel in dromen voor had Omniel zich voorgenomen, maar neen.

De zon liet zich rustig in haar zeebed vallen en liet haar zware taak over aan de maan. Ze lucht kleurde oranje door de zonsondergang en Omniel legde zich neer. Met een zachte blik keek ze naar Xariv, wachtend en hopend dat hij zich dicht tegen haar aan zou leggen en dat ze samen zouden kunnen genieten van de zonsondergang en dan op deze magische plek samen in slaap zouden vallen. Dit zou onze plak worden en ons veulentje zou deze plek zeker ook leren kennen, als hij of zij hier niet geboren zou worden.

Omniel wist het al zeker, als ze met problemen zat zou ze hier staan en genieten van de zee, wanneer ze even alleen wilde zijn of net met haar hengst, zou ze hier ook staan. Deze plek zal voor altijd in haar geheugen gegrift staan.

**Profile** Number of posts : 1965 Status : Active

Xariv had zoals altijd zijn charmante glimlach op zijn gelaat, zijn ranke witte lichaam zich soepel naar Omniel bewegend, kijkend naar de onderzakkende zon. toen de zon onder was was het meteen een stuk kouder en donkerder buiten. Omniel was intussen gaan liggen en Xariv bewoog zich naar haar toe. hij torende nu boven haar uit, en liet zijn neus zakken op haar wang. `weet je nog de eerste keer dat we elkaar ontmoetten, dat we in het bos bij de grot sliepen?` hij glimlachte verliefd naar haar en liet zijn lichaam zakken. hij verlegde zich iets en vleidde zich tegen haar aan, zijn nek over haar schouder, zijn hoofd tussen haar manen.

*sorry, no inspi >.<

rank two

**Profile** Number of posts : 3079 Status : Active

OMNIEL
Learning to trust is one of life's most difficult tasks

Een liefdevolle blik kijkt de witte, ranke hengst naast haar aan. Ze genoot van zijn aanwezigheid en al zeker van zijn aanrekingen en dat ze zijn aandacht kreeg. "Natuurlijk weet ik dat nog." Haar stem was zacht en zoet. Langzaam liet ze haar hoofd op haar benen vallen en sluit haar ogen.

** Wou, le me is inspiloos, AGAIN --" Toch me Omniel

**Profile** Number of posts : 1965 Status : Active

terwijl ze zo naast hem ligt laat hij zijn ogen nogmaals over haar heen glijden, insgelukkig. al snel valt hij in een oppervlakkige slaap, waarbij hij wakker schiet van alles wat ritselt. een echte vechter en beschermer, altijd gespitst op eventueel gevaar. de nacht is lang en koud. zodra de eerste ochtend stralen van de zon de grot weer in komen staat hij voorzichtig op, proberend de prachtige Omniel niet wakker te maken, waarna hij zijn neus voorzichtig de grot uitsteekt, de ijselijke kou in. het had gesneeuwd vannacht, en de grond was bedekt met een dikke laag prachtige, witte sneeuw. daarachter verhief een waterig zonnetje zich uit de zee, die straalde door de sneeuw. zijn donkere ogen genoten van het schouwspel van licht en water in de ochtend, en hij zuchtte, zo gelukkig met zijn prachtige merrie en zijn heerlijke leven. dan draait hij zich om, zijn ogen over Omniel glijdend, een glimlach om zijn lippen. ja, zijn leven was prachtig.

rank two

**Profile** Number of posts : 3079 Status : Active

OMNIEL
Learning to trust is one of life's most difficult tasks

Rustig lig ik daar dan te slapen, terwijl een ijzige koude wind door mijn vacht snijd. Dat alles negeer ik en laap rustig verder tegen de warme vacht van mijn hengst, mijn vechter. Mijn hoofd ligt op mijn benen en mijn manen bedekken lichtjes mijn gesloten ogen. Ik voel Xariv's lichaam in beweging komen, maar blijf nog even liggen. Pas na een tijdje zet ik me lichaam recht me zet me naast hem, kijkend hoe de zon moeite doet door te breken door het dikke wolkendek. Langzaam zet ik mijn eerste stappen in de ijzige sneeuw. Mijn donkere vacht steekt enorm af tegen de spierwitte sneeuw die kraakt onder mijn gewicht. Mijn hoofd draait weg van het prachtige uitzicht, richting mijn prachtige hengst. Mijn ogen kijken hem liefdevol aan en ik ben er van overtuigd dat ik deze lente mijn angst zou overwinnen en een veulen wil van Xariv. Een zachte en stille hinnik verlaat mijn keel terwijl ik nog steeds met dezelfde blik hem aankijk. ”Xariv…” Ik weet nog niet helemaal hoe ik dit onder woorden zal brengen. ”Ik heb liggen denken. Misschien is het deze lente tijd voor een veulentje. Een veulentje, van ons tweetjes.” Mijn stem klinkt stil, bijna op een fluistertoon. Een beschaamd gevoel flitste door haar lichaam. Is dit wel een goede zet geweest. Gebeurt is gebeurt. Nu kan ze het al niet meer terug draaien. Ik draai me om en mijn oren staan strak naar Xariv gericht, wachtend op zijn antwoord.

**Profile** Number of posts : 1965 Status : Active

zijn ogen volgen haar door de sneeuw krakende stappen, de afdrukken die in de prachtige sneeuw verschijnen en hoe haar prachtige lichaam afsteekt bij de witte grond. haar woorden laten hem schrikken en even wend hij zijn ogen af, staart over de zee, nadenkend. wat kon er wel niet allemaal met veulens gebeuren? het was een hele verantwoordelijkheid en met zijn taak als vechter had hij het al druk genoeg. daarbij voelde hij zich persoonlijk verantwoordelijk voor Omniel, die hij áltijd zou beschermen, en als daar een veulen bij zou komen, zou hij die ook onvoorwaardelijk liefde moeten schenken en moeten beschermen. hoe ging hij dat bolwerken? en daarbij, veulens konden van alles mankeren. ze konden vallen, verdrinken, zo in vuur lopen, en, veulens waren een geliefde schimmenprooi..

toch, zijn prachtige omniel wenste het, en hij wist, dat het hun liefde zou bezegelen. een eigen veulen, zo'n dartel, onbeschreven blad wat hun dan alles mochten leren.. het had wel wat. een omniel/xariv kruising.. wat zou dat worden? een glimlach sierde zijn lippen opnieuw terwijl hij haar weer aankeek. 'Als jij zeker weet dat je dat wilt, dan wil ik het ook.' hij duwt even zijn neus tegen haar maantop, en sluit zijn ogen.

rank two

**Profile** Number of posts : 3079 Status : Active

OMNIEL
Learning to trust is one of life's most difficult tasks

Bij de bevestiging van Xariv twijfelde ze plots opnieuw. Nu leek het allemaal zo leuk, maar wat zou het dan zijn, als deze hengst echt op haar rug zat? Met gesloten ogen dacht ze rustig verder. Denkend aan het veulen, maar ook wat er zou moeten gebeuren voor het veulen en nog voor ze deze gedachten helemaal had afgehandeld vliegt haar verleden haar hoofd weer binnen en zet ze twee passen achteruit. "Laten we iets nuttigs gaan doen, het is nog lang geen lente." Omniel praatte zich een weg uit dit onderwerp.

De gure wind waait door haar roetzwarte vacht en -manen. sneeuwvlokken blijven op haar rug kleven en in haar ogen was weer haar verleden te lezen. Ze knipperde een paar keer, om dat ze wist dat dit zichtbaar was. Een liefdevolle, maar toch waterachtige glimlach staat op haar lippen getekend.

De laatste tijd voelde Omniel zich nergens nog veilig, ze wist dat Rakanto, haar vader die al uit is op haar dood van toen ze aankwam in Blue Moon Horses, dood was. Haar hart gaat als een wilde tekeer en nog voor ze een paar passen in de richting van de zee zet, kijkt ze achterom in de grot. Ze moest er zeker van zijn dat hij echt dood was en dat hij haar zeker niks meer zou doen.

Haar hoeven knarsen op de witte sneeuw die over het strand lag als een soort dekentje om het te beschermen tot het wegsmelt wanneer de zon door de wolken breekt en op de sneeuw neer schijnt.

Haar ogen stonden twijfelachtig en voor ze het wist schoof haar hoef weg. Dit was de eerste keer dat Omniel op het strand liep terwijl hij bedekt is met sneeuw. Het was ook nog eventjes aanpassen om terug op sneeuw te lopen. Ze giechelde eens lief en keek Xariv plots terug liefdevol en lachwekkend aan.

**Profile** Number of posts : 1965 Status : Active

geruisloos was hij Omniel de grot uit gevolgd in de richting van het strand. de omslag in haar gedachten waren hem niet onopgemerkt gebleven en even twijfelde hij of hij er iets over moest zeggen. Hij wist hoe moeilijk ze het vond om over haar verleden te praten, laat staan er over na te denken, en besluit zijn mond gesloten te houden.

Over de krakend verse sneeuw lijken zijn normaal geruisloze hoeven wel olifanten poten. daar in tegen leek zijn lichaam samen te smelten met de sneeuw, de zelfde prachtige, hagelwitte kleur maakte dat hij nu eens een keer niet opviel maar juist gecamoufleerd was. hij kijkt naar Omniel, zijn ogen half dicht geknepen tegen de gemene wind die om hen heen blaast. wat een verschil waren ze toch. Normaal was Omniel gecamoufleerd en hij enorm opvallend, nu stak haar zwarte vacht tegen de sneeuw af en was hij nauwelijks te zien van veraf. hij grinnikt zacht en komt dan weer in beweging achter haar aan, zijn hoeven voorzichtig neerzettend om uit te kijken voor gladde stukken.

Zijn ogen glijden over het strand, waar ook hopen sneeuw op het zand lagen, op sommige plekken beige door de hoeven die het omgewoeld hadden, waardoor het zand een papperige zooi tussen de sneeuw maakte. rond het water was een strook zand te zien die nog vrij van sneeuw was, ongeveer een meter breed en zich uitstrekkend over het hele strand. hier was de zee bij zijn getijdes over het strand gekomen en het zoute water had de sneeuw geen kas gegeven om te blijven liggen.

Hij hoort Omniels gegiechel en kijkt glimlachend naar haar op, zijn voorhoef speels door de sneeuw schrapend, en dan steigert hij, waardoor hij met zijn hoeven sneeuw omhoog schept en dat op Omniel gooit.

rank two, fighter

**Profile** Number of posts : 3079 Status : Active

OMNIEL
Learning to trust is one of life's most difficult tasks

Zonder verder nog iets te zeggen zette ze haar gitzwarte lichaam aan tot een soepele galop. Niet eens achterom kijkend of Xariv volgde, het enige waar ze echt naar keek, was voor zich uit, kijkend naar het prachtige strand dat zich voor en onder haar hoeven bevond. Sneeuw springt naast haar oren omhoog. Haar ogen tot een spleet getrokken tegen de gure wind, die langs haar lichaam snijd. Haar neusgaten gaan wijd open en dicht en haar flanken zwoegen al. het was niet gemakkelijk om door die sneeuw te lopen, je evenwicht te houden en de koude die je bij je ademhaling pakt. haar razen onder haar en lijkt alsof de hele wereld verdwenen is, enkel zij loopt daar, zelfs Xariv was nergens meer te bekennen.

Al zou veranderen deze gedachten en gaat ze in de rem staan, tot ze stopt met een sliding-stop. Voor haar staat de kudde die haar jeugd helemaal heeft gepot gemaakt, die vuile groep hengsten. Omniel wist maar al te best dat dit gewoon een gedachte was, toch had ze een hemelse schrik en beefde op haar benen. "Dit kan niet..." Haar stem bibberde en in haar gedachte hoorde ze haar vader die vanachter de groep tevoorschijn kwam "Alles kan mijn prachtige dochter." Na een tijdje stomverbaasd te staan kijken en te bibberen van de schrik liet ze zich neervallen in de koude, maar toch zachte sneeuw.

**Profile** Number of posts : 1965 Status : Active

Omniel had altijd al van rennen gehouden, dus het verbaasde hem niks dat ze ervan door vloog. Meteen zette hij de achtervolging in, maar door haar snelheid schopte ze enorme kluiten sneeuw en zand omhoog, waardoor hij gedwongen werd op afstand te blijven.

Plots staat zijn prachtige merrie na een sliding stop doodstil, haar ogen angstig en haar hele lichaam verkrampt. Xariv briest zacht, zich afvragend wat ze doet. hij remt ook af, en met rustige stap passen komt hij dichterbij, net op tijd om haar te horen fluisteren dat het niet kan. hij knijpt zijn ogen samen, turend in de richting die zij op kijkt, maar kan niks vreemds ontdekken. Omniel laat zich neervallen, en verbaasd blijft Xariv over haar heen staan. 'Ommie, tis veelste koud om zo te liggen in de sneeuw.' zijn stem zacht, wetend dat Omniel zich ergens anders bevind, in haar gedachten. 'Komop schat, opstaan, straks raak je onderkoeld!' zijn stem begint een beetje een paniekerig ondertoontje te krijgen in zijn charmante, diepe geluid.

rank two, fighter

**Profile** Number of posts : 3079 Status : Active

OMNIEL
Learning to trust is one of life's most difficult tasks

Omniel schudde wild met haar hoofd, maar de zachte stem van Xariv stelde haar een beetje gerust. Toch bleef ze nog even liggen, ze bibberde hevig en haar ogen vol angst, maar ook vol afschuw. Nu nog een tijd bibbert en bevend daar te liggen in de koude sneeuw die stilaan mijn lichaam aan het leegzuigen was en het weer vulde met ijs.

Ze zet zich weer op haar benen, maar staat nog steeds te beven. De hengsten waren weg, toch vertrouwde ze dit prachtige gebied eventjes niet meer. "We moeten hier weg! Nu!" Ze keek beschaamd naar beneden. Door de manier waarop ze zei dat ze weg wou en omdat ze wist dat Xariv een pauze wou, juist daar haar verleden. Omniel had pas de laatste tijden last van deze beelden, allemaal sinds de ontmoeting met haar vader en sinds dat hij dood is, is het alleen maar erger geworden. Ze schaamde zich voor dit, maar ze kon er niks aan doen.

Weer brengt ze haar lichaam in beweging en haar bibberende benen draven vooruit, weg van deze plek.

**Profile** Number of posts : 1965 Status : Active

De witte, slanke arabische hengst snapte er niks van. de merrie die hij kende, de prachtige zwarte omniel, die deed nooit zo. behalve.. die ene keer dat ze zich haar verleden had herinnert.. hij briest, schudt zijn hoofd. nee toch.. hij draaft aan, haalt haar in en stopt voor haar, zodat ze wel moet stoppen. 'Omniel, kláar, nu!' zijn charmante, diepe stem was dat nog altijd, maar met een harde ondertoon. ze mocht niet afzakken, niet nu.

niet nu hij net haar verleden had geaccepteerd, had geaccepteerd dat ze daardoor moeilijk te benaderen zou zijn, voor altijd, maar dit.. flashbacks.. dat kon hij niet verwerken. aangezien hij niet wist wát ze zag, kon hij haar niet helpen op die momenten, en dát was wat hem tegenzat. 'Kom, we moeten uit die sneeuw. je staat te trillen op je benen.' verslagen, zo voelde hij zich. nog geen 10 minuten geleden waren ze verliefd geweest, over hun oren, niks kon hen tegen zitten, en nu, haar verleden. hij wist dat het er altijd zou zijn, dat hij het zou moeten accepteren, maar het lukte hem niet. hij had zelf zo'n fijn verleden, zulke lieve ouders, dat hij zich niet voor kon stellen dat ouders hun veulens kwaad zouden doen.. hij duwde zijn neus tegen haar schouder, haar richting de kliffen duwend.

**Profile** Number of posts : 3079 Status : Active

OMNIEL
Learning to trust is one of life's most difficult tasks

Verslagen hing haar hoofd wat naar beneden, bij het harre van de harde stem van Xariv schrok ze op, ze wist dat dit er van zou komen. Wanneer hij haar naar de kliffen duwt wandelt ze braaf mee, haar hoofd dat nog steeds naar beneden hangt laat een traan los. Als dit zo bleef doorgaan zou ze de enige hengst die ze ooit vertrouwde verliezen en dat was echt wel het laatste wat ze wilde.

Het trillen hield op, maar ze durfde Xariv niet aankijken uit schaamte en angst hem te verliezen. Nog een traan rolde over haar wang. Met waterige ogen keek ze Xariv aan. "Ik wil je niet kwijtraken, toch..." Ze onderbrak haar zin eventjes om een krop in haar keel weg te slikken. Haar stem klonk stil, bijna een fluister. "... Zowel jij als ik weten dat mijn verleden me gaat blijven achtervolgen en het gaat zo niet, ik zo sinds het zien van mijn vader alleen maar achteruit." Haar stem viel weg naar het einde van de zin. Omniel had steun nodig, maar ze wou deze niet van Xariv aanvaarden, ze zou het erger maken en ze wou Xariv niet zien als een vriend.

Het leven zag er een paar tellen geleden nog zo goed uit. Een veulentje en samen een gezellig gezinnetje en nu?? Heeft Omniel alles in het water gegooid. Soms wou ze dat ze nooit was geboren.

**Profile** Number of posts : 1965 Status : Active

Zijn donkere, intelligente ogen houden haar goed in de gaten en laten haar lichaam steunen op dat van hem. hij stapt rustig voort, maar zodra ze stopt met trillen doet hij een stap van haar af en gaat wat doorstappen. bij de kliffen aangekomen gaat hij voorop over een smal, rotsachtig paadje wat van het strand naar de grotten leidt. alleen daar kunnen ze nu beschutting van de sneeuw vinden, en Xariv was niet van plan om Omniel zo, midden tussen de rest van de kudde, te laten huilen. ze zou bekend komen te staan als een merrie die een steekje loshad, wat de schimmen vast zouden oppikken, en dan zou ze hun nieuwe doelwit zijn. hij rilde even. dat kon hij niet laten gebeuren.

haar stem, gebroken, verslagen.. hij moest zijn ogen even dicht knijpen om zich zelf te vermannen en niet zelf in te storten. dacht ze nou echt dat hij haar zo, eensklaps zou verlaten? dat was nooit zijn bedoeling. hij kon er niet tegen, nee, maar hij moest er mee leren leven, en anders het proberen te óverleven, aangezien hij wist dat het nooit weg zou gaan. het was nou eenmaal haar verleden.

Zijn ogen vinden het uitzicht, en terwijl hij doorstapt naar boven blijven ze daarop hangen. lange tijd is het stil op het fluiten van de wind na. dan schudt hij langzaam zijn hoofd. 'Lieve omniel, je weet toch, dat ik je nu voor niks meer zou laten gaan?' ze waren boven aangekomen bij het pad, hij draaide zich om op de richel en keek haar aan, liefdevol. 'Jou verleden is iets waar wij beide mee moeten leven, jij iets erger dan ik. maar ik zou je nooit meer laten gaan, echt niet!' hij drukt zijn fluwelen neus tegen haar voorhoofd, en briest zacht, zijn warme adem over haar voorhoofd glijdend, als een mes door de kou.

**Profile** Number of posts : 3079 Status : Active

OMNIEL
Learning to trust is one of life's most difficult tasks

Haar blik kruiste die van Xariv, Omniel keek opgelucht, maar nog steeds twijfelachtig. Een zachte zucht verlaat haar fluwelen, zwarte lippen. Het gevoel van Xariv's neus tegen haar voorhoofd deed haar lachen, het voelde goed om te weten dat hij haar toch niet zomaar liet gaan. Haar oren draaien wat zenuwachtig rond, maar langs buiten ziet ze er uit als een redelijk vrolijke merrie. Omniel's gedachten waren nog steeds bij datzelfde onderwerp, haar verleden.

Ze wandelt wat verder de grot in om uit de wind te gaan staan, het liefste zou ze tegen Xariv aan gaan liggen en dat ze eens gezellig samen konden praten, want zo ging het niet. "Xariv, lieverd, kunnen we eventjes praten?" Ze legde zich neer en liet wat plek achter zich. Verder wachtte ze geduldig op zijn antwoord.

**Profile** Number of posts : 1965 Status : Active

Xariv's oren draaien op overtoeren terwijl zijn ogen langs de grot en diens omgeving glijden, proberend te bepalen of het veilig was. hij besluit van wel, of dat ze anders pech hebben, kijkt nog een keer over de prachtige zee uit, en als de eerste sneeuwvlokken van een nieuwe sneeuwstorm beginnen te vallen stapt hij snel de grot binnen, waar hij zich uitschudt. hij stapt naar Omniel en glimlacht op haar neer.

pas als haar woorden tot hem doordringen verdwijnt zijn glimlach. ze wilde met hem praten. was dat niet maar al te vaak het eerste teken dat een relatie verbroken ging worden? er zou een gesprek volgen, dat het niet aan jou, maar aan mij lag, dat het zo niet ging, dat de gevoelens verleden tijd waren.. hij rilde even, maar verbeet zich toen en knikte, liet zich zakken en ging liggen, zijn hoofd nog half omhoog, Omniel aankijkend. 'Wat is er?'

*no further inspi. sorry. ;p

**Profile**

» Sunray's dreaming of dark shades
» THE PUREST HEARTS
» Just the beating of hearts, like two drums in the grey
» Omniel • New in Minanter
» GEZOCHT: Vader Omniel

hearts keep dreaming - Omniel

hearts keep dreaming - Omniel

Soortgelijke onderwerpen

Soortgelijke onderwerpen