Aangepast

Sory dat het zonder kader is, gaan ok typefoute instaan, ben op iPod ant typen.

Omniel zag haar leven aan haar voorbij gaan, haar geboorte, haar verschrikkelijk verleden en dan al haar magische momenten een slappe glimlach sierde haar gitzwarte lippen. De stem van Xariv ontwaakte haar uit haar gedachten. "Xariv, lieverd, blijf daar." een schurende hoest verliet haar keel. "Je weet dat ik dit niet overleef, dus doe geen moeite. Zoek een nieuwe merrie en begin een nieuw leven, vergeet dit alles en denk enkel aan onze goede momenten samen. Beloof me geen.. Domme.. Dingen... Te doen en ... Zorg en bescherm Hayyel... Met je .. Eigen ... Lev...en." met veel moeite bracht Om iel deze woorden uit. Xariv zou een nieuw leven moeten starten, maar nooit onze momenten vergeten en ook nooit Hayyel achterlaten. Bloed drupte langs haar lichaam naar beneden en wanneer ze haar hoofd laat hangen liep er zelfs bloed over haar hoofd. Langzaam stierf haar ademhaling weg, hij bgin ams maar meer te schuren en werd als maar stiller. Ht duurde niet lang voor haar hart stopte met bonzen en haar ademhaling stil viel. De laatste puffen waren voor Hayyel en Xariv, net zoals de laatste bonzen van haar hart. Nog een enkele traan van liefde, trots en gevoelens rolde uit haar oog of ook deze verliest zijn laatste levendigheid.

Hayyel luisterde naar haar vader en bleef braaf staan, haar benen zagen rood van het bloed en over haar hoofd liep ook een straaltje bloed. Ze kon het nie laten haar hoofd over de klif te tillen en naar benedente kijken. Ondanks haar wazig zag ze haar moeder daar liggen. Ze barste in tranen en deinsde gehaast achteruit. In volle paniek, zo snel dat ze tegen de muur liep en haar daar op de grond liet naar vallen. "MAMA!!! NEEN!!!" tranen liepen als een wilde rivier over haar wangen en met waterige ogen keek ze haar vader aan. "Het kwam niet goed" Hayyel was haar moede kwijt. De zachtaardige merrie die haar telkens opnieuw steunde en haar bleef aansporen dat ze het wel kon. Haar zachte stem zweefde door haar hoofd. "Hayyel, je kan het lieverd" Hayyel vertrouwde slechs twee paarden en daar bleef er nu nog maar 1 van over. Iedereen zou gebruik maken van haar handicap. Ze werkte zichzelf al kruipend terug naar de afgrond, schuivend met haar wonden over de grove stenen. "Je had me beloofd me nooit alleen te laten" sprak ze zacht en teder.

ME NOT LIKE THIS.
ik wilde er veel meer gevoel in leggen, maar ok.. t lukt niet.. zit te huilen hiero.. stomme omniel. ):
&& ben te lui om mn kader te pakken.
--


Omniels woorden verscheurden hem. Niet alleen haar woorden, maar ook de klank van haar stem. Met elk woord haalde ze moeilijk adem, alles schuurde en rochelde. Ze had gelijk, dit zou ze niet overleven. Zijn hart voelde aan alsof het uit zijn lichaam was gerukt, en daarna even lekker plat gestampt. Hoe kon hij dit overleven als zij het al niet kon? Zijn prachtige, sterke merrie, die alles aan kon en haar eigen verleden aan de kant had gezet voor hun liefde? De tranen stroomden over zijn hoofd en drupten op de grond terwijl hij zichzelf liet vallen, waarbij enkele stenen afbrokkelden en klaterend naar beneden gleden langs de klif. Zijn hoofd lag over de rand en zijn ogen waren groot en op Omniel gericht. Deze laatste momenten van hun, hoe moeilijk ook, hij moest het volhouden, voor haar. Als hij haar niet kon redden, moest hij iniedergeval zorgen dat ze niet al te verschrikkelijk waren voor haar, zijn verdriet kwam later wel aan bod.

aarzelend schudde hij zijn hoofd. Hij wilde niet liegen tegen haar, haar geen loze beloftes doen. ’Omniel.. zonder jou is mijn leven niet compleet.. ik hou van je, ik zal je nooit vergeten, en ik zal alles doen om te zorgen dat Hayyel een prachtige herinnering aan haar prachtige moeder heeft.’ zijn stem verstikt, zijn ogen tranend, hij snuivend om niet te verliezen in de strijdt om bij bewustzijn te blijven. Hij moest hier blijven, voor Omniel, voor Hayyel. Hij voelde zichzelf draaierig worden, het werd hem allemaal te veel. Hoe kon de wereld hem dit aan doen?? na alles wat hij had gedaan voor BMH, door de kudde te beschermen tijdens de blauwe maan, gaven ze hem dit er voor terug? Ze namen de allerbelangrijkste uit zijn leven van hem af, en dan wel op zo’n manier?!

Hij hoorde hoe Omniels ademhaling nog meer begon te schuren en leunde nog iets verder naar voren, tot op de rand van de klif. ’Ik hou van je.’ fluisterde hij, wetend dat ze al weg was. Toen schoof hij achteruit over de ruwe stenen en legde zijn hoofd op zijn knieen, zijn verdriet de vrije loop latend. Hoe had dit kunnen gebeuren? Wie kon hij de schuld geven? Die gene zou boeten! Terwijl de tranen over zijn wangen dropen stond hij op, zijn ogen kwaad en zijn lichaam gespannen. Hij zou diegene te pakken krijgen. Hij keek om zich heen, niet wetend waar te zoeken naar de dader, en toen zag hij Hayyel pas weer. Het arme kleine ding.. vergeten tijdens zijn verdriet. Rouwen was er niet bij, hij moest voor haar zorgen, dat had hij Omniel beloofd, dat had hij zichzelf beloofd, dat moest hij. Ze was het enige dat nog van Omniel over was..

Hayyels woorden lieten zijn hart nog eens breken, en hij snoof zijn tranen op, schudde zijn hoofd en stapte toen op haar af. Hij keek even over de rand; weldra zou de vloed op komen, en daarmee zou Omniels lichaam weg zijn.. het was beter zo, hij wilde haar niet zo herinneren, niet onder het bloed. Omniel stond in zijn geheugen gegrift zoals ze was; een levensgenieter, de allerliefste, allerknapste merrie van BMH, en vooral; ZIJN merrie.

hij duwde zijn neus tegen Hayyels borst waardoor ze wel achteruit moest stappen, en drukte hem toen in haar korte, gestreepte manen. ’wij redden het wel samen, Hayyel. Voor mamma.’ zijn ogen vonden haar bloed, dat overal zat,en hij drukte teder zijn neus langs haar wang. ’Kom, we moeten naar het water.’ zacht duwde hij zijn neus tegen haar billen, proberend haar richting het paadje naar beneden te drijven. Het deed enorm veel pijn om omniel zo achter te laten, zo zonder een normale uitvaart, zonder.. zonder ook maar iets, maar hij moest nu voor Hayyel zorgen, en zijn eigen gevoelens waren even niet belangrijk.