Gele blaadjes. Rode blaadjes. Groene blaadjes. Bruine blaadjes. Blaadjes aan de bomen. Blaadjes platgestampt door hoeven op de grond. Héél véél blaadjes. Het was herfst. Je zag het aan de bladeren die neer vielen, die gure wind die op stak, dieren die voedsel verzamelden voor hun winterslaap. Een eekhoorn met zijn wangen vol noten schoot zijn hol weer in. Nog even en hij zou lekker kunnen slapen. Vogels vlogen kwetterend over, op naar de warmere landen. Konijnen sprongen hun hol in. Regen kletterde op de grijze vacht van de hengst neer. Zwarte manen plakten er tegen aan. Grijze ogen wendden zich omhoog, knipperden een waterdruppel eruit.

Met een zucht kwam de hengst in beweging. Hij keek naar de voet van de hoge berg waar hij op stond. Met een beetje geluk boden de bossen nog genoeg bescherming. Hij galoppeerde naar het bos op lager gelegen gebied. De regen kwam met bakken tegelijk op hem neer, alsof boven hem een bak water werd omgekeerd. Hij gleed uit over een glad stuk berg en viel. Hij voelde hoe de stenen zijn borst open haalde en voelde hoe hij met een plof op de grond terecht kwam. Bloed vloeide uit de wond in zijn brost. Als hij nu een schim tegen kwam...

-open voor iedereen-

Voorzichtig en nog een beetje verward liep Aldyne tussen de bomen door. Ze staarde wezenloos voor haar uit met haar bruine kijkers. Regendruppels gleden met een voor hun hoge snelheid over haar vacht heen, wat nog geen lekker warme wintervacht aan het worden was. Helaas waren sommige dagen al wat koud en met haar dunne vacht moest ze dan maar een goede schuilplaats vinden. Nu was het ook best koud maar echt op zoek was ze niet. Ze liep gewoon rond te lopen en niet meer. De regen negeerde totaal en deed alsof het er niet was. Ze voelde haar bij benen elke stap weer trillen. De pijn die haar broer haar aan had gedaan kon ze nog steeds diep in haar hart voelen als ze eraan terug dacht. Wel was ze blij dat ze naar al die jaren haar moeder had terug gevonden, zelfs meer dan blij, ze was dolgelukkig. Toch gingen haar gedachten vaker over haar broer die haar een vreselijke pijn had laten voelen. Ze vond hem eng.


De regen begon harder tekeer te gaan. Haar lange witte manen waren drijfnat en plakte aan haar hals en haar lang staart was aan het uiteinde helemaal vies van de modder. Ook zaten haar enkels helemaal onder de modder. Voorzichtig plantte ze haar voeten neer op de gladde bodem zodat ze niet zou gaan uitglijden. Ze was inmiddels al iets rustiger dan daarnet toen ze nog even terug piekerde. Nu wou ze toch echt een schuilplaats vinden. Opeens maakte ze een schrik beweging die haar bijna uit balans haalde. Het was alleen niet zij die haar balans verloor maar een hengst viel erg naar op een paar stenen. Met geschrokken ogen bleef ze even stokstijf staan kijkend naar de hengst. Hij stond niet op en had dus hulp nodig. De vraag zoemde door haar hoofd of ze de hengst wel of niet zou helpen. Haar nare ervaringen uit haar verleden hadden haar onzeker gemaakt en vooral tegen hengsten. Ze wist niet meer wie ze wel en niet kon vertrouwen. Toch besloot ze hem wel te helpen maar zou dat wel voorzichtig doen. Langzaam zette ze slappen naar de hengst toe en bekeek hem om te beoordelen hoe erg het kon zijn. Hij had een grote wond op zijn borst die dringend verzorgd moest worden, als dat niet gebeurde had hij kans op bloedvergiftiging, ze had ervaring met wonden, geleerd van haar beste vriendin. Ze knielde naast zijn lichaam neer. "Kan je opstaan?"Vroeg ze hem met haar zuivere, zachte stem. Ze had alleen die wond gezien en kon zo niet zien of hij een been had gebroken. "Wacht"Zei ze nog snel. Ze stond weer op en zocht met haar ogen naar een schoon stukje mos zonder modder. Ze vond dat op een dikke laaghangende tak. Met haar tanden haalde ze een groot stuk mos van die tak af. Ze knielde nu weer naast hem neer. "Dit kan even prikken."Zei ze toen en drukte het mos tegen de wond aan om het bloed te stelpen...

Er was iemand het gebied ingelopen. Hij voelde het. Hij probeerde op te staan op zijn trillende benen, die nu onder het bloed zaten, het lukte niet. Hij hield het niet. Hij was te zwak. Hij kon niet zwak zijn. Hij mocht niet zwak zijn. Hij moest andere beschermen. Zeker nu het blauwe maan was. Even later zag hij een witte merrie, totaal doorweekt. Ze leek wat aarzelend toen ze dichterbij hem kwam. Hij wilde zeggen dat hij geen hulp nodig had, probeerde weer op te staan, maar dit keer kwam hij niet verder dan een hoef normaal op de grond te krijgen. Nee hij had echt geen hulp nodig. Ze vroeg hem of hij kon opstaan. "Ja.."Stamelde hij. "Nee..." "Wacht," zei ze er achter aan. De merrie stond op en trok een pluk mos van een boom af. Ze liep weer terug naar hem en knielde weer bij hem neer. "Dit kan even prikken." ze drukte het mos op zijn wond en zijn oren schoten voor een moment in zijn nek en zijn hoofd schoot naar achter. Zijn neusgaten werden groot en hij snoof. Het was wel meer dan prikken dat het deed. "Ik ben Legolas," zei hij toen maar.

-Sorry van de late reactie, en sorry van de flut.-