Met een zekere kracht die je enkel bij hengsten zag bewoog ze zich voort. De bladeren die zich al vroeg losmaakten van de bomen knisperde onder het gewicht van haar elegantie. Het was moeilijk te weerstaan aan Miragine, moeilijk te onderscheiden wat ze eigenlijk was. Ze was niet de merrie die je in hokjes indeelde, laat staan bestempelde. Anders dan andere merries was ze behoorlijk zelfzeker ondanks het feit dat ze nog jong was maar enkel die prille voorliefde voor vechtlust was het begin van iets groots. Ze had meer gratie, misschien een zekere mannelijkheid over haar Arabische lichaam rusten. Ze was veel groter dan de meeste arabieren van haar leeftijd en ze keek met diezelfde grootsheid op je neer. Ze was niet uit de hoogte, nog barbaars maar ze was domweg ook niet snel van haar gedachten af te leiden. Niet op haar mondje gevallen ongeacht dat ze zich altijd naar behoren zou gedragen. Ze had iets, iets wat je moeilijk woorden bij kon leggen, iets anders ... anders dan die andere merries.

Tussen de kalende bomen door draafde haar zwarte lichaam verder. Een zwak blauwe tint spreidde zich langs de witte aftekeningen op haar benen naar boven over de rest van haar vacht. Haar lange blonde manen verstrengelde zich met de onaantastbare lucht rondom haar. De dauwdruppels die van de takken wipten verenigde zich met haar vacht en gaven een magisch glinsterend blauw effect terwijl ze naar beneden gleden. Plots bleef ze staan ... haar zwarte oren drukten zich naar voor terwijl haar neusgaten zich ver opensperren. Haar lange maantop waait zachtjes op waardoor haar blauwe ogen en witte maanvormige kol zich blootgeven aan de omgeving. Ze draait haar hoofd in een sierlijke beweging naar links, ze kijkt het bos uit. Langzaam komt ze weer vloeiend in beweging, het blauwe lint in haar staart zweeft ongehinderd mee in de bewegingen van haar lichaam.

En uiteindelijk vind ze wat ze eerder al had geroken en gehoord, een kudde. Naar oude gewoontjes zou ze die mijden gewoon omdat het haar nooit iets had gedaan. Ze had nooit echt geven om sociaal contant ondanks dat haar lichaam ernaar hunkerde. Maar ze had een hele weg gerend en was toe aan wat ze heette "een nieuwe start". Haar blauwe ogen tellen maar tien seconden de omgeving en ze weet wat ze weten wou, hier heerste hiërarchie of hoe heette die dingen nou weer. Ze werd niet graag rond gecommandeerd en had liever zelf de touwtjes in handen, zo was ze tenminste zeker dat het allemaal goed zou aflopen. Haar blik glijd naar de bomen waar de kudde zo hartstochtelijk af en toe eens angstig naar keek. En terwijl haar ogen de bomen onderzoekend opnamen zag ze iets wat haar aandacht trok, een schimmig figuur. Ze kneep haar ogen samen maar toen was het alweer weg. Haar neus zei dingen die haar waarschuwde verder te wandelen maar haar wil was een heel ander instrument, het leidinggevende. Weer glijden haar ogen naar de kudde en dan weer naar het bos. Ze was hier net, gevaar opzoeken was altijd niet zo moeilijk geweest maar hier hing een zekere vibe die ze niet kon thuisbrengen. Haar grote elegante lichaam blijft koppig staan, in tweestrijd met wat ze zou moeten gaan doen. Er waren paarden die haar gaandesloegen, ze werd wel graag eens bekeken, ze wist van zichzelf dat ze niet lelijk was. Net als ze een stap in de juiste richting wil zitten, het bos ziet ze een paard naderen. 'Is iedereen bang dat de bomen tot leven komen?' Vroeg ze helder maar zelfzeker terwijl ze de vrij imposante hengst voor haar gaande sloeg ...

Haar blik, haar ijsblauwe ogen gleden over de hengst heen. Snel en verre van keurend maar gewoon om hem in haar op te nemen. Ze was niet één van die merries die dacht dat de wereld enkel uit schoonheid bestond. Ze was zich zwaar bewust van hoe gevaarlijk en dreigend het leven kon zijn. Vele paarden, veulens en jonge merries hadden maar één visie op dat leven. Groot worden, veulens krijgen en gelukkig zijn. Ze wisten dat ze mooi waren en maken daar misbruik van, gevaar was hen onbevreesd omdat ze simpelweg dachten dat niets hen kon raken. Miragine had al te lang geleden om te beseffen dat dergelijke conclusies verkeerd waren, ze luisterde dan ook altijd en was zich bewust van wat meerderen, hoger gerankte paarden te vertellen hadden. Ja, ze zou het misschien niet geloven, ze zou misschien snuiven en argwaan zijn maar dat was niet zo dat ze het zou vergeten.

De hengst die haar kant kwam opgewandeld was groot, sterk en had een zeker aura rondom zich hangen. Hij had blekere manen dan zijn vacht en droeg een dominerende blik in zijn ogen. Er was zoveel te lezen in een blik die standaard was voor ieder paard. Haar blik, haar zwarte hoofd met de witte halve maankol en de ijsblauwe ogen was neutraal, een vleugje dominerend, misschien zelf wat mannelijk en hard. Soms was één enkele blik genoeg om een heel verleden te lezen. Miragine was zeker niet onbevreesd, soms was ze banger dan een veulen maar ze leerde ermee om gaan. Je zag aan haar blik dat ze klaar was om te leren maar toch afzijdigheid toonde tegenover het vaste dat in je leven kon sluipen.

Bij het horen van zijn rustige en kalme stem duwde ze haar zwarte oren naar voor. De lange lint in haar staart waaide vederlicht op bij het zachte briesje dat langs kwam. Haar ogen gingen weer naar het bos, de angst licht ergens anders. Weer kijkt ze naar de kudde die met regelmaat het bos gaande sloeg. net toen ze een nieuwe vraag wou stellen sprak hij weer. Ze kijkt hem aan, ziet de ernst in zijn ogen en langzaam knikt ze ookal had ze geen flauw idee waar hij over bezig was. 'Er was daarnet een zwart paard die me aankeek.' Meldde ze aarzelend. Ze perste haar lippen op elkaar en keek hem dan weer aan. 'Moet ik bang zijn?' Vroeg ze in alle eerlijkheid. Ze zou hem op zijn woord geloven als hij "ja" zei. Ze was realistisch, had al veel gezien en in haar ogen was bijna alles mogelijk. 'Blauwe maan? Schimmen? Die woorden zijn me nog niet eerder binnengedrongen.' Haar blik schoot meteen weer naar het bos, als ze zich bekeken voelde was er gevaar. 'Miragine.' Zei ze haar naam op een toonvaste vederlichte toon maar haar blik bleef gekluisterd op de bossen, alsof ze de dreiging kon voelen sluipen ...

Denk je eindelijk een plaats gevonden te hebben waar je even kan blijven, waar het prachtig en mooi lijkt en komt hier de eerste beste hengst aanzetten met woorden als blauwe maan, schimmen en gevaar. Imagine was niet snel bang, althans als ze er geen reden voor had maar deze hengst waarschuwde haar op een manier dat niemand haar eerder had gewaarschuwd, ze nam dus ieder woord serieus. Haar hoofd draait zich weer naar de bossen, waar ze daarnet nog een zwart paard had zien kijken, hij zag er normaal uit maar dat was omdat hij ook zo ongelofelijk ver stond. Ze zag alleen maar dat hij zwart was en grof gebouwd. Heel haar leven had ze dingen gezien die niet normaal waren, waarover niet viel te redeneren, dat onlogisch was. Ze zou het onzin noemen, wat hij hier nu zei maar ze had goed gekeken. Ze had gezien hoe de kudde soms angstige blikken naar het bos wierpen, ze had gezien hoe de hengst voor haar neutraal en eerlijk klonk, er was geen greintje spot in zijn stem te vinden. Het was dus waar? Een blauwe maan? Schimmen?

Haar ijsblauwe ogen glijden terug naar de hengst voor haar toen hij sprak. Zijn "tips" dat ze bij de kudde moest blijven vatte ze heel serieus op. Naast een blauwe maan zou ze waarschijnlijk niet kunnen kijken, ofwel? Als hij opmerkt dat er misschien nu staan af te luisteren glijden haar oren wat achterdochtig naar achter. Nee, ze was niet het soort dat lekker in de strijd liep maar ook niet hetgene dat wegliep of zich erom aanstelde. Ze was eerlijk, als het erop aankwam zou ze vechten zoniet zou ze ervoor zorgen dat anderen veilig waren zonder dat ze zichzelf daarbij in het nauw dreef.

Het was nogal een vloed aan informatie die ze nu doorkreeg van hem en ze verwerkte het zo zorgvuldig mogelijk. Ze slikt duidelijk hoorbaar bij zijn uitleg over de zwarte schimmen van BMH. 'Ik veronderstel ook dat ze het graag gemunt hebben op de nieuwtjes?' Haar ogen glijden weer naar het bos en onwillekeurig verplaats ze haar lichaam zo dat ze perfect alles in de gaten kon houden. Ze had goede ogen, ze had het trouwens al allemaal gezien. Altijd op haar hoede, nooit je aandacht laten verslapen van datgene dat dreigt, zo had ze het geleerd en zo zou ze het nooit vergeten. 'Bij de kudde blijven, ik snap het.' Ze knikte zelfzeker, ze zou zijn woorden nakomen. Hoe stoer een merrie ook kon zijn, als iemand je waarschuwde moest je het serieus nemen. En merries waren tevens nooit stoer, dat had ze al een aantal keer met eigen ogen gezien.

Haar witte manen glijden naar voor als ze haar hals wat laat zakken en zijn kleine glimlach waarneemt vlak nadat ze haar naam gemeld had. 'Als ik rijker was in het verzinnen van namen zou ik je een nieuwe naam geven, later misschien.' Er kwam zelf een sierlijke glimlach op haar zwartblauwe hoofd. Misschien popte er iets op nadat ze hem wat langer kende, wie weet. Niet dat ze altijd even goed was met haar woorden. Zijn voorstel bekrachtigde ze door haar hoef over de grond te schrapen. 'Wijs me de weg en ik zal volgen.' Klonk haar bijna speels uit de mond. Het was leuk om meteen iemand te hebben die je wou leiden en bijpraten. Ze was het gevaar nu al vergeten, nu er tijd was voor ontspanning ...

Het was begonnen met een stomme grap over monsters in de bossen en uiteindelijk ... was die opmerking al even terecht als iedere andere opmerking. Ze was graag van alles op de hoogte, het maakte haar dan ook wat onzeker om helemaal nieuw te zijn zoals hier. Ossyrok maakte het haar net iets gemakkelijker, zelf dragelijker. Ze wist nu al iets, ze wist wat haar te wachten stonden en om die informatie was ze hem dankbaar. Daar zou ze iedereen dankbaar om zijn. Het ging hem niet over goed en kwaad want daar kon ze spelletjes mee spelen maar wat hij zei ... het leek hier om levens te gaan en hoe graag Miragine de touwtjes in handen nam, hoe graag ze een beetje leiding eiste ... dit leek niet haar gebied te zijn om het te krijgen. Hij was een leider zoals hij zei en hij had het voor het zeggen, daar kon ze zich maar beter aan houden tot ze meer wist over dit vervloekt schone land.

Haar zwarte oren hadden zich naar voor gedrukt bij zijn uitleg over de monsters, die schimmen. Hoe hij vertelde dat ze uit waren op vermaak, pijn lijden. Haar ijsblauwe ogen hadden voor haar gestaard met een zekere afschuw en haat. Ze wist hoe het was om vernederd te worden, ze wist hoe het was om pijn te lijden en ze was er sterk en trots door geworden. Toch leken het verleden haar in te halen, onrechtstreeks kreeg ze die signalen die haar terug deden denken aan toen. Het verscheurde haar van binnen uit want zij was die ene merrie die nooit vriendschap en liefde kende en ze zou het ook nooit geven. Niet omdat ze niet wou maar gewoon omdat ze het niet kende.

Ze schoot wakker uit haar nagejaagde gedachten door zijn grinnikende stem. Haar blauwe ogen, haar maanvormige kol, de zwart met blauwgetinte vlekken op haar huid. 'Ik weet niet of ik met dat vergeleken wil worden.' Sprak ze zachtjes. Ze keek hem aan en glimlachte zuinig omdat ze nog steeds vast zat in gisteren. Misschien zou het haar facineren ... niet nu maar na een tijdje, de monsters. De afkortingen van zijn naam deden haar zachtjes grinniken, ze schudde haar hoofd waardoor haar blonde maantop over haar ranke hoofd viel. 'Ik beloof je, er komt een dag dat ik je anders zal noemen.'

Net als Ossyrok schoot ook Miragine aan in een snel galop. Haar grote zwartblauwe lichaam schoot vooruit, haar blonde manen wapperde in de wind terwijl ze haar snelheid opdreef zodat ze de hengst voor haar kon bijhouden. Noemde dit vrijheid? Dit gevoel? Ze had het al eerder gehad maar niet op die manier, het leek bijna onbezorgd. Haar oren drukten zich naar voor, nieuwsgierig naar de weg die ze aflegden, de witte wolken dampten uit haar neus omhoog terwijl de frisse lucht in haar longen brandde. Hij keek over zijn schouder en nam wat snelheid terug waardoor ze vlak naast hem voorbij raasde. Ze moest glimlachen terwijl ze in draf een ruime cirkel maakte en weer tot bij hem wandelde. 'Dus je bent een leider? Van iedereen of zijn hier meerdere kuddes?' Vroeg ze nieuwsgierig terwijl haar ijsblauwe ogen de schoonheid van de omgeving in zich opnamen ...
* Me To! Vooral in haar karakter. Like here =P