De merrie liep rustig voort, ze had regelmatige passen en bij iedere pas deinsde ze overeind als een schip dat over de golven gleed. Het was duidelijk dat de merrie ergens op liep, ze was een echte aanwezigheid, eentje die je niet gauw over het hoofd zou zien. In feite was het een vriendelijk merrie, die je niet snel stil kreeg, maar die soms toch wel echt stil klapte bij andere paarden. Ze was best brutaal en soms ook nog wel uitdagend. Het gene wat je vooral aan haar zag was dat ze niet veel acht gaf aan regels, dat ze altijd het avontuur opzocht en dat ze het overduidelijk ook had gevonden. Ze had prachtige aftekeningen en het was duidelijk dat de merrie enorm zelfverzekerd was.

Ze kende de verhalen nog zo goed, het waren eigenlijk altijd dezelfde die het vertelden. Ze vertelden verhalen als de beste, konden hun stem zo goed aanpassen, ze waren geweldig en hoe vaak ze hetzelfde verhaal ook opnieuw vertelde, het verveelde nooit. ,,Het land van de blauwe maan hé?'' En dan glimlachte ze altijd, allemaal hetzelfde, mysterieus en spannend. ,,Het land van de blauwe maan is vervloekt, daar ben je niet meer veilig, waar je ook heen gaat, waar je ook bent... Ze vinden je, ze drinken je bloed uit je lijf met een rietje. Iedere maand kleurt de maan blauw en dan is er niemand meer die je kan beschermen, als ze willen komen, dan komen ze, als ze je willen vermoorden. Dan vermoorden ze je. Je kan vluchten wat je wilt, ze zijn sneller, ze zijn sterker, ze kunnen beter zien, ruiken en horen. Het enige wat ze willen is de angst in je ogen, je bloed in hun rietje, dat je hinnikt om hulp. Ze willen je bloed door hun keel heen hebben gieren.'' Natuurlijk was het verhaal zoals zij dat vertelde een heel stuk uitgebreider en het duurde soms wel een hele middag of ochtend, maar dit was wat Blanca het meeste bijstond. Het avontuur van de blauwe maan had haar geroepen en nu was ze hier, in het gigantische dennenbos. Grote bergen strekte zich uit achter het Minanter, ze waren stoffig en haast eenzaam, zo strekte ze zich uit achter het Minanter.

,,Ik blijf bij mij, en niet voor even
Ik blijf bij mij, voor eeuwig en altijd
ben zelfs bereid mijn leven voor mezelf te geven
ik blijf bij mij, totdat de dood mij scheidt!’’
Ze grinnikte eventjes terwijl ze de tekst zachtjes zong. Eigenlijk paste het perfect, ze was zelfverzekerd en zou zeker bij zichzelf blijven, figuurlijk en letterlijk. Hoe kon het ook anders? Alsof ze een of andere geest was die uit haar lichaam kon herreizen en later weer terug kon komen. Ze rolde eventjes met haar ogen. Yeah sure.
,,Ik hou van jou
zeg ik soms ook wel
Ik hou van jou, schat en ik meen het echt
maar ik hou van jou zeg ik alleen maar voor de spiegel
zo komt ik hou van jou weer bij mezelf terecht’’
Weer die grinnik terwijl ze eventjes een pauze in laste. Nou ja, niet dat ze ooit een spiegel gezien had, maar ze keek vaak zat in het water om haarzelf te bewonderen, dan zag ze de bijzondere aftekening op haar hoofd, het leek een beetje op een soort helm, die je om je hoofd deed ter bescherming tegen scherpe punten. De kleuren van de aftekeningen was ook apart, meestal zag je paarden met witte aftekeningen, haar aftekeningen hadden drie verschillende kleuren en de kleuren leken als basis haar toffee bruinige normale kleur te hebben.
,, Want houden van een ander,
dat heb jij alleen maar nodig
omdat je niet genoeg kan houden van jezelf
Hou van jou joh, maak de ander overbodig,
want ware liefde, geloof me, begint áltijd
bij jezelf

want ik hou van jou is niet de sleutel tot de ander
maar ik hou van mij, al klinkt het bot en slecht
want wie van zichzelf houdt, die geeft pas echt iets kostbaars
als ie ik hou van jou tegen een ander zegt’’
En toen was het liedje voor haar afgelopen, natuurlijk was hij langer, maar dit was het enige wat ze zich kon herinneren, het werd soms wel eens gezonnen door eenzame paarden die alleen of in een groepje rond trokken, ze had het hoogste respect voor die dieren, want niet iedereen durfde of kon alleen door de wereld te reizen de wind volgend…
Ze brieste eventjes en zette het liedje uit haar hoofd en sloeg met haar staart heen en weer, als een startsein om in actie te komen, ze spurtte weg in een snelle galop, de wind wapperde door haar manen heen en haar staart vloog als een vlag achter haar aan, haar oren stonden naar voren gericht en ze brieste nogmaals, uiteindelijk sprong het schuim haar op haar lichaam en ze stopte met galopperen. Een geur drong tot haar door, direct daarna stond ze stil en hief ze haar hoofd hoog in de lucht, ze snoof diep in en zette nog een pas, waarbij ze een takje brak. Ze schudde haar hoofd en liep minzaam verder, natuurlijk kon ze hier niet alleen zijn en daarbij, haar werd nooit die eenzaamheid gegund die ze soms toch echt eventjes wou.
De geur werd sterker en sterker en ze rook een kudde geur die ze niet herkende, waarschijnlijk iemand uit een hogere rang, wat had die hier nou weer te zoeken? Ze snoof eventjes, in haar ooghoek werd een hengst zichtbaar, hij was zwart bont met een blauw maanoog. Ze mertke dat hij eventjes wou omdraaien en slaakte bijna een zucht van verlichting, tot de hengst op haar af kwam lopen, ze schudde haar hoofd en onderging als een echte filosoof haar lot waarin geen restje eenzaamheid haar gegund zou zijn.
De hengst had een diepe en charmante stem, een stem die prettig was om naar te luisteren. Ze knikte eventjes. ,,Hallo, ‘daar’ is de naam niet weet je.’’ De ‘daar’ liet ze maar achterwegen. Ze bekeek de hengst eens kritisch. ,,Ik heb over je gehoord…’’ Ze beet eventjes op haar lip en dacht diep na. ,,Denk ik.’’ Haar stem was niet charmant of melodieus, hij was recht, een beetje uitdagend en brutaal, maar toch wel vriendelijk, haar stem had zijn eigen charmes, hij was avonturistisch en dat hoorde je ook duidelijk. Zo keek ze de hengst ook aan. Het voelde alsof ze nu pas geboren was, alsof ze net tot leven was gekomen, een nieuwe deur was voor haar open gegaan toen ze dit land binnen kwam en nu drong echt tot haar door dat ze zich aan een heel nieuw leven had gewaagd, hoe jong ze ook was.

Ze bekeek de hengst zuinig, het leek net alsof ze hem aangemoedigd had met haar bijna zucht van opluchting, maar ze schudde haar hoofd, misschien viel deze hengst wel mee. In elk geval zag hij er wel uit als iemand die spelletjes wou spelen, ze hield wel van spelletjes, tot ze verloor tenminste… Eigenlijk was ze best goed in haar eigen spelletjes, je moest het spelletje niet van een ander af laten hangen, dan verloor je geheid.

De hengst glimlachte, waarom glimlachte hij? Kwam het door haar? Ze was het niet gewend dat paarden glimlachte door een van haar acties. Had ze iets gedaan, een of andere beweging gemaakt? Ach, het maakte niet uit. Wat meer haar interesse wekte was dat de hengst zijn oren in zijn nek legde toen ze erover begon dat ze hem ergens van kende, natuurlijk had ze de hengst niet zo snel gekoppeld aan het verhaal dat ze gehoord had over een of andere merrie genaamd Darlica die verbannen was naar rang 1, nadat ze omgegaan was met een loner en met het feit dat ze een relatie had met een schim. Nee, daar had ze de hengst niet zo snel aangekoppeld, maar nu begon ze er toch over te denken en toen wist ze het, dit was Roque, de zoon van ‘Darlica.’ Een kleine waterige glimlach verscheen op zijn lippen, iets wat haar ook weer liet glimlachen, eigenlijk zag het er best schattig uit.

De hengst zette een pas in haar richting, maar Blanca bleef onbewogen staan, vastberaden en met een kleine haast uitdagende glimlach rond haar lippen. Een avonturistische en ondeugende twinkeling lag in haar ogen. ,,Iets over ene Darlica, verbannen naar rang 1, door omgaan met een loner en een kleffe relatie met een schim waarmee ze een kind heeft gekregen, of wat dan ook, je weet hoe graag de paarden overdrijven, maar dat doet er niet toe, het gaat hier om jou, niet om je moeder, en anderzijds zo slecht zou ze nou ook weer niet zijn, zoals de paarden dat zeggen, ze is een paard net als jij en ik.’’ Iets in haar ogen leek te zeggen ‘of wil je zeggen dat je geen paard bent?’ Ze luisterde aandachtig naar zijn naam. Ze snoof eventjes, ergens vond ze het jammer dat ze haar naam al moest verklappen dus kwam ze tot het besluit haar naam nog eventjes geheim te houden, ze testte als het ware uit hoe de hengst zou reageren als ze haar naam niet ‘verklapte’ ,,Nee, waarvan ik echt over je gehoord hebt, of wat ik tenminste onthouden heb van die duizenden verhalen, is dat je de beta leider van derde rang bent.’’ Ze trok haar wenkbrauw vragend op, alsof ze een teken wou dat wat ze vertelde waar was. Blanca zette een pas naar achteren en nog een, genoeg dichtbij gestaan naar haar mening, haar staart zwiepte heen en weer en ze keek de hengst voor haar aan met nog altijd diezelfde uitdagendheid in haar ogen.