Ze was … luidruchtig leek het meest toepasselijke woord te zijn. Langzaam draaide Flights donkere oren naar achter. Hij hield niet van luidruchtig. Hij had een hekel aan luidruchtig. Zijn Babbelende Hazelnoot was al babbel-ziek genoeg. Zij maakte al lawaai genoeg. Maar zij deed dat tenminste op normaal volume. Dit … ding … met strepen … Zijn aandacht dwaalde af. Met strepen. Gestreepte. Gestreepte Herriemaker. Hoe heette zo'n beest ook alweer? Het was geen luipaard. Maar dat was om een of andere reden wel toepasselijk. Een Luid Paard. Luidpaard. Een vluchtige glimlach deed zijn mondhoeken omhoog krullen. Dit minieme binnenpretje was er mede oorzaak van dat hij slechts de laatste woorden van haar betoog – jij beul – meekreeg. De hoofdoorzaak was dat hij sowieso maar de helft mee kreeg van wat er in het algemeen gezegd werd.

Hij kantelde heel licht zijn hoofd, keek met zijn goudzwarte ogen op de grauwende merrie neer. Het was inderdaad niet moeilijk om daar een gevlekte kat voor in de plaats voor te stellen. Hoewel hij nog steeds zeker wist dat dat dier geen luipaard heette – en ook geen luidpaard, kon hij ook nog steeds niet bedenken wat de naam dan wel moest zijn. Het was ook niet werkelijk van belang. Ze kon het hem nu vertellen, aangenomen dat zij het wel wist, en dan was hij over een halve minuut alweer vergeten. Luidpaard zou hem bij blijven. Meer dan de ware benaming van het dier dat zij toch niet was en de naam die ze werkelijk droeg.

Plots flitste hij haar een snelle, maar enigszins donkere glimlach toe. 'Vind je?' Hij deed een halve stap dichterbij, een korte, grimmige gelach verliet zijn keel. *Weet je wat beulen doen dan?* Deze worden werden niet hardop uitgesproken, maar spleten zich brutaal weg door haar geest naar binnen – en omdat zenden een vorm was die nooit gezuiverd was van de gedachten die daar bij hoorden, kwam er een lading van schimmige beelden en gevoelens mee. Emoties vol met haat, pijn en lijden. Hij wist dat zenden slechts de zuivere waarheid was, omdat het in direct contact stond de ziel van degene die de telepathische krachten gebruikte. Of zij dat wist … het maakte hem eigenlijk niet uit. Ze zou een vlaag meekrijgen van zijn intense, stormachtige en chaotische persoonlijkheid. Oh. Hij kon een beul zijn. Meer dan zij wist. Meer dan hij haar waarschijnlijk ooit zou laten zien ook.

Bruusk verbrak hij het geestelijke contact, stopte de reeks beelden, woorden en gevoelens en wendde zijn blik af. Zijn ogen, die daarvoor intens en charmant goud waren geweest, hadden nu een diepe, zwarte kleur aangenomen. Bij een meer... beheerst, allicht, paard zou die blik vermoedelijk leeg en afwijzend zijn geweest. Zijn blik was intens en vol leven. Chaotisch. Een blik waar liefde leefde naast haast, verdriet en pijn. Een blik waar een vlinder met een vleugelslag een nieuwe storm in zou veroorzaken. Dit was iemand die geen moeite deed om zijn ziel af te schermen. Hij gooide liever alles naar buiten, in de wetenschap dat de wederpartij eerder zou verdrinken in de informatie, dan dat ze hun voordeel er mee zouden kunnen doen.

'Je bent erg... luidruchtig, voor iemand met de vacht van een jager.' Zijn gedachten dwaalden af, zoals zijn blik al lang weer bij haar vandaan geschoten was. Hij dacht aan een ander paard, aan een zekere donkere hengst. Hij dacht aan de sporen die hij gevonden had. De sporen van de bergleeuw. Een jagende bergleeuw betekende verandering. Hij had het geroken in de lucht en gevoeld in zijn geest. Er was verandering op komst. Iets groots, waarschijnlijk.

Met een ruk draaide hij zich terug naar de gestreepte merrie. 'Ik veronderstel dat je niet van sneeuw houdt?' Nu pas werd hij zich bewust van de witte vlokken die zij over hem heen gegooid had, maar hij kon zich er niet aan storen. Het kostte hem meer dan een beetje moeite om zijn aandacht bij haar te houden. Überhaupt om zijn aandacht bij iets aards te houden. Het voelde alsof zijn geest op het punt van wegvliegen stond – en bevrijd van zijn verantwoordelijkheden van het leiderschap, zou hij er zonder meer achteraan vliegen.