Na dagen zwoegen en niets ziend doorlopen had de hengst het gehad. Hij was verstoten door zijn eigen vader. Zijn moeder had hem al meteen na zijn geboorte in de steek gelaten en hij had honger! Overal waar hij kwam was hij wel weer opgejaagd en gepijnigd. Maar hier.. Dit leek een grote kudde. Een onwijs grote kudde zelfs! En niet enkel Merrie's met hun veulens nee ook hengsten! Zo veel hengsten onder merries had hij nog nooit gezien. De pinto hengst had zijn ogen niet kunnen geloven. Terwijl hij langzaam aan verder was gelopen. En nu nu stond hij hier voor die schitterende zee. De zeewind waaide in zijn manen terwijl hij even zijn ogen sloot. Zijn verbanning leek kort geleden maar toch lach het nog perfect in zijn geheugen. De ogen van zijn vader.. Hoe hij hem een laatste keer trots had aangekeken. Hij was de zoon geweest van zijn favoriete merrie. Ergens wist Theron dat zijn vader hem nooit vergeven had voor het sterven van de merrie tijdens zijn geboorte. Maar Theron had er niets aan kunnen doen.. Toch?

Zijn rechter ook keek nog even rond. Zijn linker onbewegelij stil.. Blind en blauw.. Een het teken van de duivel volgens de verhalen van zijn oude kudde. Hij had naar elk verhaal geluisterd van de oudere merries toen hij nog een veulen was. De enigste merrie die nooit met hem had willen praten tot een paar dagen voor zijn verbanning had hem verteld over een grote kudde paarden. Paarden die voor hun kudde in het oosten leefde. Ze had een ongewoon verhaal verteld over wat ze had mee gemaakt. Theron had haar niet geloofd. Oudere spraken wel vaker onzin toch? Maar nu hij hier was leek het spreekend op wat de oude dame hem had verteld en terwijl hij met zijn bruine rechter oog over de horizon staarde kreeg hij een rilling over zijn rug. Had die ouwe toch gelijk gehad? Of liep hij nu in zijn eigen waanbeeld? Het hele idee waanbeeld bracht hem weer terug naar zijn o zo geliefde onderwerp. Honger. Langzaam liet de hengst zijn hoofd zakken en snoof even aan het zand. Nee.. Dat was on eetbaar hoewel.. Even opende hij zijn mond maar besefte toen weer dat dit volslage onzin wat.

Met een zucht hief de hengst zijn hoofd weer en draaide zich even om. Meteen toen hij de gedaante zag die hem aankeek schoot hij om. Hengst! Snel keek hij om zich heen. Kon hij zich hier nog uit redden? Hij was duidelijk op kuddegebied. En die hengst zag er wel naar uit dat hij nog wel eens leider kon zijn. Rennen had ook geen zin. De goed doorvoedde hengst zou hem zo inhalen. Dan maar een ethische oplossing vinden. "Ehm sorry, ik hoor hier niet te zijn denk ik. In iedergeval. Hallo." Als er een ding was dat hij van zijn leven onder zijn vader had geleerd was dat respect en onderdanigheid tonen. Zelfs vriendelikheid mocht het nodig zijn. En dat was nu dus precies wat Theron hem zou tonen.

Thowra.

Toen pas herinnerde de bonte hengst dat hij een hinnik had gehoord voor hij de licht gekleurde hengst had gezien. Zijn lange manen gleden over het blinde oog terwijl hij de hengst aankeek die vriendelijk naar hem glimlachte. 'Ieder paard is welkom op de stranden. Ongeacht je rang' sprak hij duidelijk maar vriendelijk. Ook was er een kleine ondertoon te horen in zijn stem. Eentje die macht uit straalde. Een stem die de hengst herkende van zijn vader. Maar minder opvallend en vriendelijker. Een stem die Theron wel mocht. Hij glimlachte even naar de lichtgekleurde hengst en schudde heel even zijn hoofd. De woorden ontspande hem. Hij was.. Thuis ja, Toch gaf de woorden van de hengst hem een klein vraagje. Rangen? Hij snapte het niet helemaal, maar goed, deze plek had ook zo haar mythes, mythes waar de hengst meteen achter wou komen sinds het voor hem nu klaar was. Hij zou hier blijven. Zo lang als zijn leven het toe liet.

Een brede glimlach sierde zijn knappe gezichtje. De jonge hengst glimlachte nogmaals maar daarna gleed er iets van serieusheid in zijn ogen. Hij keek de hengst aan met een vriendelijke glimlach. "Fijn om te horen." Glimlachte hij even en keek de hengst aan. "Mijn naam is Theron hunter of the West, maar gewoon Theron is genoeg hoor." Hij grijnsde bijna even maar de serieusheid was al gouw weer terug. "Ik ben niet echt van hier in de buurt en heb ver gereisd voor mijn eigen plek in een kudde. Wat jij nu zegt, zou betekenen dat ik me bij deze kudde kan voegen?" Vroeg hij even en keek de hengst vriendelijk aan. Hij voelde zich ontspannen en goed. Eindelijk had de hengst zijn plek gevonden. "Dus is er iets wat ik moet weten?" Hij glimlachte nogmaals even en zijn blik werd geïnteresseerd terwijl hij de hengst aankeek.

Nogsteeds beleefd en nieuwsgierig keek hij naar hoe de hengst had gereageerd op zijn naam. Toen Theron zich had voorgesteld glimlachte Thowra even. 'Mijn naam is Thowra. Ik ken vele bijnamen, maar ik zal je er niet mee storen deze allemaal te vertellen. De jouwe klinkt echter interessant' sprak hij vriendelijk tegen hem. Theron glimlachte even breed terwijl hij rustig luisterde naar wat hij nog meer te zeggen had.

De hengst met de kleuren van de leeuw zette een stap naar voren en wenkte Theron. 'Ik zal het even uitleggen. In BMH kun je gerust leven. We hebben hier niet echt een kudde, maar een rangen systeem. Je hebt 4 rangen, de 4e staat bovenaan. Paarden kunnen rangen omhoog gaan, alleen moeten ze dan wel enkele tests doorstaan die door de rangleiders gekozen zijn. Ik ben rangleider 2, gekozen om paarden door te laten of te weigeren, die van de eerste naar de tweede rang willen. Dit heeft echter wel een reden' sprak hij rustig. 'Eens per maand wordt dit gebied geteisterd door een blauwe maan. Er is een kleine groep wezens die zich schimmen noemen, dit zijn paarden die niet dood noch levend zijn. Tijdens die maan kan niets hen deren en moorden ze vrijuit. Tenzij de leiders hen tegenhouden. Des te hoger de rang, des te veiliger je voor hen bent. Ik begrijp het als het je niet aan staat, maar dit is het risico waar wij mee leven. Waar wij gekozen hebben mee te leven.'. Even hielt hij zich stil terwijl hij de hengst aankeek. De woorden spookte door zijn hoofd, exact dezelfde woorden als die oude merrie.


"Dus het is toch waar." Sprak hij zacht terwijl hij langzaam met Thowra mee liep. "In mijn vorige kudde is mij dit verteld door een van onze oudere leden. Zij had hier vroeger gewoond. Ze wist dat ik verbannen zou worden en had me deze plek aangeraden." Zijn stem klonk zacht terwijl hij even glimlachte. Hij schudde zijn lange mix van donkere en lichte manen uit en glimlachte opnieuw even. "Ik zou met alle liefde mijn leven hier doorbrengen, deze plek is als een hemel voor me als ik dit vergelijk met de hel waar ik vandaan ben gekomen." Hij glimlachte licht en keek de hengst aan. "Dat is mogelijk als ik het goed begrijp." Hij glimlachte opnieuw even. Langzaam werd zijn stemming iets minder. "Schimmen zeg je, ik heb veel geleerd van beschermen, dus ik kan helpen." Hij glimlachte opnieuw even terwijl hij de hengst vriendelijk aankeek en wachtte op zijn antwoord.