Oh Christmas tree.. {IEDEREEN}

Sneeuwvlokken dwarrelde zachtjes uit de lucht terwijl de brandend rode zon Midwinter zou binnenkort haar intrede doen en ergens Kon Delaney niet blijer zijn dan ze was dat die dag niet onder een blauwe maan viel het zou hen iets van veiligheid geven net zoals ze nu met de blauwe maan die opkwam zich snel met andere om haar heen voortbewoog richting Minanter.

"Nyxe je blijft achter!" Haar zangerige stem kwam iet wat bezorgd over terwijl ze toekeek hoe haar jongste dochter mee kwam je kon wel zeggen dat er iets vreemds was aan haar maar wat wou je dan met Avanti als vader..

Nee dat waren geen dingen waar de schoonheid aan moest denken ze moest nu denken aan deze bijeenkomst die zij had voorgesteld bij de leaders. Delaney moest er trots op zijn dat haar idee half overgenomen van de gebruiken die had gezien in de tijd dat ze bij mensen leefde geaccepteerd was en nu uitgevoerd zou worden. Daar wou ze haar dochter bij hebben!

Eenmaal aangekomen bij een grote dennenboom die vreemd genoeg in het midden van een groot veld stond zag ze al enkele bekenden met een lachje keek ze ze aan voor ze een beetje zenuwachtig rond keek al haar kinderen waren in dit gebied. E'ves en Vestain waren er niet meer en Avanti lag op de loer deze blauwe maan. Het bracht haar angst, nachtmerries die haar 's nachts schreeuwend wakker lieten worden ergens hoopte ze maar wat dat na vanavond de angst zou verdwijnen ze tenminste het deel van haar kinderen fatsoenlijk op pootjes kon brengen.

Het zou lang duren voor alles uiteindelijk perfect zou zijn maar hopelijk.. Zou ze ooit op een dag weer gelukkig kunnen zijn..

So crimson and clover, sugar and salt
I’m mentally fucked and it’s all your fault ------------- delaney the Nameless Warrior

Het was zover, de winter had zijn intrede gedaan, korte dagen en langere nachten wat in het geval van de vier kuddes op BMH helemaal geen droom was. Niemand keek graag naar de zonsondergang als je wist wat er tussen de bomen op de loer lag. Het dikke sneeuwtapijt zou bloed bewaren waardoor ieder levend wezen nog eens dieper op de feiten werd gedrukt van Avanti's heersende macht. Maar dan waren er van die kleine momenten dat je moest genieten van de kille wind en de grillige momenten van moeder natuur. Serano was weer leider maar zijn leven was helemaal veranderd, vanwege haar, vanwege Serah.

Zijn lichaam galopeerde vederlicht en voorzichtig, hij liep langs de bosrand met zijn oren waarschuwend plat. Dit was slechts een teken van hem uit naar de schimmen want hij wist dat ze ieder kostbaar moment van de kudde zouden verpesten. Uiteindelijk versnelde hij zijn pas en galopeerde onder de dwarrelende sneeuw richting Minater, het was een lange tocht maar hij maakte hem dagelijks, voor Serah. Vandaag Delaney die een wonderbaarlijk warm idee naar voor had gebracht.

Onder de grote den stond ze met aan haar zijde een veulen getekend door Avanti's paarse ogen. Hij kwam terug in een soepele draf en hinnikte kort begroetend naar het tweetal. De leider van rang vier was veranderd, hij was socialer geworden. BMH had hem precies gegeven wat hij nodig had. 'Nyxerinn.' Sprak hij begroetend, hij liet zijn neus zakken en keek het veulen in haar paarse ogen. Vervolgens keek hij naar de moeder en knikte zachtjes. 'Een geweldig idee mag niet genegeerd worden, ik ben gekomen voor jou en de anderen in de hoop dat zij ons gerust laten.' Hij blikte naar de bossen en dan kort naar het veulen, zou ze al weten van haar vader? Hij had opzettelijk Avanti's naam niet genoemd ...

**Profile** Number of posts : 628 Status : Active

LunaNyx
All of our dreams making us blind

De sneeuwvlokken die naar beneden dwarrelde kleurde haar pikzwarte vacht wit. Ze was onbewust van haar elegante passen en verborgen schoonheid. Haar witte manen waren ingebonden en vielen zacht over haar lichaam heen. De winter lag voor de deur. De nachten werden langer, maar dat vond Luna niet erg. Ze werd immers niet voor niets Luna genoemd, dat haar verbondenheid met de maan weergeeft. Elke keer zorgt de maan voor een trans. Haar heldere blauwe ogen die je doen staren. Haar ogen dragen veel mysteries bij zich.

De grote denneboom had haar blik gevangen en ze versnelde haar pas. Haar zilvere hoefjes klonken zacht. Toen ze eenmaal wat paarden zag staan liep ze weer zachter en liet ze haar hoofdje zakken. Wat witte plukken vielen voor haar gezicht. Ze herkende 2 paardjes en haar ogen stonden vriendelijk. Ze was blij om Delaney en Nyxerinne weer te zien. Na het bezoekje van Avanti was Luna toch steeds bezorgd over die twee. Maar zo te zien gaat het prima. Ze liep zachtjes naar hun toe en zag nog een hengst staan. Ze keek hem even aan maar richtte haar blik snel op Delaney. "Ik ben blij jullie te zien." Ze richtte haar blik op Nyxerinne. Ze glimlachte zacht.

You hunted me down. Like a wolf, a predator
I felt like a deer in love lights

**Profile** Number of posts : 3079 Status : Active

rayall
'cause all i need
is the love you breathe

Dit was zijn tijd, de tijd waar hij kon zijn wie hij wilde zijn. Een echt winterpaard, opgaan in het witte van de sneeuw en enkel zichtbaar zijn door zijn gouden manen en zijn grijze aftekeningen. In een rustige draafde baande hij zich een weg door de sneeuw, die nog steeds naar beneden aan het vallen was. Witte vlokken blijven in zijn gouden manen hangen en zijn gouden hoeven? Wel die waren plots al niet zo goud meer. De witte sneeuw bleef eraan kleven, het leek wel een suikerspin. hij stond plots aan de rond van een veld. Een leeg veld, enkel in het middel een enkele boom. Een boom waarbij 3 paarden stonden. Een bont, een zwart en een schimmel. Nieuwsgierig draafde hij dichter en merkte al gauw zijn moeder op. Delaney? Had hij zijn moeder eindelijk gevonden. hij verruimde zijn passen en draafde vlotjes en krachtig naar de andere paarden toe. Niemand kende hem hier, maar dat zouden ze wel gauw doen. het was niet zo moeilijk hem te onderscheiden van de anderen. hij was nu eenmaal... Apart door zijn gouden accenten. Moeder. Sprak hij zachtjes en ging naast haar staan. Vervolgens richtte hij zijn blik op de zwarte merrie met de lange witte manen en de frisse lichte ogen. "Ik ben Rayall. Aangenaam allemaal" Hij was het zo gewoon geworden dat hij het ook bij deze paarden toepaste. Hij knikte zachtjes door zijn knieën en boog lichtjes zijn hoofd. Een teken om gedag te zeggen. Een traditie die hij nu doortrok tot bij deze kudde. Hij trok zijn blik weer los van de zwarte merrie en keek naar de bonte hengst. "Meneer" weer knikte hij kort en richte dan zijn blik op Delaney. Trok stak hij zijn neus onder haar manen door. Daarna keek hij naar het veulen dat bij zijn moeder stond,. Zijn ogen stonden verward en ook klonk die bries die izjn mond verliet verbaast. De paarse ogen waardoor het veulen keek lieten een rilling over izjn rug rollen.

The best evaluation I can make of a player is to look in his eyes and see how scared they are.

**Profile** Number of posts : 1965 Status : Active

langzaam sleepten zijn sterke hoeven zich een weg door de sneeuw die het land wit kleurde. zijn donkere vlekken werden langzaam aan net zo wit als de grond onder hem, net zo wit als de andere plekken op zijn huid. zijn blauwe oog glinsterde in het licht van de maan, die opnieuw zijn hoogte punt had bereikt en BMH in het blauwe licht liet baden. zelfs overdag, de aarde grijs dankzij het weer, scheen de blauwe gloed onverminderd.

al snel had hij bereikt wat hij had gezocht, zijn pleegmamma Delaney stond onder een grote boom, samen met haar jongste dochter, degene die blijkbaar is verwekt door Avanti. het was fijn om te zien, dat , ookal had het veulen zo'n verschikkelijk wezen als vader, zij toch normaal leek, en iniedergeval genoeg liefde kreeg. even voelde hij een steek door zijn lichaam, wetend dat dit veulen alles zou hebben dat hij gemist had. een liefhebbende moeder, die voor haar zorgde.. maar dat was verleden tijd, en hij kon perfect voor zichzelf zorgen.

Hij stopte naast hen, schudde zichzelf even uit, waardoor de sneeuw, half gesmolten door zijn lichaams warmte, weg dwarrelde van zijn vacht. 'Hey.' glimlachte hij kort naar Delaney, waarna hij knikte naar Serano, de alfa leider van zijn kudde. zijn ogen gaan rond, en hij ziet nog meer paarden, een hengst die hij niet kende, zijn ogen op het veulen van Delaney gericht. hij liet de hengst voor wie hij was, en keek verder.

een ongekend gevoel gooide zichzelf door zijn lichaam, een soort van blije misselijkheid zette zichzelf in zijn maag toen zijn ogen die van de donkere merrie vonden, met haar prachtige lichte manen. Luna.. awkward.. de laatste keer dat hij haar had gezien, had hij haar enorm kwaad gemaakt, enorm teleurgesteld. hij had haar bevooroordeeld, over haar relatie met een schim, die later haar zus bleek te zijn.. Luna.. ze haatte hem. nooit zou ze hem weer normaal aankijken, en al helemaal zou ze nooit dezelfde gevoelens door hem hebben als die hij voor haar had. hij schraapte zijn keel terwijl hij zijn ogen weer van haar wegtrok, en vanonder de veiligheid van de boom naar buiten staarde, waar de witte vlokken door de blauwe maan beschenen werden terwijl ze uit de lucht dwarrelden.

[*YELLOOWW, ik kom inbreken. ;D ]

Nyxerinn

Met sierlijke passen hield ze haar moeder zo goed als ze kon bij. Af en toe ontstond er wat afstand, waarna Delaney haar weer bij haar zijde riep. Hoe ouder ze werd, hoe meer ze begon te merken dat haar moeder toch wel erg beschermend over haar was. De reden hiervoor was haar niet totaal duidelijk, hoewel ze wel zo'n idee had. Een beeld van haar vroegste herinneringen schoot door haar hoofd. Een donker paard, zwart als de nacht, met duistere paarse ogen. Het paard dat haar het litteken op haar hals had gegeven. De schimmenleider die tevens haar vader was. Hij had haar verteld dat ze hem moest opzoeken, maar deze drang was momenteel bedrukt door het lichte deel van haar persoonlijkheid. Op dit moment had je van haar niets te vrezen, hoewel ze de aanwezigheid van de opkomende blauwe maan maar al te goed voelde. Hoewel zij zelf slechts een halfbloed was, was er een vreemd gevoel dat door haar lichaam stroomde. Iets wat ze niet op een gewone dag had. Eens zij en haar moeder bij een grote dennenboom waren aangekomen hielden ze stil voor een welverdiende rust. Wat ze niet wist, was dat dit de plaats van bestemming was.

Al gauw verscheen daar een nog onbekend paard. Een bonte hengst die haar begroette bij haar naam. Een ietwat voorzichtige 'Hallo' verliet haar lippen, waarna ze hem even in zich op nam om vervolgens weer om zich heen te kijken. De sneeuw en de kou waren iets nieuws voor haar, maar ze vond het interessant en zag er de plezier nog wel van in. Niet veel later voegde nog drie andere paarden zich bij hen. De mooie merrie herkende ze ook van haar eerste herinneringen. De dag waarop haar vader ook was verschenen. Toen deze naar haar glimlachte, volgde ze vrolijk haar voorbeeld. De twee hengsten waren haar onbekend, maar haar paarse ogen namen ook hen zorgvuldig op. Ze werd zich met haar stijgende leeftijd steeds meer bewust van de verschillende reacties die men haar gaf. De een hield zich stil, de ander was vrolijk. Enkele paarden liepen zelfs met een licht boogje om haar heen. Waarom wist ze nog niet helemaal, maar ze had wel het idee dat dit met haar vader te maken had.

Haar dochtertje was zo schitterend maar de opkomende blauwe maan bracht de witte merrie toch angst. Want als Avanti's macht eenmaal haar in diens greep hield was er dan ooit een mogelijkheid dat ze haar kleintje on beschermen?

De komst van haar zoon Serano deed haar even opgelucht ademen en zacht duwde de witte merrie even haar neus tegen de Alpha van rang vier. Een rang waar ze binnenkort Nyxe naar toe zou proberen te duwen een wanhopige poging haar uit haar vaders klauwen te beschermen. Zijn woorden brachten een glimlach op haar lippen en schudde de lichte haartjes uit haar ogen. "Het was gewoon iets kleins. Is je vriendin er nog niet?" Haar stem was iet wat speels en ze lachtte warm naar haar zoon enkel om opnieuw op te kijken toen ze de bekende merrie Luna zag.

Haar woorden zorgde er voor dat Delaney even haar neusje tegen de lachende Nyxe aanduwde voor ze Luna begroette. "Het is ook goed jou weer te zien." Haar stem klonk warm en haar ogen glimlachte oprecht mee met de lach rond haar lippen.

Een nieuwe witte gedaante deed haar echter verschrikt opkijken en een stap naar achteren zetten. "Rayall.." Delaney verslikte zich bijna maar herstelde zich snel. Ze bleef ijzig stil staan onder zijn woorden en toen zijn neus door haar manen gleed duwde ze automatisch haar neus tegen zijn hals. "Dit is werkelijk waar een kerstwonder.." Fluisterde ze zacht en legde nogmaals haar neus tegen de zijne.

Het was echt waar, haar oudste zoon zo volwassen en sterk. Het was een droom die langzaam aan uitkwam. Sok was hier ook wellicht kwam ze ook langs. En Loyd, Dag.. Het waren haar kinderen en of ze nou wou of niet ze hielt van ze allemaal even veel tot haar hart zou stoppen met kloppen.

"Roque" Ze noemde zijn naam al voor de hengst zijn intrede had kunnen doen. Warm lachte ze naar haar pleegzoon en duwde haar neus tegen de zijne. Even keek ze het kleine ringetje dat ze vormde aan en duwde Nyxe iets naar voren. "Lieverd ontmoet de leider van rang vier en je oudere broer Serano." Ze glimlachte even en keek naar de andere. "Luna ken je al of niet Nyxe." Ze ademde even warm over het zachte vachtje van haar dochter en ging verder naar de witte hengst. "Serano, Nyxerinn, dit is Rayall.. Jullie broer." Even keek ze schuin naar Serano en zuchtte. "Als je wilt vertel ik je later alles alleen.." Fluisterde ze en vervolgde uiteindelijk naar de laatste hengst. "En je pleegbroer Roque." Ze glimlachte warm en keek even naar de merrie. Uiteindelijk keek ze op toen ze hoeven hoorde en zag een geelachtige merrie met suikerspin roze manen vrolijk hun kant op komen. Gevolgd door een donkere hengst met bijna witte manen en enkele witte aftekeningen. "En dat zijn Serah en Amosis. Fluisterde ze in Nyxe dr oor en knipoogde nog even naar Serano.

So crimson and clover, sugar and salt
I’m mentally fucked and it’s all your fault ------------- delaney the Nameless Warrior

Love will not leave you,
hate will not heal you

"Light kom op!" Sinds haar zusje Bèta was geworden van Rang twee was ze zo serieus. Natuurlijk, ze nam het net zo serieus als vroeger. De warme merrie kon er niets aan doen dat ze de tijd dat Lightning er enkel voor haar was iets leuker had gevonden dan de overwerkte alles willen beschermen Lightning die ze nu weer was geworden. Streskip.

De merrie zuchtte even en schudde haar hoofd even heen en weer. "Ik ga alvast! Riep ze uiteindelijk uit wetend dat Light haar nu wel moest volgen maar Serah wou stiekem eigenlijk gewoon niet langer verwijderd zijn van Serano de hengst waar ze eigenlijk wel een affectie voor kreeg. Hoe graag ze ook niemand had zeker niet na alles met Snow. Haar hart had toch anders voor haar gekozen en uiteindelijk was de merrie gevallen voor de Leider van rang 4.

Haar creme kleurige benen brachten haar snel en doelgericht vooruit naar Minanter. Onderweg zag ze een donkere hengst die ze herkende als Amosis een schimmen veulen en als je het haar vroeg een aardig ongelukkige. Zijn moeder was Zehlia als ze het goed had en dan Achilles als vader was iets waar hij vast niet al te blij mee was. "We zijn er bijna." Sprak ze vrolijk terwijl ze naast hem kwam. Zonder op toestemming te wachten duwde ze half haar schoft tegen hem. Midwinter was de tijd van geluk en of meneer nou wou of niet hij kwam lekker mee!

Toen het veld in zicht kwam werden haar ogen even wat wijder. "Wow.. Fluisterde ze zacht terwijl de merrie tot stilstand kwam en staarde met grote ogen rond. Er was niets veranderd aan dit veld waar ze normaal vaak kwam, enkel de sneeuw en het verbod hier te komen tot deze dag maakte het een magische plek. De bonte pels van Serano zien was enkel nog magischer. Een glimlach streelde haar lippen terwijl ze voor Amosis uit sprong om de afstand tussen haar en Serano zo snel mogenlijk zo klein als maar kon te maken tot ze met een sliding tot stilstand kwam naast hem en warm haar neus tegen de zijne voor ze lachend de paarden aankeek en uiteindelijk haar ogen op het jonge zwarte ding liet. "Hallo. Haar stem was warm en klonk in haar oren als duizenden belletjes. Lachend bracht ze haar roze neusje naar de hare en wachtte tot zij haar zwarte neusje tegen haar aan zou duwen.

Amosis

You are made to be ruled my dear,
in the end you would always kneel..

Waarom zou hij ooit naar dat Midwinterfeestje of whatever het was gaan!? Schimmen waren niet welkom dus waarom zouden Schimmenveulens ooit mogen komen. Het was belachelijk te denken dat hij daar welkom zou zijn. En toch.. Toch wou hij komen, niet voor zijn moeder Zehlia of dat ding dat hij zus moest noemen maar voor Luna die ongetwijfeld zich daar bevond tussen de lachende paarden misschien hopend dat hij langs zou komen..

Zijn vader had hij niet meer gezien net zoals Avanti maar Amosis kon de kracht van de blauwe maan voelen. Het stroomde door zijn aderen en zorgde er voor dat de hengst langzaam knipperde met zijn ogen. Zijn linker prikte door het litteken dat Ayana had verzorgd maar het deerde hem niet. Pijn of geen pijn het was toch maar weer een litteken er bij. Eentje die hem niets meer kon schelen. Hij was en bleef trouw aan zijn standpunt.
Hij had zijn zusje pijn gedaan, hoe boos hij dan ook was geweest het had hem van binnen uit elkaar gerukt wetend dat hij tot zoiets instaat was. Hij zou haar moeten vertellen dat het hem speet maar eigenlijk durfde hij te wedden dat ze hem nooit meer aan zou willen kijken. Dat zijn zusje hem haatte, wellicht werd hij toch langzaam maar zeker de hengst die zijn vader wou dat hij was. Het speeltje van Avanti..

Hij werd echter ruw uit zijn gedachten geschud toen hij zijn stem hoorde en tegen zijn schoft werd geduwt. "Serah!? Zijn stem was vragend en hij keek haar schuin aan wetend dat ze wou dat hij haar volgde. Even zuchtte hij en schudde lachend zijn hoofd. "Merries.." Verzuchtte hij en schoot achter haar aan. Weg van de duisternis en pijn.. Weg uit de klauwen van zijn vader..

Het open veld deed de hengst even zijn ogen samenknijpen om niet meteen sneeuwblind te worden. Er waren al verschillende paarden die hij herkende, Serano de alpha van rang 4 en diens beta Roque, Delaney en.. Luna.. Zijn hart maakte een sprongetje en zette een volle galop in om naast haar hijgent tot stilstand te komen. Liefdevol duwde hij zijn neus tegen haar aan om alleen maar zijn ogen groter te laten worden toen hij een zwarte merrie zag die hij niet eerder herkend had. Een jong van Delaney dat was zo te zien maar ze zorgde er voor dat Amosis naar adem moest happen. De hongerige paarse ogen.. De ogen van het monster zelf, Avanti.

**Profile** Number of posts : 3079 Status : Active

M O R A X

Morax stapte met een rustige tred wat rond, hij was alpha 3 nu, maar de brand had hem nog altijd niet losgelaten en nu X'aryon omging met schimmen leek hij zich zo nutteloos te voelen, toch hield hij zijn hoofd hoog en moest er staan voor andere, zijn eigen problemen aan de kant schuiven. Hij wandelde verder en zag in de verte een groep paarden staan. De bruin-bonte hengst zag hij direct staan, Serano, de alpha van zijn vorige kudde. Hij voegde zich rustig bij de kudde en keek emotieloos wat rond. Wanneer zijn blik op het veulen viel deinsde hij een halve stap naar achter, hij hoopt geen veulens te hoeve zien, maar tevergeefs. Hij briesde eens en knikte naar Serano. "Terug op je vertrouwde plekje heb ik gehoord." Hij glimlachte eens naar de hengst en keek verder rond. Niemand die hij echt kende. Een zucht verliet zijn lippen waarna hij iedereen nog eens aankeek. "Wat een gezellige sneeuw bijeenkomst." Hij kon een korte lach niet onderdrukken en stak zijn neus onder de sneeuw om speels wat naar het veulen te gooien. Daarna keek hij het dier met de paarse ogen glimlachend aan. Hij had geen schrik van haar, waarvoor zou hij? Was hij schimmengedrag dan niet ongeveer gewoon? En misschien was ze anders, misschien was ze niet zoals haar vader. niemand kon dat zeggen, alleen zij zelf.

Zijn moeder had ontelbare goede ideeën ... dit ... was daar geen van. Hij snapte het hele samenkomen wel en hij wilde erbij zijn voor de sfeer en de gezelligheid maar tijdens een blauwe maan en met zoveel dat de schimmen meteen vrij spel hadden? Nee, slecht idee maar ze wou het dus stond hij haar niet in de weg. Hij kon enkel hopen dat de schimmen zich koest gingen houden maar waarom zou Avanti dat doen? Waarom zou hij de kudde lekker hun gangetje laten gaan? Het was dus onlogisch als dit hele gebeuren zonder een bezoekje van de schimmenleider zou zijn. Zijn ogen gleden opzij naar Nyxerinn, ze had haar vader nog niet gezien ookal was ze zich fel bewust van de commotie rondom haar. Serano had haar nooit anders behandeld, hij was er voor haar en zijn moeder geweest en zou ze beschermen maar voor de rest stond hij buiten dit hele gebeuren. Bij de woorden van zijn moeder glimlachte hij weemoedig, ze wist vast dat hij het niet zo'n uitstekend idee vond. 'Ze komt wel, zoiets wil ze nu eenmaal niet missen.' Hij gaf haar een veelbelovende blik. Serah hield van deze dingen, de lekkere gezelligheid was haar op het lichaam geschreven. Was het niet voor haar zorg en gebabbel dan had Serano hier niet gestaan.

Het duurt niet lang voor er verschillende andere op de grote den afstruinen. Vele kende Serano niet maar allen kende ze ongetwijfeld hem. Hij knikte begroetend naar Roque, zijn metgezel in de rangen, en blikte dan naar een andere hengst, Rayall. De manier waarop Delaney met hem omging bracht hem in verwarring. Hij snoof verbitterd en hield zijn hoofd hoog en zijn oren oplettend. Algauw werd iedereen aan iedereen voorgesteld, Nyxerinn stond er wat onwennig bij. Serano duwde zijn neus kort tegen haar zwarte rugje ter geruststelling. Nog een familielid? Die Rayall. Hij keek opzij naar Delaney als ze fluisterd dat er een uitleg kon volgen. Het hoefde voor hem niet maar als ze wou dan mocht ze. Hij knikte begroetend al was het maar wat afstandelijk. Zijn aandacht was zo op de nieuwe familie gericht dat hij Serah amper had zien komen, gevolgd door Amosis die meteen verschrikt naar Nyxerinn keek. Hij zou haar wel willen zeggen dat ze op elkaar leken maar dan anderzijds hoefde Nyxe niet te weten wie haar gelijken waren. Serah kwam slippend tot stilstand en Serano streek zijn neus langs haar hals en liet het rusten op haar schoft terwijl hij nog even geconcentreerd naar het bos keek tot Morax zijn aandacht trok. 'Blijkbaar al was ik goed gewend aan het leventje zonder verantwoordelijkheid.' Zei hij zachtjes, hij meende het wel. Hij wendde zijn blik naar Serah die Nyxerinn wou begroeten. 'Geen schrik.' Fluisterde hij het veulen zachtjes toe. Toen hij weer opkeek was er nog een andere hengst in het gezeldschap, zwart met een wit hoofd en witte lijnen rond zijn benen. Hoe de hengst naar Nyxerinn keek maarkte Serano wat argwaan, hij gooide zijn oren wat behoedzaam plat en plaatste zijn lichaam naast Nyxerinn terwijl zijn neus Serah's lichaam niet verliet ...

Velkan Valerius

Hij stond wat onrustig aan de bosrad, zijn bijna gitzwarte lichaam stond net in de schaduwen van de bomen, de witte sneeuwvlokken raakten hem amper. Zijn paarse ogen keken naar het gigantische sneeuwitte veld met de grote den. Naar de leiders en de paarden die er samen kwamen en het gezellig maakten. Hij zou er bij moeten zijn, als hij een beetje in de smaak wou vallen dan zou hij vriendelijk zich moeten gaan voorstellen. Maar het kon niet ... het kon wel maar niet zonder dat hij zichzelf daarmee in de problemen werkten. Zijn paarse ogen keken vanonder zijn zwarte maantop naar de zon en hij zuchtte gefrustreerd. Hij keek over zijn schouder naar de bossen en keek dan weer bedenkelijk naar de kudde die samen kwam. Hij moest dit doen, het was zijn einddoel, hij moest dit doen voor zijn vader.

De witte lijnen die rond zijn benen naar voor gleden staken fel af tegen zijn zwarte vacht. Langzaam zette hij zijn zwarte grote lichaam uit het bos en meteen blikte hij naar het zonlicht. Hij kon het niet verdragen, hij zou het nooit kunnen verdragen. Hij voelde bijna ogenblikkelijk een druk op zijn hoofd komen. Zijn ogen waren nu niet meer zo paars als die van zijn vader maar meer romig blauw met een vleugje van die dreigende paarse kleur. Langzaam stapt hij op de kudde af tot zijn ogen blijven haken aan het veulen. Het was niet de eerste keer dat hij haar zag lopen, ze had iets, ze trokken als een magneet naar elkaar toe. Kwam het omdat ze ook paarse ogen had? Waren ze familie? Ogenblikkelijk net voor hij de kudde naderde zette hij één van zijn vriendelijke maskers op. Hij glimlachte op een ingetogen charmante manier. 'Ik ben nieuw.' Sprak hij zogezegd onwennig. Hij was veel meer gewoon dan dat. 'Velkan.' Sprak hij voor zijn ogen weer naar het veulen gingen dat tussen de bonte hengst en de schimmelmerrie instond. Zijn blauwpaarse ogen keken de paarden afwachtend aan, zouden ze van hem wegrennen? Argwaan zijn? Zijn vader had gezegd dat het paars nooit een goed teken was bij een paard ...

**Profile** Number of posts : 651 Status : Active

Kalm tippelde de witte merrie rond. Haar lange manen wapperden in de wind. Waar was iedereen gebleven? Ze voelde zich eenzaam en dat terwijl het ook nog kerst was. Haar hoofd hing op borsthoogte en ze keek naar de grond. Ze was inmiddels al wel weer een beetje bijgekomen van de schrik dat ze zo opeens haar moeder voor haar neus had staan, haar moeder. Ze had haar moeder in heen jaren gezien en had eigenlijk ook nooit verwacht haar ooit terug te zien. En dan had je ook nog een broer van haar. Een trilling ging over haar lichaam heen toen ze daaraan dacht. Ze had gedacht dat als haar moeder er niet tussen was komen staan hij ook niet was gestopt. Ze hoefde hem in ieder geval niet meer te zien als het aan haar lach. Ze had ook nooit geweten dat ze ook een broertje had maar hoe had ze dat ook kunnen weten. Wat was zijn naam ook al weel? A? Oh ja, Amosis. Ze schudde even haar hoofd en daarmee ook die gedachten weg.

Toen zag ze opeens een heleboel paarden bij elkaar staan, gezellig. Ze liep er een beetje onzeker op af en keek in het rond naar alle paarden. Er stond ook een hele mooie grote dennenboom en vol bewondering keek ze naar hoe groot dat ding wel niet was. Een glimlach stond op haar gezicht. De merrie wist nog helemaal niets over deze landen en al helemaal niets over de schimmen, ze had zelfs nog geen geruchten gehoord. Ze dacht hier veilig te zijn, op haar enge broertje na. Ze stopte toen ze ergens een meter van de groep paarden vandaan. "Hallo"Sprak ze en probeerde de aandacht te krijgen van op z'n minst 1 paard, al was het alleen een klein gesprekje dan was ze al blij. Toen opeens gleden haar ogen over een bekend iemand, iemand waarvan ze het gezicht nog heel goed herkend. Snel dook ze weg achter een ander paard uit angst door hem. Hij had haar echt heel erg veel pijn gedaan, iets wat ze hem niet zomaar zou vergeven. Misschien zou iemand haar opvallen en een gesprekje met haar starten. Ze kende echt niemand hier...

**Profile** Number of posts : 3079 Status : Active

Hayyel

Rank two

Hayyel's oortjes draaide angstig in het rond, aan haar ogen had ze niet veel en zeker niet in dit barre weer. Een rilling liep over haar rug door de koude. haar vleugels had ze dicht tegen haar lichaam geslagen als hoop dat die wat warmte zou kunnen geven, tevergeefs. Ze kon jammer genoeg het sneeuwtapijt, maar als ze zo luisterde naar hoe andere het geschreven leek het haar prachtig. Haar kleine en smalle hoefjes baande zich een weg door het hoge sneeuw. Haar kleine gestalte dat net geen pony meer was trippelde door de bossen. Ze was helemaal alleen en dat tijdens de blauwe maan, tijdens de winter. Wanhopig was ze op zoek naar iemand die bij haar wou zijn, die haar wou beschermen, of haar op zijn minst steun wou geven. Vele zeiden dan dat ze toch kon vluchten voor de schimmen door haar vleugels, maar aan haar vleugels had ze niet veel als ze de prachtige, grote, majestueuze dingen niet durfde te gebruiken. Haar smalle neusje probeerde alle geuren op de vangen. Haar benen gingen over in een rustige galop en zo liep ze verder. Plotseling voelde ze geen bomen meer rondom haar en dat zag ze ook, waar waren ze allemaal naartoe? Nog steeds zoekend keek ze rond en snoof de geur eens goed op. Wacht eens even, rook ze daar nu verschillende paarden? Voorzichtig en misschien een beetje wantrouwig wandelde ze naar de hoop toe. Ze herkende niet meteen een geur, maar ging wel bij de hoop staan. Twijfelachtige haalde ze haar hoef een paar keer door de sneeuw, ze voelde zich een beetje ongemakkelijk, omdat ze zich niet zo graag in het openbaar begaf. "Hallo allemaal, ik ben Hayyel voor degene die me niet kennen." Sprak haar prachtige melodieuze stem. Ze had zich naast Nyerinn gezet. Zij kon haar niet raar aankijken, want ze was kleurenblind geworden door het vuur en dus kon ze haar ogen niet zien. Aangezien ze merkte dat het wat stil was wou ze een onderwerp aanknopen. "Het is frisjes, niet? Brr..." Zei ze en schudde eens met haar lichaam. Haar zebragestreepte lichaampje viel nogal op in de sneeuw. haar witte vacht zag je bijna niet, maar de zwarte strepen maakte haar weel goed zichtbaar. Haar lichte manen die zwart-wit afwisselde lagen op de sneeuw, net als haar staart. Ze golfde netjes langs haar hals naar beneden.

You can fly like a bird

**Profile** Number of posts : 628 Status : Active

"Het is ook goed jou weer te zien." klonk de warme stem van Delaney. Luna kon gewoon de hele tijd kijken en bewonderen zonder ook maar iets te zeggen. Even later kwam een hengst erbij staan en groette Delaney en noemde haar moeder. Het verbaasde haar ook niet dat Delaney meerdere veulens op de wereld zou hebben gezet. Het is een lieve warme merrie en nog knap ook. Even was Luna vergeten dat ze er ook bij stond. De hengst keek haar aan. "Ik ben Rayall. Aangenaam allemaal" zei hij op een elegante toon. Luna knikte vriendelijk naar hem, maar noemde haar eigen naam niet, die zouden ze immers toch wel vergeten, dacht ze.

Er kwamen steeds meer paarden bij die ze niet kende. Ze voelde zich wat ongemakkelijk. Ze voelde zich een klein muisje tussen de olifanten. Om die gedachte moest ze lachen. Zelfs kleine muisjes kunnen olifanten bang maken. Die gedachte bewonderde haar. De gedachte werd doorbroken door Delaneys stem. "Roque" Ze keek naar de richting waar Delaney keek en zag hem, Roque. Delaneys stem werd zachter, alsof het geluid zich steeds verder bevond. Roque stopte naast een paar paarden en schudde zich uit. 'Hey.' hij glimlachte kort naar Delaney. Zou hij iets met haar hebben? Jaloerse gevoelens vulde Luna's gedachte terwijl ze dit probeerde weg te stoppen. Ze zag dat zijn ogen de paarden langs gingen. Luna werd benauwd en kreeg het warm. Gelukkig toonde haar zwarte vacht geen rode wangetjes. De laatste keer dat ze hem zag was volledig uit de hand gelopen. Helemaal niet zoals ze het gewild had. Ze heeft spijt dat ze is weggerend en schaamt zich ervoor. Ze wilde zich verstoppen maar het was al te laat. Zijn blik trof haar blik. Maar al snel trok hij zijn blik van haar af om het ergens anders op te richten. Ze vroeg zich af of ze iets voor hem betekende of was ze maar één van de zoveel merries?

Toen ze besloot op Roque af te stappen onderbrak Delaneys fluisterende stem haar voor de tweede keer. "... en Amosis" Ze keek weer naar de verte en zag hem in volle galop naar haar toe rennen. Ze glimlachte. "Amosis!"riep ze uit. Ze maakte zelf ook een sprongetje van blijdschap. Liefdevol duwde hij zijn neus tegen haar aan. Het was al zo lang geleden dat ze hem gezien had. Ze had zich al die tijd zorgen om hem gemaakt. Ze bekijkt hem of alles goed met hem gaat en verzorgt zijn vacht op sommige plekken. Ze wilde niet over hem moederen maar ze wilde gewoon voor hem zorgen. Ze wilde dat niemand hem pijn deed.

Editor **Profile** Number of posts : 2407 Status : Active

sokkepoot

Life in not measured by the breathes we take
but the moments, that take our breath away

De sneeuw had een laagje op mijn dunne huis gelegd, het vormde een deken om zijn slanke lichaam. Het gekraak in de sneeuw wanneer mijn hoeven het raakte leek bij elke stap harder te worden. Mijn leven was tot rust gekomen de afgelopen tijd, ondanks dat ik nog steeds vol zat met vragen. Ik had mijn moeder ontmoet en desondanks ik haar niet begreep kon ik niet boos meer op haar zijn. Ze was mijn moeder, ik had haar nooit bij me gehad, ik had haar terug en zou haar nu niet gaan afslachten. Alles leek opgelost maar toch leek ik bang. Ik durfde niet uit de schaduw van de bomen te stappen en durfde niet naar mijn moeder toe te gaan, en durfde niet naast haar te gaan staan, durfde niet goed te zeggen in ben haar dochter. Mijn oren draaiden onrustig in het rond. Geen geluid bleef buiten mijn aandacht.

Ondanks dat ik geen paarden om heen wilde liep ik op de geur af, op de herrie op de drukte. Ik weet niet wat het was, waarschijnlijk zou ik erom heen blijven hangen voor mijn veiligheid. Door de bomen heen zag ik een grote bonte hengsten die in mijn geheugen stond als leider van rang 4, uit verhalen. Samen met een jong veulen die ook de zwart witte kleuren had overgenomen. En toen zag ik haar, mijn moeder. Gehuld door de bladeren en takken stond ik daar aan de rand van het bos. Doodstil. Sneeuw lag op mijn kruin en rug. Een lange tijd bestudeerde ik het gezelschap. Ik wist geen enkel dier te herkennen, wat zou het voor nut hebben erheen te stappen? Mijn moeder zou hoi zeggen en that’s it.

Ik hoorde tak achter me breken, hoorde de wind gieren wat de druppel leek te zijn. In een verzamelde, rustige, verlegen stap benaderde ik het gezelschap. Mijn hoofd laag mijn ogen nieuwsgierig. Ik probeerde zo min mogelijk opvallend naar mijn moeder toe te lopen. Ik begroette haar zachtjes door een simpele hoi. Waarna ik naast haar ging staan. Mijn lange manen die bijna tot mijn knieën hing vielen over mijn rechteroog. En waren nattig en warrig door de vocht van de sneeuw die op mijn rug smolt door de warmte.

when your the one without any kind of luck

**Profile** Number of posts : 1965 Status : Active

zelfs vanuit de diepte van het woud die de bonte merrie had opgezocht, kon ze het voelen. hoe de blauwe maan de aarde weer streelde, de sneeuwvlokken griezelig blauwe kleurend. hoe de schimmen zich begonnen te roeren vanuit nog dieper in het woud. meteen toen ze de eerste stralen had gevoeld, haar blauwe ogen glinsterend in het vage licht, had ze zich weer uit het bos gewaagd.

Alhoewel ze niet bij de kudde wilde zijn, er waren toch alleen maar vooroordelen over haar, wilde ze niet dood. het leven in de bossen was veel te gevaarlijk, zeker als je helemaal alleen was tijdens de blauwe maan. haar ranke, bonte lichaam had haar uit de bossen gedragen, naar de open vlaktes van minanter. hier rook ze duidelijk de zilte zeelucht die vanuit Orlais werd aangedragen, en even sloot ze haar ogen, genietend. ze zou de zee nooit meer mogen zien, het zoute water nooit meer mogen voelen, alleen maar omdat ze een stomme fout had gemaakt. maar dat lag achter haar.

haar verleden was er niet éen om trots op te zijn, maar ze had het zichzelf vergeven. iedereen maakte fouten, zij alleen iets meer, en iets ergere dan de rest. ze moest er alleen nog voor zorgen dat de leiders dat ook zouden inzien, en dat ze, heel misschien, weer haar gewone leven kon oppakken, zonder vast te zitten in minanter.

ze opende haar ogen, treuzelend, het rustige, heerlijke moment kwijtrakend. ze was weer in de werkelijkheid, waar alles niet zo rooskleurig was. vanuit de rand van de openvlakte keek ze even om zich heen, en al snel vielen haar ogen op de eikenboom in het veld, bedekt met sneeuw. vanaf de top van de reusachtige boom gleden haar blauwe ogen naar beneden, om te landen op de groep paarden eronder. meteen vonden haar ogen Roque, en een brok schoot in haar keel.

haar zoon, achtergelaten als veulen, opgegroeid zonder moeder. wat zag hij er goed uit. opgegroeid tot een sterke hengst, de vlekken van zijn moeder maar met de kleur van zijn vader E'vesdar. ze schudde haar hoofd, en stapte toen uit de rij met bomen, in de richting van de groep. ookal was ze doodsbang, niemand zou haar accepteren, maar toch, het was veiliger dan in haar eentje hier te blijven staan. ze moest het erop wagen.

DAHLAI~
A loving heart is the beginning of everything.

een kleine, toffeekleurige merrie baande zich een weg door de sneeuw, haar ponyachtige lichaam bijna verdwenen onder de vlokken die naar beneden dwarrelden alsof het een westrijd was. haar ogen waren gericht op haar doel, de boom in het grote veld. eronder stond een groep paarden verzameld, onder wie ze haar half broer Roque herkende. ze stak zonder te aarzelen het veld over, het was tijd dat ze hem zou ontmoeten.

op het moment dat haar lichaam de rij bomen verliet, zag ze naast zich haar moeder, Darlica ook verschijnen. een glimlach verscheen op haar lippen terwijl ze een weg naar haar moeder baande. 'Mamma!' riep ze opgewekt, terwijl ze haar neus tegen haar moeders schouder duwde. haar moeder glimlachte week. meteen begreep Dahlai het. darlica had Roque ook gezien, dat kon niet anders. waarom was ze hier dan? zou ze gewoon op de paarden afstappen zoals zij deed? haar moeder was een einzelgänger, liever alleen in het bos dan bij de veilige kuddes.

te samen liepen ze naar de paarden, terwijl Dahlai haar moeder geruststellend toe fluisterde dat alles wel goed kwam. zodra ze bij de paarden aan kwamen, bleef darlica staan, een gegeneerde uitdrukking op haar knappe gezicht. Dahlai echter, liep rustig door, tot ze naast haar half broer stond. 'Hallo, Roque.' glimlachte ze, terwijl haar ogen over de hengst voor haar gleden. zou hij weten wie ze was? zou hij haar accepteren, of zou hij haar haten? Dahlai's ogen, éen goudkleurig, éen blauwe, gleden over de rest van de paarden, terwijl een oprechte glimlach om haar lippen speelde. 'Hallo.' zei ze toen, vriendelijk, waarna ze haar aandacht weer tot haar broer richtte.

zijn ogen bleven maar hangen op Luna, alhoewel de rest van de paarden rustig verder gingen met waar ze dan ook mee bezig waren. hij kon het niet. hij kon niet zo voor haar staan alsof er niks aan de hand was, terwijl zijn binnenste in vuur en vlam stond. hoe moeilijk hij het ook vond om toe te geven, hij, de eeuwige player, de hengst die tegen relaties was, was verliefd. verliefd op de onbereikbare merrie met het zwarte lichaam en de witte manen, de merrie die hem nu waarschijnlijk zou haten om zijn gedrag.

plotseling werden zijn gedachten onderbroken toen Luna vrolijk de hengst begroette die nu aan kwam, Amosis heette hij. zijn ogen vernauwden zich tot spleetjes, de woede en jaloezie haast voelbaar, zo straalde het van zijn lichaam. was dat de reden dat ze hem niet zag staan, de rede dat het haar blijkbaar niks kon schelen dat hij haar had aangevallen alsof hij gek was? was deze hengst, de hengst die zij wilde? hij kreeg geen kans om iets te zeggen, aangezien zijn aandacht werd getrokken door 2 paarden die aan kwamen lopen vanuit de verte.

hij tuurde door de sneeuw om te kunnen ontdekken wie het waren. maar lang duurde het niet voor hij het door had, en zijn oren schoten in zijn nek, zijn uitdrukking afstandelijk. zijn moeder. gatverdamme wat haatte hij die merrie. hoe haalde ze het in haar hoofd om naar hier te komen? blijf toch lekker in je bos zitten, wordt opgevreten door de schimmen voor mijn part.. hij brieste kwaad, en liet zijn ogen toen dwarrelen naar de jongere merrie, toffeekleurig, die voor hem kwam staan en hem begroette. het klikte in zijn hoofd.

dit moest zijn halfzusje zijn, Dahlai. de dochter van zijn verschrikkelijke moeder, en haar vader was niet veel beter, de loner Aeron. hij bekeek haar eens. ze leek in de verste verte niet op hem. het enige dat ze gelijk hadden, van hun gezamelijke moeder, was het blauwe oog. hij glimlachte naar haar. 'Hallo Dahlai, zusje.' hij koesterde geen wrok tegen haar. zij kon er niks aan doen wie haar ouder waren.. hij drukte kort zijn neus tegen haar wang, waarna hij een dodelijke blik op zijn moeder wierp, die nog altijd buiten de boom stond, haar lichaam steeds meer besneeuwd. net goed. vries dood aub. zonder het zichzelf te beseffen, gleden zijn ogen opnieuw naar Luna.

ZO. meer dan dit komen er van mij niet bij, dan kan ik het niet meer onthouden hahaha.
vind dit wel leuk, kunnen broer en zus elkaar eindelijk eens ontmoeten.

Nyxerinn

Met grote interesse luisterde ze naar wat haar moeder tegen haar zei en wat de andere paarden allemaal uitbrachten. Blijkbaar was de bonte hengst haar halfbroer en later kwam er nog een paard bij die ook familie was. Het duizelde haar allemaal een beetje. Zo veel nieuwe gezichten om te leren kennen. Tevens was Serano ook nog de leider van de vierde rang, vandaar dat er een vonkje bewondering was opgewekt. Ingewikkeld allemaal, maar wel handig om te weten. Daarbij bleven er maar paarden bij stromen, te veel om allemaal te onthouden. Enkel de meest opvallende werden in haar geheugen gegrift. Haar paarse ogen gleden van paard naar paard, tot ze op een gegeven moment op één persoon in het bijzonder bleven hangen. Een crème kleurige merrie, met manen zo roze dat het er haast zoet uit zag. Zo iemand, nee zo'n kleur, had ze nog nooit gezien op een paard. Vandaar ook dat haar ogen Serah volgde, terwijl de merrie dichterbij kwam en hen begroette. Ze stak haar neusje uit, waarna Nyx de hare even tegen haar aan duwde als begroeting. Zo veel interessante paarden, zo veel nieuws te leren. Haar aandacht voor Serah verdween echter toen een andere hengst zijn intrede maakte. Een figuur dat ze al eerder had gezien. Zwart met delicate witte lijnen en blauwpaarse ogen. Een hengst die op een vreemde manier op haar leek en haar ook had aangetrokken toen ze hem voor het eerst had ontmoet. Ook nu bleven zijn ogen op haar hangen toen hij dichterbij kwam. Hij stelde zich voor en sprak zijn naam uit. Onthouden! Ze had geen idee wat het was, maar ergens voelde het alsof ze hem al kende. In werkelijkheid had ze niet eens zijn naam geweten.

De dikke sneeuwvlokken lieten een dik deken achter over BMH, een deken dat deze dagen teveel verhalen vertelden over leed en verdriet. Je kon zo zien waar een paard gewond was geweest of één het leven had gelaten. Het bloed leek zich geen weg te zoeken door de sneeuw maar bleef of een misselijke rode manier op de sneeuw liggen. In het bos lag amper sneeuw, een rottende geur kwam je tegemoet naarmate je dieper ging. Tien meter van de bosrand stond hij verwijderd. Volkomen op zijn gemak en ontspannen, zijn gitzwarte getekende lichaam in een rustand, zijn ogen gesloten en het puntje van zijn neus in het zwakke zonlicht. Naast hem stond Ayana, ze was was actief aanwezig in het gebeuren rondom haar anders dan Avanti die geestelijk aanwezig was. Hij luisterde enkel maar voor de rest was hij in een soort middagdutje geland. Eigenlijk zat hij op iets te wachten, meer dan één ding.

De geruisloosheid van Achilles kon door niemand gehoord worden die geen schimmenzintuigen had. Net als de hengst in zijn gezichtsveld kwam verscheen een andere hengst net aan de bosrand. Avanti keek meteen op, zijn paarse ogen boorden zich door de bomen heen terwijl hij een zwak valse glimlach op zijn lippen liet groeien. Hij herkende de gevlekte hengst als de leider van rang vier en hij droeg een waarschuwing met zich mee. 'Ah Serano, je geeft me een tijdstip en een waarschuwing.' Fluisterde hij terwijl hij de hengst nakijkt. Uiteindelijk wend hij zich tot Achilles. 'Laat me raden rang vier leiders zijn weg en rang drie minstens één?' Achilles knikte en kwam aan zijn linkerkant staan. Avanti keek bedenkelijk voor zich uit, het zonlicht maakte het delicaat maar Avanti vond het ongehoord een samenkomst te laten doorgaan zonder hem.

Hij zet zijn lichaam in stap en wandelde tot de bosrand waar je het hele gebeuren gemakkelijk kon zien. 'Een feestje onder de blauwe tijd en ze hebben mij niet uitgenodigd.' Hij grinnikt donker en keek opzij naar Vanth. 'Rang 1 en twee hebben hun leiders nog' Meldde de merrie. Avanti had haar gehoord maar keek hij niet haar, zijn blik lag nog steeds op het leuke gebeuren bij de grote den. Avanti keek opzij naar Ayana, ze hoefden niet te praten om elkaar te begrijpen en ze stemde op ieder mogelijk vlak in zoals altijd. Ze was de meest trouwste, voor haar zou hij vechten, voor haar en niemand anders. Achilles en Vanth maakten ook promotie met hun loyaliteit.

Zo stonden ze daar, alle vier onder het zwakke zonlicht met hun dreigende houding. De groep kon hen zien. 'Er komt hier geen paard gezond van weg, de paarsogen doe ik. Omsingel ze en wacht tot het donker word.' Beval hij Achilles en Vanth. 'Straks, eerst even goededag zeggen.' Hij grinnikte donker en gooide zijn hoofd in de lucht waardoor een luide hinnik de lucht in rees. Een hinnik die je kriebels zou bezorgen. Hij zette zijn lichaam in een soepele draf, de anderen volgden. Ja, hij was zwak onder het zonlicht maar hij wou niet verpesten zonder eerst even goedendag te zeggen. Op honderd meter bleef hij staan, zijn ogen op het kleine veulen gericht tussen al die anderen. 'Nyxerinn.' Fluisterde hij zacht. Hij wist dat het veulen hem zou horen, dat was de connectie die je had met je kind. Velkan negeerde hij, het moest schijn blijven dat hij niets betekende voor Avanti. Algauw kwamen de drie leiders naar voor, Serano, Morax en Roque. 'Je hebt ons niet uitgenodigd!' Opperde Avanti met een valse glimlach. Hij wist hoe kwetsbaar hij stond maar het kon hem niet schelen, hij was hier niet om een uur te lopen praten enkel even zeggen waar het op stond. 'Vermaakt halfzusje lief zich hier een beetje? Nouja, zeg dat papa haar wil spreken als ze weg mag van mevrouw Delaney.' Hij grinnikte en zette een stap achteruit terwijl hij knikte naar Achilles en Vanth, ze verdwenen meteen. 'Wees gezellig, maak plezier maar vergeet niet wat er te wachten staan als de zon onder gaat.' Siste Avanti dreigend. Hij keek langs de leiders heen naar het veulen en glimlachte uitdagend voor hij zich draaide en met Ayana terug wandelde naar het bos. 'Ze zijn bang, ze zijn roekeloos, ze leren het nooit.' Zuchtte hij geamuseerd ...

**Profile** Number of posts : 651 Status : Active

Onrustig stond de merrie in de groep paarden en ze voelde zich niet thuis hier. Iedereen om haar heen gingen door in gesprek en niemand leek ook maar even zijn ogen op haar gericht te hebben, niet eens een seconde. Teleurgesteld liet ze haar hoofd voor haar borst hangen. Haar ogen waren nog steeds gericht op de hengst voor wie ze een angst had en probeerde hem te vermijden. Ze ging dus een beetje bij hem uit de beurt staan. Haar ogen vielen nu op een zwarte hengst met witte vlekken. 'Hallo Dahlai, zusje.'Sprak hij en toen viel haar ook de merrie op tegen wie hij praatte. Toen keek ze verder rond. Ze spitste haar oren en hoopte dat haar moeder Zehlia er ook was, met haar kon ze tenminste kletsen. Maar haar moeder was niet te vinden. Ze keek verder. Ze zag een merrie met een jong veulen, 2 zwarte hengsten met witte vlekken die bijna niet uit elkaar te houden waren, een grijze merrie met witte manen die er erg aardig uitzag maar die veel te dicht in de buurt van haar broer stond, een merrie met roze manen?, een bruine hengst met zwarte manen, een hengst met roan kleurige vacht, een witte merrie met bruine vlekken en nog een paar meer. Ze wou wel contact met iemand maken maar er waren zoveel paarden. Toen liep ze naar gewoon een merrie, een toffekleurige merrie met een witte bles die blijkbaar het zusje was van een van die zwarte hengsten met witte vlekken. Verlegen ging ze in de buurt van de merrie staan. "Hallo"Zei je vriendelijk. "Sorrie, ik ben hier eigenlijk best wel nieuw en ik ken hier niemand."Zei ze waarnaar ze weer even in het rond keek. Nou ja, bijna niemand. Haar lange witte manen gleden lang haar hals en ze keek de merrie weer aan. Opeens trok iets aan de rand van het bos haar aandacht. Daar stond nog een groep paarden maar die brachten geen goede sfeer mee. Hij babbelde een tijdje door. Zenuwachtig draaide ze haar oren naar achter. Dit was niet een aardig iemand, dat was zeker. 'Er komt hier geen paard gezond van weg, de paarsogen doe ik. Omsingel ze en wacht tot het donker word.'Was iets wat haar bang maakte. Ze keek nu de merrie weer aan. "Wie zijn dat?"Vroeg ze

(Even voor de duidelijkheid, ze liep naar Dahlai)

Jules
The one and only

Charmant huppelde Jules tussen de bomen door van het bos. Deze nacht zou het weer blauwe maan worden maar dat schrok Jules niet af, ze had al een paar blauwe manen overleefd en was er zeker van deze ook te overleven. Misschien moest ze Rayo maar opzoeken en hem alweer voor de 3^de keer helpen door de schimmen weer eens charmant te verleiden. Een grijns stond op haar gezicht geschreven, ze vond het leuk Rayo te plagen, dat was inmiddels al een hobby van haar geworden. Haar heupen draaiden mooi mee met haar drafje. Jules wist hoe ze haar lichaam moest gebruiken en deed dat dan ook maar al te graag. Haar staart had ze hoog opgetild zodat die niet vies werd en omdat de aan sierlijke houding gaf. Stiekem vond Jules de blauwe maan eigenlijk wel leuk, meestal had ze bij blauwe maan de leukste confrontaties met andere paarden en tot nu toen was Rayo daar vaak bij, ze wist niet waarom maar op een een of andere manier liep ze bij blauwe maar altijd die hengst met zijn rode manen tegen, maar erg vond ze dat zeker niet.

Het was inmiddels gaan sneeuwen en Jules hield daar helemaal niet van maar het was ook weer niet iets om je je gek aan te irriteren. Voor haar stonden opeens heel veel schimmen. Wat moesten die daar? Jules keek verbaast naar de schimmen, dit was raar. Toen werd die verbaasde blik veranderd in een grijns, waarschijnlijk gebeurde daar iets interessants. Ze nam een sierlijke wandelpas aan en draaide sexy met haar heupen. met een grote boog wandelde ze naar een plek op de bosrand iets minder vel van de schimmen vandaan. De schimmen ging dichter naar de kudde toe die rond de dennenboom op het veld. Ze bleef nog even op de bosrand staan om te observeren naar wat er gebeurde en op het juiste moment te kunnen toeslaan. Ze zocht de schim die ze de vorige blauwe maan had ontmoet en vond hem. Toen richtte ze haar blik op de kudde en zag dat een boel hengsten staan. De grijns op haar gezicht werd alsmaar groter. Ze zou zo wel even een mooie show laten zien. Ze schudde even me haar nek zodat al haar manen aan een kant zouden vallen en een speelse en uitdagende indruk maakten. Ze zocht in de kudde naar een hengst met rode manen maar helaas die was er niet. Arme Rayo, dat hij dit moest missen. Nog even bleef ze staan en wachtten...

**Profile** Number of posts : 628 Status : Active

Zijn gallop klonk zwaar door het bos. Zijn spieren stonden gespannen en vogels vlogen voor hem weg. Woest schudde hij zijn manen uit zijn gezicht. De sneeuw viel op zijn warme vacht waardoor het meteen smolt. Waarom moest iedereen ook al weer bij elkaar komen? Hij zuchtte zwaar. Oja de blauwe maan liet zijn gezicht weer eens zien. "Die paarden kunnen ook niets alleen!" mompelde hij. Het schemerde al, hij was aan de late kant. Hij liep verder en uiteindelijk zag hij de plaats van bestemming. De grote denne boom. Hij gluurde van een afstandje. Hij zag veel paarden onder de boom staan. "Gezellig.." zei hij sarcastisch. Hij keek nog een keer rond en zag niet ver van hem vandaan een merrie staan. Ah Jules, natuurlijk, kan niet missen. Elke blauwe maan kwam hij haar weer tegen. Hij draaft geluidloos op haar af. Vlak achter haar staat hij stil. Ze leek zich te amuseren wat er in de verte gebeurde en had hem niet door. "Vermaak je je een beetje Jules?" Hij lachte. Hij kwam naast haar staan om te kijken wat er gebeurde. "Ah de schimmen moeten even hun zegje doen." Hij keek toe hoe de schimmen weer terug het bos in keerde. Was dit het? De grote opkomst van de schimmen.. wouw." Hij grijnsde.

O N E C H A N C E , O N E M O M E N T A N D O N E D E C I S I O N.

Editor **Profile** Number of posts : 2407 Status : Active

Oh Christmas tree.. {IEDEREEN} OssyrokKader2

ossyrok
But I have grown too strong
To ever fall back in your arms

_{SDe sneeuwvlokken dwarrelde naar benden, legde een laagje om mijn hete vacht waarna ze weer smolten door mijn warmte. Mijn lange manen plakte tegen mijn als door de vocht. Mijn ogen rolde rond over de bergen die wit gekleurd waren. Ondanks de maan die het gebied blauw verlichtte zag het er vredig uit. Alle paarden stonden gezellig bij elkaar en leerde elkaar kennen. Ik had nooit de behoefte gehad me bij een gezelschap te voegen. Ik was graag alleen over het algemeen, lekker rustig op mijn eeuwige berg. Maar toch voelde het nu anders. Het zag er daar zo warm uit, zo knus, zo fijn. Minuten staarde ik naar de groep paarden aan de rand van het bos. Mijn aandacht gleed naar Rayo de vanuit de bossen aan kwam lopen. Lichtjes geërgerd schudde ik mijn hoofd. Hij was bereid me te helpen maar zelf liep hij onder de blauwe maan door de bossen. Ik mocht dat paard, maar vroeg me af of onze vriendschap stand kon houden wegens zijn karakter. En mijn verantwoordelijkheid als leider.

Ik wist niet of ik opgelucht moest zijn of geschrokken wanneer ik ontwaakte uit mijn gedachtes, en weer terug was op de echte wereld. Uit de bomen zag ik een groep paarden verschijnen, schimmen kon ik al snel concluderen. Zonder twee keer na te denken bracht ik mijn lichaam erheen met een sterke passen. Ik zag dat er meerdere leiders waren, maar ondanks dat voelde het toch als ene soort verantwoordelijkheid, mijn kudde. Nadat Zehlia was opgestapt leek de druk alleen maar groter te worden. Maar ik genoot ervan. Ik was blij dat ik eindelijk was kon doen in mijn leven. Ik zou vechten voor de levens van deze dieren. In een dribbel draaide ik om te schimmen heen en ging schuin voor Rayo staan. Ik knikte snel in de richting van Avanti als een vlugge begroeting. Ik had al door dat het slechts hoi zeggen was op zijn Avanti’s, maar in de buurt van een aantal schimmen kon je nooit voorzichtig genoeg zijn. Zijn woorden negerend keek ik ze na. Wanneer ik Rayo’s woorden hoorde draaide ik mijn oren in mijn nek. ”Laat dat Rayo” Klonk mijn stem streng terwijl ik hem een vlugge nijdige plek toespeelde. Ik was niet boos op hem ik was nog altijd zijn vriend zolang het kon, ik hoopte voor altijd, maar ik kon niet de kudde in gevaar laten brengen door slechts een simpel ziel. Opgelucht haalde ik adem wanneer ik zag da Avanti de woorden negeerde en de bossen in liep.

Ik draaide mijn lichaam om en keek naar de drukte van de kudde en daarna naar mijn kille bergen. Ik zuchte diep en besloot hier maar te blijven. Aan de rand van het bos, naast de kudde liet ik me door mijn knieën. Mijn lichaam landde in de sneeuw die de grond bedekte. Vredig bekeek ik de kudde die ondanks de schimmen er nog rustig bij stonden}

**Profile** Number of posts : 13 Status : Active

De hengst draafde over het besneeuwde land. De sneeuwvolkjes dwarrelden rustig op zijn huid. Boos was hij niet, alleen zwaar teleurgesteld in zichzelf. Hoe kon hij ook? Eigenlijk was het ook veel beter om het achter zich te laten. Het was gebeurd, en je moest je richten op wat er zou komen.
Het was een nieuw gebied waarin de hengst zich bevond, eerder had hij het nog niet gezien de bomen zagen er anders uit dan voorheen. Een nieuw gebied, nieuwe kansen. De hengst stopte met draven en stapte rustig voor zich uit. Het was stil, nergens een teken van ook maar enig leven, paardenleven dan. Met eekhoorntjes en wasberen kwam je sociaal ook niet erg ver. Nee wat Glastan nodig had was even een goed gesprek. Iets om over te praten was er dan wel niet, maar om alleen even een ander paard te zien zou al een hele opluchting zijn. Om alleen even gedag te zeggen en misschien te vragen waar hij zich nou bevond, en of hij hier ook mocht blijven. Hij had tenslotte niks meer. Geen huis, geen familie, geen kudde. Gewoon een eenzaam paard dat ongeveer 5 dagen had gereisd. De tel was hij in ieder geval kwijt geraakt na de 5e nacht in de sneeuw. Gras was ver te zoeken in deze winter periode, maar gelukkig had hij wat kunnen vinden. Gulzig had hij het opgegeten, geen grassprietje gemist.
En nu liep hij hier, in een bos waarvan hij niet wist of er ergens gevaar zou dreigen. De geur van een groep paarden drong plotseling tot hem door. Een rilling van opluchting ging door zijn lichaam, eindelijk iemand om mee te praten. Langzaam stapte hij door, in de richting van de geur. Tot hij op een open plek kwam. Een grote groep paarden stond rond een grote denneboom. Het deed hem gelijk denken aan kerst. Was het inmiddels al kerst? Dat zou goed kunnen, de sneeuw had zijn weg al naar beneden gevonden en aangezien er een hele groep paarden rondom een grote denneboom stonden zou het zonder twijfel bijna kerst zijn. Of al zijn geweest. Als hij de moed nou eens vond om op de paarden af te stappen zou hij er snel achter komen.
De hengst blies zuchtend uit en besloot langzaam op de grote groep af te stappen. Wat als ze hem niet wouden? Dat hij zich in hun territorium bevonden. Zich niet interesseerden in vreemdelingen en nieuwkomers. Dan wou hij dat snel weten.
Voorzichtig kwam hij tot stilstand bij de paarden.
"Hoi" zei hij met een waterig glimlachje.
Als ze hem niet wouden zou hij weer weg gaan, problemen kon hij er op dit moment helemaal niet bij hebben. Het viel eenmaal te proberen. Het voelde goed om weer te spreken.
'Weten jullie misschien waar ik precies ben?' vroeg hij in het algemeen, met zijn hoofd iets naar de grond gezakt, zodat hij wou laten zien dat hij geen dreiging vormde. Voorzichtig in en uit ademend wachte hij op antwoord. Terwijl de sneeuw vrolijk op hem neer dwarrelde.

~Whoe, mijn eerste postje, hoop dat het goed is, anders zijn tips altijd welkom:$

**Profile**

» The patriot's blood is the seed of Freedom's tree. // O P E N
» New Starts (IEDEREEN MAG)
» Are you coming to the tree?
» The family tree of Valemar and sons
» Adoptables Delaney's Family tree

Oh Christmas tree.. {IEDEREEN}

Oh Christmas tree.. {IEDEREEN}

Soortgelijke onderwerpen

Soortgelijke onderwerpen