Hij was onrustig, hij was waarschijnlijk nog nooit zo onrustig geweest. Al had zijn onrust al even terug moeten bekoelen … toch bleef het gevoel aan hem knagen. Hij keek achter zich, zijn blauwpaarse ogen staarde in het bos. Hij wist wat daar schuilde, wat daar zat dat iedereen angst aanjoeg. Hij had nieuwe instructies gehad van zijn vader, niet om meteen tevreden mee te zijn. De kudde had teveel argwaan naar de paarsoog maar Velkan kon er niets aan doen. Hij moest overdag in de bossen blijven om zichzelf niet te vermoeien. En wees gerust, een goede hoofdpijn kan je helemaal platkrijgen. Nu had zijn vader dat ene gevraagd wat hij eigenlijk helemaal niet wou doen. Hij moest overdag zeker vaak genoeg uit de bossen komen en met de kudde mee grazen om zo aan te tonen dat hij geen gevaar was. Hij moest in het zonlicht komen en hij had het ervoor over want zijn vader was nog steeds zijn grote voorbeeld.

Hij staarde vanuit de bossen naar de vlakten van rang één. Er waren hier wel bomen om onder te schuilen en als het te erg was kon hij richting de rotsen trekken. Het zou niet opvallen, hij kon ook de waarheid zeggen maar dan wisten ze meteen hoe fout hij zat … alsof ze dat nu al niet wisten. Hij strekte zijn witte hoofd waardoor zijn neus kort in het zonlicht kwam. Er kropen rillingen over zijn ruggengraat heen en hij zette onwillekeurig een stap naar achter. ‘Vervloekte ik.’ Mompelde hij afkeurend. Zijn lange zwarte benen werden getekend door de fijne witte aftekeningen, zijn lange zwarte manen door soms witte plukken. Hij was grotendeels fries, slechts een zwak iets van zijn moeder, het wit als in zijn manen, benen en hoofd. De noorderwind stak op en baande zich een weg door de bossen langs Velkan.

En plots verstarde zijn lichaam. Hij stak zijn witte hoofd in de lucht en snoof de noorderwind zo goed mogelijk op. Zijn zwarte ogen bewogen heen en weer voor ze hun punt ergens voor zich vonden. Hij kneep zijn ogen argwaan samen en staarde naar de vlakten. En plots zag hij het, zag hij haar. ‘Wel wat hebben we hier.’ Mompelde hij tegen zichzelf. Er kwam een geamuseerde glimlach op zijn lippen en kort keek hij even naar het zakkende zonlicht. Wel, hij kon alvast maar even gaan dagwandelen als oefening. Zijn grote zwarte lichaam kwam in draf en begaf zich uit de bossen. Het zonlicht kwam vol op zijn lichaam, zijn ogen kregen een diepblauwe kleur. Hij schudde zijn hoofd zodat zijn zwarte maantop over zijn ogen viel en draafde sierlijk verder. Uiteindelijk dook ze op en kwam een geamuseerde grinnik uit zijn keel gerold. ‘Wel, ik moet zeggen, dit kan geen toeval zijn.’ Hij draafde om haar heen en bekeek haar van alle kanten voor hij stilhield voor haar. Ja, hij was blij haar te zien; echt blij. Ze konden het soms goed met elkaar vinden als Velkan niet telkens probeerde om meer te willen. ‘Het is voorbestemd Skyfall, we treffen elkaar iedere keer weer.’ Hij sprak zo euforisch en spontaan dat het gemeend was. Hij drukte zijn neus snel tegen de hare wetend dat het haar misschien niet zou aanstaan. Kort keek hij langs haar heen naar de weg die ze had afgelegd voor hij haar weer in de ogen keek. ‘En je broertje is je niet gevolgd, ik dacht altijd dat …’ Hij zweeg en schudde ondeugend zijn hoofd, nu was er geen tijd om slecht te praten. Hij moest blij zijn, zijn obsessie was hier, hij moest gelukkig zijn …

Hij was geen dwaas om te zien dat ze het helemaal niet zo’n leuk vooruitzicht vond om weer maar eens met Velkan opgescheept te zitten. Maar haar gevoelens en mening hield hij hierbuiten, merendeels van de tijd kon hij er niet aan doen. Het was een obsessie, een ziekte om steeds maar meer en meer te willen. Om de uitdagingen te grijpen en zo de zielen van anderen te verwoesten of in een diep dal te gooien. Hij kon er niet aan doen, het was niet zijn schuld. Dit was wie hij was, dit was hoe hij was geboren en het kwam door zijn vader daar was hij onderhands achter gekomen. Daarom was hij hier … nee, dat was niet waar. Hij was hier voor andere doeleinden, doeleinden die hij voor zichzelf hield.

Ze geloofde niet in lot en toch was het zo. Er kwam een sierlijke glimlach op zijn lippen terwijl hij haar geamuseerd met zijn staalblauwe ogen aankeek. ‘Ach Skyfall.’ Zei hij half verzucht maar niet gemeend. Toch ging hij er niet verder op door, het was haar geloof, haar manier van denken. Dat was noch steeds van haar, daar deed ze mee wat ze wou. Over haar broer viel niet te spotten, Velkan had goed overeen gekomen met X’ardan voor hij zich volledig op Skyfall viseerde. Het was sindsdien troebel gegaan. De ene dag konden ze het met elkaar vinden en de andere dag dan weer niet. Zo ging het met iedereen die bevriend was met Velkan, hij was niet altijd goed gezelschap.

En voor het eerst keek Velkan goed, met het oog dat zorgzaam en liefdevol met anderen omsprong. Hij keek naar Skyfall haar lange elegant prachtige lichaam, ze was vermagerd, dat was zijn eerste conclusie. Haar flanken gingen wat sneller, ze had gerend. En hij zag schrammen. Hij drukte zijn oren naar voor, probeerde zich te focussen want de hoofdpijn maakte hem onzuiver in het denken. ‘Wat …’ Hij zweeg door haar vraag en keek weg van haar lichaam. Zijn ogen doordrenkt met een bezorgdheid. Hij kon het wel degelijk, hij kon lief en zorgzaam zijn, daarom gaven velen hem opnieuw een kans, omdat ze zagen dat hij het niet altijd zo bedoelde. Nu schoof hij al de charme en opschepperij aan de kant. ‘Mam is gestorven en ik had andere dingen te doen. Ik heb een belofte gemaakt en die moest ik nakomen.’ Antwoordde hij snel en verstrooid. Hij wou weten wie hij was en hij wou zijn vader zoeken, dat bracht hem hier.

Toen ze dichter stapte en vroeg om hier weg te kunnen keek hij haar strak aan. Langzaam knikte hij zijn hoofd en drukte zijn neus tegen haar hals. Bij hem was ze veilig, hij had altijd voor haar gezorgd en haar beschermd ongeacht zijn obsessie. Hij had de kudde altijd beschermd tegen roofdieren en alleenstaande hengsten. Hij had zijn zusje gered. Hij was wel dergelijk goed, op momenten. ‘Skyfall wat is er? Je wordt achterna gezeten?’ Hij keek naar de weg vanwaar ze kwam en snoof argwaan. ‘Komaan.’ Hij tikte zijn neus tegen haar flank en ging in een soepel draf. Zijn hersenen draaide volle toeren, waarom was ze hier? Waren er problemen? ‘Ben je in gevaar? Is X’ardan in orde?’ Vroeg hij bezorgd terwijl hij haar richting de kudde leidde, ver genoeg van de grenzen weg, naar veiligheid, bij hem …

Er schampere glimlach sierde zijn witte hoofd toen ze hem over zijn moeder aansprak. Ze was de enige in zijn leven die noch iets nuttig zag in zijn zoon, nee dat was ook niet waar. Zijn vader was degene die hem had weggetrokken van zijn thuisland en hij zou er Skyfall over vertellen, ongetwijfeld. Ze was een oude kennis, een goede vriendin en zijn vader had daar niets over gezegd. Hij moest hier in het gebied opletten wie hij aansprak over het verleden maar daar hoorde Skyfall niet bij. Dus als ze ernaar zou vragen zou hij het hoogstwaarschijnlijk zeggen. Maar voor nu stond haar gezondheid, rust en veiligheid voor op alle het andere dat door zijn hoofd speelde. Ze was tenslotte nieuw, wie zou hij zijn om haar niet in dit gebied in te leiden. Om een goede begeleider te spelen al wist hij welke voordelen daar voor hem inzaten. Hij zou het niet laten rusten, hij wou nog steeds Skyfall, of ze dat nou wou of niet.

Toen ze vertelde hoe ze aan de wond kwam reageerde hij niet. Hij wist zelf maar al te goed wat het was om geheimen te verraden van anderen. Hij deed het altijd. Hij vond het fascinerend te zien hoe anderen erop reageerde. Hij had alles verraden, geheime dracht, geheime liefde, informatie die nog mocht gewisseld worden en andere kleine dingetjes. Iedereen had er hem om gehaat en dan deed hij weer iets goed zoals iemand redden en iedereen aanbad hem weer. Dat X’ardan was terug gegaan had hij wel verwacht, typisch iets voor X’ardan. ‘Dan komt hij wel terug. De kudde zal het hem vergeven en hij zal ze omleiden en je uiteindelijk weer vinden.’ Hij ging niet ontkennen dat hij blij was dat X’ardan er niet was. Op de één of andere manier wist de hengst er altijd een stokje voor te steken maar dan anderzijds … ze hadden altijd een goede tijd gehad voor Skyfall er was dus had Velkan ook het beste met hem voor.

Bij haar vraag schoten zijn oren meteen naar voor en was zijn opgewekte charmerende zelf weer helemaal terug. ‘Dit is …’ Hij zweeg op zoek naar de juiste woorden. Wat was het hier? Hel of erger. ‘Het is rozenkleur en maneschijn bij dag maar als de maan blauw is …’ Hij zweeg en keek haar even kort aan. ‘Niet goed dan.’ Hij schudde zijn hoofd. De hoofdpijn maakte hem moe. Hij liet zijn hals hangen en wandelde bijna automatisch naar de bossen. ‘Sorry je weet dat ik niet kan rondlopen.’ Hij klonk even geërgerd voor hij weer verder ging met het beantwoorden van haar vraag. ‘Vier gebieden, vier rangen, vier kuddes en de schimmen. En dat laatste is niet goed.’ Dat laatste sprak hij zachtjes, het was inderdaad niet goed. De schimmen waren niet goed en na al die tijd wist hij waarom hij was wie hij nu was … vanwege hen …