Met korte passen en het hoofd in de wolken stapte Siberia verder door Minanter, de blauwe maan leek zo snel te gaan dat het alleen maar aan de donkerblauwe lucht te zien was of de 'vergiftigde zielen' eraan kwamen. Dit had Qzarina haar gezegd, zij en haar moeder waren goede vrienden was Siberia gezegd. Vergiftigde zielen.. haar bloedeigen zoon stond op het punt zo'n ziel te worden, waar was ze in de fout gegaan? Wat had ze in godsnaam tegenover hem misdaan? Van Morax hoefde ze nu ook geen steun verwachten. Siberia had hem niet meer gezien toen hij weggelopen was, alweer. En haar moeder ging weer de slechte kant op, de enige die ze nog had was.. Qzarina, maar die had het dan weer druk met leiderszaken dus als je er even over nadacht was ze weer helemaal alleen. Voer voor alles dat haar in het oog kreeg. Siberia's groene ogen speurden aandachtig de omgeving af terwijl ze langzaam wegdwaalde van de kudde. Ze wist dat dit geen goed idee was, maar ze moest even uitblazen, weg van alles en even afstand nemen leek voor haar de beste oplossing.
Toen ze een eind verder gedwaald was bleef ze staan, er was iets aan de hand. Het was stil, té stil. Naarmate Siberia langer bleef stilstaan voelde ze een aantal ogen op haar geprikt. 'Ehm.. wie is daar?' zei ze een tikkeltje angstig en stapte toen verder in de hoop niemand tegen te komen..
[ACHILLES]
Siberia You can't face the world if you're not being you.
Michelle ǤØÐ ÂßØVЄ ÂĿĿ
Profile Number of posts : 6870 Status : Active
Contact
Onderwerp: Re: Bad meets Evil. di 8 jan 2013 - 17:46
Er lag een honger in zijn lichaam, een onophoudelijke honger naar bloed. Hij wou het vlees van een onschuldig wezen van diens botten afrukken, zich voeden op vers vlees en de pijn van binnen stillen. De pijn die hij wenste te stillen en een einde maken aan welk leven dan ook.
Maar de blauwe maan was nog niet en de stilte die zijn donkere vacht omringde hielt nog wel even aan. Maar blauwe maan of niet de hengst kon wel wat andere dingen doen in de tussentijd. Zijn nieuwe prooi uitzoeken bijvoorbeeld.
En god wat had Achilles voor prooi in gedachten, het liefje van zijn favoriete speeltje Morax. Haar zoon liep van haar weg, haar partner was te druk bezig met hem en zijn leiders zaken voor haar, haar moeder ging de verkeerde kant op en haar vader was lang geleden al verleden tijd gemaakt. Het was slechts een kwestie van tijd voor ook zij getroffen zou worden door de haat van Achilles en die tijd was nu.
Opzettelijk verstapte de zwarte schim zich waardoor een takje kraakte en zijn ogen flitste even op duidelijk genoeg voor de jonge merrie die hem dus ook meteen zag. Haar stem deed hem zacht lachen en in stilte stapte hij uit de diepste duisternis zijn witte manen oplichtend dansend met de bloedvlekken op de zon. Zijn halve lichaam verrotte dan wellicht maar zijn geest was toch echt sterk aanwezig en hij grijnsde even voor zijn blik strakker werd. "Siberia.." Zijn stem was zacht en hij liet een glimlach over zijn lippen strelen. "Waarom deze angst?"
