De bomen begonnen weer te leven, hij zag het. De laatste keer dat hij hier was geweest had hij moeten vluchtten voor de vlammen zee. Die bijzonder onnatuurlijk was nu hij er overnadacht. Legolas keek het gebied door en zuchtte. Hij wilde hier weg. Legolas zette zich af met zijn achterbenen en galoppeerde weg, naar de zee. Het water spatte tegen zijn benen aan en hij draafde weg van het water, het was koud. De winter was Blue Moon Horses binnen gedrongen, maar hij had het door zijn wintervacht niet eens gemerkt. Tot nu. De wind schuurde door zijn vacht en rukten aan zijn manen en staart. Legolas boog zijn hoofd en stapte tegen de wind in. Hij wist niet precies waar hij heen wilde. Hij wilde de bossen wel eens zien. Hij veranderde zijn richting en stapte naar het gebied dat ooit bezaait was met bloemen. Hij deed zijn best er niet naar te kijken. Maar toen bleef hij staan en keek er naar. Dood. Stond datzelfde lot alle andere paarden ook te wachten? Hij wist het niet.