Sunrise after darkness. [Serah]

De grote oranje bol gleed langs de horizon omhoog, hij prikte langs de blauwe zee en rees langzaam omhoog tot hij zijn plaats vond aan de hemel. Zijn stralen waren nog niet warm maar het lokte de kleine diertjes naar buiten en het joeg de kou weg. De sneeuw was enkele dagen geleden gesmolten en alles vond een zekere rust. Serano keek naar de rustige zee, de golven die over het strand rolden en de meeuwen die op de wind meedeinde. Zonsopgang was één van de mooiste momenten van de dag, daarom was hij hier, op de mooiste plek van BMH. Eigenlijk was hij maar op doortocht want wat zijn hard echt beheerde lag een gebied verder, in Minater. Serah … De naam bleef in zijn hoofd spoken als een mistig ochtendlied. Na Jenna had hij niet gedacht iemand te kunnen lief hebben als bij Serah. Ze was even bijzonder als Jenna geweest en hij wat tot het besef gekomen dat deze merrie degene was met wie hij de rest van zijn leven wou delen. Het enige nadeel? Ze zaten ver van elkaar, hij had een dikke twee uur te reizen om bij Serah te geraken. Maar het hield hem fit en op de weg naar haar toe was er moois te zien voor het mooiste kon aanschouwen.

Hij wierp een laatste blik op de opkomende zon voor zijn gevlekte lichaam weer in draf ging. Met enkele soepele sprongen kwam hij de duinen op. De spieren spande zich bij iedere zet onder zijn glanzende vacht door. Hij sprong er weer soepel af en ging in een vlotte behendige galop. Minanter lag op noch slechts een half uur galopperen. Toen hij aankwam was zijn hals wat bezweet. Hij schudde zijn hoofd, zijn manen zwierden alle kanten op terwijl hij vlot doordraaft richting de kudde. Ze waren met zoveel en er was één leider die hen vertegenwoordigde. De meeste slachtoffers werden hier gemaakt bij een blauwe maan.

En soms wilde hij dat Serah hoger kroop, voor haar veiligheid. Iedere blauwe maan kwam hij bijdrage leven, hij Roque en het enige lid in de kudde van vier Axis kwamen naar de andere rangen om te helpen maar ze waren gewoonweg niet sterk genoeg. Hij zocht Serah zo snel mogelijk op en door de hectische vertoning kon hij haar soms niet vinden en het maakte hem bang. Al kwam ze maar tot rang drie zodat Lightning haar kon beschermen. Hij zocht de kudde door maar bleef op een bescheiden afstand, zoals hij altijd deed. Dit was niet zijn gebied. En uiteindelijk vond hij haar, de roze manen sprongen van tussen de rest. Hij hief zijn hoofd in de lucht en hinnikte zachtjes. Sommigen keken op, knikten maar hij negeerde ze. ‘Serah.’ Sprak hij zacht begroetend. ‘Het zou veel zijn mocht je bij je zus in de rang zitten, hoefde ik niet van zover te komen.’ Hij hield zijn hoofd schuin in een plagerig gebaar en drukte zijn neus kort tegen de hare …

Love will not leave you,
hate will not heal you

Stilletjes staarde ze naar de rode zon die langzaam aan de horizon optrok en de hemel kleurde met een spookachtig rood. Een zachte glimlach lag rond haar lippen en haar blauwe ogen keken gefascineerd naar de kleur iemand achter haar maakte een grapje over haar relatie met Serano en ze lachte even terwijl ze gegeneerd haar hoofd schudde en haar ogen verschool onder haar roze manen. Ze wist van zijn verlangen dat ze omhoog kroop. Hetzelfde verlangen dat haar zuster Lightning had. Serah wist dat ze wel moest maa ze voelde het gewoon niet. Als ze ging ging ze voor zichzelf.

Een zachte hinnik deed haar opkijken en ze lachte toen ze zijn donkere vlekken zag. Snel hinnikte ze terug en duwde haar neus tegen zijn vacht. "Serano." Fluisterde ze lachend en liet een gelukkige zucht horen. Zijn worden zorgde er even voor dat haar oren in haar nek gleden maar herstelde het snel weer. "Ik weet het.." Fluisterde ze zacht en keek even van hem weg. "Maar Serano, rang twee vragen ze je geschiedenis. Wat.. Wat als mijn geschiedenis mij gewoon afrekent." Haar blauwe ogen keken hem vragend aan. "Ik weet niet of ik elk mogelijk geheim wat ik heb, wat jij weet ook aan een wildvreemde kan vertellen." Ze slikte en ging automatisch naar haar nek waar het kettingkje niet meer hing. "Snow.." Klonk haar stem zacht en sloot haar ogen even voor ze haar neus opnieuw tegen zijn vacht aan duwde.

Het voelde vertrouwd haar zachte vacht onder zijn neus te voelen, de warmte van haar aanrakingen en de zangerige stem die hem iedere keer weer en weer bleef betoveren. Iedere keer was het een reis die hij graag ondernam voor haar. Hij zou het voor eeuwig willen doen. Maar zijn plichten in rang vier belemmerde het soms om deze tochten te ondernemen, zeker omdat hij wel even weg was. Niet dat hij zich ergens zorgen om hoefde te maken want rang vier was klein, drie paarden met leiders inbegrepen. Hij vond het vaak vreemd waarom niemand de moeite nam. Rang vier was een veilige haven voor iedereen die weg wou van de schimmen. Enkel de besten konden worden toegelaten en de minderen werden geweigerd. Serano was streng, je kon niet zomaar door. Het was een harde strijd, een strijd die hij zelf geleverd had, vele keren opnieuw.

Haar stem haalde hem uit gedachten. Hij keek haar aan, naar de blauwe ogen die zo gelukzalig glinsterden. Hoe ze zijn naam zei deed hem glimlachen. En kort schoten haar oren in haar nek; hij wist hoe ze erover dacht en als hij het zei dan was het haar zus wel. Hij drukte zijn neus terug tegen haar hals ter geruststelling. ‘Als je niet wil wil je niet.’ Fluisterde hij meteen. Al moest hij iedere keer weer hierheen komen, het kon hem niet schelen. Ze moest zich niet verplicht voelen om deze hele uitdaging aan te gaan. Hij zou het graag willen maar als ze zelf niet wou dan nam hij daar vrede mee. Bij haar woorden blikt hij lange tijd naar de kudde voor hij haar weer aankijkt. ‘In mijn ogen ben je een slechte leider als je afrekent op het verleden. Iedereen heeft er eentje en het is volkomen normaal om verder te leven op dezelfde of een andere manier. Als ze je afrekenen om wat heel wat tijd geleden is gebeurd dan zijn ze ofwel bang of achterdochtig en zeg nou zelf …’ Hij zweeg en glimlachte liefdevol. ‘Waarom zouden ze jou niet doorlaten. Je bent perfect, geen haartje kwaad is in je geest zichtbaar.’ Sprak hij geruststellend. Hij snapte haar wel, haar volgende woorden, haar gebaar om wat verloren was. Zelf moest hij terugdenken aan Jenna, aan de tijd in de bossen, vechtend voor zijn leven. ‘Wat je niet kwijt wil wil je niet kwijt Serah. Ze kunnen je niet dwingen en je kan net zo goed terugstappen of het afblazen.’ Hij streek zijn neus zachtjes langs haar schoft en staarde voor zich uit. ‘Als je het niet doe dan ben ik er iedere stap weer om je te beschermen, om te beschermen wat van ons is. Ik dwing je niet, ik geef enkel om je. Het kan me niet schelen als ik uren moet lopen omdat je bang bent voor de vragen van de leiders, zolang ik bij jou kan zijn en ik je kan beschermen is het goed.’ En daarmee was het voor Serano gezegd. Hij hield van Serah en hij zou haar nooit tot iets dwingen dat ze zelf niet wou …
° Love die Serah <3

Love will not leave you,
hate will not heal you

Met haar oortjes trok ze heel even en glimlachte zacht voor ze zichzelf tegen hem aan drukte. Haar iet wat verdrietige stemming toch al gouw weer omgeslagen dankzij zijn stem alleen al. "Ik weet dat je gelijk hebt Serano. Ik bedoel wanneer zou jij nou geen gelijk hebben." Ze begon even te lachen en hapte voor de grap naar zijn gevlekte oortjes. "Ik ga het gewoon proberen." Stelde ze vast en snoof grijnzend voor ze opnieuw haar neus tegen hem aan duwde.

-skip in time?-
Nog een laatste keer staarde Serah naar de gebieden van Minanter. Het was geruime tijd haar huis geweest maar in rap tempo had ze zich omhoog gewerkt voor Serano. En nu stond ze hier met hem rotsvast aan haar zijde.. "Rang vier is veilig nietwaar.." Klonk haar stem zacht terwijl ze de lente lucht inademde. Binnenkort zou zomer haar intrede doen en Serah kjon niet anders dan het gevoel van vruchtbaarheid in haar maag voelen. Ze slikte even en keek hem aan met haar twinkelende blauwe oogjes. "Serano.. Hoe sta jij tegenover.. veulens?" Het leek haar een veilige vraag om mee te beginnen terwijl ze hem aan tikte met haar roze staart om in de richting van haar nieuwe thuis te lopen, onderweg misschien even stoppend bij Lightning wie nu Alpha van rang drie was geworden..

Jennifer schreef:

° Heb het topic even verplaats, omdat het hier hoort en ze zijn in al in Ferelden =P
Geluk … Serano kende de echte waarde niet. De eerste echte keer dat hij een tel gelukkig was geweest zat nog steeds rotsvast in zijn geheugen gehamerd. Het was een moment van zo korte duur geweest maar het had zoveel waarde gehad tot op de dag van vandaag. Ver terug in zijn leven toen hij vocht met Jenna aan zijn zijde. Hij herinnerde zich de scene in de grot alsof het gisteren was gebeurd. Doodmoe had hij ermee ingestemd te rusten en dat was een moment van puur geluk geweest. Tot ze werd vermoord en hij te laat was om haar te redden. Zijn beeld van gelukkig zijn brak onmiddellijk in duizend stukjes. Zijn donkere ogen opende zich en staarden naar de bossen van Ferelden. Hij bleef staren tot hij de figuren kon waarnemen die zijn kudde aanstaarde. Zijn oren gingen even dreigend plat tot het besef kwam dat dit spelletje eeuwig kon doorgaan. Er was maar één ding die zijn lasten minder zwaar maakte en dat was dat zij bij hem was, veilig.

Zijn kudde was nu vier leden groot. Drie hengsten en een merrie. Hij als Alpha met de grootste verantwoordelijkheid om zijn kudde veilig te houden ondanks dat de schimmen hen niets meer konden doen. Roque als de betha met dezelfde taak. Axis die al jaren doorbracht in de kudde en zijn carrière als leider en opgeleide schim gebruikte om andere paarden te helpen en trainen. Serano keek op naar de leider voor hem, Axis. Niet vanwege zijn grote, nog vanwege zijn verhalen. Hij was een eeuwige dienaar van BMH geweest en hij zou blijven tot de dag dat Avanti de ondergang delfde. Serano hoopte dat hij die dag nog zou meemaken. En dan was er Serah, die recent bij de kudde was. Ze had gevochten tegen haar gevoelens, gevochten tegen het verleden en ze was er geraakt.

Zijn neus zakt enkele millimeters tot het op de schoft rustte van Serah terwijl ze zachtjes sprak. ‘Veilig maar niet helemaal veilig. Laat je niet misleiden, er zijn genoeg manieren om ons neer te halen zonder ons daadwerkelijk te raken.’ Sprak hij stil. Het was een gewoonte van Serano om iedereen meteen op de feiten te duwen. ‘Sorry.’ Zei hij bijna meteen. Hij wou haar niet verontrusten door zijn domme opmerking. Immers werden zijn gedachten meteen weggetrokken door haar volgende woorden. ‘Veulens.’ Hij zweeg en blikte de bossen af. Hij had er veel over zitten denken en hij had het nooit gewild maar nu lagen de kaarten anders. Niet voor iedereen maar voor hem wel. Al was hij niet zeker of ze daarop doelde. ‘Overal horen veulens te zijn, hier is het een heersend beeld van horror. Ieder veulen verdiend een gelukkig leven, ik weet alleen niet of het hier mogelijk is.’ Hij zweeg en keek haar aan en glimlachte. ‘Maar er is één ding sterker dan haat en wraak en dat is liefde. Voor al wie erin geloofd is het mogelijk veulens te hebben hier in een gebied volgepropt met haat.’ Hij zweeg in de geruststelling die zijn woorden bezaten. ‘Waarom? Is je vraag of er een mogelijkheid is om een veulen op te voeden in deze situatie dan antwoord ik je. Is je vraag of je zelf een zoon of dochter zou willen hebben tussen jou en mij in dan ….’ Hij zweeg en blikte naar de lege plaats tussen hen in. ‘Dan is men antwoord alsnog ja want het is liefde die veiligheid creëert. Ken je liefde en de disipline om te overleven dan ben je volgens mij bijna onoverwinnelijk.’ Hij glimlachte geamuseerd en drukte zijn neus tegen haar wang. ‘Waarom de vraag Serah?’ Fluisterde hij in haar oor …

Love will not leave you,
hate will not heal you

Serah slikte heel even en draaide haar oortjes in haar nek bang voor zijn reactie. Bang voor de woorden die uit zijn mond zouden komen. En toen ze klonken gleed er even een glimlach over haar lippen. Precies zoals ze verwacht had. Precies zoals hij was wijs als altijd.. "Het is dus enkel een illusie dat rang vier veilig is?" Verkondigde ze langzaam terwijl haar oren even heen en weer trokken. "Er zijn nog geen veulens in rang vier.." Murmelde ze even met een grijnsje voor ze haar ogen weer even sloot en de wind door haar manen liet wapperen.

Opnieuw zuchtte ze even zacht bij zijn laatste woorden en keek weg. "In mijn vorige thuis heb ik van jongs af aan geleerd moeder te zijn. Ik moest voor andere merries hun veulens zorgen toen ik maar net volwassen was ik werd opgeleid om een goede partner en moeder te zijn.. Ik denk dat hoe erg ik het toen ook haatte ik het nu mis.. Een kind van mijzelf om van te houden en lief te hebben. Lightning zou me vermoorden als ze me nu zou horen.." Grapte ze als laatste even en keek Serano aan al probeerde ze zijn diepe ogen te ontwijken.

‘Nee.’ Zei hij meteen toen ze vroeg of rang vier gewoon een veiligheidsgevoel gaf maar niets meer. Hij had het niet moeten opbrengen in de eerste plaats. Hij richtte zijn zwarte ogen naar haar en liet de adem ontsnappen aan zijn longen. ‘Ze kunnen ons niets doen. We zullen niet sterven door hun toedoen.’ Bevestigde hij met de volle procent overtuiging in zijn stem. ‘Hoeveel wonden ze ons aanbrengen, geen van die wonden zal ons doden. Ze kunnen ons niet doden, daar hebben we het eiland voor te danken.’ Hij sprak er niet graag over. Over de bron die eeuwigheid en bescherming gaf. Het was een gevoelig onderwerp, zijn ogen gleden meteen naar de bomen. Hij was zeker dat de schimmen er meer over wilden weten. Ze wou dit tot de bodem uitgraven en er zouden zeker doden bij vallen. Ieder had een eed gezworen nooit iets over het eiland te zeggen, al kostte hen het leven. En er waren al paarden gesneuveld. S’nachts hoorde hij hun angstkreten weergalmen tot in zijn bossen. En ze hadden eraan gedacht, hij, Roque en Axis om de bossen in te trekken en ze proberen te bevrijden. Maar wat waren ze in een doolhof van bomen en tegen vijf schimmen … niets. ‘Maar dat betekend niet dat ze ons dierbaren niets kunnen doen. Hij vind altijd wel een weg om je te raken, vraag het Axis. Of Delaney.’ Hij schudde wispelturig zijn hoofd en glimlachte somber. Het maakte hem misselijk te denken hoe Avanti zijn moeder had toegetakeld. ‘We zijn veilig.’ Bevestigde hij stilletjes.

Het onderwerp veulens zorgde dat de grimmige sfeer algauw verdween. Bij de woorden die ze sprak durfde ze hem niet aankijken. Het bracht een bijna geamuseerde glimlach op zijn lippen maar algauw verdween die in de serieusheid van zijn blik. ‘Lightning is hier nu niet Serah.’ Zei hij meteen. ‘En ze mag niet vergeten wie je hier zo hoog heeft gekregen dus een beetje dankbaarheid zou op zen plaats zijn.’ Hij stak nukkig zijn kin in de lucht en keek haar zijdelings aan. Hij en Lightning ging moeizaam vooruit al hadden ze het grootste respect tegenover elkaar. Hij wist ook dat de rangleider van drie hem dankbaar was. Want haar zus was nu volledig veilig. ‘Kun je het je voorstellen, een veulen, onze zoon of dochter. Ik verkies een zoon …’ Hij glimlachte plagerig en duwde zijn hoofd tegen haar hals en blies zijn warme adem door haar manen. ‘Ik zou niets liever willen Serah dan de rest van men leven met jou doorbrengen. En een veulen zou dat gevoel alleen maar groter maken.’ Antwoordde hij uiteindelijk …

Love will not leave you,
hate will not heal you

Er was een diepe rust te vinden in haar lichaam zoals altijd als ze dicht bij Lightning of Serano was. Er zou nooit wat gebeuren met haar als ze bij een van de twee was ze zouden haar altijd beschermen of ze het nou wou of niet. Ze hielt van ze zowel van haar zus als van Serano. En dus was zijn antwoord iets wat ze verwacht had. Ze begon te lachen en schudde haar roze manen even. "Ik denk het, maar Lightning is niet echt.. vergevingsgezind op dit gebied." Een slap lachje gleed over haar lippen terwijl ze even haar neus door zijn manen liet glijden.

"Ik denk je dat je gewoon gelijk hebt zoals zo vaak." Grapte ze even en slikte een enkele seconde. Ze ademde nog even in en draaide zichzelf half om om zelfverzekerd Serano aan te staren. "Dus jij wil het ook?" Klon haar stem zacht al leek het meer op een piep. "Een veulen.." Ademde ze opnieuw uit en knikte even voor ze zacht glimlachte. "Ja.." Ademde ze opnieuw uit en duwde haar neus tegen die van Serano. "Laten we een veulen nemen.."

Serano had zich in lange tijd al niet meer zo goed gevoeld als nu. Vroeger was iedere dag een sleur in zijn leven geweest, leek alles zo veraf van goed. Was iedere minuut een stap dichter naar het donkere gat dat hem uiteindelijk zou opslorpen en laten verdwijnen. Iedere seconde stond hij er om te overleven, verkoos hij het pad dat het gemakkelijkste was voor hem. Het leiden van de kudde en zo zijn gedachten in andere banen te sturen. Het had geholpen als hij niet steeds weer geconfronteerd werd met de pijn van het slechte. Alle kleine dingentjes hadden iets van zijn herinneringen en ze deden iedere keer weer pijn. Als fijne naalden die door zijn gevlekte vacht prikten. BMH had in eerste instantie dat gevoel versterkt maar dan was Serah er. En hoe eng de vergelijking ook was tussen haar en Jenna, hoe pijnlijk het eigenlijk hoorde te zijn … het deed alles weghalen dat er ooit geweest was. Serah bracht hem terug in evenwicht, de herinneringen aan Jenna leefden onherroepelijk voort in Serah en het was misschien verkeerd om het zo te zien. Serah was geen vervangstuk … ze is … ze is de enige die Serano in dat evenwicht kan houden naast Delaney.

Een zoon of dochter zou een extra steunpilaar zijn. Wat hij nooit eerder had heeft hij nu in zijn volle hoeveelheid. Hij heeft iets voor te leven, hij heeft iets om naar vooruit te zien. Een leven met Serah en misschien wel meer. Hij had altijd gedroomd over een veulen maar nooit had hij het genoegen toegelaten in zijn gedachten. Het was het allemaal niet waard toen … nu wel. Toen ze zo zelfzeker draaide en hem strak aankeek glimlachte hij kort. Terwijl hij over ieder mogelijk onderwerp zo zelfzeker was leek het bij Serah een stuk minder vlot te gaan. Zijn blik verzwakte, zoals het altijd deed als hij haar aankeek. Het werd kwetsbaar en vol liefde. ‘Ik zou erover hebben getwijfeld moest je niet bij me in de rang zitten maar dat ben je wel dus er is niets dat me nu nog in de weg staat.’ Fluisterde hij als antwoord op haar vraag. Wat konden de schimmen doen? Het enige wat nog kwetsbaar lag was zijn moeder en Nyxerinn; hij zou ze ook graag de veiligheid van rang vier willen geven al ging dat helemaal niet zo gemakkelijk. Haar neus drukte tegen de zijne en haar warme adem kwam tot diep in zijn ziel terecht evenals haar woorden. ‘Niet alleen voor ons, voor heel BMH, het is een voorbeeld stellen. Veiligheid, liefde …’ Zijn stem dreef weg omdat zijn leiderschap weer even de overhand nam. ‘Laten we dat doen …’ Weer zweeg hij voor een kleine glimlach zijn lippen sierde. ‘Als je bereidt bent als een lompe dikke merrie rond te waggelen.’ Grapte hij …

Love will not leave you,
hate will not heal you

Gedachtes en herinneringen zaten nog vers in haar gedachtes en met kalme blauwe ogen keek ze de hengst warm en vriendelijk aan. Een warme blik die ieder paard deed smelten, groot of klein. Gebroken of verwilderd. Ze drong door elk paard door diep in hun hart. Niemand zou haar kunnen haten. Niemand had haar ooit gehaten. Zelfs de vader van Snow niet en dat was echt de kers op de taart in haar leven. De hengst wie alles leek te haten had zijn hart voor haar geopend. Zacht zuchtte ze en wende even haar hoofd weg. De wind kreeg vat op haar manen en speelde met de roze plukken.

Een kind.. Een veulen, zou ze goed zijn als moeder? Het deed haar langzaam glimlachen, een glimlach die breder en breder werd per seconde. Ze zag zich al voor hoe ze samen speelde met het jonge ding ze was al helemaal op de zevende hemel.

Ze begon te lachen bij het horen van Serano's woorden en knikte nogmaals heel zachtjes en duwde haar neus tegen de zijne. "Altijd, ik heb er alles voor over." Ze grinnikte nogmaals even en keek warm de gevlekte hengst voor haar aan met warmte in haar ogen. Een warmte die altijd zou blijven.

De glimlach die met de seconde breder werd op Serah’s prachtige hoofd deed hem binnen in breken van geluk. Ookal was zijn geest soms zo ingewikkeld, zo vastgehecht op het verleden … toch kon hij nog iemand gelukkig maken met het leven dat hij aanbood, met de woorden die hij sprak en met de gebaren die hij voltooide. En op een moment al deze wou hij dit meer dan anders. Wou hij een vader zijn met de hele nieuwe instelling om gelukkig te zijn en niet om te doen was goed is voor anderen. Hij mocht gelukkig zijn, hij had het recht. Toch knaagde zijn onderbewustzijn zich vast aan zijn lichaam. Ergens wist hij dat ookal zou het veulen hier komen, in zijn rang, onkwetsbaar voor anderen … de schimmen zouden het een interessant spelletje vinden. Tot nu toe had hij nog nooit een confrontatie aangegaan met de schimmen, hij stond niet in hun belangstelling en dat wou hij graag zou houden. Hij deed wat hij moest doen en hield zich buiten de persoonlijke zaken tussen schim en kuddepaard. Zolang hij dat kon standhouden was er een kans dat hij, Serah en hun toekomstige zoon of dochter het veilig hadden.

De warmte die door haar lichaam joeg was pure liefde. Hij voelde dezelfde sidderingen door zijn lichaam glijden bij het gedachte. ‘Je wordt vast een uitstekende moeder.’ Fluisterde hij terwijl zijn neus langs haar wang streelde. Hij zag er niet naar uit om Serah hengstig te zien rondwandelen. Ze had het al die tijd al kunnen doen en hij was steeds weer bang geweest dat er een andere hengst hem voor zou zijn. Maar nu kon hij zeker zijn, nu wist hij dat wat in haar buik zou groeien nadien uit echte liefde kwam. ‘Ben ik zeker.’ Prevelde hij in gedachten verzonken. Hij kon het zo zien, als vader had hij liever een zoon, iemand die zijn hoefstappen kon volgen. ‘Wat zou je graag willen?’ Vroeg hij nieuwsgierig. Zijn blik zocht de hare, een bijna speelse twinkel verspreidde zich in zijn zwarte ogen. ‘Een zorgzame prachtige dochter of een stoere sterke zoon?’ …

**Profile**

» i will not go into that cold darkness ( ENG )
» Don't let the darkness take me - Axis
» And I'm fading to the darkness || Vestain
» (CHRISTMASS EVENT) Be the light in the darkness
» Zehlia ღ Darkness en falling snow ... Triptune

Sunrise after darkness. [Serah]

Sunrise after darkness. [Serah]

Soortgelijke onderwerpen

Soortgelijke onderwerpen