Viooltjes zijn blauw ~ Amosis

**Profile** Number of posts : 628 Status : Active

Luna liep huppelend door het bos van minanter waar alles opbloeide. Elke zonnestraal die op de aarde belande zorgde voor nieuw leven. Zelf voelde ze zich ook opnieuw geboren. Ze voelde zich vrolijker en vrijer. De zonnestralen vielen op haar vacht en deden het glanzen. Haar ogen speurde de omgeving af. Haar hoog opgeheven staart bewoog sierlijk met haar bewegingen mee. Haar bewegingen leken op die van een hertje. Licht en zweverig. Na de val waardoor ze haar geheugen kwijt was leefde ze tussen de hertjes en leerde zo ook te leven. Ze leefde geïsoleerd van de paarden en wist niet eens dat ze een paard was. Totdat ze een paard tegen kwam die haar de naam Luna gaf. Ze wist dat ze niet meer veilig was en dat ze een kudde moest betreden.

Hoewel een kudde erg fijn is voelt ze zich toch het meest thuis in het bos tussen die dieren en de natuur. Ze zag een blauw bloempje en speurde erop af. Ze sniffelde eraan en plukte hem en vlocht hem in haar manen. Het was een hele taak om haar lange manen in te binden. Maar dat vond ze niet erg. Het was een afleiding zodat ze niet na hoefde te denken. Ze dacht altijd na over Vanth en Amosis. Waarom hebben de paarden waarom ze geeft altijd te maken met schimmen? Misschien is dat ook de rede waarom ze altijd aan hun denkt. Ze maakt zich zorgen. Als ze Amosis al een tijd niet ziet, wie weet wat hem is overkomen?

Ze zocht altijd wat afleiding. En de laatste tijd zorgt Roque ervoor dat ze even niet aan hun denkt. Roque was koppig en had een grote mond, maar ze mocht hem wel. Hij gaf haar zekerheid. Hij had immers niets met schimmen te maken.

Ze speurde elk bloempje af en rook aan elke. Maar ze plukte alleen de blauwe. Blauw was haar lievelingskleur. De kleur was kalm, maar ook wonderlijk en vrij.

Amosis

You are made to be ruled my dear,
in the end you would always kneel..

Verslagen staarde de donkere hengst door de bladeren. Waarom hadden ze hem deze vrijheid gegeven om zijn moeder op te zoeken? Wat zat er achter hun smerige plannetjes. Wat was hun bedoeling? Zacht zuchtte Amosis en schudde zijn lichte hoofd heen en weer. De ontstekende wond over zijn oog prikte nogsteeds. Het was al voor afgelopen blauwe maan geweest dat hij de wond opliep. Ayana had hem flink behandeld. Ze had een of andere truck uitgehaald en veranderd in een groot uitgevallen huiskat en hem opengehaald. Toen was Amosis ook gevlucht. Had Luna gevonden. Viel als een blok voor haar en toen hij haar probeerde te redden uit het brandende bos hadden Vanth en Achilles op hem gewacht. Hem van haar af gesleurd om hem vervolgens hier te droppen onder het mom van zoek je liefje maar op.

En daarom liep hij hier in dit o zo bekende gebied, haar zoekend. Amosis wist dat ze niets anders kon dan van haar houden, hij wou haar beschermen, het was een onbewust verlangen dat diep in hem borrelde en toen hij haar ontdekte in een bloemenveld even perfect als ze altijd was. Een lach gleed om zijn lippen en hij stapte naar voren het veld vol perfectie in. "Luna?" Klonk zijn stem zacht terwijl hij de afstand tussen hem en de merrie verkleinde. "Ik heb je overal gezocht." fluisterde hij zacht en duwde zijn neus tegen haar vacht.

**Profile** Number of posts : 628 Status : Active

Luna was in haar nopjes en dacht dat ze helemaal alleen was. Geconcentreerd zocht ze de mooiste bloemen uit en genoot van de geuren. "Luna?" Ze schok en ze trok haar oren als een reflex naar achter. Later drong de stem beter tot haar door en bewogen haar oren weer in een kalme toestand. Zonder om te kijken wist ze dat het Amosis was. Een zachte glimlach verscheen op haar gezicht. "Amosis." Zei ze op een zoete toon. Ze hoorde hem dichterbij komen. "Ik heb je overal gezocht." fluisterde hij en haar oren pikte zijn stem goed op. Ze voelde zijn neus tegen haar vacht aan. Ze draaide haar hals om en duwde haar neus liefdevol op zijn hals. "En ik heb op je gewacht." Ze haalde haar neus van hem af en keek hem aan en zag de wond op zijn oog. "Amosis, wat doen ze je toch aan? Waarom blijf je niet gewoon bij mij?" Haar ogen vertelde al haar emoties. Ze voelde verdriet en angst om hem te verliezen.

Elke keer als ze hem een tijd niet zag leefde ze in onzekerheid. Zal hij nog terug komen? Levend? Ze keek Amosis aan. Ze was blij hem weer te zien. Ze kon niet begrijpen dat Amosis de zoon was van een schim, Achilles. Achilles was een bloeddorstig monster, die niet stopt totdat hij krijgt wat hij wil. Amosis in tegendeel was zo lief en zorgzaam voor haar. Ze vertrouwde hem en het voelde fijn om bij hem te zijn. Ze duwde nogmaals haar neus tegen zijn hals, zodat ze zeker was dat ze niet droomde. Ze voelde zijn warmte en zijn kloppende hart.

**Profile** Number of posts : 628 Status : Active

Zal ik Luna alvast als drachtig aangeven? :p

ja is goed ik heb op dit moment toch niet zo veel met Ammo
als Jenn t goed vind

Amosis

You are made to be ruled my dear,
in the end you would always kneel..

Amosis was in een zekere zin gelijk gerustgesteld. Luna was veilig en zo ver hij had kunnen zien nog ongedeerd ook. Het was een pak van zijn hart. Amosis was doodsbang toen hij haar niet had kunnen vinden dat zijn vader of Avanti haar iets had aan gedaan maar ze was veilig. De liefde van zijn leven was veilig en dat was alles wat telde.

"Als ik bij jou blijf loop je alleen maar gevaar Luna." Klonk zijn stem zacht verdriet te lezen in zijn ogen. "Ik wou dat ik kon blijven maar ik moet mijn vader dienen wil ik jou en mijn moeder veilig houden." Verdrietig sloeg hij zijn ogen neer en deed een stap opzij. "Ik zal je nooit verlaten en dat is waarom ik af en toe gewoon wel weg moet zijn. Hoe pijnlijk het ook is." Hij probeerde zichzelf sterk te houden en ademde even diep in. "Ik heb mijn hele leven voor jou over Luna."

**Profile** Number of posts : 628 Status : Active

Luna kon zo eeuwen blijven staan met Amosis tussen de aroma van de bloemen. Het leek wel een droom waar ze niet uit wilde. Ze merkte dat ze hengstig was. Ze was opgewonden om hem weer te zien. Ze zou hem alles geven wat hij wilde als ze dat kon. Ze was zo trots op hem hoe hij zo zichzelf kon blijven.

"Als ik bij jou blijf loop je alleen maar gevaar Luna." Klonk zijn stem zacht verdriet te lezen in zijn ogen. "Ik wou dat ik kon blijven maar ik moet mijn vader dienen wil ik jou en mijn moeder veilig houden." Verdrietig sloeg hij zijn ogen neer en deed een stap opzij. Haar blik stond ook verdrietig omdat ze wist dat het niet anders kon. "Ik zal je nooit verlaten en dat is waarom ik af en toe gewoon wel weg moet zijn. Hoe pijnlijk het ook is." Hij ademde even diep in. Haar heldere blauwe ogen bleven in de zijne haken. "Ik heb mijn hele leven voor jou over Luna." Die woorden bleven in haar hoofd hangen. die woorden waren zo lief en vertederend. Een warm gevoel werd heviger dan die al was. Zo dacht ze precies hetzelfde over voor hem. Ze deed een stapje naar hem toe totdat ze weer vlak voor hem stond. Ze duwde haar neus zachtjes tegen de zijne aan. "Ik wou dat ik je altijd bij me kon houden. Zodat ik je alles kon geven wat je maar wil." Ze trok haar neus weer van hem af en keek hem aan onder haar lange wimpers. Amosis was een stuk groter en gespierder dan luna, maar ze hadden dezelfde kleuren. Wit en zwart. Ze hadden beide een link met de maan en de nacht.

Ja ze zou Amosis altijd bij zich willen houden. En dat zou ook kunnen, voor een deel. Als ze een veulentje van hem zou dragen. Ze had altijd al graag een veulentje willen hebben. En Amosis zou een geweldige vader zijn. Haar staart was hoog opgetrokken. Haar lange manen lagen over haar lichaam heen. "Ik wil genieten van elk moment dat je bij me bent." Ze liep langs hem heen en keek naar hem om. "Ik moet je wat laten zien." Sierlijke zachte stapjes maakte ze richting de plek die ze wilde laten zien. Ze vertrouwde hem en dat wilde ze laten zien.

De goudenregenbomen streelde met hun lange slierten over het lichaam van Luna. Ze duwde zachtjes de slierten weg. Het uitzicht werd steeds dichter door de slierten en Luna keek achterom naar amosis. Ze glimlachte sierlijk en daagde hem uit om haar te vinden. Ze begon harder te lopen tussen de slierten. Als je het bos niet kende zou je er verdwaalt raken. Maar zij wist de weg naar haar geheime plekje. Uiteindelijk hielden de slierten op en verscheen er een open plek met een meertje en aan dat meertje stond een prachtige goudenregenboom dat verlicht werd door de maan. Ze huppelde er naartoe en ging in het maanlicht staan. Ze voelde hoe het licht op haar scheen en haar manen en ogen werden nog helderder dan ze al waren. Ze keek naar het water dat doodstil lag en zag zichzelf. Uiteindelijk zag ze Amosis in de weerspiegeling naast haar staan en bracht haar hoofd weer omhoog om hem weer aan te kijken.

Amosis

You are made to be ruled my dear,
in the end you would always kneel..

Amosis moest even lachen bij het horen van haar woorden en met langzame stappen volgde hij haar. Zijn zwarte ogen gefixeerd op haar lichaam om haar niet kwijt te raken in de goudregenbomen. Hij hielt van haar hij wist het zeker dat hij voor altijd bij haar zou kunnen blijven. Ze was alles voor hem en zou alles voor hem blijven. Daar was hij verzekerd van.

"Wow.." Klonk zijn stem zacht het maanlicht zien dat op haar huid straalde. "Luna dit is.." Hij kwam niet uit zijn woorden terwijl hij naar haar keek. Lachend schudde hij even zijn hoofd en stapte naar haar toe om zijn neus tegen de hare te duwen. "Je bent schitterend Luna.." Ademde hij zacht uit en glimlachte even met zijn donkere ogen diep op haar hemels blauwe gericht.

**Profile**

» Laaiend zijn de vlammen ... (Alvaro/Avanti)
» RANG TWEE , AMOSIS
» I want to explore the world~Amosis

Viooltjes zijn blauw ~ Amosis

Viooltjes zijn blauw ~ Amosis

Soortgelijke onderwerpen

Soortgelijke onderwerpen