I want to explore the world~Amosis

**Profile** Number of posts : 628 Status : Active

Luna galoppeerde over de kliffen van Orlais. Ze heeft veel over deze plek gehoord, maar ze wilde het met haar eigen ogen zien. Ze rook de geur van het strand en hoorde de golven over het strand rollen. Ze liep naar het einde van de klif om even van het uitzicht te genieten. De meeuwen die boven de golven aan het zweven waren fascineerde haar. Ze deed nog een stapje naar voren om nog eens de geur op te snuiven. De steentjes van de klif begonnen af te brokkelen. Op het moment dat Luna zich terug wilde trekken brokkelde de punt af waardoor haar voorste benen mee gleden. Ze hinnikte luid. Ze zit in een ongemakkelijke situatie. Ze probeerde haar voorste benen weer op de klif te krijgen maar er brokkelde alleen maar meer af waardoor haar achterste benen ook mee gleden. Ze raakte in paniek en hinnikte nog een keer luid. Ze gleed naar beneden en ze viel op haar zij in het zand. Een rotsblok kwam na haar naar beneden rollen en viel op haar lange staart. Ze had pijn aan haar schouder maar negeerde dat. Ze stond weer op en ze probeerde met al haar kracht haar staart onder de rots te krijgen. Maar na een tijd werd het vechten haar te zwaar en ze bleef uiteindelijk liggen. Ze zag de zon onder de zee gaan en de maan weerspiegelde in de zee.. Ze hinnikte elke keer maar elke keer ook zachter. Ze begon de hoop te verliezen.

Met zijn hoofdje hoog opgeheven tegen zijn borst aangeplakt huppelde het veulentje rond. Het strand strekte zich zo ver als hij kon zien uit.. Hij hinnikte zachtjes terwijl zijn hoefjes los kwamen van de grond. Dit was letterlijk de eerste keer dat hij zonder zijn mama was. Hij begon te glimlachen waarna hij stuntelend weg galoppeerde. De wind die door zijn witte plukjes blies was verfrissend en Amosis glimlachte zachtjes. Tot een beeld in hem op kwam. Een merrie afgezwakt op het strand, hetgeen wat het meest aan haar opviel waren die spierwitte manen. Langzaam en zacht liet hij een hinnik horen terwijl het zwarte veulen naar voren sprong.
Toen hij dichterbij kwam merkte hij dat ze vast zat. Meteen schrok Amosis en stapte naar voren. "Gaat het mevrouw?" Klonk zijn stem geschrokken. Zonder te weten wat hij kon en dat hij haar pijn zou doen keek hij de merrie recht in haar ogen aan met een geschrokken en licht verwilderde blik in zijn ogen.

-Het is een lichte pijn niet meer dan alsof iemand haar een tik geeft, het is nog niet ontwikkeld x3

I want to explore the world~Amosis Amosis

**Profile** Number of posts : 628 Status : Active

Luna zag versuft in het zand. Ze hoorde de golfen en werd erin meegesleurd. Opeens hoorde ze een zacht veulen stemmetje dat haar wakker maakte. Ze keek op en zag een klein veulentje. Ze was blij hem te zien maar aan de andere kant was ze bezorgt over hem. Ze stond op en zag dat haar staart nog steeds vast zat. Ze heeft geluk gehad. Als de steen iets verder was gekomen was ze dood geweest. En ze is ook niet heel hard terecht gekomen. Haar schouder doet wel pijn maar dat overleefd ze wel. "Het gaat wel kleintje maak je maar geen zorgen." Zegt ze met haar iets verzwakte stem. "Wat doe je zo laat nog in het donker? Waar is je moeder?' Zegt ze op een zachte vriendelijke manier. Haar vertrouwde ogen keken in zijn schattige oogjes.

"Het gaat wel kleintje maak je maar geen zorgen." Zegt ze met haar iets verzwakte stem. "Wat doe je zo laat nog in het donker? Waar is je moeder?' Zei ze op een zachte vriendelijke manier. Haar vertrouwde ogen keken in zijn oogjes. Meteen wende hij zijn kleine zwarte gezichtje af en slikte zachtjes. Hij schudde even zijn gehele lichaam voor hij haar weer aankeek. "Mijn mama is bij de kudde, maar als ik bij haar ben trekt ze zo'n raar gezicht alsof ze pijn heeft. Als ik op een afstand sta lacht ze gewoon en kijkt ze wel waar ik ben. Maar zodra ik haar aankijk.." Hij slikte even bedroefd terwijl hij zijn neusje ophaalde. Hij had geen idee van het feit dat hij een Schimmenveulen was, geen idee van dat hij elke levende ziel pijn kon doen met enkel zijn ogen in die van hen haken. Geen idee van de kracht die hij bezat en geen idee van hoe graag Avanti hem wel onder zijn hoedde zou willen. Voor Amosis was het leven enkel nog een spel met af en toe wat vreemdheid er tussen door.
Hij zuchtte eventjes waarna hij naar het brok steen stapte wat op haar staart lach. Langzaam kwam hij omhoog en tevergeefs duwde hij zijn hoefjes tegen het massieve blok zonder dat er beweging in kwam. Hij wou haar niet zo achterlaten. Een leader zou hem nooit geloven, op een of andere manier leken de Leaders hem niet te vertrouwen. Op eens schoot een idee in zijn hoofdje en twijfelend draaide hij zijn hoofd naar haar gezicht. "Ik denk.." Klonk zijn stem zacht terwijl hij even slikte. "Dat ik wel een idee heb hoe ik je vrij kan krijgen." Fluisterde hij bijna beschaamd terwijl hij zijn hoofd weer liet zakken. Die mooie witte staart.. Maar als ze daarmee vrij zou komen?

**Profile** Number of posts : 628 Status : Active

Luna kijkt het kleintje aan dat zijn hoofde afweerde toen ze hem aankeek. Hij schudde zich uit en keek haar daarna weer aan. Hij vertelde over zijn moeder en Luna keek hem meelevend aan. "Het komt wel goed, misschien bedoeld je moeder het niet zo." zei ze op een zuivere toon in de hoop hem nieuwe hoop te geven.

Het is nog zo jong en nu al krijgt hij geen liefde. Op dit soort momenten komt haar moedergevoel even opspelen. Ook al heeft ze van haar zelf geen veulens. Elke merrie bezit dat gevoel en kan het niet onderdrukken. Ze wilde hem eerst vragen hulp te zoeken voor haar, maar ze wil niet alle verantwoordelijkheid bij hem leggen. En dadelijk gebeurt er iets met hem en dat zou ze haarzelf nooit vergeven. Nee, ze moest zichzelf eruit zien te redden. Het is immers haar eigen schuld. Ze kijkt naar de zee en ziet dat het steeds dichterbij begint te komen. De tijd begint te dringen.

Zijn zachte veulen stemmetje trok haar aandacht. Hij zei dat hij een idee had. Ze keek hem wat verbaasd aan. "Heb je een idee?" zei ze op een opgewekte toon.

"Heb je een idee?" zei ze op een opgewekte toon. Haar warme toon deed hem zacht glimlachen en hij probeerde te glimlachen. "Ehm.. Ja." Fluisterde hij zacht terwijl hij zijn neusje tegen haar manen aanduwde. "Sorry.." Fluisterde hij zacht met een hese stem waarna hij zijn mond vol in de witte staart gooide. Het spul smaakte net zoals de staart van haar moeder. Het smaakte vreemd en stoffig en hij nieste even. MAar vervolgens hapte hij toch door. Uiteindelijk begon hij met zijn vreemd scherpe tanden door de staart heen te komen. Hij hief even zijn hoofdje en bekeek hoe ver het jonge hengstje al was. Half.. Hij nieste even en ging toen door. Om uiteindelijk helemaal door de staart heen te komen. Nog een laatste haartje. Uiteindelijk hief hij zijn hoofdje en schudde nogmaals briesend zijn hoofd terwijl hij naar haar staart keek. Beschaamd trok hij zijn hoofdje omlaag en keek weg. "Sorry.." Fluisterde hij nogmaals verdrietig. Bang dat ze boos zou worden.

**Profile** Number of posts : 628 Status : Active

Ze voelde het koude water onder haar hoeven komen. Ze hoopte zo dat het kleine veulentje haar kon helpen. Ze wachtte zijn antwoord af. Hij zei dat hij een oplossing had. Daarna volgde er een sorry uit zijn kleine mond. Hij duwde aan haar manen. Hij begon eraan te knagen en nieste. Ze wilde hem niet dwingen om het te doen, maar voordat ze iets kon zeggen was het veulentje al een heel stuk gekomen. Verwonderd kijkt ze naar het veulentje dat nog een keer niest. Ze ziet haar lange staart doormidden vallen. Nu heeft ze nog een kort wit staartje. Hij trok zijn hoofd weg en ze hoorde een zachte 'sorry' uit zijn mond komen.

Ze was zo blij en maakt even een draai van vreugde. Toen liep ze naar het kleine veulentje toe en duwde haar zachte neus tegen zijn wang aan om hem te bedanken. 'Je hoeft geen sorry te zeggen, ik moet jou juist bedanken. Je bent een dapper veulentje.' Ze glimlachte en keek even naar haar staart dat een beetje leek op die van een konijn. 'En dat groeit wel weer aan!' zegt ze lachend. Ze voelde het water tegen haar benen golven. 'We moeten hier nu weg' zei ze op een zuivere toon. Ze liep wat mank naar een hoger gebied met het veulentje.

Ze keek even naar de zee dat nu ook de plek waar ze vast lag had ingenomen. Een zacht briesje speelde met haar manen. 'Hoe kan ik je mijn dankbaarheid tonen?' ze keek het veulentje weer aan. Misschien kon ze iets voor hem doen.

~sorry voor mijn late reactie :s

**Profile**

» RANG TWEE , AMOSIS
» Viooltjes zijn blauw ~ Amosis
» Always believe in a better world
» Let's Roque this world.
» A timeless world

I want to explore the world~Amosis

I want to explore the world~Amosis

Soortgelijke onderwerpen

Soortgelijke onderwerpen