Iris, een witte arabische merrie die BMH al een hele poos haar thuis mocht noemen was eigenlijk weinig tot bijna niet gekend hier in dit gebied. Dit was dan ook nooit haar bedoeling geweest maar ze vond het wel jammer dat ze zo weinig contact had met de paarden van dit gebied. Ze wist niet bepaald waarom dit zover is gekomen dat ze hier zo weinig paarden kende. Misschien hadden de meeste paarden hier gewoon geen intresse in een ontmoeting met haar , dat zou natuurlijk ook kunnen. Maar uiteindelijk liet ze het niet aan haar hart komen er waren andere dingen waar ze zich zorgen om moest of kon maken. Ze had al een hele tijd met Erebus in haar hoofd gezeten. Geen nieuw, nieuws zou je kunnen zeggen Iris dacht iedere seconde wel aan hem maar nu was het anders ze maakte zich zorgen om hem ze dacht dat ze misschien wel tekort schoot om hem gelukkig te maken. Maar zo was er nogal eens een misverstand geweest dat ze hem had verlaten omdat ze dacht dat het dan beter met hem zou gaan wat dus niet het geval was geweest. Dus er waren genoeg gedachten die momenteel doorheen haar hoofd aan het spoken waren. Daarom heeft ze zichzelf richting de zee geleid. Het was immers al een hele poos geleden dat ze het mulle zand onder haar hoeven had gevoeld en de zilte zeelucht had kunnen opsnuiven.

Bij haar aankomst begroette de wind haar als eerste, haar manen waaiden hoog op alsof ze meteen een dans begonnen. Ze stak haar neusje de lucht in en sloot haar ogen terwijl ze de geur van de zee opsnoof. Aaah eindelijk was ze er. Haar ogen gingen weer open en keek voor d'r daar lag ze dan de prachtige azuurblauwe zee. Ze zetten haar lichaam aan in een vlotte draf terwijl het mulle zan onder d'r hoeven bij iedere stap inzakte. Bij het hardere gedeelte liet ze haar hoefsporen achter, maar daar keek ze niet naar ze keek enkel voor d'r ze had zin om eventjes de zee in te gaan. Wanneer het water tegen haar benen opkletste stopte ze met draven en stapte ze rustig verder de zee in. Haar neusje hield ze vlak boven het water oppervlak en ze snoof zo de zoute geur op. Ze richte haar blik op de horizon waar zovele al hebben over gefantaseerd en Iris was daar één van. Ze dacht steeds na over wat daar zou liggen, en of er daar nog andere zoals haar nu zouden staan en ook naar hier zitten te kijken en te denken wat er hier zou liggen. Het is best grappig als je daarover begon na te denken.

Haar gedachten dwaalden voor even af terug naar vroeger ze dacht na over wat haar moeder steeds vertelde over de horizon, volgens haar was deze oneindig en bleef je deze zien ookal stapte je er dichter naar toe ze zounooit dichter bij je komen. Maar Iris had dit nooit geloofd ze had altijd gedacht dat er daar iets lag en dat ze er ooit zou geraken. Maar met de jaren heeft ze haar moeder zoals altijd weer gelijk moeten geven. Het blijft hetzelfde hoe dichter je ook gaat. Het had haar langs de ene kant wel teleurgesteld maar dat doen dromen soms je teleurstellen. Soms lijken dingen grootser dan je uiteindelijk zou verwachten. Maar dit belet Iris niet om toch te kunnen dromen over een prachtige toekomst.

Het leek haar goed te doen deze zeelucht. Gewoon even alleen zijn en haar gedachten laten meewaaien met de zilte wind van de zee deed Iris' goed. Het deed haar terug denken aan goede momenten. Enja ook aan Erebus het was niet de plaats waar ze hem had ontmoet voor de eerste keer maar het was wel een plaats waar ze veel gesprekken had gehad met hem. De meeuwen die boven haar hoofd heen vlogen krijsten tegen elkaar, het was een heel apart en schrel geluid, het was eigenlijk wel facinerend. Iris zou altijd al graag eens geweten hebben wat deze wezens allemaal tegen elkaar schreeuwden. Haar gedachten bleven zo maar verder gaan maar hoefgetrappel bracht de witte merrie uit haar gedachten en liet haar opzij kijken. In de verte zag ze een zwarte hengst op d'r afkomen. Niet zo heel groot in vergelijking met Erebus dus het kon hem niet zijn maar dat had ze waarschijnlijk al sneller door gehad door de geur. De geur van Erebus erkende ze dan ook uit de duizend de geur van deze hengst was vreemd.

Nieuwsgierig bekeek ze de gangen van de hengst en keek ze hoe hij naderde. Hij leek richting haar te lopen dus draaide ze een kwart naar hem toe zodat dit meer uitnodigender was dan dat ze scheef zou blijven staan. Iris maakte altijd dat iemand anders hoe vreemd ook zich op zijn gemak zou voelen. Ookal had ze nu geen nood aan gezelschap ze zou dat niet laten blijken. Neen want zo is ze gewoon niet van persoonlijkheid. En eigenlijk stond ze wel open om nieuwe personen te leren kennen aangezien ze nog heel weinig paarden hier in BMh kende. Uiteindelijk strande de hengst bijna letterlijk naast haar. Ze keek hem vriendelijk aan met haar warme glimlach en zocht meteen zijn ogen op die al even zwart waren als zijn vacht. Wel meteen begroete hij haar waarbij zij knikte, 'goededag' bracht ze vervolgens vlotjes en beleefd uit. 'mijn naam is Iris' vervolgde ze toen ze wou niet dat het stil zou vallen zodat er een ongemakkelijk moment zou komen, 'ook aan het genieten van de frisse zeelucht? '.