Yes, mother nature do hates certain pony´s...

**Profile** Number of posts : 829

^{Het was een zilte zeelucht die zich als eerste haar neus binnendrong. Een zilte zeelucht samen met de vreselijke stank van verrot zeewier. Morrow's ogen stonden geïrriteerd, doods en hatelijk richting de prachtige zonsondergang die deze ondankbaarheid niet verdiende, maar desondanks kreeg. Nee hoor, ze hadden haar niets misdaan. Dat was het ook niet. Ze vertikte het simpelweg om deze wereld lief te hebben als een moeder een pas geboren veulen. Ze vertikte het om te léven, maar omdat ze bang was om dood te gaan wilde ze het ook niet kwijt.
Ze zette een van haar achterpoten op rust, bewoog daarbij haar zwartgestreepte kop op zo'n manier dat de stralen recht in haar lichte ogen schenen. ‘ÁÁARGHHH’ Alsof ze levend verbrand werd schudde ze haar kop, stapte in een dramatische bokkensprong achter de eerste beste rotsblok die er in haar omgeving te vinden was. ‘AAARGH HET BRAND HET FREAKING BRAÁND!’ Terwijl ze met hartverscheurende kreten haar hals bleef schudden had ze uiteraard niet door dat één van die duizenden zeemeeuwen die boven haar ruzie maakten - wellicht om een visje -, een schot loste wat recht op haar dikke manenbos afschoot. Een stilte viel terwijl de rest van de aanslag zich in slow motion voltrok. Het witte kalkbommetje zoefde door de lucht, kwakte toen net in een zeldzaam moment van stilte op de roomwitte donzige krulletjes.}

^{Een stilte - Een stilte waarin Morrow en evenals de lawaaierige vliegende demonen boven haar weinig tot geen geluid produceerden. Langzaam gleed een druppeltje vloeibare vogelpoep langs de gekrulde lok naar beneden, recht voor de wijd opengesperde licht groen/blauw/bruine irissen.
De kaak van het iele paardje zakte langzaam naar beneden, verwonderd, verbaast, woedend.

Óh, wat had ze een hekel aan moeder natuur.

‘ÁÁÁÁÁÁÁÁÁÁÁÁÁÁÁÁÁÁÁÁÁÁÁÁÁÁÁÁÁÁÁÁÁÁÁÁÁÁÁÁÁÁÁÁÁÁH!’ En daar ging ze weer: In volle vaart op de kustlijn afdenderend om zo snel mogelijk haar kop in het water te kunnen steken, al schreeuwend: ‘HAAL HET ERAF HAAL HET ERAF!!’

Voor Rhys <3}

Yes, mother nature do hates certain pony´s... Ix5frl

**Profile** Number of posts : 594 Status : Absent

Yes, mother nature do hates certain pony´s... Zl4200

Rhys

Ondanks dat hij officieel gezien in Minanter thuis hoorde had hij zijn neus gevolgd en was zo de grens met het gebied van de tweede kudde overgestoken. Dit was naar zijn idee vrij onbewust gegaan, maar de afwezigheid van bergen en bergen van verschillende geuren vertelde hem dat hij het gebied waar hij leefde had verlaten. Oké, hij verbleef pas sinds enkele dagen in het gebied dat de paarden hier het land van de blauwe maan noemde, maar toch. Hij vond het prettig hier. En bovenal; hij voelde zich er thuis. Dat was ook de reden waarom Rhys besloten had niet verder door te trekken maar hier te blijven. Als het niet zou bevallen kon hij altijd de grens weer oversteken en heel BMH de rug toe keren. Niemand zou het hem toch kwalijk nemen als hij weg wou? Dat kon hij zich in ieder geval niet voorstellen. De leiders zouden het waarschijnlijk alleen maar zien als ‘mooi, nog een rivaal minder’. Toch was het niet zijn begeerte om omhoog te klimmen tot een leider. Hij zou de verantwoordelijkheid niet willen dragen, de angst te falen was hem te groot. Elk verlies zou hem persoonlijk uit elkaar scheuren, en keer op keer op keer op keer zou hij verder in een dip zakken. Nee, hij was niet geschikt om de veiligheid van een grote groep te arrangeren. Zijn vrienden en familie waren een taak die al groot genoeg was om te bescheren, hen de rug toe keren zou Rhys never nooit doen. Het leven zou ook niets meer waard zijn als diegene die voor hem belangrijk waren hem werden ontnomen, dan zou hij liever strijdend ten onder gaan in een poging tot het beschermen van hen die voor hem belangrijk waren. Of dat nu vrienden, een geliefde, of familie was, dát maakte hem allemaal geen ene klap uit.

Een luid gekrijs –een ander woord had de Morgan-Andalusiër kruising er niet voor – kwam hem tegemoet uit de richting van het strand. Hij volgde de rivier nu al een tijdje, een duidelijk spoor en herkenbaar punt dat hij tegen was gekomen, en gezien hij met de stroom mee liep zou deze hem uiteindelijk ook naar de zee brengen. De zoute lucht kwam hem al tegemoet drijven. Toch was het de kreten die zijn aandacht trokken, die zijn oren deden spitsen en een vragende blik op de kustlijn wierp. In de verte was wel iets van de contouren van een paard zichtbaar, maar duidelijk te onderscheiden was het individu nog niet. Zacht briesend verhoogde de bruine hengst zijn tempo. In een ritmische beweging bewogen zijn manen mee op zijn hals voordat hij zijn hoofd met een rukje de lucht in gooide. Nu rook hij duidelijk dat het om een ander paard ging, een merrie wel te verstaan. Even draaide zijn oren zich orienterend rond om zeker te weten dat er niet vanaf een andere kant iets aan kwam zetten dat als gevaarlijk te bestempelen was, maar daarna spitste hij ze weer. Een ontmoeting wat iets wat hij altijd positief tegemoet ging. Wat zou ervan worden als je beide met een chagrijnige kop aan kwam zetten, dan kon je beter iedereen maar uit de buurt gaan, want iets positiefs en leuks zou er niet uit voort komen.

Toen hij het zandstrand opstapte waren de kreten al weggestorven, maar was de gestreepte merrie duidelijk zichtbaar. Ze bevond zich aan de kustlijn en was zo te zien druk bezig met het wassen van haar hoofd. Iets wat hem verbaasde, daarvoor had ze beter een zoetwaterbron kunnen uitkiezen. Als je er dan iets van binnen kreeg stierf je tenminste niet direct omdat het extreem zoute water je deed kokhalzen en stikken. ”Een goedendag, kan ik misschien ergens mee helpen..?” klonk zijn stem kalmpjes terwijl hij op gepaste aftand halt hield en haar bewegingen rustig volgde. Voor enkele seconden geleed zijn blik over het strand, maar er was niets anders wat zijn aandacht vast hield.

Rank 1

Are you ready or not?

**Profile** Number of posts : 829

^{Net wanneer haar herfstoranje kleurige kop boven het wateroppervlak zweefde en enkele roomgekleurde lokken er al in verdwenen, hoorde ze achter zich een stem en klanken die haar niet zo vriendelijk in de oren klonken als het dier ze waarschijnlijk bedoeld had. Ondertussen begon Morrow zich serieus af te vragen of er in dit land enkel maar imbecielen rond liepen. Eerst de leiderderleiders met: "Ik dacht dat je zojuist even ging stikken." (Áhum.) En nu déze hengst met de overduidelijke uitmúntende intelligentie van een Mus. Vragend: "Kan ik misschien ergens mee helpen?" Nadat ze - dacht ze – toch wel duidelijk was geweest met haar paniekerige geschreeuw. Nee, daarvoor hoefde ze niet eerst een blik op deze zogenoemde vriendelijke kerel te werpen. Wat moest ze hier tenslotte op zeggen? "Já, ik wilde graag een pakketje bij mijn zieke oma afleveren! Hallelujah wat een geluk dat ik juist de postbezorger tegenkom!" Há-ha-ha. Nee.

Haar ogen bleven rusten op de sprankelende zee, zag de pracht er echter niet van, zoals gewoonlijk. Het was slechts een zwart gat gevuld met overbodig zout. Zout wat voor niets goed was en haar af deed vragen waarom het er überhaupt in zat.}

^{Met een blik gevuld met pure haat keek ze op, liet hem opdwalen naar de bruine hengst enkele krappe paardenlengtes van haar vandaan. Hij was niet lelijk, het dier. Nee, haar binnenste wist tenslotte dat slechts weinige wezens echt lelijk waren. Maar Morrow zag dat niet, hoorde enkel zijn woorden waar ze allesbehalve tevreden mee was. Terwijl ze hem aanstaarde kneep ze haar ogen achterdochtig samen, de uitgelopen witte spetter nog steeds op haar kop. ‘Hmm...’ Ze brieste fel. ‘Ja. Ja, je kan me ergens mee helpen.’ Ze vroeg zich spontaan af of hij al bang was. Opeens nonchalant trok ze haar kop ietwat terug, verzachte haar blik, bijna verleidend. Desondanks nog steeds een bepaalde, onbetrouwbare glinstering achterlatend. Ze knipperde wat met haar ogen. ‘Kom eens wat dichterbij, als je wilt.’ De mengelmoes van lichte kleuren glommen in het licht van het winterse zonnetje terwijl de wind zich met de lange krullerige witte lokken vermaakten. Helaas zou de vlek vogelpoep het aanzicht alleen minder dan goed doen.}

**Profile** Number of posts : 594 Status : Absent

Rhys

Het duurde een poosje voordat hij reactie kreeg, en dan niet eens zozeer in de vorm van gesproken woorden. Haar lichaamstaal vertelde hem net zo weinig. Het leek wel alsof ze hetgeen wat hij daarnet gezegd had aan het verwerken was, alsof dat haar ongelofelijk veel moeite koste. Hij vroeg zich bijna af of ze eerst naar haar ouders zou moeten en daar zou vragen hoe ze moest reageren en wat ze moest zeggen. In ieder geval alsof ze zelf niet zou weten wat te zeggen. Of misschien lag het aan hem, want het was zoo verkeerd jezelf af te vragen of een ander eventueel hulp kon gebruiken. Deze merrie had zich in ieder geval niet in een handige houding bevonden toen hij op haar gekrijs afgekomen was, en hetgeen wat ze uitgekraamd had had hij er niet eens uit begrepen. Daarvoor was hij te ver weggeweest en had ze de longen uit haar lijf geschreeuwd zonder duidelijk te articuleren. Dus ja, afgaand daarop was het in Rhys zijn ogen aardig normaal om je hulp aan te bieden. Hij zat zo in elkaar, haar mening zou er niets aan veranderen. Toch zorgde haar houding ervoor, de haast giftige blik in haar ogen, dat hij niet verder dichterbij kwam. Hij respecteerde de ruimte die ze ongetwijfeld voor zichzelf zou willen, hij zou ook niet graag zien dat een onbekende zomaar in zijn ruimte zou treden. Het was iets van hem, een soort zone om hem heen. Iedereen die wat voor hem betekende zou er welkom zijn, die had hij graag in zijn directe omgeving, maar een volstrekte vreemde was een heel ander verhaal. Zeker als ze zo naar hem keken zoals de gestreepte merrie voor hem. Het gaf hem zo’n onbehagelijk gevoel dat hij het liefst naar achteren zou willen stappen, maar hij wist dondersgoed dat hij dan voor haar opzij zou wijken en haar haar zin zou geven. Niet dat hij uit was op ruzie, maar zich zomaar laten overdonderen deed hij ook niet, niet als hij iets goed bedoelde.

Haar omslag kwam voor hem dan ook als donderslag bij heldere hemel. Vanuit het niets was alle felheid uit haar houding verdwenen en deed ze zelf een poging tot het vriendelijk en verleidend kijken. En het was de omslag die hem er nog van weerhield dichterbij te komen. Daarnaast kon hij nu de kwak vogelpoep in haar krullende manen zien. Het zorgde er ook voor dat Rhys begreep waar haar frustratie vandaan kwam, hij zou zich ook niet bepaald prettig voelen bij zoiets in zijn manen, laat staan op zijn rug of bil. Onwillekeurig schoot er een rilling over zijn rug, waarbij zijn ogen strak op die van de apart getekende merrie bleven hangen. Want apart was ze wel ja, met strepen die je anders alleen terug vond op de vacht van een tijger. En voor zover hij kon bepalen stond er hier toch echt een paard voor zijn neus, geen kruising tussen die twee. Hoewel de lange haren van haar vacht wel anders vertelden. Ach, ze kon ook niets aan haar uiterlijk doen en het gaf haar wel wat unieks, wat bijzonders en daarbij ook aantrekkelijks. Mits die klodder vogelpoep niet in haar haar had gezeten. ”Je wilt dat ik nu wel dichterbij kom. Zodat je die klodder tegen me aan kan wrijven zeker?” klonk zijn anders zo vriendelijk stem nu een stuk koeler, hij had geen zin om zelf een bad te moeten nemen. Daarvoor waren de temperaturen hem nog te laag, hij had geen zin om de vetlaag van zijn huid te wassen waardoor de kou en regen vat op hem konden krijgen. Toch had ze ook gezegd dat hij kon helpen, dat mocht ze nu dus ook eerst mooi uitleggen. Dom was Rhys niet en zou ook echt geen zet maken waar hij onnodig slechter van zou worden. Dit was haar probleem, hij had vriendelijk aangeboden haar te helpen, maar zou dus niet een slachtoffer worden van een ondoordachte zet.

Rank 1

Are you ready or not?

**Profile**

» hello mother nature [katarzyna]
» Mother? Is that really you?
» ₪ All The Pretty Little Pony's
» Lorry's Rainbow Pony's
» Nature

Yes, mother nature do hates certain pony´s...

Yes, mother nature do hates certain pony´s...

Soortgelijke onderwerpen

Soortgelijke onderwerpen