Let's Roque this world.

**Profile** Number of posts : 1965 Status : Active

Roque was eindelijk groot, volwassen en sterk. 3 jaar was de bonte hengst al weer. en 3 jaar geleden had hij zijn moeder Darlica voor het laatst gezien. ergens in zijn achterhoofd miste hij haar, wilde hij weten waarom ze hem dit aangedaan had, en wilde hij haar ontmoeten, zien hoe ze was. de herinneringen die hij nog had waren vervaagd. ze was niet meer dan een geur, een bonte vlek in zijn herinnering. Zijn vader E'vesdar had een hele taak eraan gehad om het opstandige veulen een normaal leventje te geven, en, hoewel hij daar aardig in geslaagd was, de rol van een moeder had hij niet kunnen aannemen. boven op zijn officiële volwassenheid, was Roque ook nog eens uitgeroepen tot Gamma leider van rang 2, wat in hield dat hij veel verantwoordelijkheden had gekregen. het beschermen en leiden van de kudde samen met zijn 2 mede leiders, Lerav en Theron zou een zware taak zijn voor een jonge hengst, ware het niet dat hij de kracht en doorzettingsvermogen van zijn vader, notabene de leider van de 3e rang, had meegekregen.

Zijn slanke, gespierde lichaam leek op dat van zijn vader. de zelfde donkere kleur, dezelfde bouw, maar de vlekken had hij van zijn moeder geërfd. Hij liet zijn lichaam omhoog komen, uitkijkend over Orlais en de paarden, bovenop een van de vele kliffen. zijn diepe, zware stem kwam makkelijk boven het geraas van de zee en de herfst wind uit, zijn hinnik ver dragend. met een klap kwamen zijn hoeven weer neer op de grond, enkele stenen afbrokkelend en met een wild geraas de zee in stortend die onder hem lokte met zijn schuimkoppen. Roque's donkere ogen volgden even de bewegingen van de zee, zijn gedachten leeg, waarna hij zich met een ruk omdraaide en zijn achterhand zijn lichaam aanstuwde in een makkelijke, verheven draf waarin zijn donkere manen en staart om hem heen wapperden, in de richting van de kudde.

Zijn eerste levensdagen had hij in Minanter doorgebracht, de thuisplaats van zijn laag gerankte moeder, waarna hij was gedumpt bij zijn vader in het prachtige Anderfels met zijn bloeiende velden die voor eeuwig door leken te gaan. nu was hij dus uiteindelijk in zijn nieuwe thuisplaats beland, Orlais met de prachtige stranden. de zilte, gezonde zeelucht was een verademing voor zijn longen, de prachtige uitzichten waren adembenemend. toch drukte de zware last van het leidersschap op zijn schouders, en was ontspannen en genieten er nog niet bij geweest voor hem.

Het werd tijd dat hij zijn mede leiders ging ontmoeten, de gene waarmee hij voor de paarden moest zorgen, diegene die hem nog veel zou kunnen leren. diegene die hij blind moest kunnen vertrouwen als het om de levens van de kuddepaarden zou gaan.

Zijn bruine oog fixeerde zich zorgzaam op het kleine pasje van het konijntje. "Kom op.." Fluisterde hij zacht en aanmoedigend terwijl hij nogmaals zijn neus tegen haar kontje duwde. Haar pootje was bezeerd toen ze voor een vos was gevlucht. Theron had het niet kunnen aanzien, al voelde hij zich nu schuldig dat de vos zonder voedsel verder moest. Het was de cirkel van het leven. Maar om dat dotje voor zijn neus zo te laten sterven, nee dat zou Theron nooit een dier aan kunnen doen. Voorzichtig hupte het pluizebolletje en snoof zacht en opgewekt over het feit dat het haar lukte. Theron gooide zijn hoofd in de lucht en hinnikte aanmoedig. Zo kinderlijk als hij zich nu voelde, een konijn aanmoedigen door te gaan. Af en toe had hij zo de behoefte zicht zo te voelen. Maar ja.. Als een Alfa kon hij zich niet zo gedragen en zeker niet in het aanzicht van Axis of een andere Alfa of Beta. Ze zouden hem uitlachen en zeggen dat hij zijn hoofd bij zijn echte taak moest houden. Maar zijn kudde was veilig en Theron, tja Theron had even tijd op zichzelf nodig.

"Vader!" Riep de jonge gevlekte hengst uit terwijl hij omhoog probeerde te komen. Zijn rug bloedde en de pijn was niet onopmerkbaar. Hij kreunde zacht terwijl hij in de bijna rood gloeiende ogen keek van de hengst die hij zijn hele leven al had geloofd.. Hij zou zijn leven voor hem hebben gegeven maar nu.. Whisper's lichaam lag met een enkele stuiptrekking voor de rest levenloos met haar hoofd in onder water.. Of was het bloed? Theron kon het niet meer ondervinden. Het zicht van zijn ene goede oog was troebel en wazig. Hij probeerde te knipperen. Zichzelf wakker proberen te maken van deze nachtmerrie. "Wat.." Ademde hij uit terwijl hij vol ongeloof bleef staren. "Je bent geen zoon van mij.." Zijn vaders stem zo hard, zo kil.. Zo.. Verwoestend, nam hem mee diep in een afgrond, kon hij niet mee met zijn geliefde? Waarom leefde hij nog? Waarom was Whisper.. Voor hij het wist voelde hij opnieuw de zware hoeven van zijn vader tegen zijn schouderblad. Opnieuw gleed Theron onder zijn eigen hoeven vandaan en smakte vlak naast het lichaam van Whisper in het bloedrode water. Haar ogen.. Ooit zo twinkelend en levend.. Staarde hem nu doods aan.. Alsof het zijn schuld was. Met een schreeuw sprong Theron overeind en deed een stap naar achter waarop de hengst die hij tot dusver altijd als zijn vader had gezien weer naar voren stapte. Het lichaam van Whipser kraakte onder zijn hoeven terwijl hij via haar zichzelf nog groter probeerde te maken. De wil om over te geven kwam op in Theron al zou het hem nooit lukken. En toen.. Toen deed hij het enigste wat hem nodig leek.. Het enigste wat hem verstandig leek.. Hij rende.. Liet Whisper in de steek. Liet Hunter in de steek.. Liet alle merries van zijn kudde in de steek onder het bewind van zijn vader.. Hij rende.. Om nooit meer terug te keren.."

Hoe lang geleden was het dat die fatale dag? Dagen, Weken.. Maanden wellicht zelfs Jaren. Theron wist het niet meer, zijn gehele jeugd was een blur aan herinneringen en littekens wie duidelijk zichtbaar waren op zijn pinto vacht. Gedesoriënteerd schudde hij langzaam zijn hoofd en kwam er achter dat konijntje weg was. Het beestje had vast haar weg terug gevonden naar haar familie. Was veilig thuis en dacht nog even terug aan dat grote vierpotige paardenbeest wat haar gered had van een zekere dood. Achja, zo was het leven. Met langzame passen stapte hij naar voren, nogmaals proberend de gedachte uit zijn hoofd te schudden zonder heel veel succes. Uiteindelijk zuchtte hij maar zacht en knipperde even met zijn ogen. Er was iemand wie hij moest ontmoeten. Iemand met wie hij moest spreken niet alleen moest hij wat beter met Lerav spreken. Nee ook hun Gamma ontmoeten. Al kon je praktisch zeggen dat hij hem al had ontmoet. Bij de gedachte aan Darlica's zoon wie ze in feite al had ontmoet toen hij nog nieteens geboren was deed hem goed. Al was het E'vesdar's zoon. Al was het nu zijn Gamma. Theron voelde zich er goed bij hem nu hier naast zijn zijde te hebben samen met Lerav. Al had hij met beide jammer genoeg nog niet een perfect gesprek gehad. Toch vertrouwde hij ze met zijn leven.

Langzaam stapte hij briesend naar voren naar de plek waar hij met zowel Lerav als Roque had afgesproken. Ergens hopend dat hij de eerste was om het goede voorbeeld te tonen maar ook hopend dat Roque of Lerav er al zou zijn om te laten zien dat ze niet allemaal perfect op tijd konden zijn. Hij glimlachte zacht en kwam even omhoog met zijn voorbenen. In de verte za hij al de gestalte van Roque en in een soepele galop kwam hij op de jonge hengst af. Op tijd remde hij af en op een los drafje kwam hij meer naar voren om uiteindelijk stil te komen staan voor de hengst. Hij glimlachte breed naar de hengst en knikte zijn hoofd. "Hallo Roque." Klonk zijn stem met een glimlach en hij knikte naar de jonge hengst. "Mag ik in iedergeval alvast zeggen gefeliciteerd." Hij lachte warm en keek de hengst vriendelijk en eerlijk aan.

**Profile** Number of posts : 1965 Status : Active

Roque's ogen waren vriendelijk, zijn lichaamstaal echter hard. hij knikte naar de hengst voor hem, die duidelijk op de hoogte was van zijn komst, én zijn nieuw verworven status als Gamma. meteen wist hij wie hij voor zich had. De hengst had vlekken, net als hem, maar lichter, bijna oranje onder de waterige herfst zon. zijn lichaam was hard en oud, getekend door littekens die zijn ruwe verleden als leider, en al het andere wat hij was, lieten zien. Roque's eigen lichaam was gaaf, puur als een nieuwe lente die de bomen liet bloeien. hij wilde echter niet zo blijven. het was een teken van zwakheid dacht hij. alsof hij wegrende zodra er gevaar dreigde. en dat deed hij niet.

Zijn ogen bleven even op het troebel witte oog van de hengst voor hem hangen, waarvan hij in een klap wist wie hij was, Theron. de alfa. zijn leider, zijn medevechter en medebeschermer van de kudde. 'Bedankt Theron.' zijn stem was diep, krachtig en toch charmant. het perfecte evenwicht tussen zijn moeders hoge, lieve stemmetje dat alles kon krijgen, en zijn vaders diepe stemgeluid dat menig merrie kon laten smelten. Roque's ogen vestigden zich op Theron's beide ogen, het troebele witte oog net zo behandelend als het normale oog. hij wist dat deze hengst zijn status had verworven, niet door knap te zijn, maar door te leiden. de hengst voor hem was zijn voorbeeld, bijna zoals zijn vader.

Nogmaals liet hij de glimlach over zijn gelaat spelen, zijn oren zoals altijd nerveus heen en weer bewegend, altijd opzoek naar gevaar, en, ergens in zijn achterhoofd, altijd opzoek naar zijn verdwenen moeder. na alles wat ze hem had aangedaan, de klappen, de scheldwoorden en het feit dat ze hem had achtergelaten, toch was ze zijn moeder en dus wilde Roque haar graag nog eens ontmoeten. hij liet zijn donkere ogen even over de kudde dwalen, maar richt ze dan weer op Theron. 'ik dacht dat het wel handig was dat wij elkaar leerden kennen.' hij was een hengst van weinig woorden, en liet daarom zijn woorden altijd meteen tot het punt komen, het geen hij wilde zeggen, zonder er om heen te draaien.

-Sorryyy Dx
ik was dit topic vergeten te antwoorden D=
ik zal kijken of ik het zo kan doen, anders over twee weken vrees ik D=

**Profile** Number of posts : 1965 Status : Active

haha geeft niks, doe rustig! (:

'Bedankt Theron.' zijn stem was diep, krachtig en toch charmant. Theron begon zacht te glimlachend duidelijk de charmes van zijn moeder en de kracht van zijn vader er in horend. 'ik dacht dat het wel handig was dat wij elkaar leerden kennen.'

Theron knikte bij zijn woorden en keek met zijn bruine oog de hengst warm aan. Iet wat onderzoekend keek hij de hengst recht aan. Zijn spieren rolde onder zijn huid terwijl hij zijn brede nek heen en weer schudde. Getekend door het verleden en door de gevechten die hij had moeten leveren. Hij was sterk geworden en eindelijk weer een plek in zijn hart gevonden voor iemand. Kayleigh had zijn hart weten te verwarmen en de hengst was er zeker van dat hij er alles aan zou doen om haar veilig te houden.

In stilte verzette hij zijn gewicht en met een glimlachje keek hij de hengst aan. "Dat is zeker een goed idee jonge Roque." Zijn stem was warm en een glimlachje sierde zijn lippen. De hengst was net als hij gevlekt maar zijn vlekken waren meer oranje bruin en die van Roque ijzig zwart. Het patroon van zijn moeder, de kleur van zijn vader, tja, Roque had van ze bijden veel weg. En vele dingen gleden door de gedachtes van Ther. Zou Roque zijn moeder kennen, zou Roque weten dat Theron zijn bloed eigen moeder met hem nog in de maak had toegelaten in zijn rang? Theron had gehoord hoe Roque was achtergelaten bij zijn vader als oud vuil. Sindsdien had Theron zichzelf veel dingen nooit vergeven. Had hij fout gehandeld? Had hij haar niet moeten toelaten, had ze dan Roque niet gedumpt? Het waren veel gedachten die de laatste tijd tot zijn gedachtes gleden. Gedachtes die hij het liefst gewoon wou vergeten. Al leek het allemaal niet zo soepel te gaan.

**Profile** Number of posts : 1965 Status : Active

de stilte die tussen de 2 hengsten in hing werd gevuld door het gefluit van de ijzig koude wind, die de zachte sneeuw soms meters ver blies en de winter nog kouder maakte dan zij al was. Roque's vacht was dik en warm, zijn lichaam gespierd. hij zou het niet koud hebben. alleen het zoeken naar voedsel was moeilijk. de enige plek waar normaal eten te vinden was was in het bos, waar de bomen de grond beschermden tegen het volsneeuwen en nog wat gras groeide. Roque hoopte met heel zijn hart dat de paarden van BMH zich niet té diep in het bos zouden wagen om die enkele grassprietjes te verorberen, aangezien de schimmen altijd op de loer lagen, vooral nu de paarden zo kwetsbaar waren.

Theron sprak hem toe als Jonge Roque wat kort een kleine glimlach over zijn lippen liet spelen. hij was inderdaad een stuk jonger dan Theron, maar dus ook een stuk minder ervaren. Theron hadd aan zijn lichaam te zien, al genoeg meegemaakt. even schoot zijn eigen verleden weer door zijn hoofd, en vroeg hij zich af hóeveel Theron precies van hem wist. wist hij van zijn moeder? kende hij haar misschien zelfs? Roque wist dat ze ergens door de 2e kudde moest dwalen, hij had haar geroken, maar haar nog niet opgemerkt. dat verbaasde hem echter niks. ook toen hij nog zó klein was, had zijn moeder liever langs de rand van de kudde, dicht bij de rivier van Minanter en de bossen gedwaald, liever dan bij de kudde veilig te zijn. zijn moeder was een loner, ze was liever alleen dan met de kudde, maar zodra er gevaar dreeg, dat wist hij goed, zou ze naar de kudde trekken. hij hoopte maar, dat hij er klaar voor zou zijn als hij haar tegen zou komen. Misschien had Theron zijn moeder zelfs wel toegelaten tot de 2e rang.. zijn gedachten werden onderbroken door een vogel die overvloog, moeizaam tegen de harde wind in.

Hij richt zich weer tot Theron nadat zijn oren en ogen het gebied nog maals scannen opzoek naar ongeregeldheden en andere abnormale dingen. 'Ik moet eerlijk zeggen dat ik nog niet echt weet wat ik van het leiderschap kan verwachten.' dit vertoon van zijn onzekerheid kostte hem moeite, maar hij wist dat hij beter eerlijk kon zijn en advies kon vragen dan dat hij straks verkeerde beslissingen zou nemen.

Een gure wind streek nog over het oppervlak van de aarde. Maar Theron kon voelen dat lente zijn intrede snel genoeg zou doen. Moeder aarde zou niet op zich laten wachten. Hij kon het voelen aan elk sprietje gras dat zich verwilderd een weg naar boven zocht. Elk vlokje sneeuw wat zich verzette tegen smelten. Hoe veel jaar ging hij nu al mee? Hij kon het niet meer natellen. Het was lang in ieder geval. Hij was wellicht zelfs een oude zak onder de leiders. Al leefde hij niet zijn gehele leven in dit gebied. Hij was ooit ver weg geboren in een land dat droog en vernietigend was. Het had hem van binnen gehard en het had er voor gezorgd dat Theron zich altijd een spreuk voor ogen nam. Een gezegde waar hij zich altijd aan zou houden. Be gentle in manner, strong in deed. Hij was niet enkel Alpha gemaakt omdat hij sterk was en zijn deel van de kudde kon verdedigen. Nee, Theron bezat geen brute kracht. Ther was behendig en slim. Hij was recht voor zijn raap en niet snel van zijn stuk gebracht. Dat waren wellicht de eigenschapen die hem hier de juiste hengst voor maakte. Al kon Ther nooit echt daar over oordelen. Het was aan anderen om te beslissen hoe ze over hem dachten. Hij was hier enkel om hun veiligheid te verzekeren.

'Ik moet eerlijk zeggen dat ik nog niet echt weet wat ik van het leiderschap kan verwachten.' De woorden van de jonge Pinto deden hem opkijken. Onderzoekend nam hij elke uitdrukking van de hengst in zich op en een warme glimlach die uitliep tot een bijna grijns gleed over zijn gezicht. Langzaam stapte hij naar voren en duwde zijn neus tegen de nek van Roque. "Een leider moet het opnemen tegen de monsters van de nacht." Was zijn antwoord simpel en draaide even met zijn oren. "Maar zo ver was je ook al." Grapte hij er achter aan en schudde zijn lange cremige manen uit zijn gevlekte gezicht. "Naast natuurlijk onze kudde beschermen word er ook van je verlangt zo genaamde intake gesprekken te voeren." Vervolgde hij doodsimpel Roque was een slimme jongen, hij zou Ther wel bij houden. "Over het algemeen is het de bedoeling dat we enkel eerlijke paarden toelaten. Natuurlijk mogen ze een verleden hebben waar ze niet trots op zijn. Maar die moeten ze kunnen vrijgeven. Kunnen ze dat niet. Zijn ze onbetrouwbaar en dus een gevaar voor jezelf en voor de kudde." Hij stopte even en draaide zijn hoofd naar Roque. "Naast een geschiedenis willen we natuurlijk ook de reden waarom weten. Niet dat iemand zo hoog mogelijk wil komen om vervolgens een paard van een lagere rang te willen onderdrukken. Veiligheid is het antwoord wat je het meest zult krijgen. Al moet je je voorbereiden op andere antwoorden." Hij begon zacht te glimlachen. "Als laatste moet je zeker weten dat de kandidaat de waarheid spreekt. Je zult het vanzelf gaan opmerken of een paard alles bij elkaar liegt of zijn of haar hart lucht. Dat is slechts een kwestie van tijd." Nog heel even haalde hij stil adem en keek toen Roque weer aan. Rustig en ontspannen wachtend tot hij alle informatie tot zich had laten inzinken.

**Profile** Number of posts : 1965 Status : Active

De zon die zichzelf eindelijk weer liet zien maakte dat Roque even verblind werd. die fractie van een seconde snapte hij hoe het voor Theron moest zijn, die hele dagen maar met éen oog kon zien. Roque's ogen waren tot spleetjes geknepen, waardoor hij nu éen blauw, en eén donker streepje in zijn gezicht had liggen. hij draait zijn hoofd weg van de zon, kijkt Theron weer aan, en glimlacht dan, zijn ogen opnieuw open.

Hij dacht na over Theron's verhaal over het zien of paarden de waarheid spraken, of logen. zou Theron zijn moeder bedoelen? kende hij haar echt dan? Roque wist namelijk, zoals waarschijnlijk elke andere leider in BMH was gewaarschuwd voor haar, dat zijn moeder had gelogen over haar intenties om naar Orlais te komen, of toch iniedergeval zichzelf niet aan haar woord had gehouden.. hij wist ook, dat ze was afgeslagen door de leider van de 3e rang.

net goed. al wist hij niet, dat dat niks met haar verleden te maken had, maar meer met haar relaties op dit moment.. Diablo, de leider van de 3e rang, had het niet zo op schimmen, en het feit dat zijn moeder verliefd was op éen van de schimmen, maakte dat hij haar had geweigerd.. als Roque dit zou weten, was zijn onvoorwaardelijke moederliefde, dat kleine beetje dat hij nog bezat, in éen klap weg..

Theron's woorden waren totaal geen nieuws voor hem. hoewel hij nog altijd onzeker was over zijn leiders kwaliteiten, had hij al, zoals theron het noemde, intake gesprekken geleid. de grote, witte merrie Katarzyna was dankzij een gesprek met hem toegelaten tot de 2e rang, ookal wist hij dat ze binnen een week waarschijnlijk alweer onderweg was naar de 3e rang. hij brieste even, machteloos, en keek Theron aan.

'soms heb ik wel eens het gevoel, dat wij hier, Orlais, nutteloos zijn.. we zijn maar een doorstroom naar de 3e en 4e rang.. ' hij dacht er echt over. 9 van de 10 paarden die hier in Orlais waren, zouden binnen afzienbare tijd alweer opweg gaan naar volgende rangen. hoe kon hij dan ooit bijhouden wie er in zijn kudde zaten, wie zijn bescherming nodig hadden en wie er weggestuurd moest worden naar zijn eigen rang?

'soms heb ik wel eens het gevoel, dat wij hier, Orlais, nutteloos zijn.. we zijn maar een doorstroom naar de 3e en 4e rang.. ' De woorden van Roque deden zijn oren een beetje naar beneden vallen. Was dat echt hoe de jonge hengst er over dacht? Langzaam schudde hij zijn hoofd en probeerde zijn glimlach weer op zijn gezicht te werken. Hij lachte wat breder. "Wel als dat is hoe je er over denkt? Misschien moeten we onze eer dan maar aan onze laars lappen en de schimmen onze kudden laten afmaken?"{/b] Zijn opmerking was half droog maar hij begon wat breder te glimlachen om te laten blijken dat het niet meer dan een grapje was. [b]"Nee maar even serieus Roque. Je weet hoe belangrijk wij zijn? Je kent de kracht van de Schimmen." Zijn woorden werden iets lager terwijl de oude hengst hem aanstaarde. Zijn dochters.. Ze zouden alles voor hem blijven. Voor altijd. Als zij niet veilig waren, zou Theron niet leven. Dus eigenlijk was de opmerking van Roque recht in zijn hart.

**Profile** Number of posts : 1965 Status : Active

** was dit topic helemaal vergeten ;o

Nog in gedachten verzonken staarde hij uit over Orlais, de bossen aan de ene kant, de velden aan de andere kant. hij dacht aan Seheron, hoe zijn moeder daar was beland na een gesprek met Diablo, de leider van de derde rang. blijkbaar had ze er Aeron gevonden, een loner. Roque kende zijn naam, maar wist niks van de loners of hun acties af. wie waren zij? het enige wat hij wist, was dat hij dankzij Aeron zijn moeder nu nog meer haatte, omdat hij haar had gedekt, en zij blijkbaar van plan was deze keer wél haar eigen veulen 'liefdevol' op te voeden. het liet hem zich enorm ongewenst en uitschot voelen..

hij glimlachte voorzichtig naar Theron, wetend dat de oudere hengst gelijk had. natuurlijk waren zij er niet voor niks. ze waren net zo belangrijk als de leiders van de vierde rang, misschien nog wel belangrijker aangezien het leek alsof de tweede rang altijd veel erger geteisterd werd door de schimmen dan de derde of vierde.. hun beschermingstaak was vele malen zwaarder.. hij was trots op zichzelf dat hij het nu al twee blauwe manen had volgehouden als leider, en dat er nog geen slachtoffers waren gevallen sinds hij er was om hun te beschermen. natuurlijk lag dat niet alleen aan hem, maar hé, hij mocht toch ook wel eens trots zijn?

hij brieste zacht, terwijl hij zich vanalles afvroeg. 'Theron.' zijn stem serieus. het was tijd om dingen te leren. de tijd van spelen en niks doen was afgelopen. 'Die loners he..' ietwat gekrenkt, altijd de gedachte aan zijn moeder. 'Wat zijn dat dan precies?' hij had serieus geen idee.

De bonte hengst luisterde in stilte naar zijn jonge onervaren Gamma en zuchtte even. Vervolgens glimlachte hij zacht. Theron moest er een ding op nageven. Nieuwsgierig was die jongen absoluut. Nieuwsgierigheid was in de meeste gevallen goed. Maar in sommige kon het slecht zijn. In en in slecht.. Was je te nieuwsgierig, hoefde je je leven niet meer zeker te zijn. Tenminste dat was zo bij sommige paarden. Bij de hengst met de naam Theron was elk beetje nieuwsgierigheid een vreugde. Hij was zelf van jongs af aan altijd al leergierig geweest en had er alles voor over gehad om de waarheid te weten. Iets wat hem vaak in de problemen had gebracht. Maar ja, dat heb je er dan voor over.

In dit geval kon je Theron nu als een beetje een leermeester zien en Roque als zijn pupil. Theron leerde de jonge Gamma graag hoe alles in elkaar stak. Hoe de wereld van BMH bewoog en hoe een Alpha, Beta of Gamma te werk moest gaan. Daarom was Theron ook bereid al zijn wijsheid te delen met de jonge zoon van de Emperor. Roque.

Hij glimlachte warm en keek heel even opzij. "Loners. Dat is een interesante vraag Roque." Klonk zijn stem zacht en glimlachte. "Voor zo ver ik weet zijn er nu vijf. Drie hengsten en twee merries." Hij sprak zacht en knipperde even. "Ze zijn verbannen wegens misdaden tegen de kudde en tegen heel BMH. De hengsten hun namen zijn Alvaro, Rixan en Aeron. Rixan en Alvaro zijn ooit schimmen geweest. Vraag me niet hoe maar dat zijn ze nu niet meer." Theron stopte even. Alvaro.. Voor zijn verbanning had Theron nog een gesprek met hem gehad. Hij had over gewild naar de tweede rang al had Theron dit helaas onmogelijk verklaart. Kort daarna werd hij verbannen. Het deed Theron pijn en hij zou er wellicht wel wat voor over hebben om nog een maal zo'n gesprek te kunnen voeren. Wellicht zou hij wel wat vertrouwelijke informatie van de schimmen kunnen ontfutselen. Al leek dat haast onmogelijk.

"De andere hengst zijn naam is Aeron. Hij is verbannen door E'vesdar en Amor. De beta van Rang een voor Treasure." Hij zuchtte even en schudde zijn hoofd. "Aeron was de broer van Amor uit op wraak. En zo viel hij Amor aan. E'ves was in de buurt. Anders had het vreselijk kunnen uitpakken voor Amor." Hij glimlachte even zwak voor hij verder ging. "De twee merries zijn Shylar en Imagnetrix. Bijde hebben ze verraad gepleegd naar de kudde. Shylar door zich vrijwillig laten dekken door de Loner Aeron. En Image voor een relatie hebben met de loner Rixan. Hun veulens leven in rang een. Shylar's veulen is nu nog te jong maar de tweeling van Rixan en Imagnetrix heb ik nog niet gezien dat ze omhoog zouden willen. Toch is dat voor hun geen enkel probleem als ze onze test doorstaan." Hij glimlachte even. Geen enkel veulen zou gestraft worden voor de wandaden van zijn of haar ouders.

"Je moeder.." Begon Theron langzaam wetend dat hij zich nu op glad ijs kon begeven. "Darlica, ze heeft zich niet vrijwillig laten dekken door Aeron. Ik zag het in haar ogen. Ze had het niet gewild. Dat is de rede waarom ik haar niet naar de vlaktes van Seheron heb gestuurd. Het ging door mijn gedachte haar veulen hier te houden. Maar dat kon ik niet. Ik ben zelf vader.." Hij dacht aan Aleydis en Alezna en zuchtte even. "Geen kind verdient op te groeien zonder zijn echte moeder. Het veranderd je vanbinnen. Vermoord je vanbinnen. Jij weet dat net zo goed als ik Roque. Daarom hoop ik dat je mijn keuze goed stelt." Met die woorden duwde hij nog even bijna vaderlijk zijn neus tegen de manenpluk van Roque. Tja, ergens zag hij die nog zo onbezonnen onnozele en toch zo vriendelijk en sterke Gamma van hem ook wel als een zoon. En hij wist zeker dat E'vesdar daar net zo blij mee zou zijn..

**Profile** Number of posts : 1965 Status : Active

Aan de ene kant was zijn moeders verbanning een voordeel; Roque zou haar niet meer hoeven te zien, het zou een hoop moeilijke situaties onmogelijk maken, en het maakte hem sterker, het zorgde dat hij zéker wist dat zijn beslissing om haar te mijden de goede was, zijn moeder zou nooit veranderen. aan de andere kant, zijn moeders reputatie liet hem er slecht uitzien. hoeveel paarden hem al wel niet hadden nagefluisterd, achter zijn rug om. 'dat is de zoon van darlica' opzich interesseerde het hem niet, zijn reputatie was totaal anders dan die van zijn moeder. hij wist dat hij een rechtvaardige, eerlijke leider was, maar wel een jónge, die zichzelf nog moest bewijzen.

de enige fout die hij had gemaakt, was de fout met de merrie waarvan hij niet eens haar nam meer wist. het was een paar maanden geleden, toen hij op een rustige morgen naar Minanter was gewandeld om eens wat anders dan zee om zich heen te hebben. de merrie die hem had aangesproken, een nieuw, jong ding, onopvallend maar vriendelijk. ze had geen indruk achtergelaten, behalve haar lichaam. dat herinnerde hij zich nog goed. en nu, had hij haar zien lopen met een veulen. zou het zíjn veulen zijn? hij wilde het niet weten, dat was makkelijker.

Roque luisterde geduldig naar Therons woorden en knoopte de namen van de loners in zijn oren. hij zou het niet vergeten. zodra hij over Roque's moeder begint, worden roque's ogen hard. het blauw is nu dof en het andere oog doorboort de grond. hij kon het niet aan om Theron aan te kijken. zijn moeder was een gevoelig, moeilijk onderwerp. 'ze heeft zich niet vrijwillig laten dekken door aeron.' Roque's hoofd schiet met een schok omhoog, en kijkt Theron onbegrijpend aan. niet vrijwillig? zou dat betekenen.. waren de verhalen dan toch waar? was zijn moeder nog niet totaal verdorven, en had ze echt geprobeerd haar leven te beteren? stiekem had de hengst haar wel gevolgd, de verhalen beluisterd en haar van afstand bekeken. haar woorden hadden hem laten lachen. nooit zou hij het hebben geloofd als iemand anders het had gezegd. zijn moeder? veranderen? zelf een veulen opvoeden? pff.. nooit. maar Theron, die hij vertrouwde, zag hij als een tweede vader. hij wist dat Theron nooit zou liegen, niet over zo iets, iets wat zo belangrijk was voor hem.

het klopte wat theron zei; geen enkel kind verdiende het om te moeten leven zonder éen of beide ouders. Roque zuchtte zacht, en keek hem aan. 'Het is de goede beslissing Theron.. ze is..' hij schudde even zijn hoofd, overmand door emoties. hij kende zijn moeder nauwelijks, niet persoonlijk, maar door alle uren die hij haar had bestudeerd, door alles wat hij over haar had gehoord, wist hij zoveel meer over haar, dan zij over hem zou kunnen weten. 'Ze zou het niet overleven buiten een kudde.. ze is te naïef.. ondanks alles.. ze geloofd in het goede..' hij zuchtte, zich afvragend waarom hij dat niet gewoon kon. het zou zijn leven zoveel makkelijker maken.

hij stelde zich hier totaal open voor theron, sprak over zijn gevoelens, over zijn móeder notabene. dat deed hij nooit, niet op zo'n manier iniedergeval, zelfs niet met zijn eigen vader. hij wist dat Theron hem vertrouwde om wie hij was, zichzelf, en hem nooit zou afrekenen om dingen die zijn familie had gedaan. hij glimlachte waterig en drukte op zijn beurt even zijn fluwelen neus tegen Theron's nek. wat was het fantastisch om zo'n wijze leermeester te hebben.

**Profile**

» Roque
» I need you # Roque
» Summer is getting in your body ~ Toran - Roque - Trevor
» Always believe in a better world
» RANG EEN, Roque

Let's Roque this world.

Let's Roque this world.

Soortgelijke onderwerpen

Soortgelijke onderwerpen