Blind to what is right

**Profile** Number of posts : 1162

Het was niet haar gewoonte om zich te mengen met een kudde. Het liefst van al liep ze er met een grote, opzichtige boog omheen om dan af en toe een afkeurende blik in de richting van de samengehokte paarden te werpen. Waarom waren ze zo graag samen? Welk profeit zagen ze in het hele 'huisje boompje beestje'-tafereel? Zij die slim en snel genoeg waren konden met gemak hun eigen pad kiezen, ver van het drukke bestaan af. Soms zou ze zweren dat kuddedieren bestonden uit water en angst en niets meer dan dat. Hoe overmoedig (of ondermoedig) ze soms reageerden in schriksituaties liet haar meermaals een wenkbrauw optrekken, zich afvragend waar ze al dan niet die manier van reageren hadden geleerd. Van elkaar, waarschijnlijk. Het was erin gepompt, in hun genen. In de loop der jaren hadden ze elkaar geleerd onderdanig te zijn of net weer niet en dan liepen ze met de grootste mond ter wereld elkaar uit te dagen - en dat leed vaak tot onvermijdelijke dodelijke situaties. Aan de andere kant fascineerde het haar om ze zo met elkaar om te zien gaan. Hadden ze werkelijk geen besef van wat ze deden of net weer helemaal wel?

Vulpes, zoals deze kolenzwarte eenling zichzelf noemde, was een mager gebouwde merrie met Arabische invloeden. Ze wandelde niet, ze danste en haar korte zwarte manen deden daarin ongestoord mee. De zon liet een subtiele glans over haar lichaam na: ze was gezond, fit en jong. Haar houding straalde een bepaalde arrogantie uit, al was het slechts een vleugje en alles behalve overheersend. Genoeg om te weten wie ze was maar niet genoeg om zich konining van het Land te wanen. Op haar lichaam zaten littekens verspreid al waren ze nog amper zichtbaar en stuk voor stuk mooi genezen: een teken dat ze strijden had overwonnen. Een bevestiging van haar kunnen en haar kracht. Ondanks haar sprekende lichaam, haar vleugje arrogantie en nieuwsgierigheid, bezaten haar ogen weinig emoties. Ze waren niet kil, in tegendeel. Er woeden stormen, duizenden emoties die geen naam nog plaats kenden. Even zwart als haar donkere lichaam al durfde ze in het zonlicht wel eens een wazige, witte glans te krijgen. Het was alsof je je in het niets waagde, wanneer je haar aankeek, maar tegelijkertijd in het alles.

Zo doende danste ze weer overheen de groene heuvels, doorheen de bomen, kronkelde en wendde ze zich doorheen de bossen, om uiteindelijk oog in oog te staan met datgene dat ze het liefst vermeed: een kudde. Een fractie van een seconde spanden de spiertjes rondom haar kaken en ogen strak op, zich afvragend waarom ze niet meteen rechts omkeer had gemaakt toen ze die verdomd lange woestijn tegen kwam. Ja, waarom eigenlijk? Waarschijnlijk omdat ze ervan genoot om geheimen te ontrafelen en God mocht weten hoeveel geheimen een woestijn bezat. Zoals gewoonlijk had ze de situatie dus niet onderschat: een heuse kudde, in het midden van een woestijn. Aan de andere kant was ze er vrij zeker van dat ze zich op dit moment op glad ijs begaf. Hoe wonderbaarlijk dit hele fenomeen ook mocht zijn, er zou zeker iets niet pluis zijn met deze plek. En daar stond ze, te kijken. Af en toe met één oog dicht om het zonlicht af te weren, een andere keer met beide ogen dicht om de geluiden beter te absorberen. Jammer genoeg stond ze nog te ver om daadwerkelijk gesprekken te kunnen afluisteren, maar ze merkte het zachte gezoem van stemmen in de verte, vele stemmen. Sommige blij, anderen wat minder. Veel leven, veel drukte.

Ze brieste, ging met haar tong overheen haar lippen en drukte deze vervolgens weer steevast op elkaar. Zou ze meteen naar de hoogste in rang gaan en vragen wat deze plek was, of zich tegoed doen aan informatie van de lagere instanties. Misschien dat roddels meer waard waren op deze plek dan de plechtige uitleg van de hoogste pief. Of misschien net weer niet. Waarschijnlijk zou ze uiteindelijk beide doen, de kudde eerst van kop tot teen ontleden voordat ze zich er al te veel mee ging moeien, maar waar te beginnen? Niet hier, in ieder geval. Op de grens van woestijn en kudde was bitter weinig leven te zien, en terecht. Wat een verdomde rotwoestijn. Haar lichaam schoot naar voren, een typisch kenmerk van het kleine ding. Ze 'begon' niet met stappen, de eerste passen waren steeds hevig en ongecontroleerd, alsof ze vol met energie zat die ze na enkele seconden pas perfect kon beheersen. En misschien was dat wel zo, misschien bezat ze te veel energie, te veel vechtlust, te veel vuur in haar hart. Zodoende danste ze, richting wie dan ook.

See me rise as you fall.

_{Zijn gitzwarte lichaam stapte langs de vele gevaarlijke richels van de Minanter bergen. Er lag weinig zand op zijn pad want de sneeuw had het meegenomen in zijn toch naar beneden. De zon scheen zwak waardoor hij in de “veilige” zone liep waarbij de rotsen hem schaduw schonken. Hij vond het nog steeds enorm lastig dat daglicht hem zo zwak maakte. Hij had eigenlijk altijd gehoopt dat het ooit eens zou beteren. Nadat hij BMH ontdekte was dat gedacht meteen verzwolgen met de rest van zijn hoop om een beetje normaal te worden. Dus nu was hij vervloekt om in de schaduwen te blijven. Zijn grote hoeven hielden stil toen de rotsformatie ophield en er een heel stuk vlak land was richting de kudde en de bossen van Minanter. De witte lijnen die langs zijn benen omhoog liepen maakte hem aantrekkelijk, bijna speciaal maar Velkan was alles behalve dat. Hij was geen leugenaar of moordenaar maar hij was zeker ook niet het brave lieve mannetje van BMH. Er was één blik in zijn ogen voor nodig om meteen te lopen rennen.

Zijn witte hoofd komt langzaam met de rest van zijn lichaam in het zonlicht. De paarse ogen krijgen een meer blauwachtige kleur. Zijn elegante grote lichaam komt in een soepele galop. Hoe sneller hij daar was hoe beter. Er zat een bepaalde druk op zijn hoofd, het deed pijn en naarmate tijd vervloog werd het ondragelijk. Hij had nooit geweten hoe het kwam dat hij zo anders was, zo krankzinnig en charmant op dezelfde moment. BMH had hem het antwoord geschonken … pappie was de oorzaak van zijn afwijkingen. Hij was een monster zoals anderen het zeiden. Maar een monster waar Velkan naar op keek. En hoe ziek dat ook klonk … het was gewoon zo.

Toen de bossen bijna in zijn bereik kwamen hield zijn lichaam stil nog voor de schaduw hem binnen nam. Zijn ene oor draait opzij waarna zijn blik volgt. In de verste liep … nee correctie danste een gedaante. Naar mate ze dichter was kon Velkan onderscheiden hoe en wat het was. Een gitzwarte merrie met gratie, lust en charme. Zijn ogen bleven haar volgen en zijn hersenen duwde zijn ziel en hart vooruit. Velkan was bezeten in een zin die je niet kon begrijpen. Skyfall kon het begrijpen aangezien hij haar al jaren lang stalkte. Alles wat hij niet kon krijgen maar wel wou was zijn grootste uitdaging. Skyfall kon hij niet krijgen maar hij wou haar en daar maakte hij nog elke dag zijn plezier van. De merrie was nu dicht genoeg om haar tot in het detail waar te nemen. De pijn die het zonlicht hem teweeg bracht negeerde hij want zijn ogen zaten op haar vastgekluisterd. ‘Kijk wat de velden BMH komt brengen.’ Sprak hij kalm en berust. Er kwam een milde glimlach op zijn lippen. Hij draaide zijn hoofd en keek naar de kudde een aantal honderd meters verder. ‘De leider is die bruine merrie met haar witte hoofd.’ Meldde hij dan koelbloedig. Hij gaf haar een intense blik voor hij de laatste stap overbrugde en in de schaduw terecht kwam. Instinctief nam hij zijn lichaam voor op dat van een ander …}

**Profile** Number of posts : 1162

De merrie hield halt, draaide haar hoofd naar links en hoewel je zou verwachten dat ze hem aankeek, staarde ze klakkeloos langs hem voorbij en vestigde haar blik op een onzichtbare horizon in de verte. 'Mijn stille voorspellingen waren dus juist geweest,' Heel even flitsten haar ogen naar een punt aan de rechterkant van haar lichaam waarna ze onaangekondigd zich op die van Velkan vestigde. 'De gure types vallen hier zomaar uit de lucht,' een vluchtige glimlach die ergens balanceerde tussen uitdagend en uitlachend verscheen rond haar lippen en verdween bijna weer even vlug. Een fractie van een seconde en dat was het. Hoewel ze wist dat haar ogen een eeuwige storm met zich meedroegen en de tegenstander er makkelijk in kon verdrinken trok ze zich dat amper aan. In tegendeel, het was fascinerend om te zien hoe zij, met slechts één blik, de ander enkele seconden van de wijs kon brengen. 'Die bruine merrie met haar witte hoofd,' Vulpes rukte nu eigenhandig haar blik van die van Velkan en doorkruiste er genadeloos de kudde mee. 'Hoe is ze? Ik neem aan dat ze meer is dan enkel een naam of een lichaam.' Wederom gleed ze met haar tong overheen haar lippen, vernauwde haar ogen en kwam tot de conclusie dat 'de bruine merrie met het witte hoofd' in ieder geval niet in de buurt was.

Ze wendde zich weer tot Velkan en begon spontaan breedmonds te glimlachen. 'Meneer heeft anders ook wel een zeer duidelijk wit hoofd. Je zou bijna denken dat je met je hoofd in de wolken loopt.' Ongegeneerd gleed haar blik van kop tot teen, om tot de conclusie te komen dat zij weer de normaalste van hen twee was - al was dat enkel op het eerste zicht. Natuurlijk was Vulpes niet ordinair en een 'aan de lopende band'-productie geweest. Vulpes was gekneed, geschapen en gevormd en was uitgegroeid tot een jonge merrie vol valkuilen, doolhoven en raadsels. 'Of je bent niet helemaal goed snik daarboven.' Niet wetende dat die conclusie recht in de roos was haalde ze ongeïnteresseerd haar schouders op en vestigde wederom haar ogen op de onzichtbare horizon. 'Een van de zovelen. Zo blijkt.'

Plots danste ze enkele passen naar achteren, enkele meters van de hengst af, in het zonlicht. Natuurlijk was het haar opgevallen dat de hengst net het andere deed en zich terug trok in de schaduwen. Natuurlijk, want Vulpes' oog voor detail was een goed getraind oog. Dus danste ze naar achteren, bleef uiteindelijk staan en kantelde haar smalle hoofd nadenkend. '...' ze fluisterde iets, zachtjes, duidelijk naar hem gericht maar niet te horen door de afstand die ze net had gecreëerd. En ze wachtte, geduldig.

See me rise as you fall.

_{Velkan volgde haar blik naar de horizon. Wat ze zei of deed had zijn aandacht en interesse al gewekt van het moment dat ze kwam aangedraafd. ‘En wat zijn die stille voorspellingen?’ Hij hield zijn hoofd een tikkeltje schuin en nam haar aandachtig op voor hij kort snoof en bijna mild glimlachte om haar volgende woorden. Nu snapte hij wat ze eerder zei over de stille voorspellingen. ‘Guur …’ herhaalde hij stilletjes. ‘Hoe kun jij dat nu weten. Je bent hier pas, ik heb amper twee zinnen tegen je gezegd.’ Er kwam uitdaging in zijn blik te liggen. ‘En is het dat wat ze denken van dit land? Dat er gure types uit de lucht vallen?’ Deze keer klonk het geamuseerd. Wauw, als er zo over BMH werd gepraat dan hadden ze nog veel te leren over dit land. Soms zou je enkel willen dat het gure types waren en niet half monsterlijke wezen die je tot op het bot kaal knagen. Hij wendde zijn blik terug naar het bos en uiteindelijk koos hij ervoor zijn hoofd weer helemaal te draaien zodat hij achter zich kon kijken naar de merrie.

Toen de leider van rang één ter sprake kwam draaide Velkan zijn lichaam half en blikte ongeïnteresseerd naar de kudde een hele eind verder. ‘Geen idee hoe ze is.’ Hij zweeg even en rukte zijn blik los van de kudde naar de merrie. ‘Net als de andere, bevooroordeeld.’ Voor de weinige woorden die ze had gesproken … het was geen goed teken dat Velkan bleef plakken bij een paard, al zeker niet een merrie. Ze intrigeerde hem, ze had zijn aandacht. Zijn hersenen werkte abnormaal snel op de meeste incorrecte wijze. Er schoten gedachten bij hem binnen die hij niet wilde dat ze binnen schoten. Haar glimlach maande hem ook aan tot een glimlach. ‘Soms denk ik vaker dat ik met men hoofd in de wolken loop.’ Grapte hij spontaan. Hij schudde zijn witte hoofd waardoor zijn zwarte maantop recht eroverheen liep. ‘Wat definieer jij onder niet goed snik. Want ik ben misschien niet goed snik maar op een totaal andere wijze.’ Ging hij meteen in op haar woorden.

Weer volgde hij haar blik naar de horizon, waarom was ze zo gefocust op dat ene punt. Werd ze achtervolgt? Het was niet de eerste keer dat paarden hier hun toevluchtsoord van maakte simpelweg omdat anderen hier niet zo heel graag kwamen. Blauwe maan … monsters … heel uiteenlopende verhalen. De merrie haalt hem uit gedachten door achteruit te dansen. Hij kneep zijn paarse lege ogen tot spleetjes en glimlacht bijna uitdagend als ze iets fluistert wat hij niet kan horen. Ze was dus duidelijk attent genoeg om het te merken. Hij liet zijn hals wat zakken en stapte recht op haar af. Zijn passen waren lang, zelfzeker en zonder twijfel geweest. Zijn witte neus tikte kort de hare waarna hij haar uitdagend aankijkt. Zijn paarse ogen hadden iets meer blauw van kleur, ze leken niet meer zo leeg en angstaanjagend te zijn. ‘Wat zei je?’ Vroeg hij doodnormaal, maar hij had duidelijk zijn plezier …}

**Profile** Number of posts : 1162

Triptune schreef:

Vulpes fronste haar wenkbrauwen en begon zachtjes te knarsetanden. Niet persé uit ergernis, eerder om wat om handen te hebben wanneer ze hier zo stonden te staan. Amper twee zinnen tegen haar gezegd. Inderdaad. 'Amper twee dingen gezegd en ik weet nu al dat het zonlicht je niet bevalt en dat je geen paarden-paard bent. Zegt genoeg over jou. En over mij.' Ze glimlachte gereserveerd, waarschijnlijk gewoon uit pure beleefdheid. 'Ze zeggen niets over dit land. Niemand spreekt van dit land. Ik voel het gewoon in het binnenste van mijn botten. Of is intuïtie hier ook al een verloren eigenschap?' Ze bekeek hem weer, twijfelend. Hij had geen idee hoe de leidende positie was. Vulpes begon meer en meer aan deze plek te twijfelen, of beter nog, aan het hele kuddegebeuren. Meer dan voorheen. Dit was precies de reden geweest dat ze de drukte had vermeden: niemand had nog oog voor elkaar. Zij die goed voorbereid wouden zijn moesten hun tegenstanders alsook hun bondgenoten kennen. Met een wanhopig teleurgestelde blik ademde ze diep in en uit voordat ze nog een aantal passen naar achteren danste. Fijn dat hij zo klakkeloos uit de schaduwen kwam, goed voor hem. Prima. Maar zijn neus tegen de hare was een stap te ver, al liet ze dat niet meteen merken door haar oren in haar nek te gooien of eender wat. Ze vergrootte enkel de afstand weer, bekeek hem even van kop tot teen en besloot vanaf nu minstens twee meter van hem vandaan te blijven voor de rest van het gesprek.

Tja, wat definieerde zij onder 'niet goed snik'? 'Veel,' luidde haar korte antwoord. En dat was ook zo, er vielen wonderbaarlijk veel eigenschappen onder haar 'niet-goed-snik'-noemer. Een druktemaker, bijvoorbeeld. Of een dagdromer. Een doener zonder te denken. Iemand die van klimmen hield, was in haar ogen ook al niet goed snik. Maar de mooiste eigenschap van 'niet goed snik' zijn was hier blijkbaar het normaalste van de wereld: een kuddepaard zijn. Vanaf nu was zij dus ook niet meer goed snik, zo bleek. 'Ik zou me meer zorgen beginnen te maken als ik je krankzinnig noem.' Krankzinnig was in haar ogen dan meer het moorden-om-plezier type of het stalkerige type. De bemoederende merrie-types kon ze daar ook vrij snel onder plaatsen. Zij die verliefd werden durfde ze ook wel eens die benaming te geven. Of zij die een veulen wouden. Nooit zou zij vrijwillig iemand op de wereld zetten, tenzij het was om haar kennis verder te zetten. Tenzij zij ooit een rijk beheerd en dat rijk een opvolger nodig heeft. Anders? Nooit. En dan nog zou het niet zijn uit liefde maar uit puur eigenbelang. Het zou een grote zoektocht zijn, een hengst die geen ambitie had en daarvan een veulen krijgen dat zij nog helemaal moest opleren tot strenge maar rechtvaardige rechter. En dan nog zorgen dat die hengst uit de weg werd geruimd voordat... Ze stopte abrupt met denken. Haar ogen die voorheen glazig naar de grond hadden zitten staren schoten nu terug naar Velkan. 'Denk je dat ik ooit een rijk onder mijn macht zal hebben?' Bloedserieus keek de ravenzwarte merrie op naar de hengst en kantelde ongeduldig haar hoofd. 'Stel je voor,' ze hikte even geamuseerd om haar eigen gedachten en draaide toen 180 graden om, richting de open vlakte.

'In ieder geval, ik zei, als je wilt kunnen we een stukje die richting uit lopen, misschien dat ik de niet-zo-bekende-withoofdige-leider dan kan zien en dan zal ik zélf wel uitmaken hoe hij in elkaar zit.' Genadeloos zette de ranke merrie haar lichaam aan het dansen en zweefde als het ware de volle zon in. Wou Velkan toch persé de grote man uithangen en bewijzen dat hij de zon aan kon, dan kreeg hij nu de kans.

See me rise as you fall.

_{Velkan keek haar weer aan bij haar opmerking en greens vrijuit. ‘Ach betrapt. Nouja, ik deed ook niet bepaald men best om het te verbergen.’ Antwoordde hij. Paarden-paard, hij had jaren in een kudde geleefd en om de één of andere reden was hij er altijd in thuisgehoord maar het was moeilijk vanwege zijn afwijkingen om er te blijven bij horen. Dus hij had het opgegeven en niet zo hard zijn best gedaan om er hier bij te horen. Hij wist alles wat hij moest weten maar voor de rest bemoeide hij zich weinig met de kudde. De leiders, althans die van twee en hoger waren daarentegen zijn doelpubliek. Het was hen dat hij moest hebben om te kunnen slagen in alles wat hij in gedachten had. Toen kwamen er woorden die Velkan bijna meteen instemmend toeknikte. ‘Geen intuïtie hier en je bent verloren. Er zijn redenen waarom nooit over dit land gesproken word.’ Meldde hij vaag dromerig. Zijn blauwpaars achtige ogen staarde naar de kudde. De pijn die door zijn ziel kroop en met het uur erger werd probeerde hij te negeren.

Hij glimlachte bijna geamuseerd toen ze haar afstand nam en besloot die ook te houden. Het was misschien beter voor haar zo, hij zat er niet mee in. Haar definitie over niet goed snik was blijkbaar al heen ruim. Velkan hoorde er sowieso onder dan. Krankzinnig … dat was hij net niet of net wel. Hij balanceerde al wat jaren op dat randje. De ene moment was hij een halsstarrige stalker en de andere moment was hij je redder in nood. ‘Krankzinnigheid genoeg hier.’ Hij grinnikte geamuseerd en schudde zijn witte hoofd waardoor zijn zwarte maantop over zijn beide ogen viel. De schaduw waarin zijn ogen nu lagen gaven wel enige bescherming, het leek zelf koeler aan te voelen in zijn hoofd. Toen hij haar weer aankeek zag hij hoe ze naar de grond staarde en klaarblijkelijk in een andere wereld zat. ‘Over krankzinnigheid gesproken.’ Prevelde hij zo zacht dat ze het niet kon horen. Het was ook grappig bedoeld, je moest al echt heel erg zot zijn voor Velkan je krankzinnig zou gaan noemen. Zelf zijn vader gaf hij nog niet die stempel.

‘Waarom niet? Iedereen is in staat macht te hebben. Zelf het domste veulen.’ Hij zweeg en keek haar aan terwijl ze zich naar de vlakten draaide. ‘Het is slechts de vraag hoe rijkelijk dat gebied zou zijn onder je macht want een veulen kan slechts een beekje en wat gras onderwijzen maar wat zou jij kunnen leiden? Tientallen paarden, duizenden misschien?’ Hij vond het wel leuk te praten over dingen die helemaal niet tot het onderwerp hoorde, zoals dit. Onbezonnen en vrijuit. Bij haar voorstel ontglipte een zucht hem en knikte hij kalm. ‘Ze heet Qzarina.’ Meldde hij terloops. Dat was ook het enige wat hij wist ookal was ze zijn leider. Ze had zijn interesse niet, de andere leiders daarentegen wel …}

**Profile** Number of posts : 1162

'Ik ben ervan overtuigd dat ik best een hele kudde kan leiden,' ze richtte haar blik op die van Velkan en een witte flikkering tekende zich af in haar ogen. 'Het is maar de vraag of ik de vredelievende leidster zou zijn, of net de tiran die iedereen aan haar voeten dwingt.' De rest van het verhaal liet ze aan de hengst over, tenslotte was ze hier niet om hem te bedreigen van haar kunnen of hem te imponeren. Paarden imponeren zou ze later nog wel kunnen (en waarschijnlijk) moeten doen. Nu hield ze Velkan het liefst als vriend, voorlopig.

Plots staakte ze haar dansende passen, bleef enkele tellen staan en zette zich toen rechtlijnig tegenover de hengst. 'Waarom kan je niet zo goed tegen de zon?' Ze bekeek hem even van kop tot teen om vervolgens ongegeneerd te fronsen. Ze aarzelde, maar strekte uiteindelijk toch haar hals om voorzichtig met haar neus tegen zijn wang te drukken, deze voelde als demonstratie al meteen een stuk warmer dan een paardenvacht zou mogen voelen - al was Vulpes' ravenzwarte lichaam ook niet echt een frisse bedoening. 'Een ziekte? Of hocus-pocus?' Met getuite lippen danste ze enkele passen van hem vandaan om hem van veraf te bekijken. 'Voor de rest lijk je vrij normaal. Vanop een afstandje.' Wanneer de hengst zo grapte over haar 'krankzinnigheid' schudde ze afkeurend haar hoofd. 'Tut tut tut, niet van onderwerp veranderen. Voorlopig hebben we het over jouw krankzinnigheid, niet de mijne.'

'Qzarina.' Kort proefde de ranke merrie de naam, kneedde het even in haar mond en besloot om hem daarna uit te spugen. 'Qzarina. Wat een afschuwelijke naam. Wat een marteling.' Ze beukte genadeloos in op het ego van de merrie - die gelukkig niet in de buurt was. 'Stel je voor dat je met zo'n naam moet rond lopen. Ik snap niet waarom ze zichzelf geen andere naam toewijst. Waar zaten haar ouders met hun gedachten?' Even staakte ze haar woorden, liet ze even bezinken tot haarzelf en Velkan, die haar zonder twijfel met een vreemd hoofd stond te bekijken en draaide uiteindelijk uit pure frustratie een rondje rond haar eigen as. Haar staart draaide kort met haar mee, sloot haar achterhand in een deken, en dwarrelde uiteindelijk in een korte draaikolk tot stilstand. 'Stel je voor...' nog na-prevelend hervatte ze haar tocht. Ze kon er daadwerkelijk niet bij. Die naam bezat de ruwheid van een hengst en was amper uit te spreken, een tongtwister, een naam die makkelijk te vergeten was. Wie wou nu dat zijn naam makkelijk te vergeten was? In je leven wou je sporen nalaten, indrukken achterlaten, verandering brengen.

Velkan mocht van geluk spreken, wat voorheen een stevige zon was, was nu een deken van zachtgrijze wolken. Het voorspelde in ieder geval niet veel goeds, in de verte kleurden ze haast groen-gelig. 'Kijk, de leuke na-storm van de eerste warme dagen. Donder, bliksem en een heleboel verwarring bij de meeste dieren.' Misschien was er wel een vleugje leedvermaak te lezen in haar ogen, die nu niet meer wit schenen maar gevaarlijk en diepzwart flikkerden. 'Ben jij bang voor bliksem?' Ze deed niet eens de moeite om te vragen hoe het zat met donder. Zij die bang hadden voor donder waren in haar ogen meteen afgeschreven om in het niets te leven. Zij die bang waren voor donder, waren bang van geluid. Geluid dat je niets kon maken, geluid dat je niet kon aanraken. Dus bespaarde ze hem de eventuele vernedering van het ja-woord en besloot de donder achterwege te laten. 'Stel je voor dat het inslaat. Vlak naast je voeten.' Een flauwe, uitdagende grijns, een gevaarlijke flikkering. Resoluut danste ze een aantal passen rond Velkan heen, krulde toen haar rug op en ademde diep in en uit. 'Kom, we zullen onze zoektocht staken. Stel je voor dat je weelderige manenbos in de war geraakt door het water,' Een geamuseerde knipoog, en weg was ze weer, richting god-mocht-weten-waar, zo lang het maar droog was.

See me rise as you fall.

_{‘En je zult evenveel leden werven als een kudde die geleidt word met eerlijkheid en respect mocht je voor een tiran gaan.’ Sprak hij langzaam. Zijn blauwpaarse ogen zochten de hare en hij glimlachte gemeen. ‘Want geen paard is helemaal goed. Ze kiezen wat het best bij hen uitkomt.’ Zelf zou hij zich nooit nog echt aan een kudde gaan hechten. Het lukte hem echt niet om te functioneren naar de regels. Hier zat hij ook in een kudde, een hele grote kudde maar je was er vrij tot op een zeker punt. Er waren regels, dingen waar je je aan moest houden maar er was slechts weinig dat hij erom gaf. Het moest uiteraard wel, als hij wou bereiken wat hij bereiken wou maar meer en weer liet hij dat lot verwateren en liet hij zijn ziel de overhand nemen van zijn denkwijze.

Bij haar vraag keek hij opzij en grinnikte kort om de twee dingen die ze zei. ‘Ik zie er niet ziek uit en hocus pocus kun je het nou ook niet noemen. Al heb ik het beide overweegt.’ Legde hij uit. Toen hij klein was; een onbezorgd veulen; toen had hij vaker veel mogelijkheden onderzocht. Uiteindelijk bleef er één over waar hij pas achter kwam tien jaar later, drie maanden geleden toen hij hier aankwam. ‘Genetische afwijking is denk ik de correcte omschrijving van mijn “probleem”’ Het laatste woord legde hij nadrukkelijk en met enige aarzeling neer. Haar neus tegen zijn wang deed hem weinig, ze was op zoek naar mogelijke redenen. ‘Mijn vader is de bron van de afwijking.’ Meldde hij terloops. Niet dat hij het nu over zijn vader wou gaan hebben of iets. Hij was nogal discreet over dat deel van het verhaal. Iedereen wist nu ondertussen al wie zijn vader was en hij werd verafschuwd om wat hij van afkomst had. Maar hey …. Velkan zou je niet zo snel gaan vergeten. Hij schudde kort zijn hoofd en lachte zachtjes bij haar getut tut tut. ‘Ik ben normaal afgezien van dat en nog wat andere kleine dingetjes.’ Hij schudde meteen zijn hoofd en zette zijn grote lichaam in beweging.

Terwijl de pijn als een giftige slang door zijn lichaam sloop probeerde Velkan zijn uiterste best om met zijn hoofd bij de zaak te blijven. Hij grinnikte toen de merrie zo vol afschuw omsprong met de naam van de leider hier in rang één. ‘Je kiest je naam helaas niet zelf.’ Beaamde Velkan. Zelf hechtte hij nooit belang aan zijn naam. Velkan werd nooit gesproken vroeger, het was altijd Val geweest. Hier was hij nieuw. ‘Hun gedachten zaten bij …’ Hij zweeg en keek koortstachtig voor zich uit maar er was niets dat zijn pijnlijke geest kon verzachten. ‘Geen idee waar ze met hun gedachten zaten.’ Gromde hij. Het lag nooit aan een ander dat Velkan plots humeurig werd of begon chagrijnig te gaan reageren. Zijn hoofd schoot omhoog toen de zon verdween achter een dikke wolk … waarschijnlijk zou ze vandaag ook niet meer terug komen. En dat was een goed ding, hij doorstond nog liever een storm dan nog één seconde langer in het zonlicht te moeten lopen.

Hij bleef naar de hemel kijken. In de verte hoorde je het zachte gerommel van een naderende storm. Velkan hield van het geluid, het lichtspel. Zijn paarse ogen gingen naar de kudde die wantrouwig de hemel gaande sloegen. Zij zouden straks gaan schuilen. ‘Wat?’ Vroeg hij verwonderd. Hij lachte en schudde zijn hoofd. ‘Dan slaat het maar in naast me, zolang het niet op me is ben ik al heel blij.’ Sprak hij zelfzeker. Was het je tijd om te sterven dan was dat maar zo. Speel nooit geen gevaarlijke spelletjes met de Goden zei zijn moeder altijd. ‘Nee, ik vind het een leuk natuurfenomeen voor zo nu en dan.’ Bevestigde hij dan haar vraag of hij bang was. Toen ze zei dat zijn manen niet in de war mochten geraken keek hij haar bijna beledigd aan. ‘Bang van een beetje water misschien?’ Hij hield zijn hoofd plagerig opzij en zette zijn lichaam achter haar aan. Minanter kende gelukkig een hoop grote rotsformatie om te schuilen. Hij ging in galop en liep haar voorbij. De kudde bewoog onrustig heen en weer, het zou niet lang duren voor ze ook de wat hoger gelegen bergen gingen zoeken met diepe rotsformaties om te schuilen …}

**Profile** Number of posts : 1162

'Ik heb ook nooit beweerd dat ik goed ben.' Meldde Vulpes kort langs haar neus door. In feite had ze geen idee wat ze was. Ze was drie jaar oud, had bepaalde dingen meegemaakt en had voor de rest van de tijd die er was alleen rond gelopen. Wat was je dan? Alleen. Niet meer of minder. 'Maar waarschijnlijk heb je gelijk. Waarschijnlijk kies ik hetgeen wat het beste voor mij past. Maar is dat niet wat we allemaal willen, mh? Tenslotte, stel dat je plots om het leven komt door een moordaanslag, stel dat je van je troon geveegd wordt, je hebt tenminste genoten, heel even, toch?' Haar stem bevatte een bepaalde dreiging, een gouden randje dat ergens ver weg in ieders hoofd een belletje zou moeten laten rinkelen. Tenslotte was ze een merrie met ambitie. 'Het doel heiligt de middelen,' en dat was dat. Meer had ze er niet over te zeggen. Ze haalde nonchalant haar schouders op, kuchte even droog en dribbelde een paar passen voor de hengst uit, hem achterlatend in zijn mogelijke verwarring, verwondering, aanzien of net weer helemaal niet. Maar wat zou het? Waar speelde het haar parten welk beeld hij van haar had? Tenslotte was ze niet meer dan een jonge merrie, toch?

'Je vader, mh.' Mompelend staarde ze wat in de verte, liet het allemaal even doordringen en tuitte toen uitdagend haar lippen. 'Ach, je hoeft er niet ziek uit te zien om ziek te zijn, trouwens. Of dacht je dat je een tumor vanop een afstand kan ruiken?' Waarschijnlijk wist de hengst nauwelijks wat een tumor was. 'Of suikerziekte. Of enig ander vitamine en/of watdanook tekort.' Ze pauzeerde, blikte opzij en grinnikte toen zachtjes. 'Als het allemaal even te verwarrend wordt hoor ik het graag.' Misschien wel wat hooghartig, maar mocht zij nooit hém gekend hebben zou ze het zelf niet eens weten, wat het allemaal was of waar het vandaan kwam. Dus vond ze best dat ze er mee mocht pronken, heel even. 'Je vader dus.' Vulpes merkte de nonchalantie op waarmee hij meldde wat de bron was en ach, Vulpes was een merrie die de grenzen van anderen aftasten en waar zij dat nodig achtte ook nog eens lekker geen duwen, soms zelfs liet breken. 'Buiten dat hij je dat leuke feitje heeft meegegeven, is het een leuke man? Beetje stoer, beetje een rare snuiter zoals jou?' Ze stootte even plagend tegen zijn schouder en huppelde vervolgens weer van hem vandaan. 'Of is hij 'die ene zak die je heeft verlaten toen je een veulen was'? Vast niet, aangezien je weet dat je 'afwijking' van hem komt.'

De plotse irritatie van Velkan liet Vulpes hardop in de lach schieten, een warme, hartelijke lach maar met het scherpe kantje dat je verwacht wanneer je iemand uitlacht. Een perfecte mix van leedvermaak en vriendelijkheid. 'Kom nou.' Dat was misschien wel de eerste grens die ze had verlegd bij Velkan. Het uit de schaduwen komen en zich mengen in het leven onder de volle zon. En blijkbaar voor zo een lange tijd dat hij er onder begon te sidderen.

Goedkeurend om zijn woorden stemde ze in met zijn liefde voor de bliksem. 'Hoogstens interessant. Ik vraag me af hoe het hele gebeuren in zijn werk gaat. Iemand vertelde me ooit dat de wolken tegen elkaar schuren, wat voor wrijving zorgt, en vervolgens worden ze elektrisch geladen en dan...' Ze haperde, aarzelde, dacht even na en haalde, zonder haar zin af te maken, haar schouders op. 'Ik denk dat ik niet de enige ben met grote fantasieën.'

De hengst schoot onnodig als een gevaarte aan haar voorbij en ze schudde geërgerd haar ranke hoofd. Haast, altijd maar haast. Was het niet om anderen te plezieren, dan was het omdat ze zelf ongeduldige kleine kinderen waren. 'Vooruit dan maar, vuile zak, maar de volgende keer kruipen we erheen als het aan mij ligt!' schreeuwt Vulpes hem geërgerd achterna vlak voordat ze haar lichaam hevig in galop gooide. Hevig, alsof ze weken lang niet had gerend, hevig alsof.. Ja, als wat? Waarschijnlijk de jonge energie, het achterblijvende van het veulen-zijn, tenslotte was ze drie jaar, wat was dat nou, drie jaar? Kinderlijk enthousiasme kon je het noemen, al was dat toch niet helemaal de juiste uitstraling. Een apart huppeltje, dat was voorlopig de beste benaming. Eerst leek ze te dansen, te zweven, mooi in ritme, mooi in balans. Heel even genoot ze nog van de traagheid der dingen voordat ze kracht begon te zetten. Het zou je verbazen hoeveel spieren ze daadwerkelijk had, je zou het nooit kunnen raden - maar nu rolden ze zienderogen onder haar slanke lichaam. Ze rende, spurtte, na enkele seconden leek ze amper de grond nog te raken en.. Jawel, in een mum van tijd had ze de veel-te-enthousiaste Velkan bijgebeend en rende hem als het ware voorbij. Natuurlijk zou hij haar makkelijk bij houden, maar dan nog... 'Niet slecht voor een groentje, hé?' brulde ze nog half geërgerd naar achteren.

Hoewel ze geen idee had van zijn intenties om naar de rotsige gebieden te gaan, werd haar aandacht spontaan getrokken door de uitstekende bergtoppen en hun scherpe randen. Zonder te vragen of hij akkoord was veranderde ze van richting en liet haar voor de rest leiden door blind enthousiasme. De ondergrond ging van grassige goddelijkheid naar bruine smurrie en vervolgens kletsten haar hoeven genadeloos overheen de stenen ondergrond. In een heuse nood-stop hield ze halt en bleef uiteindelijk vierkant staan, borst fier vooruit zoals ze vrijwel altijd liep. De regendruppels die eerst zachtjes haar huid hadden gestreeld werden groter, zwaarder en vooral een heel stuk natter. 'Ik stel voor dat jij vanaf nu de leiding neemt.' meldde ze terloops, alsof hij haar toestemming moest hebben om dat te doen. Ze was zich niet bewust van haar eigen doen en laten, in tegendeel. Waar zou ze dat ooit geleerd moeten hebben? Het enige wat zij deed was alleen rond trekken, genieten, eten wanneer zij dat wou en gaan en staan waar zij dat wou. Laat staan dat ze ooit de leiding in iemands anders handen had gegeven. Grote stap voor haar, waarschijnlijk een enorme ego-afbraak voor de zonneschuwe hengst.

See me rise as you fall.

_{Het viel hem op hoe vrijpostig de merrie was in haar praten. Ookal had hij nog geen naam … namen deden er voor hem niet toe. Het was behoorlijk … gezellig was een groot woord. Maar het was zeker wel aangenaam om over dingen te praten die er helemaal niet toe deden. Om verhalen te vertellen uit een lang verloren verleden, om over dingen te filosoferen die helemaal niet te verklaren vielen en om dingen uit de toekomst te voorzien zonder dat je daadwerkelijk ook maar iets te kunnen voorspellen. Het was aangenaam, het had een ontspannende werking op Velkan’s onrustige geest en lichaam. Hij probeerde dan ook al zijn aandacht op de woorden te richtten want het verlichtte de druk op zijn hersenen. Nu leek hij zo nood te hebben aan een ijskoude plek waar hij zijn hoofd kon koelen want het voelde echt alsof zijn lichaam in de fik stond; oververhit was.

Haar geraaskalk over ziektes en tekorten deed hem lichtelijk geamuseerd opzij kijken. Ze wist echt van geen ophouden. ‘Ga maar gewoon door, ik volg.’ Hij lachte niet echt overtuigd. Wat ze zei interesseerde hem ook niet helemaal. Maar het was een gesprek dat gaande was en dat was meer dan kon wensen. Toen begon ze over zijn vader en Velkan was weer één en al aandacht. Want als het over zijn vader ging was hij min of meer op zijn hoede. Toch moest hij hard lachen om de definitie die ze gaf. Hij schudde zijn witte hoofd en zijn zwarte lange manen gleden mee met zijn bewegingen. ‘Was dat alles maar waar.’ Mompelde Velkan voor de enige minuut dat hij in zijn eigen gedachten was verzonken. ‘Ik ben hier nog niet lang, en heb hem nog niet lang geleden voor de tweede keer gezien. De eerste keer was toen ik twee was, acht jaar geleden in men oude kudde. Hij gaf me wat priet praat die ik vanwege al men kleine probleempjes meteen geloofd en zie hier … hier ben ik. Luisterde naar zijn goede woorden.’ Het sarcasme droop er bijna af en hij schudde lachend zijn hoofd. ‘En dan maak je dat ene kleine periodetje in de maand mee en denk je plots geheel anders. Hem kun je gerust, heel gerust …’ Hij legde de nadruk op dat laatste. ‘krankzinnig noemen.’ Maakte hij af. Zijn paarse ogen gaven haar een veelbelovende blik. Velkan gaf geen verdere details, niet zolang er niet naar gevraagd werd. ‘Hij houd niet zo van bloemetjes en bijtje en familie en vrienden.’ Maakte Velkan stilletjes af. Niet dat hij wou dat zijn vader om hem gaf want iets in Velkan zou dat afstoten, net als hij al het andere na een tijdje afstootte.

Toen het onweer bijna officieel losbarstte blikte hij naar boven en luisterde tegelijk naar haar woorden. ‘Mijn moeder zei altijd dat de Goden een discussie hadden maar wie geloofd daar nou in. Jij?’ Hij keek haar nieuwsgierig aan en blikte dan terug naar de flitsende wolken die van ver langzaam dichterbij kwamen. ‘Ik heb nooit geloofd in goden, of het lot of goed en slecht. Nu denk ik daar wat anders over want hier is het anders maar Goden …’ Zijn stem dreef weg terwijl hij kort zijn hoofd schudde. ‘Als er goden zouden bestaan dan zou de wereld geheel anders in elkaar zitten volgens mij. Wat denk jij?’ Weer blikte hij opzij; opgetogen dat het soepel ging.

Toen hij haar was voorbij gegaloppeerde was ze alles behalve tevreden. ‘Wat!’ Riep hij grappend. ‘IK wil er enkel voor zorgen dat je niet nat word.’ Ging hij geamuseerd verder. Zijn passen waren regelmatig en krachtig. De witte lijnen die om zijn benen naar boven liepen begonnen bijna te dansen. Het krakkende geluid boven hen beloofde niet veel goeds en de dikke druppels die volgend al helemaal niet. Toen ze voorbij kwam met haar elegante dansende passen gooide hij zijn oren kort plat. ‘Hey! Ik heb je geen groentje genoemd.’ Riep hij haar na. Het was best wel leuk ondanks de halve verwijten ze naar elkaar toeriepen. Hij verruimde zijn passen tot hij naast haar kwam ter hoogte van haar flank. Toen ze meldde dat hij de leiding moest nemen verruimde hij enkel één pas en kwam haar zijdelings voorbij. De rotsen waren niet ver meer maar de regendruppels hadden hen al ingehaald. Velkan voelde de druppels keihard op zijn vacht komen. Een grote lichtflits klaarde de hemel op. De vlakte versmalde tussen twee bergketens door en ging heller omhoog. Hij sprong soepel naar boven en draafde verder langs de bergkam tot er een smalle gang naar links insneed en gevolgd werd door een ruime opening/grot. ‘Hierin.’ Zei hij. Hij stapte de smalle keping in en keek kort over zijn schouder naar de merrie. ‘Tog niet te nat?’ Grapte hij liefjes …}

**Profile** Number of posts : 1162

Triptune schreef:

Met lichte argwaan blikte de merrie van onder haar lange wimpers naar de hengst en kuchte even onaangenaam. 'Periode in de maand. Klinkt alsof hij een merrie is. In dat geval zou ik hem inderdaad krankzinnig noemen.' In eerste instantie hechtte ze niet zoveel waarde aan de dreiging die aan zijn verhaal gekluisterd zat. Tenslotte had zij in haar korte levensjaren al de grootste horrortaferelen gezien - maar dat was natuurlijk buiten de komende periode van BMH gerekend. Al zou het toch vrij dicht in de buurt van elkaar komen. 'Ach, één voordeel voor jou: gelukkig lopen er nooit twee dezelfde paarden op de wereld. Dus de eikel die hij, zal een ander niet meer worden.' vulde ze luchtig haar eigen woorden aan.

'Wat is hier anders?' Gealarmeerd om zijn woorden over goden en deze plek remde ze even af maar besloot daarna toch maar gewoon door te lopen. 'Al bij al kan het me vrij weinig schelen. Zou me niet verbazen als ze er niet waren: tenslotte is de wereld niet de beste plek die je je kan inbeelden. En als ze er wel waren zijn het in ieder geval erg slechte planners en uitwerkers. 'En hij schepte hen naar hun evenbeeld' zeggen ze wel eens. Mooi evenbeeld. Vraag me af welke hel hen dan heeft uit gespuugd.'

Jawel hoor, Vulpes was geheel doorweekt en misschien wel een beetje gekrenkt. Boven alles hield ze ervan om er goed uit te zien, ieder wist dat je dan hoe dan ook meer voor elkaar kreeg in de wereld, hoe cru of halfslachtig dat ook mocht klinken. 'Troost je, nat, doorweekt, misschien zelfs wat ziekjes morgen, maar nog lang niet dood.' Geamuseerd knipoogde ze even naar Velkan, draaide sierlijk een rondje om haar eigen as en begon zich toen uitgebreid uit te schudden. Als laatste tikte ze nog even met haar achterbeen in de lucht om de eenzame overgebleven druppels hun weg naar de grond te helpen vinden.

De grijze, bedrukte muren gaven haar een beklemmend gevoel en ongemakkelijk schraapte Vulpes haar keel. Ze had het nooit zo gehad op kleine ruimtes, liefst van al stond ze midden in de volle zon op een grote heide met kilometers uitzicht. 'Ik ga slapen,' concludeerde ze uiteindelijk. 'Hier valt toch geen zak te doen en ik gok dat je niet geïnteresseerd bent in een tête-a-tête in het donker met een merrie die je oren van je hoofd af lult.' Om de daad bij het woord te voegen daalde ze als het ware neer tegen een van de rotswanden. Ze rilde kort, nu was ze niet enkel nat maar begon de koude ook nog eens onder haar ledematen te kruipen. 'En als morgen de zon niet schijnt ga ik huilen, dus ik zou je alvast voorbereiden.'

See me rise as you fall.

**Profile**

» Blind to what is right - AVANTI

Blind to what is right

Blind to what is right

Soortgelijke onderwerpen

Soortgelijke onderwerpen