Zachtjes liep de zwarte hengst door het landschap. Zijn hoeven lieten een gedempt geluid achter als die op de grond terecht kwamen. De dennenbomen stonden niet al te dicht bij elkaar maar ze vormden wel een dicht bladerdak van naalden. Door de bomen was de grond ook deels bezaaid met naalden die voor hun dienden als bladeren. Jarrender zijn groene ogen knipperde even om hun zicht beter te maken. De kale en stoffige bergen die aan het territorium van het Minanter grensde zagen er soms wat angstaanjagend uit. Het zag er iet wat levenloos uit volgens hem vooral vergeleken met het levendige bos waar hij nu in liep. Doorlopend bleven er allerei levende dieren voor zijn hoeven voorbij schieten zoals konijnen,eekhoorns en soms was er zelfs een schuw hert. Maar hoe dan ook de zwarte hengst met wat blauwe aftekeningen was op weg naar de rivier die door het dal heen stroomde richting de zee. De hengst zelf hield niet echt van de zee maar hij had er ook niet echt een hekel aan. Soms was het heerlijk om even de woeste golven in te rennen op een warme dag.

Hij ging over in een drafje en met opgeheven staart ging hij naar het frisse stromende water. Het was best wel helder. Verlangend naar het koude water liet hij zijn hoofd zakken en dronk het water op. In het dal was het zonder twijfel water kaler dan het dennebos waar hij net was. Maar toch hing er geen kille sfeer of zo iets. Opeens ontvangt zijn oren geluidstrillingen. Verbaasd heft hij zijn hoofd en kijkt in de richting waar het geluid vandaan komt. Als het een schim zou zijn zou die op dit moment machteloos zijn, de zon scheen volop en in dit weer hadden ze amper of zelfs geen krachten onder hun beschikking. Hij liet een hinnikt horen waar in duidelijk werd gemaakt dat het desbetreffende tevoorschijn kon komen.

Hij zag de merrie rustig op hem af stappen, ze had een onzekere blik in haar ogen en ze leek wat schuw voor hem. In tegen deel tot haar was hij juist niet schuw en liep op haar af met zijn oren naar voren gespitst. Terwijl hij dat deed slaakte de merrie een onzekere maar wel heldere,mooie en fluwelen zachte hinnik. Hij briesde, ze leek geen gevaar te zijn. Volgensmij had ze eerder het gevoel dat hij zelf gevaarlijk was. Onderzoekend keek de zwarte hengst haar aan, hij herkende haar wel ergens van maar de herinneringen waren maar vaag. Het kwam waarschijnlijk omdat hij niet heel vaak bij de plaats was waar de kudde altijd ging overnachten. Hij zwerfde vaak door het territorium heen met alle rust aan zijn hoofd die je maar kon hebben. Hij zuchtte even waardoor zijn borstkas groter en weer slonk. Zijn spieren waren duidelijk zichtbaar omdat de zon die scheen een sterke lichtinval had en er dus ook meer schaduwen zichtbaar werden gemaakt. Zijn staart zwiepte van de ene kant naar de andere om wat vliegen die op zijn huid aan het rondscharrelen waren weg te jagen. Als er een geluidje zijn oren bereikte draaide die gevoelig in de richting van het geluid. Zijn hoofd volgde echter. Jarrender zijn ogen bleven gericht op de merrie. Uitiendelijk na een lange gevulde stilte waar in geen paard iets zei besloot de blauw getekende hengst de stilte maar 'ns te verbreken. "Hooi" zei hij met een glimlach op zijn gezicht, hij wilde haar dus totaal niet afschrikken of gevaarlijk overkomen. Na een tijdje zette hij zijn recht achterbeen op rust terwijl hij afwachtte op antwoord.

Ze begroette hem terug met haar zachte heldere mierzoete stem. Een vaag glimlachje krulde langs zijn lippen. Hij zag hij ze zich wat meer begon te ontspannen nadat ze zijn stem had gehoord. Blijkbaar had z'n stem een goede indruk op haar gemaakt van wat zijn karakter was want ze was nu niet bang meer. De zwarte hengst zag hoe ze haar neus naar voren bewoog maar halverwege bleef die stil hangen in de lucht. Hij voelde haar warme adem langs zijn vacht stromen wat voor hem fijn aanvoelde. Het was namenlijk nog niet al te warm buiten eerder fris weertje waar je zo af en toe nog de rillingen van kreeg. Zijn diepgroene ogen volgde elke beweging die ze maakte afwachtend wat ze ging doen. Uiteindelijk trok ze zich wat terug en gooide haar lange bruine lok weg voor haar ene oog. Wat verbaasd om de oogkleur te zien die spierwit leek. Waarschijnlijk was ze blind aan dat oog, anders zou het wel een erg rareoogkleur zijn voor een zicht zintuig dat het nog gewoon goed zijn functie uitvoerde. "Sorry, als je vind dat ik te opdringerig ben. Lichaamlijk contact
is fijner voor mij. Aangezien ik aan mijn linkeroog niks kan zien." zei ze zacht. Je hoorde een schamende toon in haar stem. Na haar vorige zin zei ze hoe ze heette. De bruine merrie duwde haar neus dit keer wel tegen de zijne aan. Hij blies warme adem uit zijn neus om aan te geven dat hij het accepteerde dat ze hem aanraakte. Met een vriendelijke blik in zijn ogen opende hij zijn mond om wat te zeggen. [b]"Je bent niet opdringerig, je kan er niks aan doen dat je niet kan zien met 'n oog"[b] zei hij terwijl hij een keer met zijn ogen knipperde. Hij ontspande zijn spieren terwijl hij nog steeds af en toe warme adem via zijn neusgaten uitblies.

"Sorry , maar wat is je naam?" Zei ze tegen hem. Hij glimlachte terwijl hij aan antwoord terug gaf: "Jarrender" zei hij kort maar krachtig. Terwijl hij even zijn hoofd schudde waardoor zijn krullende manen speels op zijn glanzende en bespierde nek speelde. "Zullen we een stuk verder lopen?" Had de bruine merrie tegen hem gezegd. Nog steeds kon hij niet goed geloven dat ze ze moeiteloos over alle obstakels die haar in de weg stonden kon ontwijken terwijl ze maar één kant had waar ze zicht had. Zonder op antwoord te wachten liep ze langs hem liep. Hij knikte terwijl hij zich omdraaide en zijn zwarte vacht langs de hare voelde glijden. Wat electriciteit ontstond waardoor zijn haren wat statisch stonden. Hij besteedde zijn tijd hier echter niet aan en ging in een drafje met haar het bos in.

Al snel werd de eens zo blauwe lucht donkerder en donkerder tot er een verdacht volle blauwe maan aan de hemel van sterren stond. Even werden Jarrender zijn ogen groot toen hij dacht aan de verhalen die hij wel eens gehoord had van paarden, tijdens blauwe maan kwamen de zogeheette schimmen. Die paarden hadden hun ziel aan Avanti verkocht en waren gevaarlijke moord machines geworden. Desondanks dat waren ze wel zeer kwetsbaar als ze in de brandende zon stonden. De massieve hengst zelf wist alleen niet echt goed wat hij hier van moest denken. Het kon net zo goed dat ze overdreven over die half dode paarden. Dat het gewoon half een fabeltje was wat ze vertelden. Toch schreeuwde iets in hem dat hij moest omkeren en naar de rest van de kudde moest gaan, naar de veiligheid. Lucht verliet zijn longen toen hij een zucht slaakte. Wolkjes die snel weer oplosde in de donkere lucht van de nacht. De hengst zelf was amper te zien, alleen zijn blauwe markeringen staken fel af tegen de nacht samen met zijn groene ogen. "We moeten opassen, het is blauwe maan" Zei hij terwijl zijn hoofd een knikje richting de blauwe circle aan de met sterren gevulde hemel.

Na een tijdje te hebben rondgelopen,gedraven en gegaloppeerd drong ineens een vreemde en onbekende bloederige en niet bepaalde frisse geur zijn neusgaten binnen. Verbaasd door de plotselinge aanraking met de aroma keek hij om zich heen en probeerde zicht te focussen op de bewegingen die gemaakt werden. Hij hoorde dat een iemand de bruine merrie haar naam zacht zei, de stem werd grotendeels door de wind meegedragen en was dus niet al te duidelijk te horen. "Your time is up" hoorde hij dit keer op normale volume. Jarrender zag een schaduw waaruit de angstaanjagende stem vandaan kwam. Snel legde hij zijn oren in zijn nek en zette enkele passen achteruit. Als dit een schim zou zijn dan zou het inderdaad wel eens kunnen kloppen wat hij zei. Misschien was dit wel zijn laatste uur dat geslagen was.

Hij zag hoe Memoria zich angstig achter hem verschuilde. Het gaf hem een fijn gevoel dat ze hem vertrouwde, al zal het niet veel helpen om je voo deze moordmachines te verschuilen. Hij had gehoord dat ze razendsnel waren en ongelooflijk sterk. Als normaal paard had je geen schijn van kans tegen deze zielloze wezens. Na een tijd vertrok de schim, zonder enige woorden was hij razendsnel vertrokken. Dat ze snel waren kon hij nu wel zien zonder twijfel. Opgelucht dat hij weg was draaide hij zijn hoofd richting Memoria met een glimlach.

Helaas rook hij al snel weer een andere rottige aroma. Het rook weer naar een schim maar deze keer had net een iets ander luchtje waardoor Jarrender gelijk wist dat het een ander was. Algauw verscheen de gedaante. Gelijk viel het hem op dat hij een paars oog had, hij kon een vaag glimlachje die maar een seconde duurde niet onderdrukken. Je zou verwachten dat ze zwart en witte angstaanjagende ogen hadden. Maar een paars oog had hij dus totaal niet verwacht. Je kon duidelijk de littekens die op de zwarte huid waren geplaatst zien. Zijn bouw zag er gevaarlijk sterk uit. Even later kwam er een andere bruine hengst hem vergezellen die schuin achter hem ging staan. 'Laten we een spelletje spelen. Om het eerst terug bij de kudde. Wie eerst is heeft geluk, wie laatst is een stuk minder.’ Begon de eerste hengst. Jarrender legde bij dat voorstel gelijk zijn oren plat in zijn nek door het feit dat hij net die andere schim razendsnel het minanter had zien verlaten. De zwarte hengst wist zeker dat ze gingen verliezen. Het gegrinnikt van het andere paard hoorde hij haast niet omdat hij diep nadacht over hoe hij hier levend uit kon komen. ‘Of een beetje vechten? Ik en jou Jarrender, mano mano. Wat denk je? Welk spel verkies je?’ Wat hij raar vond was dat de schim zijn naam kende terwijl hij die nog geen eens aan hem bekend had gemaakt. Het was een listige keuze die hij hem voorstelde. Hij snoof achterdochtig. "Je weet zelf ook wel dat wij geen enkele kans maken tegenover jullie twee" zei hij met een knik richting de twee schimmen.