Mijn ogen laten het schouwspel van de walvissen niet los en enkele minuten merk ik dat we ernaar staan te kijken. Het water dan hun lichaamomringt, die vrijheid in de grote ocean, eigenlijk was het om jaloers van te worden. Net als vogels, de vrijheid die ze op konden zoeken in de lucht, het gevoel dat je gedragen kon worden, je ogen kunnen sluiten en je los voelen van alles, soms wou ik dat ik het ook kon. Echter hield ik ook van zwemmen, maar nu ik deze walvissen gezien had besloot ik dat het vandaag niet aan ons was om het water in te gaan. Het was hun dan en daarbij kwam dat ze ontzettend gevaarlijk waren en ze zich in erg ondiep water konden bevinden. Hoe zoiets moois tegelijkertijd zo wreed kon zijn, moeder natuur was niet altijd eerlijk. Als ik naast me kijk merk ik dat ook Imagnetrix het schouwspel volgt. Een lachje siert mijn lippen wanneer ik naar haar ranke stralende hoofdje kijk met plezier naar hoe ze hinnekt naar de walvissen. Ik tik haar zag met mijn neus tegen haar schouder aan om mijn ogen in de hare te haken en te glimlachen. 'Wakker worden, dromerd!' Ik draai me om en jog rustig door het water, waarbij eigenlijk alleen mijn hoeven het water raken. Mijn hals lichtgebogen en mijn hoofd hoog met de vrolijkheid die van me afstraald. Enkele meters draaf ik had zand op en breng mezelf tot stilstand. Ik schraap met mijn hoef door het zand om vervolgen mijn voorbenen te laten knikken en mijn lichaam met een plof in het droge zand te laten vallen. Ik draai me op mijn rug, heerlijk even rollen! Na enkele secondes hef ik me met een sprong overeind en ga gestrekt staan om me even goed uit te schudden, dan leek mijn vacht nog een beetje wit. Ik zoek met mijn blik naar Imagnetrix en zie op de achtergond dat het al heel licht begint te schemeren.

Ik voel haar blik op me rusten wanneer ik weg draaf, wanneer ik ga rollen en wanneer ik me uitschud. Toch maakt het me niet zenuwachtig of ergert het me, om de een of andere reden voel ik me er prettig bij. Misschien omdat ik niet het gevoel heb dat ik wordt beoordeelt. Nogmaals snuif ik even de heerlijke geur van de combinatie van zand en zeewater in en laat dan mijn blik op de hare rusten. Met een lach kijkt ze me aan en ik ga weer naast dr liggen. Mijn blik heeft de hare nog niet los gelaten en even laat ik mijn blik over de hare glijden. Haar witte vacht die glanzende in de zon die laag stond en haar lange manen, waar ik zo jaloers op was, vulde alles perfect aan. Viezerik hoor ik en ik begin even te lachen wanneer ik mijn blik weer in de hare haak. 'We zijn niet allemaal zo mooi als jij he! zeg ik met een lach, maar wend dan iets beschamend m'n blik af naar de zee. Misschien dat ik met deze opmerking een grens overtreed, iets wat ik niet al had kunnen zeggen in de korte tijd ik haar kende, maar het was eruit voor ik er erg in had en het was naar waarheid, ze was bloedmooi en ook haar uitstraling maakte het plaatje compleet.

Aan haar reactie merk ik dat ze het niet te ver vind gaan en zacht voel ik haar neus tegen mijn hals. Ik laat haar woorden lang me heen glijden en denk aan hoe in zijn oude kudde er veel merries waren die me complimenteerde, maar ik had daar ook status gehad. Wanneer ik iemand een compliment gaf, dan meende ik dat, anders zou ik het niet doen, maar echt gevoelens voor een merrie had ik nog nooit gehad. Ik had in mijn jonge jaren wel een vriendinnetje en ze was oprecht leuk, maar zij was meer weg van mij dan ik van haar en daar eindigde het. Ik was nooit zoals je van andere hoort of hoe je het bij andere ziet tot over mijn oren geweest en vaak dacht ik dat het aan mij lag, dat er iets mis met me was, toch maakte deze merrie iets in me los, maar heel veel was het geloof ik niet. Ik hoor haar woorden en haak mijn blik wat verbaasd in de hare en kijk hoe ze haar hoofd in het zand legt. 'Geen een paard is van uiterlijk echt lelijk.' breng ik uit, even niet wetend wat ik moet zeggen. Ik duw mijn neus zacht tegen haar schouder en laat hem daar even rusten. 'Ik denk dat je veel gewonnen, maar ongetwijfeld ook verloren hebt dankzij je uiterlijk, net als ieder paard, maar dat jou innerlijk ook prachtig is en niet elk paard heeft dat.' breng ik uit terwijl mijn neus nog op haar schouder rust. Na enkele secondes hef ik mijn hoofd weer en laat mijn blik op haar ranke hoofdje hangen.

Ze glimlacht als hij verteld dat hij het met liefde doet. Voor de verandering was het wel eens fijn om met een hengst te praten die het niet erg vond om zijn gevoelens gewoon te laten zien. Ze grijnst lichtjes, het maakte het wel minder spannend, en misschien was dat wel precies wat ze zo aantrekkelijk vond aan haar bonte minnaar. Haar ogen glijden over de witte hengst en ze lacht als hij verteld dat hij maar weinig geheimen heeft. 'Elk paard heeft geheimen, of deze nu groot zijn of niet. Iedereen heeft ze' Ze glimlacht en rolt een beetje op haar zij, ze laat haar ogen over de hemel gaan. De zachte pasteltinten van de zonsondergang hadden langzaam plaats gemaakt voor een donkere blauwe sterrenhemel, met grote ogen staart ze er naar. 'Wat zijn jouw diepste geheimen Patriot? Aangezien meneer niks te verbergen heeft' Ze grinnikt vrolijk en richt haar ogen even in de zijne.

Haar woorden dringen door en in gedacht verzonken denk ik na. Geheimen, had ik wel echt geheimen? Ik was nooit echt verliefd geweest en vertelde dat niemand, dat was een geheim, maar dat was echter nog steeds iets wat ik voor mezelf hield. En ik had een broer, dat dat zo was, was voor mij geheim gehouden. Maakte ik daar nu een geheim van? Ik geloof het niet, het was niet zo dat ik het geheim hield, echter zweeg ik er wel bewust over. Leuk was het niet om op zoek te gaan, zonder dat je echt wist naar wie je zocht en misschien, hoogstwaarschijnlijk wel nooit zou vinden. Zonder me te verroeren of op te kijken zucht ik even diep. 'Ik zoek mijn broer.' zeg ik zacht en ik weet niet of ik het nou tegen haar zeg of tegen mezelf. Zei ik dat om mezelf weer moed in te spreken? Mezelf weer te vertellen waar ik nou daadwerkelijk naar opzoek was en niet moest twijfelen? Ik weet het niet en even weet ik me geen houding te geven en blijf dan ook stil liggen. Na enkele secondes hef ik dan toch mijn hoofd om haar blik weer op te zoeken, toch wel nieuwsgierig of ze het gehoord heeft en zo ja, wat haar reactie zal zijn.

[code]

Hij had een broer, en die zocht hij. Heel even gaan haar gedachten naar haar eigen zus en broer, deze had ze al tijden niet gezien en diep in haart hart besefte ze nu pas hoe erg ze beide miste. Haar broer had haar verlost van haar zieke vader, maar haar zus had haar altijd gehaat. Image had het nooit begrepen, maar haar minnaar van die tijd had gezegd dat haar zus jaloers zou zijn geweest. Iets wat Image nooit zou begrijpen, haar zus was een weerspiegeling van hun moeder geweest. En hun moeder was de schoonheid zelve geweest, misschien had Image haar moeder met de jaren geromantiseerd, maar ze zou altijd aan Eleanor terug denken en de mooie witte merrie zien. Haar moeder had de gratie van een katachtige, en deelde eveneens de souplesse en de prachtige ogen. Ze was wit geweest, zo wit als de sneeuw met lange manen die als dons rond haar slanke hals vielen. Haar zusje had zo erg op haar geleken, en vaak was Image zelf jaloers op haar geweest.

Ze richt haar ogen in die van Patriot als ze zijn blik voelt branden. 'Een broer dus-' haar stem word langzaam zachter en ze laat haar ogen af dwalen. 'Het spijt me dat je hem op wat voor manier dan ook hebt verloren. Iemand verliezen is nooit fijn' En dat wist ze maar al te goed.
* Morgen weer een lang bericht hoor (:

Mijn ogen blijven met een zachte uitdrukking op haar tusten, iets in haar houd me vast, maar lang beantwoord ze mijn blik niet, want al snel wend ze hem af. Mijn blik blijft echter hangen, hoe haar prachtige witte vacht oplicht in het licht van de maan, ze was een lust voor het oog en een karakter om van te houden. Ze had ongetwijfeld een geweldige partner aan haar zijde of hengsten achter haar aan lopen en ik begrijp het volkomen. Wanneer ze plots haar blik terug richt voel ik me betrapt en wend snel mijn blik af, ik was haar aan het bekijken, hoe prachtig ze was en wat een karakter ze had. Ik hoor haar woorden en dat geeft me een reden om weer rustig haar blik op te zoeken, alsof ik nooit betrapt was en hopend dat ze het ook niet gezien had. Waarom zou ik naar het bos willen? Of naar de kudde? Ik voelde me op m'n gemak bij haar en vond het goed zo. 'Ik vind het heerlijk zo.' zeg ik en glimlach warm. 'Maar als jij weg wilt of iets anders is dat ook goed.' ik wou niet dat ze zich verplicht voelde om bij me te blijven, ze had me deze geweldige dag al bezorgt. *geef is een gekke wending haha :p

Ik zie hoe haar blik van helder in wat afwezig ze verandert, ze zag er moe uit en met enkele secones voel ik hoe ze haar lichaam tegen het mijn laat leunen. Ze vind me lief, ik voel dat ik begin te blozen, maar weet dat zij dit zo niet kan zien. Even gaf het me een warme tinteling, maar weet verder niet hoe ik het moet opvatten. Ik had een heerlijke dag met d'r gehad en de kans dat ze nu dromerige wartaal uitsprak was groot. Bij haar volgende woorden schrik ik echter, het idee dat ze dit naar waarheid verteld, maar niet volledig doorheeft dat ze het verteld. Ik hef mijn hoofd en voel hoe het hare naar beneden zakt. Ik ga met mijn neus door haar manen om vervolgens mijn hoofd over haar hals op haar hals bijna tegen haar wang te leggen. 'Het spijt me.' fluister ik zacht, twijfelend of ze het uberhoud wel zou horen. Verschrikkelijk leek het me, de persoon die je vanaf geboorte hoort te vertrouwen, degene die je opvang, iemand die je vertrouwen zo weet te schenden, deze merrie had een verleden. Ik laat mijn hoofd liggen en merk dat ook ik moe ben. De warmte van haar lichaam tegen het mijne geeft me een warm gevoel van binnen en mijn ogen slutien zich. *whaha, geweldig ;d!

Nog enkele uren had ik zo gelegen, moe, voldaan en een heerlijke dag om aan terug te denken. Uiteindelijk was ik in slaap gevallen, mijn hoofd was van haar hals gegleden en mijn hoofd lag naast het hare. Gedroomd had ik niet, athans niet wat ik me kon herinneren, wel had ik heerlijk geslapen in een ruime plaats, koel zat, maar een warm lichaam tegen het mijne, iets wat ik nooit echt had meegemaakt, toch gaf het me een tintelent gevoel, ookal waren we geen partners en zouden dat misschien nooit worden. Het horen van vogels, de golven die slaan op de branden en een beweging tegen mijn lichaam maken dat ik knipperend mijn ogen open. De felle zonstralen maken dat ik ze gelijk weer sluit en het duurt even voor ik besef waar ik ben en wat ik allemaal zie. Ik geeuw beschaamd en kijk dan in een prachtige set ogen van Imagnetrix die zich blijkbaar uit onze slaapstand probeert te wurmen. 'Ook goedemorgen.' zeg ik zacht en kijk haar even met waziche ogen lachend aan.