Back again

**Profile** Number of posts : 224 Status : Active

De jonge merrie had zich de afgelopen weken, misschien zelfs maanden afgezonderd van de kudde. Zeker als de blauwe maan weer aan de hemel twinkelde, verschool ze haar lichaam zodanig in de meest afgelegen plaatsen, dat het bijna onmogelijk was voor een levende ziel haar te vinden. Ook al wist de kleine Arabische merrie, dat het voor een schim een fluitje van een cent was haar op te zoeken. Zij voelden bloed in hun omgeving stromen, een simpele hartslag kon je aanwezigheid verraden.
Sinds ze een schim in haar bijzijn had gezien, enkele meters van haar verwijderd, enkel de zwarte hengst tussen haar om haar te beschermen. Voor een schim was het slechts een stuk vod wat tussen hen in stond, die was zo opgeruimd. Hoe ze het had geflikt om levend tussen de klauwen van een schim door te glippen, was haar ook een raadsel. Ze had veel geluk gehad, maar dat moment had haar vechtlust van haar ontnomen, haar geheven hoofd met de dominante blik in haar ogen laag laten hangen, haar sprekende ogen dof gemaakt. Doch had ze haar elegante, schone lichaam bewaard, nog steeds niet ontsierd door littekens of andere oneffenheden. Een engel had op haar schouder gezeten al die jaren. Maar ze had een muur om haar lichaam heen gebouwd, haar hart en ziel onbereikbaar gemaakt.

Haar vosgekleurde lijf gleed mystiek door het bloemenveld met een kleurenpalet die weerspiegelde in haar reebruine ogen. Haar manen vielen elegant over haar hals, en haar onderbenen leken te verdwijnen in de hoge grassen. Haar oortjes stonden naar voren gericht op haar Arabische hoofdje. Haar tred was regelmatig, en haar hoefgetrappel maakte amper geluid op de bemoste aarde. De geuren van groeiende bloemen streelde haar neusvleugels en deed een glimlach op haar gelaat toveren. De merrie schudde haar hoofd, waardoor haar manen in de war op haar manenkam kwamen te liggen. Ze liet haar hoofd weer tot borsthoogte hangen en haar staart hing futloos naar beneden. Haar ogen gleden over het open gebied, waarbij ze bij elke pas weer een onschuldige bloem onthoofde, waarbij het stuifmeel weer om haar oren vlogen. Een klein zonnetje scheen door de wolken heen, en verwarmde de aardkorst op een aangename manier. De wolken waren echter wat grijskleurig, alsof er een beetje miezerregen aan zat te komen. Een zucht verliet haar keelgat en ze sloot haar ogen.

(Een beetje een inhoudloze post, maar ik moet er weer in komen. Open voor iedereen! C:)

**Profile** Number of posts : 1356 Status : Active

De wind maakte zijn aanwezigheid bekend door mijn lange, karamelkleurige manen te laten doen opwaaien. Het ritmische kataklop, kataklop van mijn hoeven weergalmden tussen de eeuwenoude bomen van Minanter, terwijl ik het gebied met iedere stap verder achter me liet. Ik remde even af om vanaf een richel de kudde gade te slaan. Alles zag er rustig en vredig uit, dus ik kon hen achterlaten met een gerust hart. Qzarina zou de kudde wel in de gaten houden. Ik spoorde mijn sterke lijf aan tot een vluchtige galop, Orlais passerend in een mum van tijd. Ik had het altijd al heerlijk gevonden om langs de parelwitte stranden van Orlais te galopperen in een hoog tempo, de wind die door mijn manen streek en de zon die mijn vacht kuste. Dit keer zou ik dit gebied enkel passeren, mijn doel was Anderfels voor vandaag. Het gebied dat mijn hart al sinds de eerste blik in mijn ogen had veroverd. Al moest ik toegeven dat Ferelden ook een bepaalde aantrekkingskracht op me uitoefende, deels door haar. Het kleine, roankleurige merrietje dat door mijn muur van afgunst voor merries was weten te komen. Voor ik haar had ontmoet had mijn leven er heel anders uitgezien, voornamelijk uit overleven en ontwijken van merries. Nooit had mijn leven een echte betekenis gehad. Nu had ik een doel om voor te leven; het beschermen van de rang 1 paarden tegen de schimmen, en dan vooral het behoeden van Fay voor gevaar. Ja, BMH was nu mijn thuis geworden, ondanks al het onheil dat hier schuilde was ik niet van plan om het vroegtijdig te verlaten. Zeker niet nu de paarden hier mij nodig hadden.

Mijn passen werden langer, gelijkmatiger, terwijl ik mijn hoofd op een trotste manier liet rondkijken. Langzaam aan veranderden de kliffen van het Orlais in de glooiende bloemenvelden van Anderfels. Meteen overspoelde me een gelukkig gevoel van thuiskomen. Ik dwong mijn lichaam tot stilstand en liet mijn voorbenen van de grond komen. Opgewonden steigerde ik voor een halve minuut, een gelukkige hinnik slakend, alsof ik in geen maanden hier was geweest. Wat technisch gezien maar voor enkele dagen was geweest in verband met de dertiende blauwe maan en de regel om in je eigen gebied te blijven. Ik snoof de vroege lentegeur op en sloeg het op in mijn geheugen, om er later nog eens van te kunnen genieten. Ik blikte omhoog naar de muisgrijze lucht en het zwakke zonnetje dat er doorheen probeerde te breken. Een voskleurige gedaante stak af tegen de grijze horizon. Ik kneep mijn ogen automatisch tot spleetjes om het dier te kunnen onderscheiden van zijn achtergrond. Het leek in beweging te zijn, dus ik deed dat ook. Mijn benen bewogen zich met souplesse voort, het wezen niet uit het oog verliezend. Eenmaal dichterbij gekomen bleek het een Arabische merrie te zijn. Ik herkende haar niet, had haar ook nog nooit eerder gezien. Ik vroeg me af of ze een nieuweling was. ‘Gegroet merrie.’ klonk mijn warme stem, vol passie en kracht. De stem van een bèta, een krachtige leider. ‘Mijn naam is Vestival, bèta van rang één.’ vervolgde ik als korte aanvulling op mijn groet. Mijn benen brachten me tot stilstand, en mijn groene en bruine ogen gleden nieuwsgierig over haar lichaam, eindigend bij haar kleine hoofdje. ‘Mag ik om je naam vragen? Je komt me niet bekend voor, ben je nieuw hier?’

**Profile** Number of posts : 224 Status : Active

Piper had haar eenzame leven als kluizenaar niet kunnen waarderen. Ze miste haar eigen pit, haar eigen passie. Hoe ze dacht dat ze de wereld op haar rug kon dragen, en dan nog steeds haar hoofd fier in de lucht had kunnen dragen. Hoe ze haar rug naar de wereld had kunnen keren als het even tegen zat en dan vol strijdlust weer er tegenaan gaan. Ze miste de uitdaging, het amusement. Toch liepen de angsten om haar leven misschien te kunnen verliezen met haar op de loop. Ze had beter echt dood kunnen gaan, dan was ze als een vechter gestorven. Nu was ze een schriel hoopje zelfmedelijden en angst. Mistroostig keerde ze haar ogen naar de gekleurde bloemen, die in de wind heen en weer wiegden - even als haar manen en staart die in het onvoorspelbare gezang mee schommelden. Waarom was ze zo angstig geworden, alleen omdat de dood zo dichtbij was geweest? Ze lachte altijd in het gezicht van gevaar, spuugde op de gronden van de gevaarlijke territoria. Waar was haar spirit heen gegaan?

Ze richtte haar ogen weer op de horizon, liet haar hoeven haar lichaam mee brengen. Haar hersenspinsels verwarden haar opnieuw en opnieuw. Haar eeuwige gepieker maakte haar ziek. De vragen die in haar hoofd rond spookten, de pijn die ze in haar hart mee droeg. Zou iemand de sleutel vinden tot haar onbereikbare ziel?
Het geplof van een viertal hoeven wekte haar op uit haar gedachten. Een snuivend geluid verliet haar neusgaten, haar ogen richtten zich naar de geur, een bruin-witte gedaante kwam op haar pad terecht, voorbestemd die met haar te kruizen. Zijn karamelkleurige manen schommelde mee in de cadans van zijn passen. Haar eerste reactie was wegkruipen, zichzelf weer verstoppen zoals ze dat al maanden deed. Maar ze kon niet wegrennen van hem, niet meer. Ze wendde haar ogen naar de hengst, enigszins proberend haar hoofdje weer trots in de hoogte te hijsen, maar haar doffe ogen stonden sterk in contrast met haar houding. Ze stond statisch stil, enkel haar bruine ogen op haar toekomstige gesprekspartner gericht, haar lippen gevormd in een smalle streep.

‘Gegroet merrie,’ sprak de hengst met een krachtige stem. Ergens begon ze de hengst te herkennen: Hij was een nieuwe leider van haar rang. De laagste leiders die er bestond, bèta van rang één. Al snel bevestigde de hengst haar twijfels, hij was inderdaad die leider. Zijn naam was echter Vestival, daar waar ze niet zelf op was gekomen. Ergens in haar koppige karakter vond ze het niet waard dat hij haar met "merrie" begroette. Ze noemde hem toch ook niet "hengst". Waarom benoemden ze elkaar toch met het geslacht. Maar ze rolde haar ogen niet, noch sprak ze hem tegen. Enkel haar ogen gericht op het gelaat van de hengst. Ze schonk hem een korte knik van haar hoofd.

‘Mag ik om je naam vragen? Je komt me niet bekend voor, ben je nieuw hier?’ De hengst stelde haar meteen vragen. Zou ze tegen hem liegen, haar persoonlijkheid verborgen houden, haar leven geheim houden voor haar leider? Tenslotte besloot ze dingen los te laten, hij was immers leider. Geheimhouding zou toch geacht zijn? En wat had ze te verliezen, enkel een naam van een onbekende, onbelangrijke merrie. Al maanden onzichtbaar en wat zij ook zou blijven.
‘Goedemiddag, Vestival,’ begroette ze de hengst vriendelijk. ‘Mijn naam is Piper. En, grappig dat je het opmerkt, maar ik leef hier al maanden,’ antwoordde ze toen, op een lichtjes spottende toon. Een leider kende zijn leden toch? Ze toverde echter een gemaakt glimlachje op haar gezicht. Ze speelde zoals haar uiterlijk, onschuldig, jong en naïef.

**Profile**

» see you back again! <3
» Back
» Back !! :D
» Back again
» There and back again - Dormoir

Back again

Back again

Soortgelijke onderwerpen

Soortgelijke onderwerpen