Donkere hoeven bewogen een redelijk groot paard over het gras. De grijze vacht van de hengst was vies, zijn manen hingen slordig over zijn hals en hij was mager. Waar was hij? Hijgend keek hij naar de plek. Orlais... Hij was terug in BMH! Verward keek hij om zich heen. Het was een gevaarlijke plek, maar hij was toch blij. Blij om terug te zijn. Hij stapte naar de zee en waadde er een beetje in om zijn vacht weer schoon te maken. Je zou niet denken dat hij was aangevallen in zijn vlucht. Waarom hij was weggegaan? Hij wist het niet, hij had zijn vrienden al een tijd niet gezien, daarom was hij weggegaan. Maar zijn oude vrienden waren ook niet buiten BMH. Dus hadden zijn benen hem weer terug gebracht. Alleen op de terugweg kwam hij in gevecht met een roedel wolven. Maar de enige wond die hij had zat op zijn hals. Tenminste, de enige nieuwe wond. Legolas hield zijn hoofd hoog, zodat er geen zout water in de wond zou komen. Hij wist hoeveel pijn dat deed. Na een paar minuten ging hij het water weer uit en liep naar de rotsen toen hij een ander paard zag.

Nog voor hij het paard wat hij had gezien had herkend, kwam deze op hem afgestormd. Legolas hield zijn hoofd verbaasd schuin, deed een paar passen naar achter. "LEGOLAS!!" Verbaast hield hij zijn hoofd weer normaal, waarna zijn mond open ging van vreugde. "LYNN!!" schreeuwde hij terug, totaal overbodig want de indianen merrie was al voor hem gestopt. Bijna was ze tegen hem aangebotst. Ze drukte haar hoofd tegen zijn vieze hals, die hij snel weg trok van haar schone vacht. Toch zat er nu modder op haar hals. Lynn deed een stap naar achter en bekeek hem. Daarna keek ze hem bezorgt aan. Legolas zuchtte, hij wist wel wat er nu komen ging. "Je ziet er slecht uit lieverd, wat is er gebeurd?" vroeg Lynn. Maar toen hij zijn ogen over haar liet gaan, zag zij er niet veel beter uit dan hij. Ze was uitgedroogd, dat was te zien aan haar vacht en ogen. "Hoe dan ook, ik ben blij je weer te zien," zei de merrie. Legolas glimlachte. "Ik ben ook blij om jou weer te zien, Lynn" zei hij. Hij dacht even na hoe hij haar eerste vraag zou beantwoorden. "Ik ben aangevallen," zei hij. Maar het viel wel mee voor hem. Lynn zou dat ook weten. Hij wilde altijd andere paarden beschermen. Koste wat het kost. "Wat is er met jou gebeurd?" vroeg hij.

Nadat de bruine indianen merrie hem gezien had veranderde haar gezichtsuitdrukking. Ook Legolas' uitstraling veranderde van pijnlijk naar vrolijk, nu hij zijn oude vriendin weer zag. Maar nadat hij zei dat hij was aangevallen kreeg haar gezicht een bezorgde uitdrukking. Legolas glimlachte en duwde zijn neus zacht tegen de hare. "Het is niets, echt." stelde hij haar gerust. Oke, het was een leugen, en als hij schoon was zou een blik op zijn buik dat ook meteen laten zien. Zijn hele buik lag open, maar door het vuil was dat niet te zien. Hij gaf Lynn echter geen kans om te antwoorden omdat hij meteen vroeg wat er met haar was gebeurd. ‘Ik raakte een soort van uitgedroogd toen ik opzoek was naar mijn zoon Toran. En toen kwam in Orlais terecht en besefte me toen pas dat hier vrijwel alleen zout water te vinden was.’ haar stem klonk ineens kurkdroog. De merrie keek naar haar spiegelbeeld in het water en schrok ervan. Hij zag haar mond bewegen, maar ving haar woorden niet op. Ze draaide zich om en liet haar blik over de duinen gaan. ‘Wacht even, ik ben zo weer terug.’ zei ze. "Wat ga je...?" vroeg Legolas, maar ze was al weg. Na even kwam ze terug en legde een bosje paarse plantjes voor hem neer. ‘Eet deze op. Ze voorkomen dat je koorts krijgt.’ zei Lynn bevelend, maar toch op een vriendelijke toon. Legolas liet zijn hals dalen naar de plant. Snel at hij het op en smakte een paar keer met zijn mond, de plant had totaal niet lekker gesmaakt. Hij keek of hij in de buurt een beekje zag. Misschien verder tussen de rotsen en dieper in het bos. Hij keek naar Lynn. "Kom," zei hij. "We moeten wat water vinden." Hij liep in het richting van het bos, en al snel zag hij tussen de boomstammen een beekje lopen. Hij wenkte de merrie met zijn hoofd. Hij zag al aan haar lichaam dat ze niet veel tijd meer had, nog langer zonder water en ze zou het niet halen. "Hier, drink. Snel." zei hij. Zelf spetterde hij voorzichtig water over zijn lichaam, zodat dat schoon zou worden. Hij merkte echter niet dat hij zo ook zijn buik schoon maakte, zodat alle wonden daar zichtbaar waren.

Toen hij zijn neus tegen de hare duwde voelde hij een verandering bij Lynn. Alsof ze ineens klaarwakker was geworden. De merrie trok haar hoofd weg en schudde er mee. Legolas keek haar aan. "Sorry, deed ik je pijn?" vroeg hij. Zo was haar reactie wel. Had hij een blauwe plek geraakt? Had hij haar pijn gedaan? Toen hij de kruiden had opgegeten draafde hij weg, op zoek naar een beekje of iets. Hij keek vaak over zijn schouder om te kijken of de merrie volgde. Toen ze bij een beekje waren begon de merrie snel te drinken. Maar toen hij zichzelf schoon maakte kwam de merrie naast hem staan en raakte zijn hals kort aan. ‘Ik ga je er helemaal bovenop helpen, Lego. Maar eerst heb je rust nodig.’ sprak ze vastbesloten. Legolas keek haar aan, terwijl ze naar een hoger gelegen plek ging en daar liggen. Ze wenkte hem en sloot toen haar ogen. Legolas stond nog steeds op dezelfde plek. Hij had geen hulp nodig. Het was niets, toch? Legolas zuchtte en keek naar zijn spiegelbeeld in het water. Nu hij schoner was zag je duidelijk de wonden en dat hij best mager was. Ach, misschien was een beetje hulp wel goed. Hij moest het toch een keer accepteren. Hij kon de wereld niet in zijn eentje dragen. Legolas liep naar de merrie toe en ging naast haar liggen.

Legolas keek naar Lynn, die zo te zien al snel in slaap viel. Legolas was moe, maar hij dwong zichzelf wakker te blijven. Straks gebeurde er wat en dan lagen ze allebei te slapen. Maar toch legde hij al snel zijn hals op de grond en viel in slaap.

"Lego, word wakker, ik hoor iets." haar angstige stem maakte hem wakker. Shit! Hij was wel in slaap gevallen! Hij kon zichzelf wel trappen. Hij moest wakker blijven! Snel stond hij op samen met de merrie. Legolas hoorde nu ook twijgjes kraken. Zijn oren draaiden zich naar het geluid en hij hief zijn hoofd. "Wie is daar? Toon jezelf!" riep Lynn, maar Legolas hoorde dat ze bang was. Hij moest zelf ook toegeven dat hij bang was, maar dat liet hij niet aan Lynn zien. Dat zou haar angst geen goed doen. Legolas verstijfde een paar seconden toen een vijf tal paarden uit de bosjes kwamen lopen. Bloed droop uit hun monden en hun ogen stonden kil en zonder emoties. Legolas drukte zijn oren in zijn rek, naast hem hinnikte Lynn waarschuwend naar de hengsten tegenover hen. Legolas ging als vanzelf voor Lynn staan, om haar te beschermen. Zo was zijn karakter nou eenmaal. Dat is iets wat hij al jaren deed, dat wist ze. De hengsten kwamen dichterbij, maakte een wijde halve cirkel. Legolas snoof en stampte met zijn hoef op de grond. Ineens schoot de voorste hengst naar hem toe en hapte naar zijn schoft. Legolas steigerde en gaf de hengst een rake klap tegen zijn kaak. Ineens zag hij dat de andere hengsten ook in beweging waren gekomen. Hij draaide zich om naar de merrie, maar ineens versperden de paarden hem de weg. "Lynn!" schreeuwde hij. "Rennen!" Hij kreeg een trap tegen zijn ribben en vocht terug, maar tegen drie paarden tegelijk kon hij niet op. Hij kreeg trappen tegen zijn benen en zakte op de grond. Hij voelde dat een van de hengsten zijn voorhoeven op hem had gezet en hem zo dwong te blijven liggen. Waar was Lynn. Plotseling zag hij de merrie weer, samen met de overige hengsten. "Lynn!" Schreeuwde hij weer, maar hij kreeg weer een trap in zijn ribben en schreeuwde.

-zo, ik ging best lekker eigenlijk xd-