Ze was blij dat Qzarina het haar niet kwalijk nam. Ze was even bang geweest, dat ze dat wel zou doen. Ze had respect voor deze merrie. Ze was vriendelijk, maar tegelijkertijd straalde ze gezag uit. Een combinatie waardoor Karah haar graag zou willen volgen. Ze hoopte dat ze haar plek zou vinden, dat dit het gebied was waar ze zich beter zou kunnen gaan voelen. Ze luisterde aandachtig toen Qzarina uitlegde wat rangen waren. “Heeft het een speciale reden waarom de kuddes in rangen verdeeld zijn?” vroeg ze rustig. De opmerking over wezens negerend. Ze wilde het niet horen, omdat ze wist dat het haar alleen maar meer angst aan zou jagen. Alleen ze had kunnen weten dat de Alpha verder zou gaan toen ze vroeg of het er altijd zo vredig was. Ze had ook kunnen weten dat dat niet zo was, altijd vredig. Zoals Qzarina al zei had elk gebied zijn slechte kanten. Dat was zeker waar, anders zou het evenwicht verbroken worden. Alleen toch was dat de kant die haar angst aan joeg, de kant die regels overtrad. Regels die de natuur opgesteld had, waardoor er evenwicht zou zijn. Soms werd dat evenwicht verbroken en gebeurde er iets verschrikkelijks, iets wat het lot van iemand zou bepalen. Iets wat het lot van haar broertje en haar zus bepaald had. Alleen ook haar lot, want zij moest met de pijn leven. De pijn die haar tot waanzin dreef. Er liep een koude rilling over haar rug toen Qzarina de wezens uitlegde. Ze schudde haar manen en staarde voor haar uit. “Eén keer per maand?” vroeg ze zacht, haar stem trilde. 'Maar er is een weg om die te ontsnappen, in rang 4 ben je volledig vrij van al dat geteister.' Meteen had Qzarina weer al haar aandacht en trok ze haar terug op de aarde, waardoor ze niet opnieuw in haar gekte gevangen werd. “Hoe kan dat?” vroeg ze weer op haar normale toon. “Je komt dan vast niet zomaar in die kudde of wel?” Ze was iets achterop geraakt, dus versnelde ze haar pas iets waardoor ze weer naast de andere merrie kwam te lopen.