I'm good, I'm gone.

**Profile** Number of posts : 1162

(voor Mims)
Dit was uiterst onaangenaam. Saai. Nutteloos. Dit was ook nog eens precies de reden waarom Vulpes zich liefst zo afzijdig mogelijk hield van kuddes. Overal had iemand ruzie of stonden ze net weer te flikflooien. Overal was er wel iets. Drukte. Een beklemmend, hoogst irritant gevoel. Vulpes stond vierkant op een heuvel, uitkijkend over de grote vlakte. Statisch, onbeweeglijk. Moest ze op de grond gelegen hebben zou men haar dood hebben verklaard. Met haar ogen volgde ze de curven van het landschap, overheen de vlakte en heuvels waarna haar blik uiteindelijk op de dreigende schaduwen van het woud viel. Het was nacht, nacht was nu eenmaal de enige tijd van de dag dat de ravenzwarte merrie zich helemaal op haar gemak voelde - of had gevoeld, in dit geval. De kudde, het zei haar niets. 'Dit is zooooo...' klagend begon ze haar zin, maar staakte abrupt haar zangerige klanken wanneer een witte gedaante in de verte voorbij loopt. 'Interessant.' Vlotjes zweefde de merrie de heuvel af, hevig en bijna ongecontroleerd. Bíjna, maar nooit helemaal. Ze zette nog enkele passen, danste even ter plaatste en bleef toen weer statisch staan. Het stipje liep verder, maar verdween in de verte. Jammer dan. Vulpes had er geen seconde aan gedacht om achter haar aan te gaan, tenslotte was de witte merrie ruim een halve kilometer van haar verwijderd en daarnaast kon het Vulpes bitter weinig schelen wie of wat het precies wat. Ze had alleen gedacht dat de al wat oudere leden meer op hun tellen zouden letten bij deze 'befaamde blauwe maan' die in de ravenzwarte merrie haar ogen nog steeds even onschuldig was als eerst, ondanks de verhalen.

Vulpes was een merrie met weinig angsten. Of ze dat had geleerd uit het verleden of als het een aangeboren 'afwijking' was, was voor haar een raadsel, maar in beide gevallen vond ze het helemaal prima. Het leven was duizend keren mooier wanneer je er niks om gaf. Noch om wat ze zeiden, noch om wat ze deden. Noch om wat zij zélf deed. Of had gedaan. Het kon haar gestolen worden. De hele wereld kon haar gestolen worden.

Vulpes was een gezonde drie jarige merrie met een vacht zo donker als de nacht. In principe was ze prima in staat om zich te verbergen in de schaduwen, maar in plaats daarvan danste ze liever overheen de open velden, daar waar alles binnen gehoor en zicht was. Daar waar zíj meester was. Haar ogen bezaten even weinig kleur als haar lichaam: parelzwart met een scherpe, opvallende glans die in het licht wel eens wit durfde te schijnen. Bijna doods van op een afstand, maar zij die dichterbij kwamen zagen een blik van duizend emoties. Geen enkel van hen was ooit helemaal waar, maar ook geen enkele was helemaal gelogen. Haar nek werd gesierd met een rechtstaande, semi-lange en warrige bos manen. Het zag eruit als het kapsel van een puber die rebelleerde tegen haar ouders. Haar staart daarin tegen was vol van vorm en hing sierlijk naar beneden, leek de grond te raken maar deed dat net niet. Al bij al was ze een heerlijke streling voor het oog, soepel en uitdagend. Zwart als een raaf, sluw als een vos.

Ze kreunde verveeld, wetende dat ze net enkele minuten in de oneindigheid had staan staren zonder ook maar één woord gedacht te hebben. Een compleet leeg hoofd, stormloos. Heel even zo koud als de klamme avondlucht. Maar zodra ze door had waar ze mee bezig was (of net helemaal niet mee bezig was) verzette ze haar rechterhoef en schudde hevig haar ranke hoofdje, gooide het de lucht in en hief vervolgenso ntspannen haar voorbenen van de grond om met een zachte en niet zo indrukwekkende dreun weer neer te komen. De nacht was dan misschien wel een boeiend fenomeen op zich; de paarden waren dat echter niet.

Nine days out alone, sleep in the dirt.
She walks back into town with blood stains on her shirt.
Everyone has questions but no one wants to know
how far the anger in someone can really make them go.

Dromen waren niet echt. En in Delaney's keiharde waarheid wist ze dat maar goed. Al wat ze ooit had gedroomd of ooit had gehoopt was niets meer dan een valse belofte. Het was gewoon een vals spel wat Lady Luck met haar speelde om haar elke keer weer in de grond te drukken. Elke keer haar weer achterbakser te maken. Elke keer weer een slag pijn. Elke keer weer haar hard die iets kouder naar deze wereld werd. Zou iemand haar hieruit kunnen redden? Zou iemand zijn ogen kunnen openen en door haar masker kunnen kijken? E'vesdar. Ja, hij kon haar masker van haar af halen. Maar hij was nog wel de enigste. En zelfs enkel als ze alleen waren. Waren ze bij meerdere was Del afstandelijk. Ze droeg haar geschiedenis mee. En dat was een waslijst aan pijnigingen..

Ze herrinerde zich haar moeder nog. Haar moeder had een schitterende Pinto vacht gehad. Het was een van de weinige dingen die Del nog van haar moeder wist. Haar hemelsblauwe ogen. Die ondanks alles waar ze zich doorheen had geworsteld. Pas veel later kwam Delaney er achter dat waar haar moeder doorheen ging haar toekomst ook was. En toch was het anders gelopen bij Del dan ze had verwacht. Toen ze oud genoeg was. Begon haar nachtmerrie. Gepijnigd en gemarteld boog Delaney onder de overmacht van die mensen. Liet die hengsten haar nemen en baarde ze pijnlijk een veulen om die weer veelste vroeg van haar af te laten nemen. Zo vaak lukte het niet eens. En het ergste was nog wel dat die smerige mensen haar gewoon bij een kleine kudde hengsten zette. Die gewoon op haar kikte.

En toen kwam hij.. Hij bevrijdde haar. Deed alsof hij van haar hielt. Maar toen.. Delaney herrinerde zich die zwarte hengst. Flight.. Ze kende zijn naam. Wist dat hij zich ook in dit gebied bevond. Dat was al waarom ze hier was. Wraak. Maar ze had een vriend gevonden. In die tijd had ze pas 2 veulens geworpen in haar gevangenschap. De rest van de keren was nutteloos geweest. Toen ze nieteens hengstig was. Het was smerig.. Gewoonweg smerig. Maar ze was vrij. Ze liet in die tijd haar droomhengst met Flight achter. Kwam in een nieuw gebied. Waar ze een hengst vond die opnieuw van haar leek te houden. Doch hielt ze niet van hem. Ze kon het zichzelf niet veroorloven. Maar ze had wat gezelschap nodig. En toen ze drachtig van hem bleek te zijn had ze bijna de wil gehad weg te lopen zodra het veulen gebaard was. Er was slechts een ding dat haar had tegengehouden. Het kleine hengstje zijn vachtkleur. Haar moeders vachtpatroon. Serano.. Hij was het eerste veulen van die drie waar ze echt van hielt. Waar ze haar leven voor wou geven. En wat ze nog had gedaan ook als ze het had kunnen doen. Als ze haar leven had kunnen opgeven om het zijne te redden. Maar toen was ze? Zeven of acht jarig.. Hij was drie jaar. Intussen had hij een iets jonger zusje en Delaney dacht dat ze het nog wel eens vol kon houden zo te blijven leven. Met haar toenmalige partner. Gelukkig. Serano gelukkig zien. Tot het noodlot toegreep. Ze herinnerde zich die dag nog vaagjes. Ze wou die dag uit haar geheugen bannen maar toch bleef het beeld terugkomen. De stem die zijn naam riep. Haar schreeuw van pijn en puur verdriet. Haar dochter die naast haar spontaan begon te huilen. Nee. Zodra haar zoon van haar was weggehaald was Delaney met de noorderzon verdwenen. Niet meer omkijkend. Haar moeder was van haar afgenomen. Haar eerste echte liefde, en toen ook nog haar zoon..

De volgende twee en een half jaar waren slechts een hel voor haar. Ze had elk deel van liefde in haar leven verbannen en was van de ene hengst naar de andere gegaan. Slechts een keer had ze in die tijd nog een veulen gekregen. Waardoor ze in totaal vijf veulens had. De eerste twee gedwongen.. De derde was een ongeluk maar een verandering in haar leven. De vierde uit liefde en de vijfde slechts een ongeluk gelijk verbannen uit haar herinnering en vergeten voor de rest van haar leven.

Echter had Del al gelange tijd het vreemde gevoel dat er iets op het punt van gebeuren stond. Iets wat ze niet wou maar iets wat ze niet kon voorkomen. Het bos waar ze doorheen struinde had ze al een lange tijd niet meer gezien. De laatste keer was ze hier geweest met Chaos. Ze had hem meegenomen in een nieuw leven. En het schuldgevoel daaraan liep hoog in haar op. Ze had zo veel fouten gemaakt, fouten waar ze nu zo veel spijt van had. En al wat ze nu wou was eigenlijk gewoon gelukkig zijn. Een big happy family met Serano, Vestain maar natuurlijk ook met E'vesdar en Roque. Maar dat leek allemaal een te mooie droom sinds E'vesdar verdwenen was en Vestain met hem mee verdwenen was. Haar wereld was in elkaar gestort maar langzaam maar zeker haalde ze zichzelf weer bij elkaar en haar nieuwe leven begon gewoon weer vanaf het begin. Opnieuw proberen zichzelf bij elkaar te rapen er was simpelweg gewoon niets anders wat ze kon doen..

De nacht omringde haar witte huid als een deken. Nyxe was nu zo goed als volwassen en Delaney wist dat ze alles had gedaan om de merrie te beschermen van haar vader alles wat mogelijk was om Avanti weg te houden..

Ze zuchtte even zacht en sloot haar oren maar opende ze weer toen ze een lichte schok door de grond voelde haar blauwe ogen schoten even heen en weer tot ze in de duisternis een donkere gestalte kon zien haar oren trokken even tegen haar nek terwijl ze zo bleef staan misschien enkele meters verwijderd van de zwarte merrie die ze dankzij haar gedachtes niet had gezien..

-flut-

So crimson and clover, sugar and salt
I’m mentally fucked and it’s all your fault ------------- delaney the Nameless Warrior

**Profile** Number of posts : 1162

In eerste instantie moest Vulpes lachen om de onoplettendheid van de merrie en nog harder om haar gezicht wanneer ze dat uiteindelijk toch begon te doen. Maar ze begon pas echt te grimassen wanneer de witte merrie haar oren in haar nek legde. 'Nou nou. Dat is een warm welkom.' Vulpes tuitte geamuseerd haar lippen. De merrie was vrijwel het tegenovergestelde van Vulpes: compleet wit met eindeloos lange manen en een staart die ruim over de grond streek. Vulpes daarintegen was ravenzwart en bezat een warrige, wilde bos manen en een vrij volle staart die nauwelijks verder kwam dan haar onderbenen. En dat was prima zo, niets ergerde haar meer dan een vuile staart of manen die in haar gezicht klapten wanneer de wind weer eens wat te hard waaide. 'Je zou bijna denken dat je een slecht geweten hebt.' Dat was toch wat ze meestal zeiden? Dat je een slecht geweten had als je schrok van dingen rondom je. Dat je wat te verbergen hebt. Vulpes' ogen twinkelden geamuseerd en haar schouders schokten zachtjes mee met haar geluidsloze lach.

In principe bedoelde ze het niet slecht. Ze was op zich geen slechte merrie. Ze was... Neutraal. Vrijwel toonloos maar nooit helemaal. Af en toe leunde ze op het randje van saddisme: amusement zoeken in andermans leed. Andere momenten was ze vrolijk, springerig, enthousiast. Maar wat ze ook was, één ding was constant: het brandende vuur in het binnenste van haar lichaam. In alles wat ze deed legde ze hart en ziel en ze wist prima wat ze deed - of net niet. Het was gewoon fijn om anderen te verwarren, om hen het ene te laten denken maar het andere te bedoelen. Het was nog prettiger om anderen hun reactie te zien. De ene ging erop in en geloofden haar woorden en zetten, de anderen wisten dan weer prima dat ze spelletjes speelde. Die waren sowieso al zeldzaam en als ze dan eens voorkwamen liet Vulpes ze uiteindelijk enkel verward achter. Want God mocht weten wat ze meende en wat ze verzon. Wat realiteit was en wat toneel was.

Nine days out alone, sleep in the dirt.
She walks back into town with blood stains on her shirt.
Everyone has questions but no one wants to know
how far the anger in someone can really make them go.

Haar agressieve houding veranderde snel naar het emotieloze dat ze de afgelopen weken met haar mee droeg. De stem van de merrie drong nauwelijks door tot de witte merrie. Een slecht geweten.. How right she was.. Een half grijnsje gleed over haar lippen en ze liet haar ogen weer naar de donkere merrie glijden. Zichzelf beschermend onder haar lange witte manen.

"Waarom zou ik iemand een warm welkom gunnen, als ik jou was zou ik maken dat ik weg kwam." Haar stem was melodieus gebleven zoals die altijd was geweest. Enkel een donkerder randje was er aan gekomen. Haar blauwe ogen haakte zich opnieuw in de donkere van de merrie. Ze leefde in isolement de meeste zagen de littekens op haar schoft als een vloek, een handtekening van Avanti. Een rede om heel ver van haar vandaan te blijven..

Toch maakte het Delaney niet al te veel uit, eenzaamheid was ze gewend het maakte het verdriet meedragen makkelijker ze hoefde het niet te delen. Ze droeg haar vloek alleen..

"Ik zou eerder zeggen vervloekt, net als dit land, net als elk paard hier, enkel net een beetje meer.." Haar stem eindigde even wat harder en haar oren gleden langzaam aan weer in haar nek terwijl haar ogen de donkere merrie onderzochten.

So crimson and clover, sugar and salt
I’m mentally fucked and it’s all your fault ------------- delaney the Nameless Warrior

**Profile** Number of posts : 1162

Een schampere lach vulde de woorden van de witte merrie aan, Vulpes' zag de humor wel in van haar woorden. Iets over wegwezen uit dit vervloekte gebied en net iets meer vervloekt zijn dan de rest. 'Misschien moet je dan eens leren de juiste keuzes te maken in je leven.' Het was een wilde gok, maar zo ging het meestal, toch? Je maakte een verkeerde keuze, een keuze gemaakt met je hart en niet met je hoofd en ineens kreeg je een eindeloze kettingreactie van duizenden slechte gebeurtenissen waar ze steeds weer de schuld van op anderen wouden steken. Of net helemaal niet, en dan werden ze depressief en misschien zelfs een beetje zielig. 'Als jij jezelf als het zielige, vervloekte, lijdende merrietje ziet moet je niet van anderen verwachten dat wij dat niet doen.' Vulpes' grimaste haar tanden bloot en een fractie van een seconde flikkerden haar diepzwarte ogen wit op. Heel even, niet lang genoeg om het te kunnen verwerken.

De ravenzwarte merrie weefde van de ene kant naar de andere en weer terug terwijl ze haar blik strak op het punt tussen de ogen van de witte merrie gericht hield. Waarom ze dat steeds weer deed wist ze niet helemaal zeker. Waarschijnlijk om anderen de storm in haar eigen ogen te besparen. Tenslotte was haar blik niet meer dan een wervelwind van duizend emoties waar je amper het einde in zag. Ze was hier niet om te imponeren, al was ze vrij zeker van haar eigen kunnen. 'Bovendien,' de merrie grijnsde geamuseerd en sloot met enige pret haar ogen tot twee vrolijke spleetjes. 'Bovendien is zo'n openingszin niet bepaald aantrekkelijk. Je graaft er enkel je eigen graf mee. Als je dat nog niet zelf gegraven hebt.' Heel even danste ze enkele passen naar achteren, draaide een rondje rond haar eigen as en liet toen een langgerekte, gelukzalige zucht horen. 'Of misschien ben je echt wel gewoon wat meer vervloekt dan de rest'. Erg motiverend was ze niet, erger nog, ze vond wel een zekere vorm van zelf-entertainment in de hele situatie.

Nine days out alone, sleep in the dirt.
She walks back into town with blood stains on her shirt.
Everyone has questions but no one wants to know
how far the anger in someone can really make them go.

**Profile**

» Good news for Ali <3
» I think good luck is nothing for me ~Zyaron
» Good evening [& Aleydis]
» It's a smale line between good and bad. [Forcas]

I'm good, I'm gone.

I'm good, I'm gone.

Soortgelijke onderwerpen

Soortgelijke onderwerpen