Rustig liep de zwarte, zware hengst door het eens door vuur verwoeste gebied heen. Zijn hoofd hing laag voor zijn borst en zijn zwarte, lange manen hingen langs zijn hals. Hij brieste en schudde kort zijn hals. Tarquando had veel geleerd van zijn vader, of nou ja, hij had geleerd wat hij niet moest doen en wie hij niet wou zijn, zijn vader dus. Maar Tarquando treurde nu ook niet meer om zijn verleden, het ging nu goed met hem en hij was zelfs best trots op zichzelf. Hij was een rang omhoog gegaan en vooral daar was hij trots op, om nu bij rang 2 te mogen zitten. Hij had ook de laatste tijd veel aan zijn conditie gedaan, lange afstanden galopperen en door het water galopperen. Hij voelde zich goed en dat was ook aan hem te zien. Tarquando hief nu zijn hoofd ook weer en keek in het rond met zijn bruine kijkers. Wel had hij de laatste tijd minder sociaal contact, het laats gesprek was met Darlica. Zij was echt een mooie merrie en hij had echt een zwak voor haar, ze had het zo moeilijk gehad en niemand had haar begrepen. Ze had niemand gehad om steun bij te kunnen zoeken. Een fris zomerbriesje blies door zijn manen heen. In de verte zag hij nu een hengst lopen, en eentje die voor hem niet onbekend was. Hij zette zijn lichaam over in een drafje en draafde op de hengst genaamd Legolas af. Toen hij naast Legolas kwam begon hij weer te stappen. Hij keek even opzei om er zeker van te zijn dat het Legolas was. “He Legolas, alles goed?” Vroeg hij met zijn zware, warme stem. “Zonder van het gebied he?” Vroeg hij terwijl hij om zich heen keek. Gelukkig zou alles wel weer terugkomen, al de flora en fauna….


(Moet weer eff inkomen xD)