Haar kleine lichaam maakte lichte pasjes. De lange lichtbruine manen die in verbinding stonden met haar hals deinden rustig op en neer. Als golven bij eb. De merrie brieste warme lucht uit haar neusgaten de weidse wereld in. Het eens zo mooie Anderfels was -voor een groot deel- in een zielig hoopje as veranderd. Zonde, vond Lynn. Vroeger was het hier zo vol van leven geweest, vogels zongen hun mooiste liederen en herbivoren leefden in vrede samen. Ja, soms had het leven ook zo zijn minder kanten. Ze kon het bijna niet geloven dat dít nu Anderfels was. Onmogelijk. Een zacht, jammerend hinnikje verliet Lynn. In haar jaren die ze bij de indianen had geleefd, was haar een ding bijgeleerd; heb berouw om Moeder Natuur. Maar was dit niet iets wat Moeder Natuur zelf veroorzaakt had? Immers konden alleen mensen een brand stichten, zij hadden de juiste middelen ervoor. Dat wist de jonge merrie maar al te goed. Ze had het met eigen ogen aanvaardt.
Lynn werd zich ervan bewust dat haar spieren waren opgehouden met bewegen. Ze stond stil. Alleen haar staart zwiepte heen en weer. Een takje kraakte ergens achter haar. Nerveus draaide de merrie haar kleine oortjes naar achteren. Veel zin in een bezoek van een schim of Avanti in eigen persoon had ze niet. Lynn maakte een klein sprongetje uit schrik toen een rode eekhoorn langs haar hoeven voorbij snelde. “Het is maar een eekhoorn. Niks om je zorgen over te maken.” mompelde ze geruststellend tegen haarzelf. Langzaam kwam ze weer in beweging, nog steeds op haar hoede.
Een paar meter van haar vandaan verscheen een grijze gedaante. Het wezen was een hengst, nog erg jong, maar wel volwassen gebouwd. Ergens kwam hij haar bekend voor. Lynn deed een stapje dichterbij. Haar hemelsblauwe ogen werden groot van verbazing. “Legolas?”