I'm the boss, I do everything I want ... Clear? [Triumph]

Never start with the head, the victim gets all fuzzy. He can't feel the next...

Terwijl de zon langs zijn hoogste punt aan de hemel heen streek schenen zijn stralen langs de donkere bosrand. Ze prikten door het bladerdek en onthulden plaatsen waar de stofdeeltjes heen en weer door de lucht zweefden. Het streelde een donker silhouet, sneed langs de vele witte littekens op zijn vacht en versterkten de twinkel van zijn paarse oog. Meer zag je niet, enkel die details die de huiveringen bezorgden. Etterlijke uren zou het duren voor de zon weer onder ging en hel losbarstte op het gebied. En het ongeduld dat er altijd was bij de gitzwarte hengst was er nu niet. Terwijl hij naar de eindeloze vlakten van Anderfels staarde waren zijn gedachten scherp en actief. Hij somde niet het aantal slachtoffers op voor deze maan, hij bedacht geen leuke moordspelletjes of dokterde niet uit waarom Orlais zo aantrekkelijk was. Het had hem vijf minuten gekocht om achter te komen waarom die ene merrie uit dat gebied zich zo anders gedroeg. Ze staarde dromerig voor zich uit, keek naar haar buik en richtte haar blik soms naar de bossen. Er was geen enkele manier om Avanti’s humeur naar beneden te halen. De onhoorzaamheid van zijn kudde was één maar dingen doen zonder toestemming … ach, hij was arrogant, dacht zelden na over de noden van zijn kudde.

Hij had Triumph eerder gezien bij de merrie, het was dan niet zo heel moeilijk om de connectie te maken. En het was niet meteen een goed moment om Avanti te tergen, hem uit te dagen, of dingen te doen waar je geen toestemming voor had. Tri kon het nooit geweten hebben en ach … Avanti had het misschien expres nooit vernoemd maar als schim golden dezelfde regels als in een kudde. Enkel de leider had toegang tot het onbeperkte, de kudde had te luisteren. Avanti nam dat allemaal heel letterlijk meestal omdat hij het gewoon geweldig vond zijn eigen kudde te onderwerpen. Hij kon zich nog vaag herinneren hoe hard Ayana geleden had onder zijn gezag de dag dat ze ongehoorzaam was vertrokken en wraak was gaan nemen ver buiten BMH.

De uren tikten traag genoeg voor Avanti om een bezoekje te gaan brengen aan de ongehoorzame idioot uit zijn kudde. Zijn gitzwarte lichaam smolt samen met het duister terwijl hij geruisloos tussen de boven van Vyrantium draafde. De geest van Triumph was niet veraf en Avanti had nooit veel nodig om degene die hij wilde te vinden. Zijn oren lagen plat zijn humeur zweefde als een grote donderwolk boven zijn hoofd. En toen hij de hengst zag, het jonge kalf van zijn kudde lukte hem het nog amper om gewoon zijn arrogante zelf te blijven. ‘Wel als dat niet de idioot is dacht een merrie te dekken zonder het zijn leider te vragen.’ Siste zijn stem door het duister. Zijn paarse ogen vonden die van Tri, ze spoten bijna vuur. ‘Ik ben al off rails en jij moet daar nou perse weer een schepje bovenop doen.’ Zijn tanden knarsten over elkaar heen terwijl hij langzaam de laatste meters overbrugde. ‘je kan maar beter een heel goed excuus hebben, nee, wacht, het zal niet helpen.’ Hij zweeg en liet de adem die zat vast gekropt in zijn lichaam ontsnappen. ‘Wat snap je niet aan dit alles, het feit dat je mij moet gehoorzamen of het feit dat ik de leider ben en ik alleen mag doen wat ik wil …’ Hij katelde zijn hoofd en lachte bijna gemeen terwijl hij zijn hoofd schudde, zo zijn kalmte proberen te behouden …

**Profile** Number of posts : 2551 Status : Active

Thriumph had zijn rechterachterbeen op rust laten staan zonder dat hij verder veel deed ontspannen, zijn blik stond gericht op de merrie die langzaam een wat dikkere buik kreeg. Tevredenheid stond in zijn ogen terwijl hij nog eens zijn lippen aflikt om het pure genot van bloed te voelen, de smaak was onovertroffen het heerlijkste wat hij had kunnen proeven. En toch deed de smaak ervan verschillen per paard, hoe jonger hoe smaakvoller, maar de oudere paarden hadden hun eigen smaak in hun bloed zitten wat soms nog lekkerder uitviel. Zijn blik priemden het Anderfels, de merrie, Kay, ongelukkig angst zaaiend. Hij had haar weggestuurd en een hap na gegeven uit angst voor Avanti, hij had groots respect voor de hengst en wilde geen ruzie hebben met zijn leider. Zijn blik wend even opzij naar Faylice, zijn nageslacht, en gromt diep als hij haar met de leidster Skyfall ziet praten, Vestival niet ver uit de buurt. Hij zou haar volgende blauwe maan weer pakken en zijn zieke spelletje door zetten. Verder zocht hij naar paarden die zich afzonderden.

Hij snoof geërgerd naar een veulen die zonder angsten het leven in kwamen en de merrie’s die er zielsgelukkig mee waren, vanavond zouden ze allemaal dood zijn, of zwaargewond. Zijn hersenen concentreren zich op het volledig stil staan van zijn spieren en probeert niks te bewegen, na een minuut weet hij zich met de schaduwen te voegen en is hij onmogelijk te zien. Stilte was iets wat de jonge Gamma koesterde, sprak alleen als het nodig was en tegenover kuddeleden om ze op een of andere manier bang te vernederen. De fonkeling in zijn ogen glimt op als hij Faylice ineen ziet schieten bij een flinke vlaag lucht, perfect. Het was heerlijk om de merrie te zien stuntelen terwijl ze voor altijd vast zat aan haar lot, haar leven weer oppakken en zodra ze dat had haar weer pakken en tot de grond brengen. Als ze zichzelf zal verliezen en van de kliffen af tracht te springen zal hij haar alsnog vermoorden, desnoods zal hij haar eerst van de klif af vissen om in Vyrantium zelf te vermoorden.

Een trilling in de lucht brengt Thriumph een schok door zijn lijf, aan het eerste woord wat gehoord word weet Thriumph al wie het is en dat het niet goed is. Avanti en hij was niet een goed humeur. Met een schok word zijn lichaam ook weer zichtbaar en staat verstijft tegenover de slecht gehumeurde hengst. ‘Wel als dat niet de idioot is dacht een merrie te dekken zonder het zijn leider te vragen.’ Klonken de onheilspellende woorden van de powervolle hengst. Terwijl Thriumph met zijn netvliezen bijna angstig naar de bijna vuur schietende van Avanti kijkt. Dat wist hij niet, hij had er geen idee van dat hij geen merrie’s mocht dekken en zag het als een dienst voor Avanti. ‘Ik ben al off rails en jij moet daar nou perse weer een schepje bovenop doen.’ waren de volgende woorden van de woedende hengst, die zijn oren plat naar achter had gelegd. De jonge schim betrapte zich erop dat hij zelf ook zijn oren in zijn nek strak trok en zette al zijn spieren in werking om zo snel mogelijk te kunnen zijn voor de aanval van Avanti die vast wel kwam en die hij dan ook waarschijnlijk niet zou kunnen tegen houden. Misschien zou hij er zich schrap voor kunnen zetten, als hij geluk had dan. ‘je kan maar beter een heel goed excuus hebben, nee, wacht, het zal niet helpen.’ Kwam er zwaar sissent uit zijn keel, het zorgde ervoor dat het stuk ziel wat over was een grootste angst ervaarde terwijl de rest dat onder controle probeerde te houden, wat vast raar zou overkomen. Het geknars van de tanden terwijl hij verder dichtbij kwam was ook niet super gerust stellend en zorgde ervoor dat Thri zich argwanend opstelde en respect in zijn ogen schreef, want dat was iets wat een eindeloze put was tegenover deze gevaarlijke hengst. ‘Wat snap je niet aan dit alles, het feit dat je mij moet gehoorzamen of het feit dat ik de leider ben en ik alleen mag doen wat ik wil …’ waren de volgende woorden van de schimmenleider. Waarna een gemene lach volgde, waarbij hij het nog steeds niet vertrouwde. En hij wist dat hij hier niet super vanaf zou komen, maar de vraag was met hoeveel wonden zo hij weer naar zijn eigen plekje op Vyrantium kunnen komen? Of zou dit het eind van het bestaan zijn? ”Maar,” Begon Thriumph, maar hij verbeet zich snel want fouten in zijn woorden kon hij zich niet veroorloven. ”Ik heb het gedaan in jouw dienst, ik wist niet dat ik toestemming moest vragen, en bovendien, als ik het nou opvoedt zodat hij een spion kan zijn ofzo?” Sprak de jonge schim. Niet wetend hoe Avanti hier op zou reageren, en dus was het amper te horen, maar dat was genoeg voor de schimmenleider. ”Ik zou nooit met opzet tegen jouw gezag in gaan.” Sprak hij daarna onderdanig. Zijn lichaam helt wat van Avanti af, terwijl zijn hoofd recht op Avanti gericht staat waarna hij even zijn ogen afwend naar de grond als teken van onderdanig heid, maar zijn oren bleven op de zelfde plek. Afwachtend op zijn antwoord, wetend van de onheil laat hij zijn ogen weer naar de paarse van Avanti glijden.

900 exact

Never start with the head, the victim gets all fuzzy. He can't feel the next...

En Triumph gedroeg zich precies zoals Avanti had verwacht dat hij zich zou gedragen, onderdanig. En dat zou misschien maar beter zijn ook want Avanti had echt geen geduld en al zeker niet om een discussie aan te vechten met een mislukkeling als de hengst voor zich. Hij zag ze niet als zijn collega’s, hij zag ze als zijn slaven en op sommige vlakken leken ze al even nutteloos als de rest van deze wereld. Enkel Ayana niet … ze zou de vaste waarde blijven in zijn heerschappij. Achilles deed het ook aardig naar wens … deze twee nieuwtjes wel … ze hadden nog zoveel te leren. En wat zeiden ze tegenwoordig altijd? Leren uit je fouten? Juist ja, dus Triumph zou leren uit zijn fouten … wel dan kon hij maar beter zorgen dat het een hele grote fout werd en dat Tri er het nodige van zou leren. Voor de kudde leek het misschien dat Avanti een groot leider was met een kudde, voor andere leek het dat de schimmen gelijk waren maar eigenlijk hanteerde hij hetzelfde systeem als een gewone kudde. Het leek zo simpel te gaan bij die schimmen maar niets was minder waar.

‘Maar.’ Daar begon Triumph zijn woorden mee. Avanti lachte bruut en luid, afkeurend over de manier waarop Tri zijn hele smeekbede begon. En wat volgde was nog meer om mee te lachen. ‘Denk je echt dat jouw nakomelingen me ook maar iets kunnen schelen! Denk je ook maar voor een seconde dat ik zomaar iemand willekeurig kies op spionnetje te spelen!’ Blafte hij kwaad. Hij wandelde op Triumph af en torende hoog boven hem uit. ‘Uit welke woorden heb jij verstaan dat ik nieuwe spionnen nodig heb? Denk je dat de beslissing zomaar in je eentje te maken valt?’ Zijn tanden schoten uit en boorden zich door Triumph’s nek. Het was niet omdat hij schim was dat hij geen pijn kon voelen, dat hij niet kon schreeuwen op genade. Avanti was behoorlijk vindelijk in het bedenken van straffen. Hij trok zijn scherpe hoektanden verder door de hals, door de aderen door.

Hij gaf Triumph een harde duw waardoor hij bijna viel. ‘Nouja.’ Sprak hij dan bijna beleefd en beheerst. ‘Niet dat ik de tijd nog kan terugdraaien.’ Sprak hij afkeurend. ‘En al geluk dat ik jullie kan gebruiken en dat jullie zeldzaam zijn anders zaten je al lang in het zand te bijten bij men broertje.’ Siste hij afkeurend. Hij sloeg Triumph en zijn bewegingen gaande. ‘Waarom dacht je trouwens om die merrie te nemen en geen andere meer potentiële merrie, waarom haar? Wat is de connectie?’ Vroeg hij op een bevelende lage toon. En als Triumph niet snel in geuren en kleuren zou beginnen praten dan had Avanti zijn geduld verloren en zou hij niet alleen met illusies een einde brengen aan de jonge hengst maar zou hij ook nog eens de helft van zijn lichaam open rijten …

**Profile** Number of posts : 2551 Status : Active

Thriumph was in gedachten al veel verder vooruit aan het denken, hij moest slim zijn maar niet te brutaal, hij moest sterk zijn zonder dat hij zijn respect verloor. Maar een softy wilde hij al helemaal niet zijn. Terwijl zijn hersenen overtoeren draaide om de juiste woorden te zeggen staan alle spieren op spanning, klaar op te ontwijken of om, eigenlijk, vooral om een dergelijke klap op te kunnen vangen zodat het zo min mogelijk pijn deed. Maar ook mentaal bereide hij zich voor want Avanti zou hem in de grond stampen en dat wist hij maar al te goed, oneerlijk was het. Hij had van niemand gehoord dat hij dat niet zou mogen en was daarom ook een tikkel verontwaardigd, maar hij leefde nou eenmaal in de kudde van Avanti waar zijn regels gelden, en of dat hem verteld was of niet, hij had er een overtreden en zou nu zijn straf ondergaan, wat, nagaand op zijn humeur die de aura om hem heen heel duidelijk waar te nemen was, zeker voor een schim, niet super mals. Eerder verwachte Thriumph dat hij het begrip pijn opnieuw gedefineerd kreeg, met uitgebreide uitleg.

Even keek Thriumph op naar de blauwe maan die op begon te komen, hij voelde zijn tanden groeien maar zag ook die van Avanti nog langer worden. Zijn tanden sneden zachtjes in zijn lip terwijl hij ze alsnog een plaats probeerde te geven wat na enige moeite leek te lukken. De drang van bloed bleef weg, wat logisch was in de situatie waarin hij zich nu bevond. Nee, deze fout zou hij nooit meer maken, en risico nemen op sommige handelingen ook niet. Met een schuilende woede keek hij toe hoe de hengst voor hem een brute lach vertoonde. Er veel op te zeggen had hij niet, dan zouden al helemaal de rapen gaar zijn. ‘Denk je echt dat jouw nakomelingen me ook maar iets kunnen schelen! Denk je ook maar voor een seconde dat ik zomaar iemand willekeurig kies op spionnetje te spelen!’ Kwam er blaffend uit het keelgat van Avanti, als de geluidstrillingen aankomen bij zijn extreem gevoelige oren en daarna in een mum van tijd verwerkt worden en zijn blik met het gehoor samenkomen huivert hij even. Foute boel dit murmelde hij bij zichzelf, en de jonge schim zou het weten ook. ‘Uit welke woorden heb jij verstaan dat ik nieuwe spionnen nodig heb? Denk je dat de beslissing zomaar in je eentje te maken valt?’ Kwamen de volgende schokken aan bij Thriumph’s hersenen. Zijn zo gerespecteerde leider kwam op hem af stappend en hoewel hij niet veel kleiner was dan de zwarte schim leek hij ver boven hem uit te komen, maar ineen krimpen deed hij niet, hoe erg hij zijn leider respecteerde, zichzelf klein maken zou nooit in zijn sterke hersenen op komen. ”Gee… n…..” Nog net dat hij zijn woorden begon stierven ze al weg als hij de vlijmscherpe tanden in zijn hals voelt glijden. De ongelofelijke pijn die het met zich meebracht liet Thriumph de rest van zijn lichaam verkrampen. Schreeuwen zou hij niet, daar was hij te gesteld op de stilte voor, hij bracht de energie van zijn stembanden naar de rest van zijn lijf, die zal het wel opvangen. Als de tanden vervolgens recht door zijn hals glijden laat hij zijn tanden hard op elkaar knarsen. Verbeten voelt hij hoe de tanden recht door de hoofdader gaat en nog wat andere aders en bloedvaten gaat. Als een heet mes door de boter. Hij kende de atomie van paarden zo goed, had het zelf al uitgeprobeerd en sinds dien kon hij met wat concentratie de spieren door de vacht en huid heen zien, alle vaten, slagaders, aders en zo belangrijke organen. Botten, kraakbeen, zachte plekken. Hij kon het allemaal zien, hij kon bijna het bloed zien stromen. En zo wist hij dat ook Avanti weet had hoe je een paard kon martelen. En hij wist dat er ook genoeg zal gebeuren. Als zijn leider zijn tanden weer terug trekt knikt de jonge schim even wat in met zijn hals, wetend dat er 2 forse strepen met het rode bloed zich had gevormd.

Thriumph ziet net op tijd dat Avanti hem naar de grond duwt, en verzet zich er hevig tegen zodat hij net niet viel. Wetend dat die stoot nog veel harder kon en het exact de bedoeling was ‘Nouja. Niet dat ik de tijd nog kan terugdraaien.’ Waren de volgende woorden waarmee Thriumph nog meer op zijn hoede was, de woorden leken bijna beleefd en dat was iets wat Thriumph niet had meegemaakt. Zowiezo had hij nog nooit een kwade Avanti meegemaakt, laat staan dat hij kwaad was op hem zelf. ‘En al geluk dat ik jullie kan gebruiken en dat jullie zeldzaam zijn anders zaten je al lang in het zand te bijten bij men broertje.’ Het waren confronterende woorden, want hij had geluk, evenals dat hij geluk had dat hij hierna nog zou leven, als dat tenminste het geval zou zijn. De woorden waren niet meer beleefd of beheerst maar sissent zoals de jonge schim zijn stem kende als hij een paard aan sprak. Als de Thriumph de harde hoef tegen zijn hoofd aan voelt komen, klapt zijn hoofd mee waarna hij uit pijn heftig zijn hoofd schud. ‘Waarom dacht je trouwens om die merrie te nemen en geen andere meer potentiële merrie, waarom haar? Wat is de connectie?’ Kwam er bevelend bij Avanti van zijn lippen vandaan. Thriumph dacht niet lang na, want dat kon hij zich niet veroorloven, als hij zijn tijd zou nemen zou hij het leven in gevaar brengen van Kayleigh, maar het belangrijkste, van zichzelf. ”Die merrie, ken ik vanaf mijn verleden. Toen stond ik onder Aeron en was ik nog een goedzak. Er speelde liefde tussen ons en ondanks dat we elkaar niet meer mochten zien bleven we dat wel doen. Aeron kwam daar achter en beveelde mij om haar te verkrachten omdat wij anders dood zouden zijn. Ik heb het gedaan, maar Kay is toen gevlucht naar BMH, ik ben haar toen achterna gegaan, want ik wilde het uitleggen. Echter wilde ze mij niet horen en had ze me verraden.” Thriumph keek even woedend weg en probeerde zich te beheersen, wat niet veel tijd in beslag nam, meer tijd wilde hij er niet aan besteden en kil en gevoelloos ging hij verder. ”Ik heb haar gevonden en besloot om mijn wraak te uiten dat zij niet naar mij heeft geluisterd en mij als grof vuil heeft behandeld. En het is voor haar het grootste martelmiddel om gedekt te worden door een hengst.” Sloot hij zijn zo zorgvuldig gekozen woorden af. En ergens wist hij wel dat het fout was om uit wraak roekeloos te zijn. ”Maar het is niet juist van mij dat ik uit wraak heb gehandeld, maar ik wist echt niet dat ik hiermee jouw regels zou schenden, dat was wel het laatste waarom ik het had gedaan.” Sprak hij daarna, wetend dat hij weer klappen zou krijgen en daarvoor had hij zich ook al schrap gezet.

1180 Ö

Never start with the head, the victim gets all fuzzy. He can't feel the next...

Er waren slechts twee woorden die bij Avanti doordrongen tot merg en been en hem … geloof het of niet nog humeuriger maakte dan hij al was. Het feit dat die blauwe maan aan de hemel stond was voor Tri slechte een verlenging van opluchting dat hij er zo vanaf zou komen. Want eerlijk … Avanti had geen geduld om te lopen discussiëren met deze waanzinnig grote idioot. Liefde … een onbegrijpelijk woord voor Avanti. Zou hij vanaf nu al zijn kandidaten moeten vragen of ze het woord kenden of niet? Het zou hem een hoop werk besparen om nadien het eruit te rammen en te leren dat zoiets nooit zou bestaan. Hij had er zijn definities over, hij kende het niet net zo min als de rest van zijn gevoelens voor emoties. Ze waren altijd vederlicht geweest zelden kwamen ze op om aanvaard te worden door zijn handelingen. Ayana was de enige die een bepaalde emotie in hem losmaakte en het had niets te maken van hoe ze tegenover elkaar stonden. Ze waren niet bevriend of verliefd. Het was een moeilijk te omschrijven definitie en hij zou het ook nooit gaan definiëren als ook maar een emotie. Hij en Ayana leefde al jaren op dezelfde lijn, er was niemand anders in dit universum die hem beter kende … Nee wacht. Alvaro? Neeuh … jawel, misschien Alvaro. Ooit had hij daar de sterke broederband de overhand laten nemen. Ze hadden een connectie gehad die verwaterde tot een woede en afgunst van Avanti’s kant dan. Zolang hij leefde zou Alvaro op de aardbol blijven rondwandelen en wat was nou geen grotere kwelling dan eeuwig rondwandelen met maar één wens … willen sterven.

Het andere woord was wraak. Het meesten van dat woord werd door hen allen verzwolgen. Wraak kende zijn hemelsbreedste verschil met wat je eronder zette als definitie. Avanti verbande het woord maar tegelijk was het zijn levensgezel door het leven. Ze stonden naast elkaar als trouwe steunpilaren. Alles wat hij deed was voor haar … voor wraak. Zijn daden, zijn bedenkingen kwamen door haar input. Hij hield van haar maar ergens verafschuwde hij het woord met hart en ziel. Wat een verschil was tussen hem en al de rest was dat hij haat inzette voor alle mogelijke doeleinde, ze was zijn richtingwijzer. Alles wat hij deed was met wraak bij de hand. Hij gebruikte het woord in zo’n brede zin dat iedereen die hij vermoorde een zekere zin van wraak was. Wat kon hij er dan niet aan verdragen? Dat het zo eentonig kon zijn. Hij kon niet verdragen dat zijn schim hun krachten inzette voor haar en voor dat ene. Hij kon het niet verdragen dat ze wraak namen op één specifiek wezen om zoveel mogelijke redenen. Wraak en liefde samen, afgestraft en verbannen door hem.

En Triumph had nu net die twee gecombineerd in zijn verhaal. Hij had van de merrie gehouden om vervolgens wraak om haar te nemen. Bah, slecht verhaal en een al even slechte wending. Het angstaanjagendste was dan misschien wel hoe Avanti er voor de moment bij stond. Doodstil zonder ook maar enige emotie zichtbaar in zijn zwarte lege ogen onder deze blauwe maan. Niets, helemaal niets. Je zou bijna gaan smeken om een reactie. Zijn vlijmscherpe hoektanden staken sterk af tegen zijn zwarte vacht. Het bloed dat hij geproefd had van Tri droop gestaag van de punten af. ‘Je hebt van haar gehouden.’ Sprak zijn stem hard en monotoon. Oh owh … die beheersing stond hem niet al te goed, zeker niet in deze situatie. ‘Je hebt wraak op haar genomen.’ Gaat hij verder. Weer was het stil terwijl je zag hoe zijn lippen zich samenspande en zijn tanden kort knarste. ‘En nu is ze drachtig … van jou.’ Ah, daar was een ondertoon vol afschuw, niet degene die de gemoederen zou doen dalen.

Zijn ogen glijden weg van de boom waar hij al de hele tijd naar stond te kijken richting het bladerdak waar de stralen van een blauwe maan doorschemeren. ‘Hoe wil je dit rechtzetten?’ Niet dat Tri daar iets over te zeggen had, Avanti wist al lang was hij wou en misschien zou hij nog zelf doen ook. Maar dan weer, het was een veel grotere kwelling voor Triumph om het door hem te laten doen en daarbij … Avanti zou dingen zien die Tri niet zou kunnen registeren ze gebruikt te hebben. De kalmte was echt geen goed teken, echt niet. Het was zelden dat Avanti zich zo wist te beheersen in zo’n pissige situatie. ‘Hoe!’ Zijn stem verharde en een golf van samengespannen spieren gleed door zijn lichaam. Weer keek hij naar de maan, ongeduldig blijkbaar. ‘Tik tok Triumph ik heb andere dingen te doen dan naar je dwaze kop te kijken. Ik behandel het begrip liefde en wraak wel als ik wat ben gekalmeerd.’ Siste hij. Hij keek bedenkelijk voor zich uit. ‘Misschien vermoord ik er een paar. Zou het helpen?’ Fluisterde hij bedenkelijk tegen zichzelf terwijl hij in stap ging richting de kudde. ‘Vast niet.’ Er kwam een vaag donkere grinnik uit zijn mond. ‘Ach Triumph, het enige geluk dat je hebt is dat ik niet snel nieuwe slaven vind wat niet wil zeggen dat je er goed vanaf komt.’ …

**Profile** Number of posts : 2551 Status : Active

Thriumph kon niks ontcijferen uit de ogen van Avanti, niks was te zien, geen emoties, geen woede, geen kwaad, geen liefde, geen blijdschap niks. Alhoewel hij de laatste twee wel kon raden dat hij dat zowiezo niet was. Nee, zijn intuïtie vertelde hem dat hij ziedend was, en dat was iets waar Thri blij mee was, zijn intuitie. Vooralsnog zat hij diep in de problemen omdat Achilles hem dingen had achter gehouden waar hijzelf ziedend om was. Maar ach, het was een les die hij nooit meer zal vergeten, en dat zal niet bij een lesje blijven. Nee, Achilles ooit nog aankijken zal hij niet, evenals iets aannemen wat hij zal zeggen tegen hem. En zo roekeloos zijn en naïef ook niet, maargoed, veel kon hij hier niet aan doen, het was gebeurt en Avanti was boos op hem, en straffen zal hij, wat Thri stiekem nog een beetje angstig maakt. ‘Je hebt van haar gehouden.’ Hoorde hij Avanti hard zeggen, harder dan hij gewend was. ‘Je hebt wraak op haar genomen.’ Waren de volgende woorden die een zin vormden, als reactie kon de jonge schim alleen maar langzaam zijn hoofd naar beneden bewegen waarna hij het weer omhoog trok als teken van een langzame knik. ‘En nu is ze drachtig … van jou.’ Kwam er weer naar zijn oren toe gezweefd, maar het bracht een ondertoon met zich mee met de afschuw hetzelfde. En wederom herhaalde Thriumph zijn beweging van te voren, wetend dat hij gruwelijk in de problemen zat. En elke seconde werd dat duidelijker en duiderlijker. Waar zijn ogen wegdraaide liet Thriumph even zijn rechtervoorbeen omhoog komen, tot een paar centimeter van de grond, als bliksemafleider tegen de spanning, want die lag als een aanbeeld op alle deeltjes van de jonge schim te drukken.

‘Hoe wil je dit rechtzetten?’ Klok de stem sissend van kalmte door de open plek in Vyrantium. Een vraag waar Thriumph geen antwoord op had, en dat ook geen 1-2-3 kon verzinnen. ‘Hoe!’ Verharde zijn stem, waarbij de spanning vertienvoudigde. En nog steeds kon hij zijn antwoorden niet op stellen, terwijl hij bijna zijn gedachtes verloor aan het aanzicht van de leider voor hem die pisnijdig was en een golf van ongeduldigheid was te zien aan hem. Stuntelen kon Thri zich niet veroorloven. Stotteren al helemaal niet, en toch zou het foute antwoord hem fataal worden. ‘Tik tok Triumph ik heb andere dingen te doen dan naar je dwaze kop te kijken. Ik behandel het begrip liefde en wraak wel als ik wat ben gekalmeerd.’ Liet de jonge schim wederom bijna zichzelf verliezen, maar dat zou gelijk staan aan het graven van zijn graf om er vervolgens zelf in te springen, en dat was iets wat Thriumph nog niet van plan was. De sissende klank in zijn stem was gevaarlijk duidelijk evenals de kalmte die in zijn aura hing, wat niet veel goeds had te betekenen voor Thri. ‘Misschien vermoord ik er een paar. Zou het helpen?’ Met bijzonder scherpe geluid ving hij ook deze woorden makkelijk op, maar zijn hersenen hadden al besloten dat dat niet naar hem gericht was. ‘Vast niet.’ met een donkere grinnik kwam van de hengst vandaan die duidelijk naar de kudde keek. Thriumph keek even om, verrast dat hij nog op zijn vier benen stond en alleen een stekende pijn voelde in zijn hals waar twee rode strepen in waren getrokken. En onder Thri lag al een plas bloed, maar hij kon niet dood zolang hij een stuk van Avanti's ziel in zich had. Maar of die er nog bleef vroeg hij zich zwaar af. ‘Ach Triumph, het enige geluk dat je hebt is dat ik niet snel nieuwe slaven vind wat niet wil zeggen dat je er goed vanaf komt.’ En gek genoeg stelde deze woorden hem gerust, maar ook weer niet, want hij wist al dat zijn straf niet mals zou worden, evenals dat die met veel pijn zou gaan worden, misschien zou hij wensen dat hij dat stukje ziel nieteens meer had. Maar hij zal blij zijn als hij deze open plek kon verlaten en nooit meer zal bezoeken. "Dat weet jij waarschijnlijk veel beter dan ik." Sprak hij kort, fluisterend, wetend dat zijn leider het wel zou horen. En opnieuw zette hij zich schrap voor een aanval, want als hij net het verkeerde antwoord had gegeven, zou hij dat voelen ook.

Never start with the head, the victim gets all fuzzy. He can't feel the next...

Hij sprak wel erg veel tegen zichzelf de laatste tijd … werd hij zot? Nee, dat was hij al. Waarom maakte hij de redenering altijd voor zichzelf. Zijn blik priemde even naar Triumph, juist ja daarom. Als hij tegen zichzelf bezig was dan had hij altijd gelijk … anders ook. Dit werd ingewikkeld. Dus hij sprak niet tegen zichzelf voor het gelijk, voor wat dan wel? Er waren zoveel redenen, de meeste leidde allemaal naar dat ene ding … hij werd gek. Oeh, interessant, zou hij veranderen? Misschien wel schizofreen worden. Kon de ene tegen de andere babbelen. Hij werd uit zijn gedachtegang getrokken door een dikke druppel. Zijn ogen glijden omhoog naar de dikke wolken die hun druppels vrijlaten en over het land strooien. Weeral positief voor Triumph, de gelukzak! Regen bij blauwe maan, er was niets liever wat Avanti had. Hij wou zien hoe het bloed zich over het hele gebied verspreidde in langzame kleine stroompjes. Zijn lichaam klaarde wat op … in de zin dat er wat meer leven in kwam, niet van happy happy gestuiter omdat het regende. Hij zwiepte zijn staart tegen zijn lichaam terwijl de heerlijke koele regen zijn … geloof het of niet … woede wat temperde.

Triumph gaf op helemaal niets antwoord. Hij knikte als een braaf hondje en deed wat van hem gevraagd werd. Het was misschien maar beter zo, discussiëren met Avanti was nu toch zinloos. En de zinloze discussies leidde tot zinloos geweld wat dan weer leidde tot zinloze beslissingen als in “ik gooi je uit de groep” en dat was wel het laatste wat hij wou doen. Eerlijk? Ja, Avanti had ongelofelijk veel zin om Tri naar de loners te zenden en hem daar vervolgens op te zoeken en fijn te hakken. Nee, niet waar, dat zou te pijnloos zijn. Eerst wat jaren laten wegkwijnen omdat langzaam een einde te maken aan zijn leven. Hij zou het vast wel redden met de andere schimmen zonder Triumph. Er kwam een vage gevaarlijke glimlach op zijn lippen terwijl hij tussen de bomen wandelde met Tri op zijn hielen. Nee, zo mocht hij niet denken. Jawel dat kon hij wel!

Alles werd absurd afgebroken door Triumph die begon te praten. ‘Slechte woorden mijn vriend, slechte woorden.’ Prevelde hij amper hoorbaar, kwijnend in zichzelf dat Triumph het zo slecht neerzette. Hij had nog één ding om het goed te maken en daarmee wist Avanti meteen hoever Tri ging gaan voor zin absurd zinloze leven. De bosrand kwam in zicht en Minanter streek voor hen uit. Zijn geklitte zwarte manen kleefden tegen zijn hals en voor de rest was hij ookal behoorlijk doorweekt. ‘Ik laat het hierbij …’ Hij zweeg en glimlachte vals. ‘Voor nu.’ Klonk hij laconiek. ‘Na blauwe maan zie ik je in Vyrantium want ik sta niet alleen in voor je straf. Daar mogen de anderen van meegenieten.’ Zijn stem smeulde bijna toen hij dacht aan de vernedering die Triumph stond te wachten. ‘Maar ik geef je een manier om het goed te maken. Volg je die niet op tegen volgende blauwe maan, die hierna dan oordeel ik echt over je waardigheid in dit leven.’ Weer zweeg hij. Zijn ogen gleden naar Triumph gevolgd door woorden die pijnlijk hard zouden aankomen. ‘Als jij niet weet hoe dan zeg ik het maar. Vermoord haar, haar of het veulen, maakt me niet uit. Doe je dat niet tegen volgende blauwe maan dan doe ik het op mijn manier, langzaam en pijnlijk en ik laat je kijken tot de laatste adem teug.’ Hij zweeg en liet het goed doordringen tot Tri. ‘Heb je dat begrepen Triumph?’ Vroeg hij met een peilende blik …

**Profile**

» Triumph
» Let's face death ~ Triumph

I'm the boss, I do everything I want ... Clear? [Triumph]

I'm the boss, I do everything I want ... Clear? [Triumph]

Soortgelijke onderwerpen

Soortgelijke onderwerpen