Zwervend liep Rimero verder weg uit het hart van Seheron, voor het eerst in tijden was hij naar hier gekomen om Mitch terug te zien. Bij de aanblik van zijn broer's wonden en doffe vacht schrok hij. Vroeger waren ze ook niet de beste broers, maar ze konden elkaar wel nog zien. Dit was allemaal anders geworden toen Germafi stierf. Rimero schudde zijn zwarte manen die plakten aan zijn ondertussen niet meer zo witte vacht. Toen was alles anders geworden, Mitch verliet zelfs de liefde van zijn leven.. Zehlia. We waren haar hier tegengekomen maar zelfs zij kon niet verhinderen dat hij het slechte pad opging. Mitch sloot zich aan bij de schimmen en Rimero zag zijn geliefde broer ineens in een gevaarlijk ander licht. Hij wist nog de eerste paar blauwe manen, Mitch zat achter hem aan zoals vroeger, helaas waren zijn bedoelingen iets minder vrolijk. Die derde blauwe maan in zijn schimmenbestaan was de ergste. Rimero kon nogsteeds het vuur in zijn ogen zien en nogsteeds de woorden uit zijn bloedvergoten lippen horen terwijl hij op de grond gedrukt werd door hem.. 'Ik blijf achter je aanzitten lieve broer van me. Je kan niet ontsnappen, you hear me? I'll fucking kill you.' En vandaag leek het allemaal anders, Mitch leek zelfs iets van blijheid in zijn ogen te zien toen hij zijn kleine broertje zag. Maar meer was er niet te bekennen en Seheron, alleen maar droogte, loners en soms een enkeling die een familielid kwam bezoeken.

Langzaam stapte hij door terwijl hij smachtte naar water, hoe hielden die verdomde loners het hier toch vol, als ze nu nog niet doodlagen moesten ze wel iets hebben waardoor ze in leven bleven. Het Lot. Rimero lachtte het stemmetje in zijn hoofd uit. Deze kerels waren allemaal schimmenvoer aangezien ze niet onder bescherming stonden van een leider. Zelf zat hij heel erg dicht bij het schimmen-af. Maar rang vier bood nogsteeds geen zekerheid dat je niet neergehaald werd door een schim, misschien konden ze je dan niet vermoorden, maar wel dodelijk verwonden zodat je later dan toch sterft aan je eigen verwondingen. Rimero had al veel gezien in de tijd dat hij hier was. Toen Mitch loner werd hield hij zich stil in de kudde, stoomde zich naar rang drie en speelde met de paar kleine veulens die daar rondliepen.

Rimero spitste zijn oren toen hij hoefstappen hoorde en een ander paard rook. Waarschijnlijk een merrie, niet zo heel ver van hem af. Wat deed een merrie hier in het droge Seheron? Veel tijd om daarover na te denken had hij niet want hij kreeg haar in het oog. Langzaam verzette hij zijn hoeven naar haar toe en kwam zo dichter. 'Niet bepaald een plaats om zomaar rond te hangen, vind je niet?' glimlachte hij zacht naar haar in de verwachting dat ze hem gehoord had. Zijn donkerbruine ogen gleden over haar lichaam. Zeker geen lelijke merrie, maar zo snel was hij ook niet in het inhalen van relaties. Niemand kon meer zo dicht komen bij hem als zijn geliefde Germafi, een aantal was het bijna gelukt maar die kwetsten hem daarna weer, elke keer opnieuw..