Thriumph had zijn rechterbeen op rust gezet, en toch leek elke spier van zijn gespierde lichaam op spanning te staan. Zijn hersenen concentreerde zich diep op het totaal stilstaan van hem, over de controle die het vereisde maar dat ging steeds makkelijker. Binnen luttele seconden was hij volkomen onzichtbaar en had hij zich bij de schaduwen gevoegd, iets wat schim eigen was en een van de kwaliteiten die het had. De blauwe maan had hem verandert, had zijn tanden tot slachttanden bevonden en de drang naar bloed alleen maar groter gemaakt. Zijn ogen waren naar dodelijk zwart gegleden met af en toe een blauwe fonkeling erin. Het duister was zijn gebied, de stilte koesterde hij, maar waar hij nog het meest om begaf was de heerschappij van zijn meester Avanti. De leider waar hij om gaf en waarbij hij zijn loyaliteit tot op de dood beschermde. De meeste tijd van de blauwe maan en de tijd die daartussen zat was hij aan het plannen, en slachtoffers aan het uitzoeken en de afgelopen tijd was zijn oog gevallen op een bonte merrie. Haar lichaamstaal zei dat ze nog van geen kwaad bewust was en dat was iets wat Thriumph uitermate irriteerde, alle zielige kudde paarden moest respect tonen en bang zijn om getroffen te worden, maar deze merrie stapte zo uit de kudde rond de tijd. Het was het besluit om de merrie maar eens een bezoekje te brengen... Thriumph gaf een grom terwijl hij uit zijn ontzichtbaarheid schoot en zijn geliefde plekje hier op Vyrantium verliet. Het plekje wat de ontelbare stilte met zich meebracht en voor Thriumph een zalig genot was. Binnen luttele seconden stond hij al aan de rand van het Minanter, zijn plan al volledig uitgewerkt, zijn massieve spieren trillend naar het verlangen van de rode, parelachtige stof die onder de huid vandaan zou glijden en op zijn lippen terecht zou komen. Een donder kwam uit de hemel, onweer, dat was leuk voor de zielloze die onsterfelijk was. Het zou gaan regenen en dat zal het allemaal nog dramatischer maken dan het al was en dat was iets waarvan Thriumph genoot. Hij schatte de loopweg van de merrie in en ging bij een boom staan waarna hij zich weer in de schaduwen liet vloeien en onmogelijk te zien was, hoogstens een kleine vonkeling van zijn blauwe ogen die net zo blauw waren als de blauwe maan, maar ook dat verdween snel en veranderde in het zwarte gat wat er eerst was. Tussendoor liet hij een blaadje kraken zodat de merrie zich niet totaal meer op haar gemak zou voelen. Als ze gestopt was met eten liet hij zich weer verschijnen tot een silhouet. ’’Goedendag.’’ Klonk er van de merrie vandaan. Even liet Thriumph een sadistische grijns op zijn lippen verschijnen, maar snel had hij zijn oren al weer open staan voor wat volgde. ’’Kan ik je ergens mee van dienst zijn?’’ Perfecte situatie, weer eens had hij zich overtroffen met zijn instincten en zijn conclusies over de merrie. Met enig sinds wat moeite liet hij zijn hoektanden binnen zijn mond glijden en het bloed uit zijn manen deed schudden. "Hallo daar?" Kwam er doodnormaal, bijna vrolijk van zijn lippen vandaan. De merrie kon onmogelijk wat door hebben. Wederom fonkelden zijn ogen even terwijl hij half uit de duisternis stapte, zijn wonden nog in het duister latend. Een vriendelijke grijns gleed over zijn mond. "Wat doe jij nou hier zo ver van de kudde af? Het is blauwe maan weet je nog?" Liet hij zijn stem klinken, waarna zijn ogen even naar de rest van de merrie gleden. Hij kon al haar spieren in een flits zien zitten, al haar vaten met daarin ... dat stromende bloed ... Inhouden moest de jonge schim zich hevig. Een flits later riep hij de organen op die hij allemaal perfect zag zien zitten. Hij keek de merrie wederom zo vriendelijk aan als het maar kon, erachter de diepe, zwarte gaten zonder enige emotie die zich schuilhielden. Hij liet even wat open ruimte om de merrie te laten antwoorden voordat hij met zijn gesprek verder zou gaan. Niet dat hij op haar antwoord in zal gaan, maar gewoon om de merrie geen slecht gevoel te geven. "Weet jij wel wat schimmen zijn? My dear?" Kwam er haast zorgelijk uit. Zijn spieren blonken op in het blauwe maanlicht waardoor hij terecht een massieve spierbonk genoemd kon worden. Met alle controle die erbij hoorde, hij aasde al op dat vitale bloedvat wat daar in de hals stroomde en voor vers bloed zorgde. Nee nog heel even gedult zou hij moeten verkrijgen? "Of.... moet ik dat voor je uitleggen?" Sloot hij zijn deel af van het gesprek, zijn grijns veranderde even voor een luttele seconde naar een naar een gemene neigende grijns, maar alsnog zou de merrie niks door hebben. Hij was al aan het wachten op haar antwoord, waar zijn spel kon beginnen....

819

Casharell was zich, zoals gewoonlijk werkelijk van geen kwaad bewust. Echter was dit een groot kat en muis spelletje, met maar al te duidelijk een winnaar die altijd zal zegevieren. Want ja, uiteindelijk wint niemand het van een schim, zelfs de leiders niet. Natuurlijk liepen de meeste verstandige er met een grote boog, wanneer ze wisten tot wat deze paarden in staat waren. Enkel Casharell wist hier nog niets van, gezien ze toch redelijk nieuw was in Blue Moon Horses. Ze was fragiel, naïef en onervaren, drie sterke aantrekkingskrachten voor een schim. Ze zal er waarschijnlijk snel achter komen waar deze paarden op doelden, het enige wat voor hun belangrijk was was het kapot maken van elke ziel hier in BMH. "Hallo daar?" klonk er normaal, voor haar zelfs vriendelijk vanuit de overkant. Opnieuw, zich totaal van geen kwaad bewust. Dit was werkelijk een grote valkuil die ze had gegraven, hiermee maar een paard mee hebbend; haarzelf. "Wat doe jij nou hier zo ver van de kudde af? Het is blauwe maan weet je nog?" sprak hij opnieuw, dezelfde stem al eerst houdend. Een diepe frons verborg zich in het donker op haar gelaat. Ze dacht sterk na over de woorden die de hengst had uitgesproken, maar kwam niet tot een duidelijke beslissing uit. "Ik was van plan nu terug te gaan naar de kudde. Ik was hier enkel en alleen voor wat te grazen." Haar mierzoette, prille stem stief langzaam weg in het duister van de nacht. Een fijne glimlach krulde zich om haar lippen, haar spieren stonden wat rustiger dan eerst. Ze liet haar rechtse achterhoef op het puntje van de nagel rusten, een lichte zucht over haar lippen rollend. Echt zelfverzekerd was ze niet, maar dat was ook niet veel nieuws. Ze was het nooit geweest, nooit geleerd. Als je haar zou vergelijken met een menig ander paard was ze een pure zwakte. Anderen maakten hier maar al te graag misbruik van, zonder dat ze het überhaupt door heeft. "Weet jij wel wat schimmen zijn? My dear?" Zijn stem, zo goed geïmmiteerd. Zijn lichaamsstaal zo rustig, geen aanleiding om zich zorgen te maken, dacht ze. Echter ging bij elk ander paard de alarmbellen al wel meteen rinkelen, maar haar intuïtie had haar weer eens in de steek gelaten. Verward schudde ze haar bos manen, een gebaar dat ze niet zo zeer wist wat hij met deze woorden bedoelde. "Of.... moet ik dat voor je uitleggen?" De vriendelijke glimlach was werkelijk niet meer van haar gezicht af te slaan. "Nou.. Alleen als je daar tijd voor hebt, ik wil je tenslotte geen last bezorgen met mijn aanwezigheid." Vrolijke twinkelingen in haar ogen waren duidelijk te merken bij het zeggen van deze woorden. Manip © eclipses12.deviantart.com

Niet zo heel lang, op mijn tablet typ ik niet heel fijn. ^^'

Thriumph keek de merrie doordringend aan, nog steeds liep ze exact het pad af wat hij voor haar had uitgekozen. Haar woorden speelden zich dan ook af voordat ze die ook maar zei. Maar op het moment dat zei sprak zette hij zijn masker weer op en liet zijn charmes het werk doen. De merrie zou die amper kunnen weerstaan en weer in haar oude gewoontes schieten en dan zou hij gewoon weer verder gaan. "Ach, nu al? Maar ik ben nog niet eens uitgesproken, dear Casharell." Sprak hij bijna treurig terwijl zijn lichaamstaal weer zo vriendelijk en uitnodigend was. Zo gevoelig leek de hengst te zijn, het leek voor de merrie waarschijnlijk of hij even zichzelf was verloren. Maar hij kon ook niet exact in de gedachtes van de merrie wanen. Hij zou waarnemen wat de merrie deed en daar op reageren. Oefenen met zijn gedult moest hij, daar klopte de allerheerlijkste slagader vlak onder de huid van de merrie. Als hij goed keek kon hij het al zien zitten en zelfs het bloed doorheen zien lopen. "Waar was ik?" Sprak hij daarna vriendelijk. "Zullen we een wandelingetje maken?" Sprak hij wederom alleraardigst alsof hij een lief en mak beest was. "De schimmen hebben hun eigen plek hier op BMH, diep daarzo" Zijn hoofd schoot kort naar het duister wat zich in het bos schuilhield, waarna hij weer verder ging. "In het midden van BMH zodat ze elk enkel paard met gemak kunnen... bestuderen..." En het laatste kon hij nog maar met moeite wijzigen, anders zou het ook weer te ... duister klinken. Vooralsnog was hij heel scherp, elke spier stond op spanning, zijn ogen namen alle enkele spierbewegingen van de merrie waar. Elke ademhaling, die was versnelt, evenals haar hartslag, wat hij gemakkelijk kon voelen op deze kale grond. Zijn tanden blonken in het blauwe maanlicht waar hij voor diende. Een druppel bloed gleed er vanaf, haar bloed was zeker niet slecht. Maar gedult moest hij krijgen, en de enigste manier om het te leren was zo, en zij was daar een perfect voorbeeld van. "Ze hebben ook hele scherpe zintuigen, ze zien heel scherp vanaf een uitzonderlijke afstand, evenals dat ze dat kunnen horen." Sprak hij ten slotte, niet in een keer zou hij alles vertellen, dan zou het toch ook niet meer leuk zijn?

sorry voor de korte post