Met toestemming van PerfectPrfection

Naam paard: Kratos
Geslacht: Hengst
Karakter: Op het eerste zicht heeft Kratos weinig inhoud. Hij lijkt niet te liefhebben, maar hij lijkt ook geen echte haat te bezitten. Geen woede, frustratie, arrogantie. Hij is kalm en oppervlakkig, en net dat is hetgene wat hem zo doordringend maakt. Weinig woorden, maar wel steeds gericht, rechtuit en ongegeneerd. Hij is geen verleider noch charmeur maar het is geen moeite om dat, indien nodig, toch te doen. Het is alsof niemand echt grip heeft op de hengst, hij is veranderlijk als het weer en het is moeilijk in te schatten wat zijn echte karakter is. Het ene moment kan hij je beste vriend zijn en het volgende moment kan hij een uitbarstende vulkaan zijn. Wie Kratos ontmoet zal snel merken dat hij, hoewel zijn hart koud is, vreugde vind in het leven. Vreugde in paarden klempraten, mentaal eronderdoor trekken, heel langzaam zodat ze het zelf niet merken. Fysiek is hij amper actief, hij is een krachtpatser maar maakt alleen brokken wanneer hij dit nodig acht. In zijn ogen is het fijner om iemand een wrak te zien worden, dan iemand te zien smeken om zijn of haar leven.
Verleden: Op zich is er niets wreed gebeurd in Kratos' verleden. Hij is geboren opgegroeid en vertrokken uit vrije wil. Hij had een liefdevolle moeder en vader waar hij nooit problemen mee heeft gehad. Geen haat, geen misbruik, geen pijn. Maar er groeide iets in Kratos, iets waar hij geen macht over had. Hij kweekte een afschuw voor de liefde van de paarden, een ongegronde haat. In het begin vond hij geen reden om zijn haat uit te werken op anderen: ze hadden hem tenslotte niets gedaan. Hij nam er vrede mee dat hij gewoon een gevoelloze zak was geworden die zou teren op zijn eenzaamheid.

Maar ook andere paarden begonnen Kratos bitterheid te merken. In het begin noemden ze hem gewoon egoïsctisch: hij had namelijk niets over voor andere paarden, zat wat op zijn krent te zitten, keek toe hoe anderen werkten. Maar naderhand begonnen ze hem ook uit te sluiten, te negeren, want wie had nou iets aan iemand die daar altijd zat, iemand die steeds verbitterd en koud was? Niemand wou nog contact met hem.

Zodoende groeide ook zijn haat voor andere paarden: wat kon hij er aan doen dat deze haat uit het niets was gegroeid? Was het echt zijn schuld dat hij zo verbitterd was? Waarom haatten ze hem, hij had toch niets gedaan? Zijn haat en woede gingen van kwaad naar erger en zijn dorst om hen te laten lijden groeide. Wie waren zij, om hem uit te maken voor het vuil van de straat? Hij die eigenlijk alleen koud was geweest, nooit moordlustig. En zo is hij uiteindelijk aan zijn toch begonnen.

Wie heeft je hier gebracht/link naar media: Terug opzoeken van oude RPG's - Deviantart