Your vintage misery looks a little better on me

delaney

Fear is not evil. It shows you your weakness so you can become stronger.

Haar hoeven lieten al lang geen afdruk meer achter in het zand. Het leek af en toe of ze werkelijk zweefde maar nog altijd voelde ze de aarde onder haar hoeven sidderen. Verbonden met elk levend wezen. Ze voelde hun geluk, hun liefde maar ook hun angst en wanhoop. De blauwe maan zou binnenkort opnieuw aan de hemel kruipen en Delaney moest klaar zijn. The nameless Warrior moest klaar zijn. Lang geleden had ze haar naam en verleden achter zich gelaten. Je kon haar niet eens meer vragen wanneer deze dag geweest was dat ze gekozen had om het makkelijke pad van het leven te verlaten. Ze had vele van wie ze hielt achtergelaten. Maar ze was er nog altijd. Hier voor haar familie. Familie die haar als familie zagen of slechts een slechte herinnering. Het kon eigenlijk niet veel uitmaken bij Delaney. Haar hart was lang geleden stil komen te staan. Wellicht was deze staat voor vele 'hemels' maar nog altijd was het een staat van stilstand. Delaney zou nooit ouder kunnen worden. Voor zover ze zichzelf besefte nooit opnieuw een kind kunnen baren. Ze zou haar familie zien sterven terwijl zij zelf als marmer stil bleef staan in het leven. En wellicht.. Wellicht was dat de grootste prijs die ze ooit had moeten betalen voor de krachten van goden.

Want ja. Delaney had de goden verzocht. Een om precies te zijn. De guardian van het land van de blauwe maan. Ze had gesmeekt om de kracht haar familie te beschermen en inplaats daarvan had ze genoeg kracht gekregen om het pad van de schimmen te blokkeren. Maar ze moest alsnog slim handelen. Onsterfelijkheid was niet zo'n simpel concept als het leek. Tijdens de blauwe maan zou zij nog altijd kunnen falen. Maar ze zou niet sterven. Ze zou hetzelfde worden als de oud schimmen waren. Een zielloos wezen dat niet van doorstappen of stoppen wist. Een wezen dat geen gevoelens meer had, en dat beangstigde haar. Hoewel haar gevoelens in deze staat ook onderdrukt waren voelde ze nog altijd.

Er is geen dood voor wezens die goden krachten bezitten. Hen die een gave verkrijgen sterven of een vreselijke dood of worden levenloze wezens. Dus zat er maar een ding op. Blijven leven en blijven vechten. Tot of zij of Avanti zelf zou falen. Dat was de enige optie die er leek te zijn in dit leven. Een optie die Delaney zelf aangenomen had met beide handen. De eeuwige witte schoonheid had niet eens getwijfeld toen de optie opkwam. Zonder te denken aan wie ze kon verliezen had ze ja gezegd. Want haar naasten zouden wellicht sterven, hun bloed zou door bloeden in het land van de blauwe maan. En dat.. Dat was iets dat het beschermen waard was.
-open

**Profile** Number of posts : 601 Status : Active

De flanken van de hengst gaan hevig op en neer, zijn ademhaling is snel en zijn vacht is nat van het zweet. Zijn gevlekte lichaam beweegt zich voort in een soepele maar ijdele tred, ondanks dat hij vroeger aangezien werd voor minderwaardig bewoog hij zich nog altijd trots voort. Die tijd was al lang vervlogen, en verbitterd dacht hij daar aan terug. Hij had het nooit afgesloten, en voelde de woede nog altijd bruisen als hij er aan terug dacht. Het vertrouwen dat hij had gehad in zijn vrienden en famillie had hem het leven zuur gemaakt, alles was hem afgenomen, en hij had er tot bloedens aan toe voor moeten vechten en dat had hij gedaan, Hij had zich altijd ingezet voor zijn eigen belang en dat zou deze hengst blijven doen. Dat was tot nu toe het enige geweest wat hem had beziggehouden... zichzelf.. Me myself and I; Dat was het enige waar het in Larethian zijn leven om draaide. De rest deed er niet toe. Iedere hengst, merrie, schim, vampier, loner die hij tot nu toe had ontmoet hadden tot nu toe niks toegevoegd aan zijn leven. Niks beter gemaakt en dat zou nooit gaan gebeuren ook. Larethian was het levende bewijs dat haat écht bestond.

Hij was groot, haast reusachtig, imposant, arrogant en vreselijk ijdel met een blik waar zo'n beetje geen enkele emotie uit te lezen viel: Enkel de kleur van zijn ogen verraadde zijn stemming: zwart stond voor woede, zeeblauw voor rust en kalmte. Doorgaans dan. Maar wanneer Larethian op zijn best was, wanneer deze imposante hengst zijn ultieme, verraderlijke zelf was, waren zijn ogen donker, zeeblauw, als een wilde stormende oceaan waar geen eind aan leek te komen. Alsof alles en iedereen overspoelt werd door het hevige zeewater en niemand daaruit kon ontsnappen.

Driftig stampt hij met zijn grote grove hoeven in het mulle zand, Bij elke pas verspringen zijn aders en voelt hij het zand onder zich wegzakken. Zijn adem is zwaar, dampend en doordringend, Alsof hij net een strand had afgerend in rengalop en zijn lichaam zojuist had stopgezet. Geïrriteerd kijkt hij op, de omgeving afzoekend naar een teken van leven. En daar was het, een lange, slanke gestalte. In het wit gehuld, manen die dansten in de wind, en wapperden als lange draden. de hengst besluit zijn lichaam stil te zetten en kort te briesen.

Your vintage misery looks a little better on me Laret_kader

delaney

Fear is not evil. It shows you your weakness so you can become stronger.

Verloren in de tijden bleef de witte merrie daar staan. Haar extreem lange manen dansden op de zilte zeewind en werden tegen haar ranke hals geslagen. Het was een fijn goevoel. Hoewel de merrie nooit een was geweest voor het strand en liever in de hoge gronden liep had ze zichzelf gewend gemaakt aan haar omgeving. Het eiland was haar thuis geworden. Alleen voor haar en de Guardian natuurlijk. Niet dat hij zijn gezicht veel liet zien. Sterker nog, zij was nu aangewezen om ieder die het verdiende een gave te geven. Ze had de kracht gekregen om de guardian's gave door te geven hoewel de kracht niet zelf in haar eigen aderen stroomde. Nee ze was eerder een portaal. Een portaal naar het hogere.

De aanwezigheid van een ander wezen had ze al opgemerkt op het eiland. Een ziel was niet te vinden, wat haar alleen maar zekerder maakte van met wie ze hier te maken had. Hij had een oude geest. Wellicht in beide hun stervelijke levven waren ze even oud geweest. Maar nu waren het beide onstervelijke wezens, en was hij.. Een indringer.

Zijn pas kwam tot stilstant en met de eeuwige gratie die ze bezat draaide ze haar hoofd om en deed een stap naar hem toe. Vroeger had ze meerdere keren over haar manen gestruikeld zodra ze besloten had ze zo lang uit te laten groeien, maar tegenwoordig wist ze hiermee om te gaan. De puntjes wapperde in de wind terwijl ze verder stapte hem aanstarend. "Larethian.. Dit is geen plaats voor een oud schim om vergiffenis te zoeken, als dat is waar je naar zoekt." Haar zangerige stem was helder en doordringend. Een gebod aan hem om zich om te draaien en weg te stappen, nu hij nog de benen had om dat te doen..

**Profile** Number of posts : 601 Status : Active

Mokkig draaide de witte hengst zijn oren in zijn hals bij het zien van de geringe gestalte van de slanke witte merrie. Tegenover al de paarden die hij nooit gezien had, alle wezens die hij al vele jaren vergeten was, uitgemoord had of mishandeld had hij deze merrie vaag ergens van herkend. Of hij dit positief moest bekijken wist de hengst niet. het enige wat hij wist was dat de merrie hem ging helpen… ze zou wel moeten.

Wie zegt dat ik opzoek ben naar vergiffenis wit schepsel. Vergeving zit niet in mijn aard, en al zou ik al opzoek zijn naar vergeving dan was dit de laatste plek waar ik het zou zoeken. Larethian briest kort, Onwillekeurig drukte de hengst zijn oren nog verder achterover en beende met zware passen op de kleine merrie af, tot hij pal voor haar stond. 'Wat doe je hier.’ Het klonk meer als 'je hoort hier niet' dan als 'wat fijn om kennis met je te maken'. Wat allicht kwam door het feit dat hij helemaal niet blij was om haar te zien. Het had hem nooit wat uitgemaakt of hij iemand wel of niet zou ontmoeten. Het was evenmin dat hij een hekel had aan de tengere witte merrie – helemaal niet zelfs…of toch wel..

Natuurlijk was het typisch iets voor de grote witte hengst om de merrie zonder verdere woorden te begroeten – of om zelfs maar de moeite te nemen om te vragen hoe het met haar ging. En zelfs al zou hij het doen, mogelijk uit pure beleefdheid, dan zou het hem helemaal niets kunnen schelen wat er in de witte merrie om ging. Wat hem wel kon schelen is hoe hij zijn status terug kon krijgen, schim. De schaduw zelve zijn. En zij zou hem daarbij kunnen helpen, of met andere woorden ; in zijn ogen had ze geen keus om hem niet te helpen.

delaney

Fear is not evil. It shows you your weakness so you can become stronger.

Statig bleef de witte merrie staan en staarde de oud schim aan. Ze had meer als genoeg over de hengst gehoord. Er waren er niet veel zoals hem. Soms zou ze zelfs sommige schimmen nog pittig.. Normaal noemen maar nee. Deze hengst was een monster, in en in. zijn ziel was zwart als de maanloze nacht. Het zou haar moeten beangstigen. Vroeger zou het haar bang hebben gemaakt ja maar nu stond ze daar. In stilte als een rots in de branding. Een rots die zij geworden was na vele problemen en pijn. Ze was sterker geworden ja. Tien keer sterker dan ooit tevoren.

Langzaam draaide ze haar ranke hoofd bij en luisterde naar zijn zware stem. Een zacht lachje gleed over haar parelmoer witte lippen terwijl ze hem aan bleef staren. "Je komt op het land van de heilige guardian en je komt niet voor de vergiffenis?" Mompelde ze zacht een halve grijns op haar lippen. Hij kwam vlak voor haar staan maar ze deed geen stap achteruit of opzij om meer ruimte tussen hen in te brengen. Ze bleef enkel naar hem opkijken. Haar blauwe ogen sprankelend van plezier bijna. Oh wat had ze lang gewacht om de enige echte Larethian te kunnen ontmoeten. En ze moest toegeven. Hij stelde haar niet teleur.

Zijn vraag liet haar enkel zacht lachen waardoor haar lange loken voor haar ogen vielen. Vroeger had ze zich achter haar manen verscholen uit verlegenheid maar nu droeg het een zekere 'bad girl' look met zich mee terwijl ze hem doordringend aanstaarde. "Ik bescherm dit land van wezens zoals jij." Haar stem was helder en ijskoud wetend dat zelfs de grootste jongens zouden sidderen van de klank terwijl ze haar oren naar achteren bracht. "Dus ik moet je nu toch echt vragen om Mysticus Isle te verlaten." Siste ze haar stem sidderend van een onderliggende woede terwijl ze hem aanstaarde.

Your vintage misery looks a little better on me Avanti_kader

Er was weinig dat Avanti momenteel niet wilde doen, hij stond aan de bosrand, gehuld in een schaduw waardoor niemand hem ook maar kon zien. Zijn ogen staarden Minanter op en keken dan naar de schemering die langzaam aan verdween en plaats maakte voor een donkere nacht. Hij voelde de onrustigheid bij de kudde, hij voelde de paraatheid van de leiders, de generals en hij wist dat … geen van hen allen hem kon tegenhouden. Ze probeerden echt hun beste te doen maar het was gewoon niet genoeg. Zijn planning stond er, deze blauwe maan had hij een specifiek doel onder al het verderf hij zou zaaien. Hij moest niet omhoog kijken om te weten dat de maan er was, hij voelde het aan zijn lichaam. Hij voelde de razernij erdoor gaan, hij voelde de kracht, de snelheid, de drang om te doden. De schaduw verdween en maakte plaats voor dat ene dodelijke lichaam, Avanti’s lichaam. Zijn ogen niet langer paars maar pupilloos zwart, zijn hoektanden toch lange scherpe tanden die over zijn lippen kwamen en de grijns met pure dodelijkheid. Oh, daar kwam hij dan.

Hij had een lijstje en de gelukkige bovenaan dat lijstje was niemand minder dat Delaney. Dat was ook wat zijn hoeven deden, aan een razend tempo over het strand galopperen op zoek naar die ene verwaande merrie die dacht dat ze alles had. En hij vond haar precies daar waar hij wilde, voor het eiland waar god weet wat, lag. ‘Found you.’ Siste hij extreem geamuseerd. Dat er een giga hengst bij stond kon hem al weinig schelen, zijn zwarte ogen waren enkel maar op Delaney gericht. ‘Je had het moeten weten dat ik zou komen.’ Siste hij zachtjes. Zijn blik gleed kort naar de hengst, verveeld. Ja, hij was groter dan Avanti maar er was niets dat hij kon doen om ook maar een beetje indruk te maken op de schimmenleider. ‘Wil je voor haar vechten of verlaat je dit gebied met je hoofd op je schouders?’ Stelde hij de hengst voor, hij zou hem laten gaan. De trofee die hij wou stond vlak voor hem, de witte merrie ...

**Profile** Number of posts : 601 Status : Active

"You may be a sinner,

But your innocence is mine..."

"Je komt op het land van de heilige guardian en je komt niet voor de vergiffenis" larethian grijnste kort, en zette zonder enige angst voor deze merrie, wat hij aan de ene kant wel zou moeten hebben. Nog een stap in haar richting. Zijn hoofd nu verlagend tot haar niveau, lieve parelwitte merrie, ik kom waar ik wil, wanneer ik het wil, en er is niemand zelfs Avanti niet die mij daar in tegenhoud. misschien waren die woorden een beetje te overdreven gezegd en misschien was het dat de hengst te ijdel was. Avanti zou hem wel degelijk aankunnen. Met gemak zelfs, larethian was zijn schimmen bestaan kwijt. Maar deze parelwitte merrie zou hem daarbij kunnen helpen, zolang hij het maar slim zou spelen.

"Ik bescherm dit land van wezens zoals jij "ik moet je nu toch echt vragen om Mysticus Isle te verlaten." begon de merrie zodoende weer. Larethian wist meteen een tegenwoord, want hij had zijn plan voor haar al klaar liggen. wat als ik je vertel, kleine guardian.. dat ik een plan heb waar wij beide wat aan hebben? larethians blik veranderde naar een sinistere grijns, haast krankzinnig. wat als ik je vertel dat ik een manier heb uitgedacht on de schimmen te verslaan.. maar.. daar moet jij me wel bij helpen.. en wil je dat ook?

zodra de hengst zijn laatste woorden heeft uitgesproken doordringd een dreunde pas zijn oren... larethian keek op het geluid herkennend. Kon het hem zijn, bedacht hij zichzelf.. met diezelfde sinistere grijns op zijn gelaad draaid de hengst zich om. Zijn blik op het zwarte schepsel met de paarse ogen gericht. Nog steeds grijnzend. Zodra Avanti larethian dan ook een ultimatum stelt vertrekt de blik van lareth.. ach kom nou avanti, ben je me zo snel vergeten? Of heeft achilles mijn plek als bakbeest nu al zo goed overgenomen... en heb je het uit je geheugen gewist dat jij me al mijn schimmenkracht af nam!? laret snoof kort, waarna hij zijn woorden weer vervolgde.. ik ga hier niet weg. Ik heb hier nog iets af te maken...

delaney

Fear is not evil. It shows you your weakness so you can become stronger.

Het irriteerde haar mateloos dat hij dacht dat hij alles aan kon. De wereld aan zijn voeten lag terwijl dat absoluut het tegenovergestelde was. Hij had niets. Was niets en dat zou ze hem ook duidelijk maken ook. Haar extreem lange staart sloeg heen en weer uit irritatie en keek hem recht aan geen spoor van angst of ontzag voor de oud schim want dat had ze ook niet. "Als Avanti zelfe jou niet tegen zou houden ben ik er alsnog." Mompelde ze koud en grinnikte zacht hem aanstarend. "Grote hengst, jouw leven is nog minder bewaard dan die van de andere ziellozen. Verlaten en verstoten zonder doel. Er is niets dat ik voor jou kan doen." Haar zangerige stem was koeltjes en emotieloos hem aanstarend.

Toch bracht een woord wat hij sprak haar aan het lachen. "Oh schat. De guardian doet nieteen's z'n moeite om jou op te zoeken, dat ben je niet waard." Zacht grinnikte ze de rest van zijn woorden compleet in de wind slaan en staarde de verte in. Ze opende haar mond om Avanti tegen te spreken het moment dat ze de monsterlijke hengst zag maar vernauwde haaar ogen. "Ik had niets anders verwacht." Mompelde ze koeltjes terwijl ze een pas voor de grote ex schim zette. Wellicht om hem te beschermen gezien haar hart nog altijd uit ging naar het beschermen van hen die het zelf niet konden. "Larethian, dit is je laatste waarschuwing. Verdwijn van dit eiland. Voor je eigen bestwil." Mompelde ze doordringend voor eens in haar leven het eens zijn met Avanti. terwijl ze de zwarte hengst doordringend aankeek. "Kwam je voor jezelf kijken wat dit land zelfs voor jou verborgen houd schimmenleider?"

Hij had het eerst niet gemerkt, hij had er echt totaal niet bij stilgestaan wie de hengst was. Hij had geen belangstelling voor de hengst, het draaide allemaal om Delaney, het was haar die hij wilde hebben, haar die hij tussen zijn tanden wilde voelen. Maar nu de hengst sprak was Avanti voor even af geleidt, hij keek opzij, naar de hengst die groter was dan hem en er nog te goed uit zag voor een ex schim te zijn. ‘Sinds wanneer komt het vuil dat ik achter laat in Seheron om te lijden naar hier?’ Vroeg hij domweg. ‘En je hoort er niet zo goed uit te zien als ik je strip van ieder beetje leven.’ De hengst zag er echt nog te goed uit, misschien moest hij daar dringend iets aan veranderen. Hij herkende iedere schim die onder hem had gediend, alleen hoorde ze er een beetje anders uit te zien. Maar de puzzelstukjes waren snel gemaakt, hij lachte op een krankzinnig luide manier. ‘Oh jee, je hoopt toch niet dat zij iets voor je kan doen.’ Lachte hij geamuseerd, alsof iemand hem niet de allergrootste mop verteld had. Hij had nog iets af te maken, dat wekte sowieso enige interesse, trouwens een ex-schim … die waren nog altijd net iets meer te betrouwen dan gelijk welk ander paard.

Zijn blik, zijn levenloze zwarte ogen gleden naar Delaney, nog steeds voldaan van wat hij net had gehoord, gezien, om gelachen. ‘Oh nee nee.’ Schudde Avanti gelijk zijn hoofd toen Delaney zei tegen de ex schim om weg te gaan. ‘Jij hebt niets te zeggen over hoe het hier zal eindigen, hij blijft.’ Hij draaide zijn hoofd en keek Larethian haast geamuseerd aan. ‘Ik ben niet klaar, met geen van jullie beide.’ Besloot hij scherp, beide zouden zijn tanden voelen, alhoewel. Avanti voelde Ayana veel dichterbij dan hij had gedacht dat ze zou zijn en het koste hem twee keer niks om haar te roepen, ze waren altijd met elkaar verbonden, ze zou het weten als hij wilde dat ze moest komen en dat was ze nu zou weten. Bij de opmerking van Delaney gleed zijn blik terug van haar en dan naar het eiland. ‘Belangrijke dingen handel je best zelf af.’ Antwoordde hij haar. ‘Je voelt je heel wat, niet Delaney? Met al die extra attitude, je lijkt alles behalve bang.’ Hij zweeg en gleed haast naar haar toe, zijn vlijmscherpe tanden maar een ademzucht van haar weg. ‘Maar kijk eens naar boven lieverd, het is mijn moment om te schijnen.’ Prevelde hij voor zijn kollosale lichaam tegen het hare duwde, hij met gemak tegen de grond kreeg en zijn hoef op haar luchtpijp drukte. Zijn blik gleed naar de ex schim. ‘Wat heb jij af te maken, misschien bewijs ik je wel een dienst voor ik je leven nog zieliger maak dan het al is.’ Siste hij de hengst toe …

**Profile** Number of posts : 601 Status : Active

"You may be a sinner,

But your innocence is mine..."

Na al die jaren als ex schim had de hengst zich weer weten te herpakken. Zijn lichaam was verzwakt geweest nadat avanti hem zijn kracht had afgenomen, Maar na al die jaren had de hengst zichzelf weten op te rapen. Zijn volledige kracht was nog niet terug, en ondanks dat de hengst er imposant uitzag met zijn grote grove lichaam en zijn typerende uiterlijk.. Van binnen was en zou hij een lege ziel blijven. Gedoemd om zwak en beschadigt te leven. Maar van buiten wilde de hengst niet laten zien dat hij zwak was, en avanti hem met gemak aan zou kunnen... Géén denken aan dat hij zijn ijdele karakter op zou geven, al zou het hem zijn leven kosten...

“ik laat me niet beschermen door zo’n klein grietje als jij..” bromt de witte hengst terwijl hij dreigend naar haar hapt en enkele passen opzij doet. Ik heb helemaal niemand nodig die mij beschermt, dat heb ik nooit gehad en ik zal het ook nooit nodig hebben “Ik ben hier maar voor een ding, witte merrie!”

Larethian richt zijn blik weer op de zwarte hengst met de paarse ogen zodra deze weer begint te praten. ‘Sinds wanneer komt het vuil dat ik achter laat in Seheron om te lijden naar hier?’ Sinds ik zelf weer bepaald waar ik ga en sta Avanti. Antwoord de hengst kort, zijn oren langzaam in zijn nek drukkend. Larethian volgt elke beweging die de hengst maakt, hoe klein ook. En wanneer hij zich dan ook op de witte merrie richt en haar tegen de grond aan duwt schokt zijn adem voor enkele seconden.

Wat heb jij af te maken, misschien bewijs ik je wel een dienst voor ik je leven nog zieliger maak dan het al is.’ Larethian’s gelaat vertrekt en een lichte grijns ligt rond zijn lippen haha, jij bewijst mij een dienst Avanti?! Ooh machtige Avanti! Jij gaf me mijn kracht, en nam het weer van me af. Het enige wat jij zou moeten doen is hier verdwijnen.. Larethian zet enkele passen richting de hengst .. want op een dag.. op een dag zal ik het laatst lachen.. wanneer jij en jouw verrotte schimmen eindelijk zijn gevallen En er helemaal. niets. meer. van. jouw. over. is. de laatste woorden sprak de hengst langzaam en steeds iets grilliger uit.. Jij weet net zo goed als ieder ander paard hier dat dat gaat gebeuren..

De maan bracht een blauwe gloed over haar glanzend zwarte vleugels. Haar plagerijen in Minanter waren ten eind gekomen het moment dat ze Avanti's wil had aangevoeld. Als hij wilde dat ze hem kwam vergezellen, dan deed ze dat. Ze wist ook waarom. De zwarte hengst was prima in staat het tegen Delaney op te nemen, zeker ten tijden van een blauwe maan, maar dat nam niet weg dat het een van de grootste uitdagingen was die je in dit land zou kunnen vinden als schim. Tegelijkertijd maakte dat het ook een groter plezier. Niets was mooier om iemand neer te halen, te vernederen, wanneer diegene ook nog weerstand wist te bieden, wanneer er iets te verliezen viel.

Met haar scherpe oren ving ze de laatste woorden van Larethian op, terwijl ze de windvlagen haar vleugels liet dragen en boven hen bleef zweven. Avanti had al uitgehaald naar de witte merrie, iets dat haar niets verbaasde. De blauwe maan was geen tijd voor geduld, geduld hadden ze al genoeg. "Wat ben je goed op weg Larethian. Zoals het er nu uitziet ben jij degene in het nadeel." Ze liet haar woorden meedrijven met de wind, maar bracht haar gedaante, die van een grote raaf, nog niet aan de grond. Ze was zich bewust van het feit dat ook Delaney kon shapeshiften, maar de hengst onder haar met zijn grote mond niet. Ayana was niet bang om te landen, zonodig op hem, maar voor alles bestond een juist moment.

Manip :: theinferiorone@DeviantArt

delaney

Fear is not evil. It shows you your weakness so you can become stronger.

Haar zachte manen wapperde in de zeewind starend naar het schouwspel dat er voor haar uitspeelde. Avanti liet duidelijk merken dat hij de ex schim niet weg wou iets dat haar mateloos irriteerde. Als Larethian niet de vraag uitgesproken had richting de schim had hij nu weg kunnen komen maar inplaats daarvan leek het alleen maar meer er op neer te vallen dat Larethian hier niet levend vandaan zou komen. En ook al was hij zielloos. Ook al was hij een oud monster alsnog was hij het enige wezen hier dat leefde en ze wou hem beschermen ten koste wat. Daarom sprak ze hem ook niet meer tegen maar hapte naar adem zodra ze onder Avanti geworpen werdt. Haar diep blauwe ogen staarde flammend op naar Avanti angst niet aanwezig terwijl haar hart rustig bleef kloppen. Haar lichaam kalm houdend.

Avanti leek het op te merken en een zachte glimlach gleed over haar lippen opstarend naar Avanti. "Waarom zou ik bang zijn Avanti, ik ben niet meer bang voor de dood, maar ik dacht dat jij dat toch al wist." Sprak ze rustig en staarde op naar Avanti hoe hij sprak tegen Larethian. Ze snoof hard maar haar hart sloeg een slag over de stem van Ayana horend. Als er iets was wat ze niet aan kon dan was het wel de schimmen merrie op dit moment. Zeker als ze over de ex schim zijn leven moest waken. "Avanti laat hem zijn leven is al zielig genoeg. Het was mij wie je wou nietwaar?" Sprak ze koeltjes geen beweging makend onder de grote hengst. Zich afvragend hoe dit kon gebeuren zondar dat Vondrados ook maar iets van zich liet merken. Betekende ze dan eigenlijk echt niets voor hem? Een wegwerp object. Kon hij gewoon een andere Warrior vinden als zij dit niet zou overleven.. De gedachte liet haar haar ogen sluiten en ze probeerde adem te halen wat nogal moeilijk ging met de grote hoef op haar nek.

**Profile**

» This misery pushed upon me

Your vintage misery looks a little better on me

Your vintage misery looks a little better on me

Soortgelijke onderwerpen

Soortgelijke onderwerpen