Haar zwarte vacht schijnt dof in de schaduw van de treurwilg waar ze zich onder had verscholen. In absolute stilte liet ze haar blik rusten op een onzichtbaar punt in de verte. Een koude, luchtige regen trok overheen het land en in absolute stilte luisterde ze naar het geluid dat de druppels maakten op het bladerdek boven haar hoofd. Vanuit haar keel ontsnapte een afkeurende, zware grom. Liever begaf ze zich in dertig graden in de volle zon dan zich hier te verschuilen. Wanneer een druppel over haar voorhoofd rolt richting haar ogen knipperde de merrie een paar keer met haar wimpers. Onwillekeurig verzette ze haar benen, statisch gestrekt onder haar lichaam. Haar hals krulde zachtjes en droeg haar semi-Arabisch hoofd sierlijk. Een zucht verliet haar lippen en danste in witte rook rondom haar hoofd. Waar kwam deze verdomde kou toch zo plots vandaan?

Alsof de sterren tegen elkaar botsten weerklonk er een oorverdovend, hels kabaal boven haar hoofd. Pure chaos brak uit in de lucht; wolken verzamelden zich en lieten woedend hun liederen horen. 'Fijn.' De motregen werd heftiger en in enkele seconden daalde de hel neer op aarde. Ze kon amper een paar meter verder kijken.

De wind veegde Vulpes' manen uit haar gezicht en onthulde een wonde die vers was, maar begon te genezen. De dikke korst kleurde licht af tegen haar ravenzwarte vacht maar was in feite niet meer dan een donkerrode plek bestaande uit gedroogd bloed en wat zand. Het was gelukkig de enige wonde die ze had overgehouden aan het hele avanti-gebeuren. Het leven dat nu in haar buik groeide deed haar wonderbaarlijk genoeg niets. Erger nog, ze had de onweerstaanbare drang zichzelf van een klif af te gooien. Wat moest ze met een veulen? Het voeden? Het liefhebben? Beter kon het veulen snel een andere moeder zoeken, Vulpes verstootte het nog liever. Waar zat ze ook met haar gedachten, alsof ze niet slim genoeg was om de schimmen te ontlopen zónder Avantis flauwe spelletjes.

'Hopen dat je even slim bent als je geboortegever en snel een nieuwe thuis zoekt,' mompelde Vulpes doorheen haar smalle, zwarte lippen. Ze vertikte het om 'mama' te zeggen. Of moeder. Of hoe het ding haar ook zou willen noemen. 'En je kan maar beter een zoon zijn,' vulde ze zichzelf nog snel aan.

Wederom flikkerde de lucht hels en heel even kon de merrie een gestalte in de verte herkennen, diens vacht weerkaatste het licht moeiteloos door al de regen die zich op hem of haar had gestort. Argwanend bewoog de merrie haar oren en heel even klemde ze haar kaken geïrriteerd op elkaar. Prima, gezelschap. De luide flits werd uiteraard gevolgd door een oorverdovende knal en ze kon niet anders dan heel even haar ogen te sluiten.