Er was niet zoveel verandert aan de wereld nu zijn taak een heel stuk zwaarder was te dragen. Er was noch steeds de zonsopgang, het leven van de aarde en natuur. Iedereen begon de dag, leefde de dag op zijn eigen unieke manier … en uiteindelijk ging de zon weer onder, ging iedereen slapen, sloot zijn dag af in vrede en rust. Het was waarschijnlijk alleen omdat het voor Leventian plots zoveel meer betekende dat het er anders uit zag. Hij was waarschijnlijk de jongste Emperor van het land geweest en het was niets iets waar hij ging mee lopen showen, hij vond het niet eens zo’n hartelijke taak om ieder wezen op BMH te leiden en beschermen. Maar het was wel de taak die hij van kleins af aan toegewezen kreeg. Door het harde werk van zijn ouders Serano en Serah was hij nu klaar voor het echte werk, voor het leiderschap, voor de taak van Emperor op zich te nemen. Ieder kloppend hart lag onder zijn waakzame blik en het was een last die moeilijk te dragen was alleen. Gelukkig waren er zijn ouders, Siri en Axis die ten volste bijdroegen in hun taak Leventian steeds weer nieuwe dingen te leren.

Siri maakte een duikvlucht naar beneden, haar scherpe klauwen voor haar uit terwijl ze zich geruisloos op een jonge wolf liet zakken. De winter was ten einde, de veel te grote roedel wolven zochten hun eten bij de kerverse zonen en dochters van de paarden. Leventian zijn crème kleurige lichaam galoppeerde zo snel mogelijk naar het veulen dat plat in het gras lag. ‘Volg die roedel!’ Riep hij naar Siri. De Amerikaanse zeearend klapwiekte met haar enorme vleugels en verdween boven het bos van Vyranthium op zoek naar de roedel. Leventian stopte bij het veulen dat dood in het gras lag, zijn hart brak toen hij het kleine tengere lichaam van dit jonge veulen zag liggen. Iedere dood was een beetje zijn schuld. De ouders van het veulen stonden met gapende wonden toe te kijken, ook zij waren niet vrij gebleven van de aanval die de wolven hadden geopend. ‘Ik vind ze en jaag ze naar ander gebied.’ Beloofde hij ze. Alhoewel hij die belofte maar moeilijk kon nakomen, ze waren niet de enige roedel in BMH. Maar hij zou het proberen, omdat hij het dit veulen verschuldigd was. Dus zette hij zijn lichaam opnieuw in galop en rende langs de bosrand richting Minanter.

Ookal kon hij Siri niet zien, hij voelde haar aanwezigheid en locatie op een vreemde manier. Toen hij op Minanter aankwam zag hij Siri vliegen, en ze was niet de enige die vloog. Zijn beweging stokte in enkele tellen toen hij het paard opnieuw naar beneden zag vliegen … en volgens zijn moeder was er maar één paard op BMH die dat kon, Lightning, zijn tante. Siri cirkelde laag boven de merrie rond. Leventian wist niet zoveel over zijn tante, dat ze sinds kort rang vier vertegenwoordigde als Councillor, dat betekende dat ze veel tijd samen zouden doorbrengen hoogstwaarschijnlijk. Maar ze was niet alleen, voor haar lag een klein hoopje wit, een wolvenpup? Leventian kwam terug in een draf en keek onderzoekend van de pup naar Lightning. ‘De pup is aangevallen door de roedel, ze zijn terug het bos in getrokken.’ Zei Siri. Leventian keek omhoog en blikte dan terug naar Lightning, hij had geen flauw idee wat hij moest zeggen. Geweldig, de Emperor van BMH wist niet wat zeggen tegen zijn eigen familie. ‘Is zij/hij in orde?’ Vroeg Leventian voorzichtig met een blik op het kleine witte pupje …

Aangezien dat Lightning ouder was had Leventian zich van het eerste moment heel beleefd en respectvol op gesteld. Het was niet omdat hij een status had als Emperor, waar hij zelf niet ect voor gekozen had, dat hij haar zou behandelen als iemand onder hem. Ze was zijn familie en dan kwam bij de jonge hengst noch steeds op de eerste plaats. Het was niet zijn ambitie om Emperor te blijven, hij zou wachten op een ouder en wijzer kandidaat voor hij zelf als General zou functioneren. Hij wou de kudde helpen, vechten tegen de schimmen, zijn status nu maakte het bijna onmogelijk … omdat hij blijkbaar te waardevol was om mee te sturen in de gevechten tegen de blauwe maan. Hij had van zijn moeder gehoord dat er veel te leren viel van Lightning, Leventian zou deze ontmoeting dan ook heel lang koesteren. Hij zou attent zijn, luisteren naar haar woorden, raad vragen over de toekomst en haar aanschouwen als één van de paarden die hij heel zijn leven zou beschermen.

Leventian liet zijn hoofd zakken naar de kleine pup. De wolf had niet zo’n zware verwondingen aangebracht, ergens wou hij het meteen meenemen naar zijn moeder om te laten verzorgen met haar helende krachten. Maar anderzijds zou dit proces hem sterk maken, precies wat ieder jong moest doormaken. Het was Leventian niet ontgaan dat Lightning eerder was weggevlogen, de pup had achter gelaten … maar hij zou er nooit iets over beginnen zeggen. Zijn roze neusgaten sperden zich terwijl hij de geur van het kleine diertje opnam. Siri zweefde langzaam naar beneden, haar vleugels waren het dubbele in lengte van Leventian lichaam, en ze landde op de grond naast Leventian. Ze vouwde haar vleugels onder haar lichaam en keek op dezelfde manier naar de pup als Leventian, dezelfde herinneringen kruisten hun gedachte, het deed Leventian vaag glimlachen. Bij de vraag van Lightning keek hij meteen weer op, hij nam afstand van de pup en keek opzij naar Siri. ‘Op dezelfde manier als jij deze kleine pup leerde kennen, als een zwak hulpeloos wezentje dat op zoek is naar gezelschap.’ Antwoordde Leventian haar beleefd. Siri huppelde op een rare manier van het wolvenpupje weg en richtte haar kleine kraalogen naar Lightning. ‘Ik was verstoten uit het nest toen ik enkele maanden oud was. Ik kon noch niet vliegen en zat op de kliffen van Orlais te sterven aan de kou en honger.’ Ze zweeg en keek op naar Leventian. ‘En daar heb ik je gevonden.’ Maakte Leventian haar verhaal af. De blik die ze wisselde was liefdevol en oprecht. ‘Het is een waar genoegen je te mogen ontmoeten Lightning, het fasineert me een paard te ontmoeten dat de kracht heeft de wereld te zien van bovenaf.’ Begroette Siri haar beleefd. Siri was altijd beleefd, soms overdreven beleefd…

° Even helemaal vergeten dat Leventian Emperor is geweest. ;-)
In zijn hele leven lang had hij Lightning vaak gezien, gespot in haar gebied, geobserveerd in haar taken als leider. Ondanks dat hij haar nooit gesproken had waren en toch enkele lessen bij hem blijven hangen. Ze was een apart leider, aparter dan de anderen en hij bewonderde haar voor een groot deel. Er waren geen woorden nodig om te leren, dat had Leventian meer dan eens te zien gekregen. Hij kon zich nog goed de eerste blauwe maan herinneren, hij had toen bij zijn moeder en Axis geweest en toegekeken hoe de schimmen hun gang gingen. En hij had veel dingen geleerd … zijn ouders hadden er hem zoveel over verteld maar ze echt bezig zien was zoveel anders. En sinds die dag had hij besloten te vechten voor de kudde, hen te vertegenwoordigen tegen de schimmen en te bidden dat ze ooit te verslaan vielen.

Siri’ hoofd schoot snel heen en weer terwijl ze de geluiden van haar omgeving opnam en verwerkte. Leventian glimlachte zachtjes om de wederzijdse begroeting van Lightning. ‘Nu zijn jullie gelijken aan elkaar, even uitzonderlijk als ik en Siri.’ Stemde Leventian vriendelijk in. Zijn ogen gingen naar de kleine pup bij Lightning’ hoeven. Het arme diertje leefde amper enkele weken en had nu al een heleboel meegemaakt. Hij wist dat Siri zich ergens zorgen zou maken, ze zou willen jagen om het pupje voedsel te geven maar dit was niet hun toebehoren en Leventian zou de onuitgesproken gedachten van Siri voor zichzelf houden. Haar volgende woorden deden Leventian met een ruk weer opkijken. ‘Telleurgesteld?’ Herhaalde hij ongelovig. ‘Waarom?’ Hij gaf haar niet echt een kans om uit te spreken. ‘Jij bent een leidster, jij hebt plichten en verantwoordelijkheden. Je had het druk en ik begrijp dat, mam ook.’ Hij zweeg en keek haar een hele poos in stilte aan. ‘Dat je er niet was wil niet zeggen dat ik niet van je geleerd heb.’ Zei hij met een kleine glimlach. Ja, Lightning had hem dingen geleerd, simpele dingen, doeltreffende dingen. ‘Toen mam me vertelde dat je kon vliegen vroeg ik me af hoe het is … om zo hoog en zorgeloos te vliegen.’ Hij zweeg en keek haar afwachtend aan. ‘Siri zegt dat het een vrijheid is, de beste manier is om je lichaam te gebruiken maar zij is geboren om te vliegen, wij paarden niet dus vroeg ik me af …’ Hij zweeg, aarzelend of hij dit wel moest gaan vragen. ‘Hoe is het?’ Vroeg hij uiteindelijk voorzichtig. Siri naast hem op de grond sloeg haar vleugels en vloog kort op om voorzichtig op Leventian’ rug te landen, haar kleine kraalogen namen Lightning nieuwsgierig op …