Zijn absurt blauwe ogen streken neer op de merrie die hem schaapachtig aankeek. Ze was aan het wachten op de volgende bevelen die hij haar zou geven, iets nieuws aan zijn gave. Het bleek dat het veel uitgebreider was dan dat hij had gedacht van tevoren, dingen die alles veel interessanter maakte. Ervoor had hij haar aangekeken, gezorgt dat ze zijn aandacht had en gezegt dat ze niet mocht schreeuwen, gillen, of geluid maken. Niet dat ze ooit gehoord zou worden, maar dat zou zo'n irritante zoem zijn in zijn oor, eentje waar hij geen zin in had. Gemakkelijk, lui zou je het bijna kunnen noemen, maar dat was hij niet, de merrie was slechts een speeltje, daar zou hij niet teveel moeite voor doen. Ze was een tussendoortje, een vermaak-item waar hij in deze rustige tijd zijn verveling deed onderdrukken. Thri kon zichzelf prima onderdrukken, maar verveling was toch iets wat listig in zijn systeem slipte. Hij wenkte haar mee in een van de grotten, waar ze al een tijdje had gezeten, ze kon nog lopen al ging het niet met harte. "Schiet op." Beet hij haar toe, waarna ze braafjes in tempo versnelde. Als de merrie eenmaal in de grot staat schiet hij naar voren waarna zijn hoektanden gemakkelijk in haar hals glijden, en nog geen paar seconde later stapt Thri weer uit de grot. De merrie verzwakt liggend op de grond achter latend. "Wees braaf en ga niet uit de grot, wil je?" Klonk zijn sarcastische stem terwijl zijn ogen de merrie volledig in hun greep hadden.

Op zijn plek stond hij, zijn ene been op rust maar toch was geen enkele spier in zijn lijf ontspannen, zijn ogen gleden over het gebied, zijn hoeven stonden in de aarde, in contact met de grond, de allerkleinste trillingen zouden merkbaar zijn. Zijn oren stonden naar achter al wel niet geheel in zijn nek, maar net open genoeg om alles te kunnen horen. Zijn lichaam gleed tussen de bomen door, geruisloos, stil, ontzichtbaar hoe hij met het ritme van het leven door de bossen van Vyrantium heen ging. Hij staakte zijn beweging een meter achter Avanti, rechts, en liet zich in de schaduwen glijden. Avanti zou hem al opgemerkt hebben, worden waren daarom niet nodig, verspilling van de moeite om zijn bek open te trekken vond hij dat, maar dat was al bekend. “De vaders zijn vaak de grootse telleurstelling.” Klonk een stille fluistering. “Geen idee waarom paarden er de moeite voor doen om ze te zoeken. Het is verspilling van energie, energie waar je veel grotere dingen kunt mee doen.” Sprak Avanti erna, het was heerlijk om het sarcasme weer te horen, te kunnen meegenieten van het spel wat hij speelde, en er waarschijnlijk in mee te doen. Geduldig wachtte hij de reactie af van de zwarte hengst...

Geduldig en geruisloos stond hij, met zijn scherpe, blauwe ogen op de zwarte hengst gericht. Het was zeker interessant om te zien hoe angstloos hij zich voordeed. Hij zou gemakkelijk zijn hoofd kunnen binnendringen, kijken wat hij echt dat, hem dat laten uitspreken, maar hij deed het niet. Nee, dat zou zeer onverstandig zijn met Avanti tegenover hem, en dom was hij niet. De verleiding was er, bestond er, maar Thri bestede er geen sprankeltje aandacht aan, zoals hij wel met meer dingen deed. Zijn eigen familiebanden bijvoorbeeld, nee de boodschap van Avanti was duidelijk genoeg. De woorden van Avanti die hem deden grijnzen waarna de paarse ogen zijn lichaam aanstaarde waren nog interessanter. Zijn blauwe ogen lieten de zwarte hengst even met rust om naar zijn leider te kijken. Bij de volgende woorden van Avanti krullen de mondhoeken van Thri even op, al zou het voor de zwarte hengst alleen maar onaangenamer worden. Interessant, zo kon hij dit noemen, dus Achilles had een zoon. Het kwartje was vrij snel gevallen, al neemt dat het kleine sprankje verassing niet weg. Als de paarse ogen hem wat vragen, kijkt hij even intens terug waarna hij zijn blik weer op de hengst neerlegt. "Nooit gezien." Antwoorde hij, bijna speels, terwijl zijn hoofd zich schuin draait. Een grinnik kan hij niet achterwege laten bij de dodelijke humor van Avanti.