Vernauwde, groene ogen tuurde naar de bloemetjes die zich in het veld hadden gevormd. Verveeld klapte de merrie een hoef neer op de gekleurde vrolijkheid. De kleine plantjes werden stevig in de aarde gedrukt, waardoor ook het roze en paars leek te versmelten in de bruine ondergrond. Het was weer zo'n redelijk lieflijke dag, eentje waarop het misschien fijner was om Vyrantium te blijven. Ayana was echter vreselijk verveelt en had dus wat bomen opgezocht op de velden. Vanaf daar was alles te zien. De dartelende kuddepaardjes, de naïeve veulentjes. Toch was het niet helemaal waar ze op gehoopt had. Brandende pijn luidde haar transformatie aan en even later zat ze een heel stuk dichter bij de grond. Even rekte ze haar panterlichaam uit om vertrouwd te raken met de verandering, om zich vervolgens om te keren en haar klauwen in de boom te zetten. Met een soepele sprong zette ze zich vast in de bast en klom sierlijk naar een van de lager gelegen takken. Zoals katachtigen dat zo mooi konden liet ze zich over de stevige tak zakken, haar hoofd op één van haar voorpoten rustend. Vanaf deze plaats was het nog makkelijker om haar omgeving in de gaten te houden. Daarbij kwam nog dat niet iedereen zich bewust was van haar gaven. Hoewel ze misschien wel zouden schrikken van een panter, het was niet hetzelfde als haar oh zo bekende verschijning als merrie. Wachten op de blauwe maan kon af en toe vreselijk lang duren.

Haar gevlekte staart maakte een korte zwiep toen ze een bekende verschijning in het oog kreeg. Delaney, ofwel de witte wolf waarin zij zich had omgetoverd, kwam richting haar boom. Veel paarden bleef het onnatuurlijke onbekend, maar het was haar taak om bij te houden wie er speciaal was en al was het dat niet geweest, dan nog had ze geweten wie hier de andere shifter was. Er waren er immers maar twee hier in BMH, maar met gelijkenissen kwamen verschillen. Delaney's kracht was haar geschonken door de Guardian, bij Ayana zat het in haar bloed. Het had als een adder in het gras lopen wachten op het juiste moment en toen toegeslagen. De panter rolde even met haar ogen bij de woorden van de wolf. "Ik ga waar ik wil," antwoordde ze simpelweg, waarna ze haar blik weer op de kudde richtte. De wolf zou het zelf wel merken als ze zich te groots ging wanen. Ze zouden altijd wel een manier vinden om haar te pakken als dat het geval was. Net als ieder ander hier in BMH.

De wind die over de vlaktes streek zorgde voor een koude tinteling op de huid. Zelf had ze hier geen last van, maar je zag het aan de paarden in de kudde. Af en toe gleed er een rilling over hun lichaam. Als een rimpel in het water verspreidde die rilling zich over het gehele lijf. Details die haar scherpe zintuigen niet ontgingen. Oh wat zou zo'n arm kuddebeest een moord doen om slechts een deel van haar kracht te kunnen hebben. Misschien zouden ze dan niet ten prooi vallen aan de blauwe maan. Het was hen echter niet gegund, op een enkeling na. Af en toe zat er wat bijzonders tussen. Een mormel met vleugels, hoorns of vreemde krachten. Zo ook degene onder haar, die zich op het moment stil hield, iets dat Ayana wel kon waarderen. Ze had niet zo veel zin in het geklep van Delaney, maakte haar taak nog saaier dan het al was. Toen de wolf onder haar weer van zich liet horen, kon de panter het echter niet laten om een grommende lach te laten ontsnappen. "Kun je lang wachten." Haar ogen gleden weer even naar beneden, naar de witte gedaante. Ayana draaide haar lichaam wat, om een comfortabelere houding op te zoeken. Ze voelde zich in geen enkel opzocht bedreigd door de persoon onder haar, net zo min als deze zich bedreigd leek te voelen door haar.

De wolvin probeerde het gesprek na een kalme stilte te hervatten. Zowel Ayana als Delaney gaven niet toe aan de ander. De kalme sfeer was slechts een illusie die ze beide in stand hielden. Daaronder borrelde het flink. De vraag die de wolf stelde was een aparte vraag, niet veel paarden hier op BMH waren daarin geïnteresseerd. De meeste leefde niet eens lang genoeg om hem haar te stellen. Een precieze datum zou ze ook niet meer kunnen aanwijzen. De gebeurtenis zelf stond nog zo vers in haar geheugen, maar het besef van tijd was volledig vervaagd. De pijn van Avanti's beet was iets dat ze nooit zou vergeten. De panter glimlachte bij de gedachte aan het feit dat anderen die pijn voelden als zij stierven. Niet iedereen was het waard om aan zijn zijde te staan. "Goh, daar vraag je me wat Del. Dat is een hele tijd geleden, ik zou het niet meer weten," sprak ze met een licht sarcastische toon. Dit gesprek werd haar iets te broederlijk. Alsof ze vriendinnen waren die elkaar een tijd lang niet hadden gesproken en elkaar nu vroegen hoe het leven ervoor stond.

Ayana rolde even met haar groene ogen bij het horen van de volgende vraag. Wat was dit? Een interview? Ze draaide zich weer ietsje op haar tak en keek omlaag naar de witte wolf. "Mijn leven vóórdat ik schim werd, daar heb ik spijt van. Het is niets dan weggegooide tijd. Als er een keuze is geweest waar ik nooit een moment aan heb getwijfeld dan was het deze," sprak ze kalm, de mysterieuze toon in haar stem zoals altijd aanwezig. Normaal duurden haar gesprekken niet zo lang, maar ze verveelde zich en Delaney was op het moment nog het interessantst wat er tussen die kudde rondliep. "Waar gaat dit heen Del? Wat wil je van me weten?" vroeg ze na een korte stilte. Haar toon was iets dreigender als eerst, maar hoefde alsnog niet zo opgevat te worden. Ze had wel wat beters te doen dan zich in een gevecht te gooien waarvan ze wist dat het voor nu niets op zou leveren. Wat ze uiteindelijk met Delaney zouden doen zou ze aan Avanti overlaten. Bij de gedachte aan de zwarte hengst verscheen er een kleine grijns op haar lippen. Wat zou die zich rot irriteren aan het gedrag van die witte onder haar, maar misschien kon ze hem na vandaag wel wat meer vertellen over de 'oh zo geweldige' Delaney.