Mijn witte benen bewogen beheerst en kalm door het hoge heidegras. De lange grassprieten kietelde mijn buik, maar ik negeerde het gevoel compleet. In trans staarde mijn tweekleurige ogen, blauw en groen, intens vooruit, er lag geen emotie in. De vreselijke pijn die de afgelopen maanden mijn lichaam fysiek en mentaal had geterroriseerd was verdwenen, als sneeuw voor zon. Ik voelde me vredig van binnen, eigenlijk voelde ik niks, maar bij wijze van spreken dan. Ik spoorde mijn getrainde, sterke spieren aan tot een soepele, elegante draf. Langzaam drong ik dieper het hart van Anderfels binnen, niet precies wetend waarom ik precies heenging. De wind waaide liefdevol door mijn lange, karamelkleurige manen, speelde ondeugend met elke individuele strook haar. Voor een moment liet ik mijn gevoelens mijn systeem binnen slippen, enkel en alleen van het prachtige weer te genieten. De momenten waarop ik mijn emoties hun vrije wil terug schonk werden zeldzamer met elke dag. Sinds ik mijn gave ontdekt had begon ik er langzaam aan verslaafd aan te raken. Het werkte als een drug; ik voelde me er beter door wanneer ik er onder invloed van was, maar slechter wanneer de werking mijn aderen had verlaten. Dat ene moment dat ik mijn gevoelens vrij had gelaten, eiste ook zo zijn tol. Ik kon de woede voelen van mijn gevangengehouden emoties. Mijn kalme hart begon te hyperventileren, bonkte heviger dan ooit, zweet brak uit en parelde in dunne straaltjes over mijn gezicht richting de grond. Het leek alsof mijn longen geen lucht meer kregen. Piepend door gebrek aan zuurstof bracht ik mijn lijf abrupt tot stilstand, in de hoop meer lucht te vangen. Mijn hoofd verlaagde zich tot halverwege mijn trillende knieën terwijl een koude, koortsachtige rilling langs mijn ruggengraat gleed. Telkens als ik mijn oogleden sloot drongen de nachtmerries weer naar binnen zonder waarschuwing. Hoe langer ik mijn emoties uitschakelde, des te heviger de reactie was wanneer ik de knop weer omdraaide. Het verwoestte me fysiek en mentaal. Op een gegeven moment zou het me fataal worden als ik steeds langere periodes mijn emoties onderdrukte. Ik schudde mijn hoofd, haalde diep adem en probeerde alles in mijn chaotische brein te ordenen. Na een minuut of vijf was ik genoeg gekalmeerd om normaal te kunnen functioneren. Het ene probleem was de wereld nog niet uit of de volgende kondigde zich alweer aan door een felle steek diep in mijn borst. Dit kon absoluut geen naschok zijn van daarnet. Beelden van haar bestormden mijn gedachten met duizenden tegelijkertijd, overvielen me volledig zonder dat ik de kans kreeg terug te vechten. Mijn hart brak voor de miljardste keer in miljoenen kleine stukjes. “Laat me met rust!” riep ik wanhopig. De pijn overmeesterde me, ik kon me er niet tegen verzetten. “Alsjeblieft…” probeerde ik nog in een zwakke poging het te laten stoppen, maar mijn stem stierf langzaam weg in de droge lucht. In een laatste poging te ontkomen aan de immense pijn en verdriet die me overmeesterden, schoot ik er in een rengalop vandoor, niet wetend waarheen. Het wit van mijn ogen was goed zichtbaar. Ik hief mijn hoofd hoog in de lucht, brieste zwaar de adem in en uit. Mijn benen begonnen symptomen van vermoeidheid te vertonen, maar ik wilde niet stoppen met galopperen, dit was mijn enige redmiddel. Op deze manier kon mijn demonen ontvluchten. Plotseling, zonder enige aankondig, eindigde ik op een open plek. Doodvermoeid stond ik daar trillend op mijn benen, niet in staat om nog een centimeter vooruit te komen. Ik was compleet gebroken door de gebeurtenissen van de afgelopen maanden. Ik zo niet langer verder. Ik wilde zo niet meer leven.

Voor Fayfay. 650 woorden

In haar hoofd begon rust te komen, na maandenlang de verschrikking opnieuw hebben moeten beleven, de nachtmerrie's ervaren, als hulpeloze puppy elke keer weer wanneer ze haar ogen sloot die verschrikkelijke pijn weer te voelen. En toen escaleerde het, Ves was vreemd gegaan en diegene die ze zo vertrouwde, die had haar verraden. Het gevoel sidderde weer in haar aderen als een slang, waarna het zich door haar hele lijf verspreidde. Anderfels was de plek waar ze haar hoofd had vrij gemaakt, waar ze alles heeft geleegd, met de grootste dankbaarheid van Axis, hij was de hengst die ze door een door deed vertrouwen, ookal was haar vertrouwen zo geschaad, hij was daar geweest toen ze het het allermoeilijkste gehad, niet alleen fysiek gebroken, maar ook mentaal. Hij had alles op alles gezet om haar te redden, hij had haar geholpen, maar meer dan dat, hij had haar gered. Het had lang geduurd voordat ze zich op een ander onderwerp kon zetten, maar eenmaal het knopje gevonden ging het snel. Ze was sterker dan gedacht, en dat besefte ze zich ook, wat het proces makkelijker maakte. Maar dat betekend niet dat het niet moeilijk was, dingen loslaten, dingen accepteren, sterk blijven. Het hielp dat haar vader haar met rust liet, voor hoelang wist ze niet, maar het was rust, het was lucht, zuurstof, ruimte voor haar om zich te herstellen, zich voor te bereiden maar niet om paranoia te worden, eerder deed ze zich voorbereiden, elke dag weer, het werd een obsessie. Nu deed ze zich nog wel voorbereiden, maar ze deed het met leven, met het genieten van de tijd dat ze niet in het schimmenhol was, en dat werkte. Ze snoof even de lucht van de eeuwige bloemenvelden op, ze liet de gedachten achter dat ze werd bekeken door een van de schimmen, maar ze voelde zich niet bekeken dus kon ze het achter zich laten. Ze sloot even haar ogen, zodat haar neus de betoverende geuren nog beter kon ontdekken. Daar stond ze, fier op de top van een heuvel , haar lange arabierenbenen onder haar warmbloed lijfje, smal maar bespierd, geen grammetje vet was besteed aan het lijfje van haar, dan zou alle zin van verhouding uit haar weg vallen, terwijl ze nu juist die perfectie had. Haar lange manen krulden sterk in bouncy krullen die van satijn leken, het zorgde ervoor dat ze net niet de grond raakte, haar voorpluk was in verhouding kort, het had zich gevormd in één grote krul die van groot bovenop haar maantop begon en in een steeds kleinere krul eindigde. Het puntje stopte precies bovenop haar neus, wat haar een liefelijke uitstraling gaf. Haar staart was net zo zacht en als satijn als haar manen, en begon bovenop haar staart in grote, grove krullen waarna ook deze overvloeien in kleinere, soepelere krullen en tot slot eindigt haar staart in één krul, wat haar staart uniek maakt. Haar vacht had geen onderbrekingen meer, geen wondjes, alles was geheelt al zouden de wonden op haar ziel nooit helen, iets wat ze geaccepteerd had. In haar ooghoek ziet ze iets flitsen, een wit-bruin gestalte wat in blinde paniek langs schiet, meteen staat ze op scherp, wat was dat voor een aanval? Het duurt even voordat ze zich beseft wie het is, maar ze onderdrukt haar haatgevoelens, die in een aanval opkomen. Wie het ook is, hij heeft hulp nodig. Ze schiet naar de hengst toe, die zich geen mm meer beweegt, met haar neusje raakt ze de zijne federlicht aan, het ongemakkelijke wegdrukkend. Het was raar, maar ze zou hem niet alleen laten, niet in dit moment. Ze was er voor hem, tussendoor schoot ze weg als hij uit zijn 'trans' dreigde te raken, maar ze nam appels mee, en spuugde die voor de hengst uit. Met haar neusje bleef ze hem strelen, terwijl ze haar uitweg plande, daar achter de heuvel, dat was hoog genoeg om haar compleet te laten verdwijnen. Ze streek langs zijn schouders, naar zijn hals, al zijn spieren aftastend, en stiekem voelde het vertrouwt, maar tegelijkertijd voelde het verkeerd, en ze was nog steeds zo boos. Wanneer ze zijn ogen terug zit draaien schiet ze weg in galop, op weg naar de heuvel waar hij haar niet zou kunnen zien. Afwachtend hoe de hengst verder zou reageren, met de twee appeltjes voor zijn hoeven.

omg 727 woorden ^^

Een kleine neus streelde licht als een veertje over mijn gevoelige huid, een kriebelend gevoel achterlatend waar haar neus een pad op de mijne maakte. Een allesoverweldigende vloedgolf van verloren passie, liefde, verdriet en verlangen overspoelde me zonder enige aankondiging. Mijn onherstelbaar beschadigde hart bonkte vurig tegen mijn ribbenkast, alsof het schreeuwde om vrijgelaten te worden en één te worden met haar. Faylice. Ik proefde de naam liefkozend op mijn tong. Mijn ogen keerden terug naar het heden, weg van de nachtmerries die mijn hoofd continue teisterden, volgden elke beweging van de roankleurige Arabierenmerrie nauwlettend. Damp steeg in kleine cirkeltjes op van mijn hete, kletsnatte huid. Fay’s smalle neusje vervolgde haar weg naar mijn schouders en mijn gloeiende hals, liet een spoor van brandend verlangen op mijn huid en in mijn ziel achter. Alleen al door haar aanraking kalmeerde ik deels; door haar aanwezigheid voelde ik me weer compleet, de oude Vestival die zo lang onder een steen had geleefd herleefde in mijn tweekleurige ogen. En dat enkel door haar vederlichte aanraking. Het kon een wonder op zich genoemd worden. Gulzig boog ik mijn hoofd en hapte de smakelijke appels, die Fay zojuist gebracht had, één voor één op, binnen no time waren ze beide mijn mond gepasseerd. Mijn tweekleurige kijkers blikten helderder dan ooit tevoren de wereld in, bleven liefdevol naar de merrie staren voor een ogenblik lang, maar werden daarna weer afgewend naar het oosten. Het wit van mijn ogen, veroorzaakt door paniek, was verdwenen en in plaats daarvan straalde er nu rust uit. Mijn oren vingen het bewegen van hoeven op, abrupt snelde mijn blik naar de plek waar Faylice zojuist nog had gestaan. Ze was weg, foetsie, compleet van mijn netvlies gebrand. Een paniekerig gevoel maakte zichzelf meester van mijn lichaam, het wit in mijn kijkers keerde terug, verdrong de kalmte naar de achtergrond, waar het hopeloos moest toekijken hoe ik langzaam weer in mijn benarde toestand herviel. Verwilderd zocht ik de omgeving af, maar vond geen enkel spoor van de merrie. De nachtmerries keerden terug, verziekten mijn geest, maakten me compleet gestoord. Ik had nooit mijn emoties voor zo’n lange periode moeten uitschakelen, dan had ik nu niet deze allesoverweldigende wanhoop hoeven ervaren. Dit was de tweede keer in drie maanden tijd dat ik haar weer uit het oog was verloren, maar dit keer voelde ik dat ze in de buurt was. Ze zou me niet aan mijn lot overlaten, in ieder geval niet na haar geschenk en de zachte neus die over mijn huid had gestreeld. Ik durfde geen poging te slaan om naar haar te roepen, in angst dat ze nog steeds woedend op me was vanwege die hele affaire, wat overigens niet eens een affaire genoemd kon worden. Het was nooit verder gekomen tussen mij en Dahlai dan die ene versnelde hartslag en dat warme gevoel vanbinnen. Maar dat wist Faylice niet, ik had het haar ook niet verteld op die middag dat ik haar hart brak. Een sterk gevoel om het haar voor eens en voor al duidelijk te maken overmande me. Ik bracht mijn sterke lichaam in beweging, verwoed zoekend naar enig teken van de merrie. Ze verdiende het om de waarheid te kennen, al was de kans zeer klein dat ze me überhaupt nog zou vergeven, de woede in haar was waarschijnlijk nog te sterk aanwezig. Als ze al naar me zou willen luisteren. Ik galoppeerde in hoog tempo de heuvelrug op, zag een glinstering van krullende manen en wist meteen dat het haar was. “Faylice..” Voor het eerst in maanden sprak ik haar naam weer hardop uit, als je de momenten niet meetelde dat ik haar naam tegen mezelf had gemompeld dan. “Ik moet je iets vertellen, alsjeblieft, geef je me een kans om het je uit te leggen?” sprak ik fluisterend, maar op zuivere toon toen ik mijn lichaam twee meter van die van haar vandaan plaatste. Zonder op antwoord van haar kant te wachten vervolgde ik. “Hoe moet ik dit correct uitleggen.. Fay.. op de dag dat ik je vertelde dat ‘het’ was gebeurd gaf je me de kans niet om het je duidelijk te vertellen. Er is nooit een affaire geweest tussen mij en Dahlai, in ieder geval niet zoals jij het misschien ziet. Ik bedoel, er was een warm gevoel tussen mij en haar… maar meer ook niet.. Ik heb het op tijd tegengehouden. Sorry, ik had het je eerder moeten vertellen maar ik was te laf. Waarschijnlijk verandert dit niks aan de situatie, maar ik vond dat je de echte waarheid moest weten.” Ik rechtte mijn rug en nam een houding aan waardoor ik zelfverzekerder overkwam. “Ik heb je ontzettend veel pijn gedaan, en het spijt me uit duizenden. Ik kan de tijd niet meer terug draaien. Ik vraag ook niet om een tweede kans, maar weet dat ik net zo hard heb geleden onder deze grote misstap… De nachtmerries.. de donkere periode van de afgelopen maanden… Ik was nu dood geweest als ik mijn emoties niet had uitgeschakeld toen..” Ik stopte. Ik wilde voorkomen dat ik me mee liet slepen in mijn eigen nachtmerrie.

852 woorden

Het duurde niet lang totdat de hengst zich had weten los te ketenen van zijn trans en zich duidelijk afvroeg waar de merrie zou zijn. Ze kon het nog maar net zien, maar zorgte ervoor dat ze niet te zien was voor de hengst. Ze richtte haar voorhand de andere kant op en stapte weg, in tweestrijd, zoals ze die nog nooit had ervaren. Het vurige verlangen om haar neus nog een keer zijn vacht strijken zat in hetzelfde vuur als de haat die diepgeborgen lag, de woede die ze had gevoelt. In haar hart, die geheeld leek te zijn van Vestival, kwamen weer de barsten, waar de lava zo uit kwam stromen. Liefde was verradelijk, hoe dieper het drong, hoe beter het voelde, maar hoe dieper het je kon breken. Des te harder het aan terug komt, en erna ben je nooit meer dezelfde persoon. Liefde is gevaarlijk, liefde veranderd iedereen. Ze dacht even terug naar Thriump, door puur liefde is hij de wereld zo gaan haten dat hij het monster zelf is geworden. Ze accepteerde het, meer kon ze niet doen, iets wat Axis haar had geleerd, het begrijpen van diegene die zo door en door haat. Maar ze kon Vestival niet begrijpen, misschien omdat ze hem niet door en door haatte, maar dat was wel zo. Ergens in haar hield ze nog van hem, al verafschuwde ze dat, ze kende haarzelf door en door, had zichzelf laten loslaten, gehandeld met de meest heftige emoties, de pijn die het gaf, de impact die het op haar hele leven had, maar dit, dit was onvoorstelbaar. Het ging haar teboven, elke vierkante centimeter op haar vacht gloeide op, niet wetend welke kant het op ging, de kant van passie, of haat. Haar hoofd heft zich op als ze voelt dat de hengst binnen de 10 meter van haar vandaan is. De wind vormde een muur tussen hentwee terwijl het met de krullen van haar staart en manen speelde. Zwierig werden ze een voor een opgelift waarna ze zorgvuldig weer in hun oude positie werden neergelegd, het leek zelfs alsof ze vrede had met de wind die om haar heen hing. “Faylice..” Klonk zijn stem, en meer was er niet voor nodig om het vuur te laten omslaan naar de hatelijke kant. Ze vertrok zich geen spier, maar vanbinnen kwam de enorme spanning op van haar atletische en gespierde lichaam. Even wilde ze aanstalten maken om te trekken, daar was niet veel voor nodig, ze wilde weg. “Ik moet je iets vertellen, alsjeblieft, geef je me een kans om het je uit te leggen?” Ze proefde bijna dat hij op een paar meter afstand van haar stond, maar bleef nog steeds staan zonder een spier te verroeren, maar ook zonder dat ze vastgenageld stond aan de grond. Sterker nog het was alsof de grond onder haar een veer was die onder druk stond, die haar hoeven wilden wegdrukken maar iets hield haar tegen. “Hoe moet ik dit correct uitleggen.. Fay.. op de dag dat ik je vertelde dat ‘het’ was gebeurd gaf je me de kans niet om het je duidelijk te vertellen. Er is nooit een affaire geweest tussen mij en Dahlai, in ieder geval niet zoals jij het misschien ziet. Ik bedoel, er was een warm gevoel tussen mij en haar… maar meer ook niet.. Ik heb het op tijd tegengehouden. Sorry, ik had het je eerder moeten vertellen maar ik was te laf. Waarschijnlijk verandert dit niks aan de situatie, maar ik vond dat je de echte waarheid moest weten.” Waarom deed ze luisteren? Ze sloot zichzelf af, maar de woorden bleven haar hoofd binnendringen, als irritante kinderen die echt heel graag wat van je wilden. Haar hoofd had zich iets gedraaid, zodat ze in haar ooghoek nog net een schim van de hengst kon zien. Ze walgde van hem, het enige gevoel wat nu in haar binnen kwam. “Ik heb je ontzettend veel pijn gedaan, en het spijt me uit duizenden. Ik kan de tijd niet meer terug draaien. Ik vraag ook niet om een tweede kans, maar weet dat ik net zo hard heb geleden onder deze grote misstap… De nachtmerries.. de donkere periode van de afgelopen maanden… Ik was nu dood geweest als ik mijn emoties niet had uitgeschakeld toen..” Ze liet hem compleet uitpraten, iets wat ze bijzonder goed van zichzelf vond. Ze zuchte diep en liet de woorden even op zich inspelen. "Het pijnlijke deel is zacht uitgedrukt." Siste ze naar de hengst. "Gevoelens uitschakelen? Iets waarover ik niet beschik, gezien wat ik heb meegemaakt. Ik sta er nog, levend en wel." Spotte ze terwijl ze de hengst de weinige woorden gaf waarvan ze wist dat deze de komende uren nog wel zouden spelen met zijn hoofd. Woorden waarover hij moest nadenken, waar misschien een vorm van besef bij zou komen, enkel dat zou te mooi zijn om te verwachte. Ze wachte geen miliseconde nadat ze haar woorden had gesproken en schoot weg, genietend van de explosieve kracht die ze had gekregen door het trainen. Nee zichzelf kwijtraken, fysiek of mentaal zou niet meer gebeuren, maar er zouden altijd nog de momenten zijn dat ze zichzelf niet kon begrijpen...

ik begin steeds beter terug te komen
870

Haar zachte, gekwetste ogen bleven rusten op de bloemenvelden recht voor haar uit, de intensiteit van de kleuren waren bijna chemisch zo fel dat ze waren in de heldere morgenzon van deze lentedag, het zonnetje wilde niet meer voorzichtig blijven kijken naar wat er allemaal tot leven kwam maar brak door met al zijn kracht en licht. Zoals zij uit de donkere wereld dat haar leven bezat brak, sterker dan ooit leek de zon keer op keer terug te komen. Het gaf haar kracht, de moed van de zon, het licht. Wat altijd zou blijven schijnen, op de donkerste plaatsen zelfs zal er altijd nog dat ene vonkje kunnen ontspringen wat voor de hoop zal zorgen. Ze had altijd de leiders met groot respect bekeken en behandelt, ondanks dat ze soms zoveel paarden verloren, konden ze nog zo hard vechten voor dat ene paard meer. Een zuchtje wind, die nog niet de morgendauw met zich meebracht bracht een rilling teweeg die Fay uit haar gedachten liet opschrikken. Nogmaals blikte ze naar de prachtige velden, het haar niet toelatend dat ze de warme kleuren toe liet naar binnen, ze had geen puf om zich met haar gevoelens nog eens te confronteren. Ze had Axis nodig, al wist ze dat hij haar alleen maar zou vertellen dat ze dit zelf moest doen, dat hij alleen steun kon geven maar dat dit van binnenin zat. De intensiteit van het rood van de klaprozen was nog niet half zo intens als de gevoelens die binnenin dat tere arabieren lichaampje borrelden. Het maakte haar gek om bij hem te zijn, gestoord bijna, maar het maakte haar nog gekker om niet bij hem te zijn. Ze wist dat de hengst naar haar opzoek zou gaan zodra hij wakker was geworden, ze had zorgvuldig de droge plekken uitgezocht om haar hoeven daar op neer te planten, en lichtvoetig als ze was liet ze geen sporen achter. Alleen wist ze maar al te goed dat haar geur zich deed verraden, ze had altijd al hele duidelijke, maar mystieke aroma's gehad. Iedereen die haar goed kende, afgezien van de schimmen dan, die roken haar nog aan de andere kant van BMH, wist haar geur op en top. Het was niet uit te leggen maar iedereen kreeg er een gevoel bij, zo had hij zich waarschijnlijk laten leiden. Niet veel later was daar de confrontatie van zijn tweekleurige lijf, met zijn tweekleurige hoofd en ogen, ze was ervan bewust dat hij haar heel fel aankijk, maar bleef stug voor haar uit kijken terwijl ze zweeg. "Waarom was je vannacht bij me? Ik dacht dat je me haatte en niks meer met mij te maken wilde hebben. Voor zover ik weet voel je niks meer voor mij. Waarom blijf je dan zo hardnekkig vasthouden aan me, Fay?" waren zijn woorden zo kil en bot dat ze het van zich af sloot. "Kunnen we nog botter?" Vroeg ze direct, op een net zo botte toon met de klanken van sarcasme, terwijl ze zich puur vestigde op de toon waarop hij sprak en de betekenis stug bleef ontkennen. "Het spijt me, zo bedoelde ik het niet. Ergens ben ik je dankbaar dat je vannacht bij me was, voor het eerst in al die maanden heb ik geen last meer gehad van nachtmerries." Ze bleef stug zwijgen, terwijl ze zijn opmerking compleet langs zich heen liet gaan, uit eigenbelang. "Jij bent de enige reden die me ervan weerhoudt om mijn gevoelens voorgoed uit te schakelen." Het geluid van tanden die stijf op elkaar staan en met veel weerstand over elkaar heen glijden was scherp hoorbaar, tandenknarsen deed ze nooit zo, maar bij deze opmerking had ze het nodig om niet in woede uit elkaar te spatten. "Lekkere druk leg je op" Wist ze nog net beheerst uit te brengen, wat een wonder was. Vanbinnen was het gloeiende magma geworden, klaar om gespoten te worden over de hengst. "Ik hou nog steeds van je. Ik ben nog steeds hier om je te beschermen, al ben ik ervan overtuigd dat je jezelf prima redt. Ik heb ons kapot gemaakt. Je woorden van gisteren hebben me aan het denken gezet. Het zou stom zijn om dit, ons, geen kans meer te geven. Het vertrouwen is weg, maar de liefde is er nog, of in ieder geval aan mijn kant van de oceaan. Ik kan niet zonder, Faylice... Bestaat er ooit een kans dat je me een tweede kans geeft?" Ze bleef even zwijgen, liet de woorden tot haar binnen dringen, met haar ogen nog steeds op de rode bloemenvelden direct achter en net naast de hengst. Langzaam begon ze haar woorden, niet te kunnen beschrijven in wat voor een klanken haar stem gingen, een mengelmoes van alles, haat, liefde, woede, sarcasme, verdriet, vrolijkheid, ironie. Haar ogen blikte in de zijne, met de zelfde mengelmoes in haar ogen. "Je perfecte hoeven, die afstanden aflegde waar de meeste het al hadden opgegeven, je prachtige ranke benen die je lijf zo mooi ondersteunen, je sportieve bouw, die gemaakt is voor het leiderschap, je spieren die zo mooi zijn op dat witte gedeelte, maar nog veel mooier op het bruine, je perfecte oren die altijd een oor naar de kudde hadden en eentje naar mij, waar ik ook was, je ogen, die zo spreken, mij laten vergaan en dat meer dan duizend keer. De perfectie, ik kan het niet hebben, ik kan je lippen niet zien, amper in je ogen kijken, met moeite je vacht strelen ik kan het niet. Je kan niks van mij verwachten, ik ben een wrak, en je verwacht teveel van mij, mijn lidtekens zijn te diep, te groot, te onherstelbaar, ik kan je geur niet meer ruiken, voordat ik over mijn nek ga. Ik kan je adem niet nemen, ik stik liever ik kan niet bij je zijn zonder de enorme gevoelens mij me van binnen opvreten. Ik kan dat niet meer lang verborgen houden. Ik wil je nooit meer zien, nee dat is het niet, ik KAN je nooit meer zien, waarom achtervolg je mij nog? Ik was daar in de grot omdat jij me achterna ging, in mijn verzorgingsgebied lag jij daar en ik kon je niet laten liggen lijden, ik wil je niet zien lijden en waar je het ergst lijdt is bij mij. Dus stop, stop met me te achtervolgen, laat mij gaan, ik ben een gezonken schip, keer je rug toe naar mij, het mag, begin een nieuw leven maar alsjeblieft ga weg..." Na haar woorden zweeg ze terwijl ze omkeek, en uit haar parelachtige oog, die hij niet kon zien trok een pareltraan haar weg naar beneden.....

  

Er bevond zich teveel pijn in mijn systeem, meer dan het gemiddelde paard kon verdragen. Mijn emoties lagen overhoop, compleet geruïneerd en vernietigd door de fouten die ik zelf was begaan. Mijn geest was leeg en mijn lijf was niet in staat om nog langer op deze manier door te gaan in het leven. De ontelbare emoties hadden mij te lang geterroriseerd, ik had nooit een moment van rust gevoeld, ze waren altijd aanwezig. Het leven was uit mijn tweekleurige ogen verdwenen, maar de herinneringen waren gebleven. De intenste pijn dat brandde van verlangen naar haar probeerde me kapot te maken tot er niks meer over was van mijn geest. Soms, op momenten dat ik er helemaal genoeg van had, speelde een onbedwongen dorst dat verlangde naar een vredige dood met mijn gedachten. Het zou zoveel gemakkelijker zijn als ik nu meteen abrupt een einde aan mijn miserabele, nutteloze leven zou maken, maar iets hield me tegen. Het was de vurige hoop dat zíj me zou vergeven en haar liefde zou geven aan mij. Vol hartstochtelijk verlangen keek ik naar haar tere gezichtje. Ik kon me geen leven zonder haar voorstellen, ook al was ze onbereikbaar geworden voor me. Alleen al het zien was genoeg om me in leven te houden, gelukkig of niet gelukkig, ik had haar nodig om te ademen. De woorden beukten op mijn brein in als een mokerslag. “Je perfecte hoeven, die afstanden aflegde waar de meeste het al hadden opgegeven, je prachtige ranke benen die je lijf zo mooi ondersteunen, je sportieve bouw, die gemaakt is voor het leiderschap, je spieren die zo mooi zijn op dat witte gedeelte, maar nog veel mooier op het bruine, je perfecte oren die altijd een oor naar de kudde hadden en eentje naar mij, waar ik ook was, je ogen, die zo spreken, mij laten vergaan en dat meer dan duizend keer. De perfectie, ik kan het niet hebben, ik kan je lippen niet zien, amper in je ogen kijken, met moeite je vacht strelen ik kan het niet. Je kan niks van mij verwachten, ik ben een wrak, en je verwacht teveel van mij, mijn littekens zijn te diep, te groot, te onherstelbaar, ik kan je geur niet meer ruiken, voordat ik over mijn nek ga. Ik kan je adem niet nemen, ik stik liever ik kan niet bij je zijn zonder de enorme gevoelens mij me van binnen opvreten. Ik kan dat niet meer lang verborgen houden. Ik wil je nooit meer zien, nee dat is het niet, ik KAN je nooit meer zien, waarom achtervolg je mij nog? Ik was daar in de grot omdat jij me achterna ging, in mijn verzorgingsgebied lag jij daar en ik kon je niet laten liggen lijden, ik wil je niet zien lijden en waar je het ergst lijdt is bij mij. Dus stop, stop met me te achtervolgen, laat mij gaan, ik ben een gezonken schip, keer je rug toe naar mij, het mag, begin een nieuw leven maar alsjeblieft ga weg...” De wereld brak in miljoenen stukjes rondzwevende aarde toen haar woorden mijn oren hadden bereikt. Ik weigerde de waarheid te erkennen, maar het laatste vlammetje hoop dat in mijn borstkas had voorgeleefd was voorgoed gedoofd. Emoties vlogen door mijn kop, ik wist niet hoe ik me moest voelen. Ik wilde schreeuwen, huilen, haar aan stukken rijgen, haar door elkaar schudden tot ze een andere waarheid zou opbrengen, maar de enige actie die ik ondernam was stilstaan, genageld aan de grond staan, niet in staat ook om ook maar een spier in mijn lichaam tot beweging te zetten. Ik voelde tranen achter mijn oogbollen prikken, maar ik negeerde het koppig, zwakte tonen was nu geen optie. Het zou niet helpen om Faylice terug te krijgen. Niks kon haar nog terug naar mij brengen. Eeuwen leken voorbij te zijn gevlogen voor ik uit mijn verstarde positie kroop, mijn lippen van elkaar trok om woorden te vormen. “You are my sugar rush, my cocaine bliss, my illegal high, my perfect kiss. You’re an addiction that I always fail to resist. For every day, I miss you. For every hour, I need you. For every minute, I feel you. For every second, I want you.” Een brok vormde zich in mijn keel, maar ik negeerde het en haalde diep adem voor ik verder ging. “Ik kan niet zonder je leven, Fay. Ook al drijf je me soms tot gekte, ik kan niet zonder je. Jij bent de enige voor wie ik wil vechten, voor wie ik mijn leven wil geven, want zonder jou ben ik nutteloos. Al vanaf de eerste seconde dat je mijn leven binnentrad voelde ik me eindelijk nuttig. Vanaf dat eerste moment hield ik al van je met heel mijn hart en ziel. Ik hou van je lieve lach, je prachtige ogen vol vuur en levenslust, je slanke lichaam dat mijn hoofd op hol doet slaan, ik hou van elke centimeter die de naam Faylice draagt. Ik geloof er geen cent van dat je me nooit meer wilt zien. Oké, ik begrijp dat ik onverdraagbaar voor je ben geworden door mijn grote fout, maar wat wij hadden voor al dat is onbreekbaar. De tijd die wij samen hadden was betoverend, magisch, onbeschrijfbaar, onvergetelijk. We hebben beide onze problemen waar we aan moeten werken, maar het is het waard. Misschien voelt dat nu nog niet zo, maar ik beloof je dat het beter wordt. Zonder elkaar zijn we niks, je gaf het net zelf toe. Je hebt zelf gezien dat ik in een totale freak verander wanneer ik niet in je buurt ben. Door jou ben ik de sterke leider geworden die ik nu ben, als jij er niet was geweest was ik nu waarschijnlijk BMH al lang ontvlucht en naar andere oorden gegaan. Ik ben inderdaad mijn thuisland ontvlucht voor een korte periode, maar dat was enkel om jou uit mijn hoofd te zetten. En weet je wat? Het is me niet gelukt, in tegendeel, ik werd gek zonder jou. Ik leefde als een zombie, vermeed contact met soortgenoten, alleen de immense pijn was mijn metgezel. Ik wil geen nieuw leven beginnen zonder jou, dan ben ik nog liever dood. Als jij me nu verlaat is dat de enige oplossing die ik nog voor ogen zie, want ook al schakel ik mijn gevoelens uit, nog zal je in mijn gedachten rondspoken zonder dat ik er iets bij voel. Blijf alsjeblieft bij me, Fay. Ik smeek het je, laat me niet voor eeuwig achter. Ik hou van je. Mijn liefde is zo overweldigend, zoiets heb ik nooit eerder gevoeld, en zoiets zal ik ook nooit meer ervaren. Ik beken dat ik me tot Dahlai voelde aangetrokken, maar ik ben ook maar een mens. Iedereen, zelf jij, kon die fout begaan zijn, maar dat betekent niet dat ik minder van je ben gaan houden. Ik heb altijd het meest van jou gehouden en dat zal altijd zo blijven, zelfs na mijn dood zal mijn hart aan jou toebehoren.” De woorden vlogen zelfverzekerder uit mijn mond dan ooit tevoren. Zonder nadenken stapte ik op de roankleurige merrie af en drukte mijn hoofd tegen de hare, mijn ogenleden sluitend. Ik drukte een zachte kus op haar neus en stapte vervolgens weer achteruit. “Ik kan je niet dwingen hier te blijven bij mij, maar begrijp dat als je me voor eeuwig de rug toekeert, ik er niet meer zal zijn als je je bedenkt. Zodra jij van mijn netvlies verdwenen bent is er voor mij geen reden meer om nog verder te leven. Dit is geen poging om je bij me te houden, enkel het gevolg.”

1274 woorden o.o