Allen “Until the last breath leaves my body, I will not stop walking" Hij wist niet precies wat het was dat zijn aandacht nu trok. Normaal liet hij zich niet zo snel verrassen door verre geluiden. Bij het horen van het ritmische geluid van hoeven in het zand, liet hij zijn blik echter van de horizon glijden en draaide hij zijn hoofd richting het geluid. Het eerste wat hij zag was een schim van een paard, redelijk ver, maar die kleuren. Allen's lichtgrijze ogen schoten wijder open toen hij het andere paard op het strand herkende. Hoewel hij haar al zo'n lange tijd niet gezien had was hij er zeker van dat zij het was. De jonge hengst slikte even, niet wetende hoe hij moest reageren. Hij was het immers geweest die haar had verlaten, hoewel dat tegen zijn zin in was geweest. Zijn vader had hem meegenomen en.. Verstard bleef hij staan en terwijl de seconden verstreken merkte hij dat ook zij als aan de grond genageld stond. In beide lichamen leek geen beweging te komen. Was dit vroeger gebeurt, dan hadden ze er waarschijnlijk beide hard om staan lachen. Nu had hun ontmoeting echter een zware lading, alsof er iets op hem neerdrukte waardoor hij geen stap kon verzetten. En toen plotseling schoot hij loos. De spieren in zijn benen rolde onder zijn huid, terwijl hij op een voorzichtige snelheid op haar af draafde. Hij wist niet hoe zij op hem zou reageren als ze eenmaal uit haar shock kwam. Misschien kwam ze op hem af, of misschien rende ze wel weg. Als ze niets meer met hem te maken wilde hebben, dan was dit op zijn minst zijn kans om dat te horen. Dat hij geen hoop meer hoefde te koesteren dat hij zijn beste vriendin ooit terug zou krijgen, want die hoop was altijd blijven twinkelen in de duisternis. Hoe vaak hij zichzelf ook vertelde dat ze gewoon niet met elkaar om konden gaan, hij was altijd blijven hopen dat hij haar nog een keer zou kunnen zien. Aeron had zo veel van hem af genomen, maar heel misschien had hij Aleydis nog.